บทที่ 14 สงครามเซนเตอร์

ไอระ: ผมนี่แหละ! เซนเตอร์ที่ดีที่สุด

สุบารุ: ยอมไม่ได้!

ไอระและสุบารุใช้มือจิกผมของกันและกัน โยโซระเดินไปห้ามพวกเขา

โยโซระ: เดี๋ยวสิครับ!

โยโซระ: ให้ตายสิ...เราไม่ควรพูดเรื่องเซนเตอร์ตอนนี้เลย

โยโซระ: ตำแหน่งอื่นก่อนดีกว่า

ไอจิ: งั้นผมสละตำแหน่งเซนเตอร์ไปก่อนเลยละกัน...ผมอยู่ข้างหลัง

โยโซระ: ดีหล่ะ...งั้นก็ตกลงเซนเตอร์กัน

จิอากิ(ภาษามือ): ถ้าโดนจิกผมอีกก็ไม่ดีแล้วนะสุบารุ

สุบารุ: นั่นสินะครับ ไอระซังก็เป็นเซนเตอร์ที่ดีได้ เอาภาระเยอะๆไหวกว่าผม อีกทั้งผมไม่อยากโดนจิกหัวอีก

ไอระ: ฮ่า...ขอบคุณ

โยโซระ: งั้นก็ตามนี้นะ

ในสมุดฉีกของโยโซระ

ตำแหน่ง

เซนเตอร์: ไอระ

ปีกขวา: โยโซระ, โฮทารุ

ปีกซ้าย: อุมิริ, บังริ

ด้านหลัง: สึคาสะ, จิอากิ, ทัตสึยะ, ไอจิ, สุบารุ

✦•·············•✦•·············•✦

พอตกลงกันเสร็จแล้ว คนที่มีทักษะก็แยกกันไปฝึกซ้อม และคนที่ไม่มีทักษะก็ไปฝึกกับผู้แนะแนวไอดอล

ไอระผู้เป็นเซนเตอร์ ทำได้อย่างคล่องแคล่วตั้งแต่ซ้อมครั้งแรก เขาไปพักผ่อน เมื่อเขาเดินไปที่ตู้กดน้ำ เขาเจอกับสุบารุ ที่กำลังพยายามชวนเขาคุย

สุบารุ: บลูฮาวายกระป๋องเหรอ? ใจตรงกันนะเนี่ย!

สุบารุ: ไอระๆ เพื่อนคนนี้ในรูปอ่ะ ได้ไปแข่งยิมนาสติกทีมชาติแล้วหล่ะ!

สุบารุ: ไอระๆ–

ไอระ: คนที่นั่นหน่ะ ก็ยุแต่จะทำให้ฉันแย่ลงหน่ะ...นายนักเรียนแลกเปลี่ยน

ไอระ: ...โชคดีที่ฉันได้ย้ายออกไปที่อื่น

ไอระ: คนที่ยุฉันได้แย่ที่สุด...ก็นายนั่นแหละ

สุบารุ: เรื่องอะไรนะ?

ไอระ: เรื่องนี้ไง...!

ไอระผลักสุบารุเบาๆใกล้ๆบันใด แต่สุบารุดันตกลงไปสามขั้น และก็สลบลง ทำให้ไอระวิ่งหนีเพราะตกใจ

สุบารุตื่นขึ้นมาด้วยความสงสัย เขานอนอยู่บนเตียงในห้องของสึคาสะ พร้อมเห็นสึคาสะนั่งพันแผลให้อยู่ที่ขอบเตียง

สึคาสะ: และก็...เรียบร้อยครับ

สุบารุ: หืม?

สึคาสะ: มันเหมือนว่าพี่เป็นลมหมดสติไปบนขั้นบันไดครับ...และผมก็เห็นว่า พี่มีแผลที่ข้อเท้า ผมก็เลยยกพี่มาที่ห้องของผม ให้พี่พัก และผมก็ประถมพยาบาลให้ครับ

สุบารุ: อ๋อ พี่ไม่ระวังเองหน่ะ พี่พลัดตกบันได สึคาสะคุง ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยไว้นะ

สึคาสะ: ยินดีเสมอครับ

สึคาสะหันไปมองนอกหน้าต่าง

สึคาสะ: ผมมีความทรงจำหน่ะครับ...เกี่ยวกับการพบปะกับคนที่บาดเจ็บ

สึคาสะ: ...ในตอนนั้น ตอนที่ผมเป็นทหาร ผมต้องไปที่เขตป่าเขาแห่งหนึ่งที่มีกลุ่มโจรลักลอบเข้ามาเผาป่าแถวนั้น เพื่อหวังจะนำไม้ในป่า ซึ่งเป็นทรัพยากรหลักของชาวบ้าน ไปขาย

สึคาสะ: กลุ่มโจรเผาทุกจุด เด็กจึงได้บาดเจ็บไปด้วย หนึ่งในนั้นคือคนที่ผมช่วยไว้ โดยผมเดินไปเรื่อยๆ และได้ไปเหยียบเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเข้า เด็กคนนั้นนอนราบกับพื้น พร้อมกับมีท่อนกระดูกที่หักออก 3 ท่อน

สึคาสะ: โชคดีที่ผมพกกล่องปฐมพยาบาลมาด้วย ผมจึงปฐมพยาบาลให้เด็กน้อยได้สำเร็จ อยู่ดีๆก็มีไฟลุกลามมาใกล้ๆ ผมแบกเด็กไว้บนหลังและวิ่งสุดชีวิต

สึคาสะ: แต่เราก็ถึงทางตัน และไฟก็ลุกลามมาถึง แต่ในเสี้ยววินาทีก่อนหน้านั้น ผมโยนเด็กออกไปบนพุ่มไม้ที่ปลอดภัย ตะโกนเสียงดังให้เค้าวิ่ง และผมนี่แหละ เป็นคนที่โดนไหม้ซะเอง

สึคาสะ: แต่ถึงอย่างไร เค้าเป็นเด็ก และชีวิตของเค้าก็สำคัญกว่าเยอะ อย่างน้อยเค้าก็สำคัญที่สุดสำหรับพ่อแม่ของเค้าที่รักเค้ามาก

สุบารุ: สึคาสะคุง...ตอนนั้นที่พี่ได้ล้อไป ขอโทษจริงๆนะ

สึคาสะ: ไม่เป็นไรเลยครับ พี่พักผ่อนเยอะๆ อาการจะได้เบาลงนะครับ

✦•·············•✦•·············•✦

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***