บทที่ 10 เมฆฝนในใจ

อุมิริกำลังจัดหนังสือบนชั้นอยู่ ทันใดนั้น หนังสือเล่มหนึ่งตกลงมา เขาก้มเก็บ และในจังหวะนั้นเอง

ทัตสึยะ: ระวัง...

ทัตสึยะได้เก็บหนังสือนั้นและดันหนังสืออีกเล่มที่กำลังตกใส่หัวอุมิริ

อุมิริ: ข...ขอบคุณฮะ

ทัตสึยะพยักหน้า

อุมิริจัดหนังสือเสร็จพอดี เขาเข้ามานั่งใกล้ๆทัตสึยะ

ทัตสึยะ: ...ไง

อุมิริ: พี่ดู...เศร้าๆนะ

ทัตสึยะ: ก็มันไม่มีเรื่องอะไรให้มีความสุข...

อุมิริ: พี่เล่าหรือเขียนสิ ให้คนอื่นรู้

ทัตสึยะ: อ่า...

ก่อนนอน ทัตสึยะเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาพิมพ์บทความ ความว่า

ก่อนอื่น ผมขอขอบคุณอุมิริคุงที่เสนอให้ผมเขียน ผมก็ไม่ใช่คนที่อธิบายความรู้สึกเก่งอะไร ฉะนั้นถ้าไม่รังเกียจก็ขอให้อ่านต่อ นี่คือชีวิตของผม

ผมเกิดมาปกติดี แต่ตอนผมอายุได้ 3 ปี มันก็เริ่มมีเนื้องอกตรงจมูกขึ้นมาทำให้จมูกเริ่มเบี้ยว พ่อแม่ผมก็มีฐานะไม่ดีมาก แต่พวกเขาสัญญาว่าจะให้ผมศัลยกรรมตอนโตขึ้น

แต่วันหนึ่งพวกเขาเสียชีวิตไปเพราะโรคร้าย และผมเองก็ดันไปรู้ ว่าพวกเขาไม่มีมรดกให้ผมเลย มีเพียงแค่กำไลฝังเพชรของปลอมตกทอดมา ที่ผมใส่อยู่ที่ข้อมือข้างซ้ายในตอนนี้ แต่ผมโกรธมากในตอนนั้น

ตอนนั้นผมอายุ 17 ปี มีวุฒิการศึกษามัธยมปลาย ไม่รู้จะใช้ชีวิตต่ออย่างไร ผมไปสมัครงานเป็นเจ้าหน้าที่ส่งพัสดุ ผมได้ประจำที่คู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่อายุ 34 ปี เค้าให้กำลังใจผมตลอด เราสนิทกันมาก และเค้าก็ช่วยผมสมัครเข้ามหาวิทยาลัยเพื่ออายุ 18 ผมจะได้เข้าเลย

แต่ในเมื่อเค้าอายุ 34 แล้ว เค้าก็ต้องออกจากงานส่งพัสดุนี้ตอนอายุ 35 วันที่เค้าออกไป ผมก็เสียใจมาก เค้าให้ของขวัญกับผม ให้ต้นกระบองเพชรต้นหนึ่ง เลี้ยงจนมันออกดอก และผมยังดูแลมันอยู่ทุกวันนี้ เราใช้เวลาด้วยกัน นั่งลุ้นผลมหาวิทยาลัยกัน ผมก็สอบติด

เรียนเคมียากมากๆ เหนื่อยมากๆ ย่อท้อ สอบคะแนนไม่ดี เพื่อนที่มหาลัยก็ไม่มี คนพวกนั้นเอาแต่ล้อเรื่องจมูกผม แต่ก็ไม่อยากล้มเลิกเหมือนกัน เพราะคนที่สมัครให้ผมคือพี่คนนั้น ไม่อยากให้เค้าเสียใจ

ผมก็เริ่มคิดถึงพ่อแม่ เพราะเมื่อก่อน พ่อแม่ทำให้ผมทุกเรื่อง ถึงแม้ชีวิตจะลำบาก ผมหยิบกำไลขึ้นมาใส่และสู้ต่อ จนผมจบการศึกษาได้ แบบสู้ด้วยตัวเองและไม่มีความสุขเลย

ต้นกระบองเพชรที่อยู่บนโต๊ะผมให้แรงบันดาลใจผม ก็เลยไปซื้อกระบองเพชรเพิ่มมาเพาะพันธุ์ขาย ตอนที่ยังไม่มีช่องทางก็ลำบากสุดๆ แต่ก็ตะเกียดตะกายหา จนขายส่งต่างประเทศได้ ตอนนั้นอยู่ดีกินดีมากๆ

วันหนึ่ง ตลาดกระบองเพชรล่ม ก็ต้องหาทางใช้ชีวิตต่อไป ตอนนี้ไม่มีใคร และไม่มีใจทำอะไร ชอบไปเที่ยวกลางคืน เข้าไนท์คลับทุกคืนจนคนรู้จัก ดื่มและเต้นประชดชีวิต

จนกระทั่งมีโปสเตอร์มาแปะในไนท์คลับ เป็นโปสเตอร์ของรายการนี้แหละ ผมเริ่มคิดแล้วว่าผมทำอะไรลงไป และสายเกินไปหรือยังที่จะเปลี่ยนตัวเอง...ฯ

ทัตสึยะนำข้อความที่พิมพ์ไปทำเป็นไฟล์ และส่งให้อุมิริ

เช้าวันต่อมา ทัตสึยะก็ได้รับข้อความจากอุมิริ ความว่า

ดีแล้วที่เส้นทางที่ยากลำบากไม่ได้เปลี่ยนพี่ไปมาก และพี่กลับตัวทัน เชื่อว่าถ้าเราตั้งใจ พี่จะพลิกชีวิตตัวเองได้แน่นอน ขอถามเพียงแค่ พี่มุ่งมั่นจะเป็นไอดอลเพราะอะไรฮะ?

ทัตสึยะยิ้มมุมปากนิดๆ และพิมพ์กลับไปว่า

อยากใช้ชีวิตที่มั่นคง พร้อมกับรับมือกับอดีตที่แก้ไขไม่ได้ ขอบคุณนะ...อุมิริ

✦•·············•✦•·············•✦

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***