บทที่ 15 บดบังความจริง

สุบารุตัดสินใจว่า เขาจะไม่บอกว่าไอระเป็นคนผลักเขา

สุบารุ: สงสัยจะกรรมตามสนองที่เคยไปยุยงคนอื่นให้ผลักเพื่อนตกบันได

สึคาสะ: มันไม่เป็นไรเลยที่จะรู้สึกผิดในเรื่องที่ผ่านไปนาน

สุบารุหันหน้ามองสึคาสะ

สุบารุ: ไม่เลย มันไม่ใช่ความรู้สึกผิด แต่มันคือคนนั่นแหละที่ยังหลอกหลอนเป็นตราบาปติดตัวไป

สึคาสะ: เอ๊? ทำไมเหรอครับ?

สุบารุ: พี่ยังเจอเค้าอยู่...ไอระหน่ะ

สุบารุ: พี่จะเล่าว่า สมัยอยู่มัธยมตอนต้น พี่ได้ไปเรียนยิมนาสติกที่อาคาเดมี่ในฝรั่งเศส ซึ่งพี่ต้องไปโรงเรียนปกติในฐานะนักเรียนแลกเปลี่ยน

สุบารุ: พอดีว่าช่วงนั้น ก็มีนักเรียนช่วงสั้นชื่อไอระ อยู่ห้องเดียวกันกับพี่ อย่างที่เห็นแหละ ไอระก็อีโก้สูงพอสมควร พี่กับเขาไม่ค่อยได้รับการยอมรับทั้งคู่แหละ แต่ว่า ไอระเขามั่นใจว่าเขาได้

สุบารุ: ด้วยความที่นักเรียนคนญี่ปุ่นอื่นๆแกล้งพี่อยู่เป็นประจำ พี่ก็เลยข่มขู่ไอระให้ผลักเด็กผู้หญิงญี่ปุ่นที่เป็นหัวหน้ากลุ่มที่แกล้งพี่ ให้ตกบันได

สุบารุ: พี่ข่มเขาอยู่นานเป็นเดือน จนกระทั่งวันสุดท้ายที่ทั้งพี่ทั้งเขาอยู่โรงเรียนนี้ ไอระก็บอกพี่ว่า เขาจะผลัก แต่เขาก็ชวนผู้หญิงคนนั้นมาเวลาหลังเลิกเรียน และทั้งคู่ก็ผลักพี่ลง ตอนนั้นพี่แค่ล้ม แต่ไม่ได้ตกบันได

สุบารุ: พี่ได้ยินทั้งคู่หัวเราะ ท่ามกลางโรงเรียนที่เงียบสงัดยามเย็น มันดังและน่าเจ็บปวด แต่ถึงอย่างไรพี่ก็จบการฝึกยิมนาสติกและกลับประเทศได้แล้ว ส่วนไอระก็จะย้ายเวียนไปประเทศอื่นในยุโรปตามผู้ปกครอง

สุบารุ: และเหตุที่เกิดขึ้นนั้น ถูกเก็บเงียบไม่พูดถึงมานานแล้ว เพราะต่างคนก็ต่างแยกย้ายจากกันไปคนละทิศทาง

สึคาสะ: ผมไม่เคยเจอแบบนี้แฮะ...แต่ก็เชื่อว่าตอนที่เราเด็กเราก็มีนิสัยเสียของเรากันทุกคนเป็นธรรมดาแหละครับ

สุบารุ: อันนี้เห็นด้วยเลย ตอนเด็กต่างคนก็ต่างนิสัยเสียใส่กัน จนกลายเป็นตราบาปฝังใจจนโตมา...

สึคาสะ: เดี๋ยวสิครับ! พี่ไอระก็อยู่ที่นี่นี่นา พี่สุบารุก็ไปขอโทษเค้าก็ได้

สึคาสะ: ...ใช่ครับ มันไม่ง่ายขนาดนั้น แต่อย่างน้อยพี่ก็จะได้จัดแจงความรู้สึกของตัวเองนี่แหละ

สุบารุ: มันไม่ง่ายเลยแหละ...เพราะไอระก็ยังจะซ้ำเติมทุกอย่างที่พี่ทำ...เค้าน่ากลัวแฮะ

สึคาสะ: แต่ถึงอย่างไรก็...ขอบคุณที่ที่ไว้ใจเล่าให้ผมฟังนะครับ

สุบารุ: ยินดีเลยหล่ะ ขอบคุณที่ฟังเช่นกัน

✦•·············•✦•·············•✦

ไอระที่กำลังเดินกลับไปฝึกซ้อม ก็ได้เจอกับอุมิริที่นั่งอยู่ใกล้กับตู้กดน้ำข้างบันได

ไอระ: อุมิริคุง ทำอะไรอยู่เหรอ?

อุมิริ: มาตามเสียงฮะ เหมือนมีคนกลิ้งลงบันได

ไอระ: เดี๋ยวๆๆ บันไดกับห้องซ้อมอยู่ไกลกันพอสมควรเลยนะ ได้ยินด้วยเหรอ?

อุมิริ: มันเกิดอะไรขึ้นใช่ไหมฮะ?

ไอระ: ไม่หรอกอุมิริคุง ไม่มีๆ

อุมิริ: เพียงแค่ผมเป็นพรรคพวกของรุ่นพี่โซระ แปลว่าเราคุยกันได้ไม่ทุกเรื่องแล้วเหรอฮะ?

ไอระ: แน่นอน! ทำไมจะไม่ได้หล่ะ? คุยได้ทุกเรื่องสิ!

อุมิริ: พี่อย่าเพ้อเจ้อเลย พี่สุบารุหน่ะ อยู่กับสึคาสะนะฮะ

อุมิริ: พี่สุบารุหน่ะ คิดว่าพี่เป็นฝันร้ายหลอกหลอนเลยแหละ

ไอระ: แล้วนายหล่ะ คิดกับพี่ยังไง

อุมิริ: พี่ก็เป็นคนคนหนึ่ง ที่พยายามจะแก้แค้นให้ได้สาสมกว่านี้ไง

ไอระ: นายรู้ได้ไง?

อุมิริ: ผมใส่หูฟังคุยสายกับสึคาสะตลอดหน่ะ

ไอระ: นายไม่โกรธพี่ใช่ไหม?

อุมิริ: ไม่เลยฮะ ผมไม่มีสิทธิ์ตัดสินหรือโกรธพี่เลย พี่เป็นคนที่ผมเข้าใจมากๆด้วยฮะ

อุมิริกอดเอวของไอระ ซึ่งไอระก็ลูบหัวกลับไป

ไอระ: ขอบคุณนะ ผู้ซ่อนความลับตัวจิ๋ว

✦•·············•✦•·············•✦

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***