บทที่ 7 ไม่อาจอธิบาย

หลังจากที่จิอากิได้ดูสุบารุทำยิมนาสติก เขาก็ได้นั่งคุยกับสุบารุต่อ

สุบารุ: แล้วทำไมจิอากิถึงเลือกที่จะไม่พูดทั้งๆที่หูดีครับ?

จิอากิกระแอมนิดๆ

จิอากิ: พูดไม่ชัด และไม่ชินด้วยครับ

สุบารุ: ปกติไม่ชอบพูดเหรอครับ?

จิอากิ: ปล่าว ไม่ค่อยถูกอนุญาตให้พูดต่างหาก...

จิอากิ: สุบารุก็มีเรื่องที่ลำบากในชีวิต ผมก็มี

สุบารุ: ผมอยากรู้ครับ

จิอากิ: งั้นก็...

จิอากิ: ในตอนที่ผมเด็กๆ แม่เลี้ยงเดี่ยวของผมแปลงเพศเป็นชายเพื่อได้งานที่ดีกว่า และโกหกผมว่าแม่ของผมตายไปตั้งแต่ตอนที่ผมเกิด แล้วเค้ามีศักดิ์เป็นน้าของผม และเลี้ยงดูผม

จิอากิ: ผมถูกเลี้ยงดูมาแบบไม่มีสายใยสัมพันธ์กับผู้ปกครอง ทำให้ผมเป็นเด็กที่เหงาและโดดเดี่ยวมาก ผมก็ถูกขังออกไปจากสังคมเพราะโรคปากแหว่งเพดานโหว่

จิอากิ: คนชอบล้อผมเพราะผมพูดไม่ชัด คนเดียวที่ไม่ล้อผมคือคุณตาคนหูหนวกที่ร้านของชำ ผมเรียนรู้ภาษามือจากคุณตาและทำความเข้าใจด้วยตัวเองบางส่วน

จิอากิ: ตอนที่ผมอายุ 14 ผมก็ได้รับการศัลยกรรมที่เสี่ยงมาก มันทำให้ผมลำบากในการใช้ชีวิตมากกว่าเดิมอีก

จิอากิ: ผมเป็นคนเรียนดี และได้รางวัลวิชาการมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ผมกลับไม่มีเพื่อนสักคน วันหนึ่งมีเหตุการณ์พลิกชีวิต คือมีผู้หญิงมาชอบผม

จิอากิ: ผู้หญิงคนนั้นหน้าตาสวยงามมาก และเป็นคนที่อยู่ในแก๊งค์นางฟ้าของห้อง เค้าซื้อขนมกับน้ำ และเขียนจดหมายให้ผมบ่อยๆ ผมดีใจมากๆ

จิอากิ: วันหนึ่ง เค้านัดผมที่สระว่ายน้ำที่โรงเรียน เค้าทำท่าทีเป็นคุยเล่นสนุกๆ และผลักผมลงไปในสระว่ายน้ำ ผมว่ายน้ำไม่เป็น พอผมมีสติขึ้นมา ผมก็พบกับคนแก๊งค์นางฟ้าล้อมเตียงผมชี้หน้าหัวเราะ

จิอากิ: แล้วผมก็เห็นแม่ของผม ยืนกอดอกอยู่ ผมก็ไปรู้ว่า พวกแก๊งค์นางฟ้าไปฟ้องครูใหญ่ว่าผมได้ไปกระทำชำเราคนที่ผมก็นึกว่าเค้าแอบชอบผม ซึ่งครูใหญ่ก็เชื่อเพราะเขาก็ไม่ชอบผมอยู่แล้ว ผมโดนไล่ออกจากโรงเรียน

จิอากิ: แม่ผมไม่ให้โอกาสผมอธิบาย เค้าเสียศรัทธาในตัวผมแล้ว ผมไม่อยากให้แม่เสียใจ เลยพิสูจน์ตัวเอง ผมไปรู้จักกับเพื่อนในอินเตอร์เน็ต ที่อยู่กลุ่มคนสื่อสารภาษามือเหมือนกัน พ่อเค้าเป็นช่างซ่อมเทคโนโลยี ซึ่งขาดลูกมือ ผมเลยไปช่วยเขาและได้เงินมาส่วนหนึ่ง ผมให้เงินนั้นกับแม่

