บทที่ 8 โศกนาฏกรรมเวที

มีเสียงร้องเพลงโอเปร่ามาจากห้องดนตรี ร้องเพลงโบสถ์อยู่

ไอระ: โอ้โห...เพราะมาก

ไอระเดินเข้าไปในห้องดนตรี เห็นโฮทารุยืนอยู่ เขาหยุดร้องเพลง

โฮทารุ: เอ้า สวัสดีไอระ

ไอระ: ผมไม่รู้เลยนะว่าพี่อยู่ในระดับเสียงเคาน์เตอร์เทนเนอร์...ผมหมายถึง ผู้ชายเสียงสูงอ่ะครับ

โฮทารุ: ไม่เป็นไรหรอกพี่เข้าใจ พี่เรียนร้องเพลงกับดนตรีซะอย่าง

ไอระ: งั้นเองเหรอครับ

โฮทารุ: ใช่แล้ว

ไอระ: พี่เสียงเพราะเหมือนนักร้องโอเปร่าเลย พี่เคยขึ้นเวทีหรือเปล่า?

โฮทารุ: พี่เคย...หลายครั้งด้วย

ไอระ: เอ้า...เสียงพี่เศร้าๆนะ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?

โฮทารุ: มันเกิดขึ้นเยอะมาก

ไอระ: ผมอยากรู้นะครับ

โฮทารุ: พี่จะเล่าให้ฟัง

โฮทารุหยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าและยื่นให้ไอระ

โฮทารุ: เมื่อก่อนพี่หน้าตาแบบนี้

ไอระ: น่ารักจังเลยครับ!

โฮทารุ: พี่ชอบร้องเพลงตั้งแต่เด็กแล้ว และพี่ก็ชอบไปโบสถ์ เพราะที่นั่นมีคนร้องเพลง วันหนึ่งพวกเขาสอนพี่ร้องเพลง พอพี่ชำนาญก็ได้ไปเป็นนักร้องด้วย ได้สัมผัสกับผู้คน และทำประโยชน์ให้กับสังคม ตอนมีงานการกุศล พี่ก็ไปตลอด

โฮทารุ: ตอนพี่อายุ 6 ปี พี่ก็เข้าเรียนร้องเพลงอย่างจริงจัง ซึ่งพี่ก็เรียนไวจนครูผู้สอนของพี่แนะนำให้ผู้ปกครองพาพี่ไปประกวดอะไรต่างๆ พี่ประกวดจนวันหนึ่ง มีสังกัดเพลงที่ชวนพี่ไปออกอัลบั้มเป็นนักร้องเด็ก ผู้ปกครองก็บอกให้ผมเข้าเพราะไม่มีปัญหาในเรื่องเดินทาง และสังกัดก็อยู่ในจังหวัด พี่ก็ยอมตามประสาเด็กเชื่อฟัง

โฮทารุ: คุณครูนักเรียนทุกคนในโรงเรียนรู้จักพี่ ถึงแม้ว่าพี่จะมีหลายวันที่ต้องลาเรียนไปทำงาน ผู้ปกครองของพี่ไม่ค่อยสนใจหล่ะ ถึงเกรดพี่จะตกแบบแม่น้ำไหลเป็นสาย พวกเขาอยากให้พี่ซ้อมให้หนักเท่านั้น

โฮทารุ: มีครั้งหนึ่งที่พี่ขอร้องให้ตัวเองได้กลับไปตั้งใจเรียนหนังสือ ขอไม่ต่อสัญญาแล้ว แต่ผู้ปกครองก็โลภเรื่องเงินไปแล้ว เค้าขู่พี่ว่าจะให้พี่หยุดเรียนถ้าผมเลิกเป็นนักร้อง โดยคำพูดประมาณว่าให้เรียนอยู่ในโรงเรียนก็ดีแล้ว

โฮทารุ: ตอนช่วงอายุ 10 ถึง 14 พ่อแม่ให้พี่ซ้อมหนัก พี่จะได้ดื่มน้ำก็ต่อเมื่อพี่ทำได้แบบไร้ที่ติ สรุปคือพี่ได้ดื่มน้ำแค่วันละแก้วเดียว ที่พี่ต้องซ้อมหนักเพราะพี่ถูกบังคับให้ออดิชั่นเป็นนักร้องในการแข่งขันระดับประเทศ

โฮทารุ: ในวันออดิชั่น พี่ขึ้นไปบนเวทีแบบเหนื่อยล้ามาก อยู่ดีๆตอนพี่กำลังแสดงอยู่ พี่เกิดตามัวและเวียนหัวขึ้นมา พี่เดินวนสะดุดกับสายไฟและล้มกลิ้งตกลงไปล่างเวที

โฮทารุ: พี่ตื่นมาในโรงพยาบาล และเห็นใบหน้าของตัวเองพังพินาศ พบว่าสังกัดได้ยกเลิกสัญญากับพี่ และพ่อแม่ก็ปฎิเสธที่จะให้พี่รักษาอย่างถูกต้อง พี่ก็แจ้งตำรวจ ถึงแม้จะไม่มีเงินจ้างทนาย พี่พยายามรวบรวมหลักฐานทั้งหมดและว่าความด้วยตัวเอง โชคดีที่พี่ชนะ พ่อแม่ติดคุกอยู่กระทั่งปัจจุบัน แต่พี่ไม่ได้เรียกร้องค่าเสียหายจากพ่อแม่เลย

โฮทารุ: พี่มีโอกาสกลับมาตั้งใจเรียนหนังสือ แต่ก็เรียนไม่ค่อยเข้าใจ พี่ก็เลยกลับไปที่โบสถ์นั้นอีกครั้ง ร้องเพลงอย่างสิ้นหวัง จนกระทั่ง มีบาทหลวงที่เมตตา ท่านจำพี่ได้และหาคนสอนพี่ให้เข้าใจในบทเรียน พี่มีขวัญกำลังใจขึ้นอีกครั้งในการใช้ชีวิต

โฮทารุ: แต่ถึงอย่างไร ต่างจากตอนเด็กๆ ที่ได้ร้องเพลงพบปะคนและร่วมงานการกุศลอย่างมีความสุข ทุกคนกลับรังเกียจพี่ กลัวพี่ เพียงเพราะหน้าตาพี่เปลี่ยนไป

ไอระ: พี่ครับ... มันหนักหนามากเลยนะครับเนี่ย

โฮทารุ: ใช่แล้วนะไอระ พี่เองไม่อาจกลับมามั่นใจเหมือนไอระได้อีกแล้ว

ไอระ: แต่ก็ยังดีที่พี่ไม่เกลียกการร้องเพลงไปเลย

โฮทารุ: ใช่ พี่ไม่เกลียดการร้องเพลงหรอก เพราะพี่ควรเกลียดอะไรที่ควรถูกเกลียดต่างหาก

ไอระ: นั่นสินะครับ...

ไอระ: และในการเป็นไอดอล พี่ตั้งปณิธานไว้ว่ายังไงเหรอครับ?

โฮทารุ: พี่อยากจะให้ทุกสิ่งที่ได้เสียไปถูกทดแทนกลับคืนมา

โฮทารุ: ...พี่ก็แค่อยากมีความสุขในการร้องเพลงอีกครั้ง

✦•·············•✦•·············•✦

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***