บทที่ 12 ปัญหาคนรวย

ในห้องนั่งเล่น โยโซระกำลังนั่งหวีผมให้อุมิริ ในขณะที่สึคาสะกำลังยกดัมเบลอยู่

ทันใดนั้น โทรศัพท์ของโยโซระก็ดังขึ้น

สึคาสะ: รับสายไหมครับพี่?

อุมิริ: อ่านี่ฮะ

อุมิริหยิบโทรศัพท์ให้ โยโซระก็รับสาย

โยโซระ(ในสาย): หืม?

โยโซระ(ในสาย): ไม่เลยแม่ ลูกอยู่ในประเทศนี่แหละ

โยโซระ(ในสาย): ไม่ๆๆ ไม่ต้องโกรธลูกนะ

โยโซระ(ในสาย): ลูกสัญญาว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

โยโซระ(ในสาย): ลูกดูแลตัวเองได้แม่ ลูกโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แม่ฟังก่อนสิ!

สายถูกวาง คิ้วของโยโซระขมวดแน่น ทำให้อุมิริและสึคาสะตกใจ

โยโซระ: ฮึ่ก–

โยโซระสะอิ้นพร้อมก้มหัวลงอย่างสิ้นหวัง

อุมิริ: ยุซุรุ...?

สึคาสะ: พี่ครับ...?

โยโซระ: พี่ไม่เป็นไรแล้ว

โยโซระ: ...นะ ทุกคน

โยโซระหันมายิ้มฝืนๆให้ทั้งคู่ดู

สึคาสะ: ก่อนหน้านี้ พี่ทะเลาะกับแม่เหรอครับ?

โยโซระ: ตลอดแหละ...

โยโซระหุบยิ้ม

อุมิริเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆและโอบโยโซระ

อุมิริ: พวกเราพร้อม พี่พูดได้นะฮะ

โยโซระ: ปัญหาหน่ะ...มันคืออะไรกัน

โยโซระ: พ่อแม่ของพี่เป็นเจ้าของธุรกิจรถยนต์ และพี่เป็นลูกคนโต มีน้องอีกสามคน และในฐานะลูกคนโต พี่มุ่งมั่นที่จะสืบกิจการต่อจากพ่อแม่

โยโซระ: ตอนเป็นเด็กนักเรียน พี่ตั้งใจเรียนมากๆ ตั้งใจมากจนไม่เคยพัก พี่ไม่เคยแตะของเล่นสักชิ้น ทุกวันอ่านหนังสือ อยู่โรงเรียนแม้จะหลังเลิกเรียน นัดคุณครูติว จนไร้ที่ติ เพราะพี่เป็นคนเข้มงวดมาก

โยโซระ: ที่พี่ต้องเข้มงวด เพราะพี่รู้ว่าพี่เองไม่สามารถเทียบเท่าความรักที่พ่อแม่มีให้กับน้องสาวคนรองจากพี่ พี่เลยต้องทำให้ตัวเองเก่ง เพื่อที่พ่อแม่จะได้ส่งต่อธุรกิจให้พี่

โยโซระ: พ่อแม่ไม่รักพี่หรอก เพราะหน้าตาพี่บกพร่อง พวกเขาเคยบอกเลย ว่าพี่ไม่สามารถเป็นหน้าเป็นตาให้กับธุรกิจได้เพราะเหตุนี้ ถึงแม้ว่าพี่จะเป็นคนหัวดี เกรดดี ตั้งใจเรียน ประหยัดมัธยัสถ์ก็ตาม

โยโซระ: พี่ทำดีต่อไปและไม่ย่อท้อ เพราะเป้าหมายนี้สำคัญมากต่อชีวิตพี่ ตอนอายุ 18 พี่ได้ทุนเข้ามหาวิทยาลัยในประเทศเพื่อนบ้านที่โด่งดังมากในเรื่องการบริหารธุรกิจ พี่เลยไปเรียนต่อปริญญาตรีที่นั่น