จิอากิ: แม่ผมดูไม่ดีใจมากหรอก ผมเลยเลิกให้เงินแม่และเอาเงินที่ผมได้มาเรียนพิเศษเพื่อสอบเทียบวุฒิมัธยมปลายแทน ผมเป็นคนหัวดีมากๆ ตอนอายุ 16 ปี ก็เลยสอบติดในรอบแรกอย่างง่ายดาย ผมได้รับทุนของคณะมนุษย์ศาสตร์มหาวิทยาลัยที่โด่งดังมากหลายที่อยู่ ผมก็เลือกที่จะไปไกลจากแม่แล้วในเมื่อแม่ไม่ชอบผม

จิอากิ: ผมบอกแม่ว่าผมจะไปเรียนที่ภาคเหนือของประเทศ และจะไม่กลับมาที่เมืองหลวงอีก เพราะแม่เกลียดผม ในวินาทีนั้น ผมก็ได้รู้ว่า คนที่ผมคิดว่าเป็นน้าชายมาตลอด คือแม่ของผม ผมได้รู้ว่า ตอนนั้นแม่เป็นวัยรุ่นที่ต้องหาเงินเลี้ยงดูผมที่เป็นลูก เค้าหางานลำบากมากในวุฒิการศึกษาเลยต้องแปลงเพศ เพื่อจะทำงานของเพศตรงข้าม

จิอากิ: ผมเพิ่งรู้ว่า แม่ไม่เคยเสียศรัทธาในตัวผมเลย เพียงแค่ในขณะนั้นเค้าต้องหาวิธีการที่จะทำให้ผมไม่ย่อท้อต่อชีวิต ซึ่งเค้าหาและปรึกษาคนอื่นมานานมาก ที่สำคัญ แม่ก็เชื่อว่าผมไม่เคยทำอะไรใครเลย เค้าไม่ได้ปกป้องผม เพราะเค้าอยากพาผมออกไปจากสังคมที่ไม่ดีนั้น

จิอากิ: ตอนนั้นพวกเราร้องไห้หนักมาก แต่แม่ก็บอกให้ผมคว้าโอกาสที่ดีนั้นไว้ ให้เรียนที่นั่นและใช้ชีวิตให้ดีกว่าแม่ และให้เชื่อว่าตัวเองสามารถสร้างอนาคตที่สดใสได้ถ้าเรามีความเพียร และเค้าเชื่อว่าผมมี ผมเลยต้องจากลาเค้าและไปเรียนต่อที่นั่น ซึ่งแน่นอนว่าแม่ผมมางานรับปริญญาของผมตอนที่ผมจบ

จิอากิ: แต่ถึงอย่างไร ผมก็ไม่สามารถสมัครงานได้ ผมอยากเป็นสจ็วตบนเครื่องบินมากๆ แต่มันติดอยู่ตรงหน้าตา ผมก็เลยต้องทำงานสอนภาษามือออนไลน์ไปวันๆ จนกระทั่งแม่เสนอรายการนี้ให้ผม บอกว่าตอนผมอายุ 6 ปี ผมเคยบอกเค้าว่าผมอยากเป็นนักเต้น ผมก็ขำนิดๆในสิ่งที่ผมเคยอยากเป็น แต่ผมก็เข้าออดิชั่นนี้มา

สุบารุ: จิอากิซังก็เคยผ่านสถานการณ์อธิบายไม่ได้มา แล้วก็ผ่านมาได้ทุกวันนี้ ปรบมือครับผม

จิอากิ: ขอบคุณครับสุบารุ คนที่ผมต้องขอบคุณที่สุดก็คือแม่ที่เสียสละครับ

สุบารุ: จิอากิซังก็มีแม่ที่ดีเหมือนของผมเลย

สุบารุ: ว่าแต่ จิอากิซังอยากเป็นไอดอลเพราะอะไรเหรอครับ?

จิอากิ: เพื่อจะสร้างศรัทธา สร้างแสงสว่างใหม่ให้กับตัวผมเองและคนที่ผมรักครับ

สุบารุ: ได้แน่นอน เพราะจิอากิซังเป็นคนที่ผมศรัทธาครับ

จิอากิ: ขอบคุณครับ และผมจะไม่ทำให้สุบารุผิดหวัง

✦•·············•✦•·············•✦

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***