บทที่ 17 วันทดสอบ

ไม่มีใครได้พูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอีก ขาของสุบารุหายเจ็บแล้ว และในตอนนี้ ทุกคนก็ได้เข้าไปในห้องแต่งตัว-แต่งหน้าเป็นครั้งแรก

สึคาสะ: ชุด...เยอะจัง!

บังริ: ดูเครื่องสำอางพวกนั้นสิ!

จิอากิ(ภาษามือ): ตื่นเต้นๆ!

สุบารุ(ภาษามือ): ใช่แล้ว!

ไอระ: ส่วนผมรู้จักทุกแบรนด์ที่อยู่ตรงนี้!

ทุกคนได้แต่งตัวและช่างแต่งหน้าก็ได้สบัดแปรงแต่งหน้าทุกคนจนหล่อเหลากว่าเดิมมาก

ไอจิ: ขนาดพวกเราเป็นผู้ชาย ต้องได้แต่งหน้าเยอะขนาดนี้ แล้วน้องสาวผมที่เป็นไอดอลจะต้องแต่งแค่ไหนกันเชียว

โฮทารุ: ผมได้แต่งหน้าล่าสุดก็ตอนที่แสดงครั้งสุดท้ายนี่แหละ

ทัตสึยะ: ...ไม่เลว

โยโซระ: สิ่งที่น่าตื่นเต้นที่สุดคือการได้ผู้มีประสบการณ์มาแต่งหน้าให้เรานั่นแหละ

อุมิริ: ชุดนี้ผ้านุ่มมาก!

หลังจากนั้น ทุกคนได้มารวมตัวกันที่หลังเวทีด้วยความตื่นเต้น

ไอระ: เอาหล่ะทุกคน!

ไอระ ผู้เป็นเซนเตอร์ ได้ก้าวออกไปข้างหน้าอย่างมั่นใจ ท่าทางของเขาดูสง่างามมาก ทำให้เริ่มเพลงได้อย่างน่าประทับใจ

โยโซระ(ในใจ): ผมซ้อมมาอย่างดีที่สุด

โฮทารุ(ในใจ): นี่แหละคือเวลาของผม!

เมื่อปีกข้างขวาเข้ามาประกบ ท่วงท่าที่อ่อนช้อยและดูชำนาญของโฮทารุ ได้ประสานกับความแน่วแน่ของโยโซระ ทำให้เปิดมิติใหม่ที่ลงตัวเข้ากันพอดี

บังริ(ในใจ): เยี่ยมไปเลย! ผมหน่ะทำได้!

อุมิริ(ในใจ): ให้เขาเห็นความน่ารักของผมไปเลย!

ในไม่นาน ปีกข้างซ้ายได้เข้ามาร่วมจุนเจือ บังริได้แสดงความสามารถโดดเด่นในการเต้นของเขา ใบหน้าซีกขวาที่ยังสมบูรณ์ของอุมิริคือด้านที่ล่างเวทีได้เห็น และเขาก็แสดงได้น่ารักมาก

สึคาสะ(ในใจ): เข้มแข็งเข้าไว้!

จิอากิ(ในใจ): อึ้ม~ ทุกอย่างราบรื่นดี

ทัตสึยะ(ในใจ): ...ตั้งใจทำให้ดีก็พอแล้ว

ไอจิ(ในใจ): ทุกอย่างเป็นไปได้!

สุบารุ(ในใจ): ...ผมจะไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด

คนที่เต้นอยู่ข้างหลังผลัดกันขึ้นมารับบทบาทเด่นในเพลง แนวการเต้นของทุกคนที่มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองทำให้การแสดงมีรสชาติมากขึ้น

หลังจากการแสดงจบ ทุกคนก็ได้พักผ่อนกันตามอัธยาศัย โยโซระเลือกที่จะใช้เวลาว่างนี้จัดเตรียมอาหารมื้อใหญ่เพื่อเป็นการฉลองให้ทุกคน

ไอระ ในทางกลับกัน อบเค้กสีขาวสามชั้น เหมือนกับเค้กที่พบจะเห็นได้ในงานแต่งงาน เพื่อฉลองการเป็นเซนเตอร์ของตัวเอง เขาถ่ายรูปเซลฟี่กับเค้กก่อนที่จะตัดมันใส่จานเตรียมไว้ให้คนอื่นๆ

✦•·············•✦•·············•✦

ทุกคนได้กินและดื่มเต็มที่ จนกระทั่งทุกคนได้เข้านอนกัน

(เสียงแม่ของไอระ): คนหน้าตาทุเรศอย่างแกมีประโยชน์ได้มากที่สุดก็อยู่ในกรงนี่แหละ!

(เสียงพ่อของไอระ): เด็กโง่! แกไม่ใช่ลูกของพวกเรา!

(เสียงเพื่อนสมัยเรียน): อย่ามาแตะนะ! สกปรก!

ไอระ(ในใจ): ผมโดนทำร้ายมาพอสมควรเลยแหละ...

(เสียงของสุบารุ): เจ็บนะ!

ไอระ(ในใจ): ผมทำร้ายเขาลงได้อย่างไร...?

(เสียงของสุบารุ): ขอร้องหล่ะ! อย่าหัวเราะกันสิ!

เสียงหัวเราะของไอระและเพื่อนผู้หญิงในวัยเยาว์ที่ปนเปกันไปมาในหัวทำให้ไอระลืมตาและตะโกนเสียงดัง

ไอระ: พอกันที!

✦•·············•✦•·············•✦