โยโซระ: ตอนที่พี่ไปอยู่ที่นั่น พี่เรียนรู้ได้ไวมาก ทำให้พี่สอบได้คะแนนดีที่สุดในห้อง จบปริญญาตรีอย่างสง่างาม ได้ทุนเรียนต่อทั้งปริญญาโทและเอกจากที่เดิม

โยโซระ: พี่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยที่พี่เรียน เพราะพี่ช่วยเหลืออาจารย์และเพื่อนนักศึกษาทุกคน ตอนที่พี่เรียนจบ พี่กลับเข้ามาในประเทศ พี่ก็ได้รับข่าวสารว่า พ่อแม่ทำพินัยกรรมยกสมบัติให้ลูกๆแล้ว พี่ก็ไปดูตอนที่เขากำลังตัดสินกัน

โยโซระ: น้องๆของพี่ได้ทรัพย์สมบัติมากมาย แต่ที่น่าผิดหวัง คือน้องสาวคนรองได้รับตำแหน่งเจ้าของบริษัทต่อจากพ่อแม่ และพี่ไม่ได้อะไรเลยนอกจากแหวนที่พ่อแม่ใช้แต่งงาน

โยโซระ: พี่ผิดหวังไม่น้อย แต่ก็คิดว่าแหวนนี้มีประโยชน์อยู่นิดหน่อย พี่พาหวานใจของพี่ที่เรียนมหาวิทยาลัยคณะเดียวกันตั้งแต่สมัยปริญญาตรียันปริญญาเอกกลับมาในประเทศ พี่ขอเค้าแต่งงาน เค้าก็ตกลง ครอบครัวเราทั้งสองฝ่ายก็ตกลง เพราะว่าหวานใจของพี่ก็เป็นคนญี่ปุ่นเหมือนกัน

โยโซระ: ตอนนี้หวานใจของพี่ก็เป็นสามีภรรยากันมานานแล้ว รู้จักและคบกันมา 8 ปี ตอนนี้เค้าตั้งครรภ์ด้วย และด้วยความที่พี่ว่างงาน และพี่ก็มีแผลในใจเรื่องหน้าตา ภรรยาก็เลยแนะนำให้ออดิชั่นที่นี่

โยโซระ: พี่ก็เริ่มมีปัญหากับพ่อแม่ตั้งแต่มาออดิชั่น พ่อแม่ก็ชอบโทรมาด่าแบบไร้สาเหตุ อยากด่าเมื่อไหร่ก็โทรมาตลอด

อุมิริ: ในความโชคร้ายของพี่ ผมเห็นความโชคดีนะ ผมกับแม่ไม่เคยติดต่อกันอีกเลย

สึคาสะ: พวกเราไม่อยากเห็นพี่เสียใจครับ ตลอดมาพี่ทำดีมาตลอด ถึงอย่างไร พี่ก็ไม่ต้องพิสูตรให้ใครได้เห็น เพราะพี่มีศักยภาพมากอยู่แล้ว

อุมิริ: พี่เลือกที่จะใช้มันเพื่อทำให้ตัวพี่เองเดินในเส้นที่รุ่งโรจน์ได้ พี่ไม่ต้องทำเพื่อใครอีก และไม่ต้องผิดหวังอีก

โยโซระ: ทุกคน...

โยโซระกอดทั้งคู่แน่น

สึคาสะ: ผมอยากรู้อีกอย่างหนึ่ง เกี่ยวกับปณิธานที่พี่ยึดมั่น มันคืออะไรครับ?

โยโซระ: พี่ต้องการจะใช้ความสามารถของตัวเองสร้างบารมีต่อไป

โยโซระ: ...พี่อยากประสบความสำเร็จเพื่อชีวิตนี้จะได้มีความสุข

✦•·············•✦•·············•✦

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***