บทที่ 6 แฟชั่นและหัวใจบิดเบี้ยว

ไอระเดินออกมาจากห้องแต่งตัวพร้อมใส่ชุดแฟชั่นสไตล์ฝรั่งเศส เขาโพสท่าแล้วยิ้มนิดๆ

บังริ: หล่อ!

ไอระ: ใช่ไหมครับ? นี่คือแฟชั่นประยุกต์สไตล์ฝรั่งเศสครับ

บังริ: มันออกมาดีเพราะไอระคุงมั่นใจนั่นแหละ

ไอระ: แน่นอนครับ! ผมมั่นใจมากๆ

บังริ: ไอระคุงเหมือนนายแบบเลยนะ

ไอระ: หวังว่าจะจริงนะครับ เพราะพ่อแม่ผมทำอาชีพนี้

บังริ: จริงเหรอ? นายช่วยค้นหาชื่อพ่อแม่ให้ดูหน่อยได้ไหม

ไอระค้นหาชื่อพ่อแม่บนโทรศัพท์ และยื่นให้บังริดู

บังริ: โอ้โห! สวยหล่อมากๆเลยนะ

ไอระ: เห็นพวกเขาทำอาชีพนี้ ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะถูกสนับสนุน...

บังริ: ไอระคุง เล่าให้ฟังได้นะว่าทำไม?

ไอระ: ครับ...

ไอระ: ในวัยเด็ก ผมไม่ได้อยู่ที่นี่ครับ พ่อแม่ผมย้ายบ้านไปทั่วทั้งยุโรปเลย ทั้งๆที่เป็นคนญี่ปุ่น

ไอระ: ผมเข้าใจมากๆว่าผมหน้าตาดี เพราะพ่อแม่ผมหน้าตาดี ผมก็เลยมั่นใจ และชอบแต่งตัวแฟชั่นตะวันตกต่างๆ แต่พ่อแม่ผมก็หัวเราะเยาะ และเริ่มประจานผมให้คนอื่นดู

ไอระ: พวกเขาจะชอบเอาผมใส่กรงล็อคกุญแจมือแล้วดูผมเหมือนอยู่ในสวนสัตว์ หัวเราะและถ่ายรูป ผมก็เริ่มรู้สึกว่าพ่อแม่ใจร้าย ไม่ใช่ผมหน้าตาไม่ดี

ไอระ: ผมได้เรียนอยู่ในโรงเรียนนานาชาติ ซึ่งมีเด็กที่มาจากหลากหลายชาติอยู่ในโรงเรียน ห้องเรียนที่ผมอยู่ผมมีเด็กญี่ปุ่นหน้าตาดีหลายคน ผมก็เคยเชื่อว่าผมเป็นหนึ่งในนั้นแล้วชอบตีเนียนเข้าไปนั่งกับพวกเขา

ไอระ: พวกเขาบอกว่า ถึงแม้จะใส่เสื้อผ้าแฟชั่นแพงแค่ไหน แต่มันก็ไม่สามารถแก้ไขหรือทดแทนใบหน้าผิดปกติของผมได้ เค้าเรียกผมว่าไอ้แหลมด้วย ผมบอกว่า ไม่แหลมนะ หน้าวีเชป เขาหัวเราะและทั้งโรงเรียนพากันเรียกผมว่าไอ้แหลม

ไอระ: มันยาวมาจนถึงตอนผมอายุ 14 ผมก็ยังไม่กล้าคุยกับพ่อแม่ แต่สุดท้ายก็คุย ทั้งคู่แนะนำให้ผมไว้ผมยาวเพื่อปกปิดมัน ผมคาดหวังว่าพวกเขาจะให้กำลังใจและบอกว่าพวกเขารักผมในสิ่งที่ผมเป็น เย็นวันนั้นผมก็เลยเดินไปซื้อปัตตาเลี่ยนและไถหัวตัวเอง ผมคิดอะไรก็ไม่รู้แต่ผมซื้อน้ำยาย้อมผมสีม่วงมาด้วย แล้วผมก็ย้อมมันในห้องน้ำสาธารณะ

ไอระ: มันก็เป็นไปได้ด้วยดี แต่เมื่อผมกำลังเดินออกจากห้องน้ำ มันตกเย็นแล้ว และก็มีโจรวิ่งเข้ามาทำร้ายผมด้วย ผมเรียกขอความช่วยเหลือ แล้วก็มีตำรวจวิ่งเข้ามา แต่เขากลับใส่กุญแจมือผมและจับผมแทน เพราะผมทำให้ห้องน้ำสาธารณะสกปรก

ไอระ: ผมถูกปรับ และจำคุก 2 เดือน ผมถูกทำร้ายหนักในนั้น โทษเพียงเพราะว่าผมทำอะไรแบบไม่ได้คิด แล้วตอนที่ผมออกมา ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลยตอนกลับไปโรงเรียน พ่อแม่เลยส่งผมไปอยู่กับลุงป้าที่อยู่ญี่ปุ่น

ไอระ: ผมก็คิดว่าชีวิตหลังจากนั้นจะพังพินาศ เพราะได้ยินว่า ลุงกับป้าไม่ได้รวยเท่าพ่อแม่ มันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ลุงกับป้าอาศัยอยู่ในบ้านบนภูเขา ทั้งคู่ทำงานอยู่ไร่ชา ผมร้องไห้และปฎิเสธที่จะทานอาหารตลอดสัปดาห์

ไอระ: สุดท้ายผมก็สัมผัสได้ว่า คุณลุงกับคุณป้าเป็นห่วงผมมาก พวกเขาพยายามจะให้ผมทานอาหาร ผมได้ลองชิมฝีมือที่ป้าทำ ผมร้องไห้เลย มันอร่อยมาก พวกเขาก็ใส่ใจดูแลผมเหมือนลูกที่พวกเขารัก

ไอระ: ผมได้เรียนในโรงเรียนบนเขา แต่สังคมที่นั่นนับถือผมมาก คนในห้องชื่นชมผมเกี่ยวกับรสนิยมแฟชั่น ผมก็ชื่นชมพวกเขาในความใจดี ผมเป็นเพื่อนกับคนทั้งห้อง ผมก็ชอบทำอาหารยุโรปเลี้ยงเพื่อนๆ พวกเขาชอบมาก

ไอระ: วันหนึ่ง พ่อแม่ของผมมาเยี่ยมในที่ที่ผมอยู่ พวกเขาไม่พอใจผมอยู่ดี เค้ายังคิดว่าผมไม่สมบูรณ์แบบ เค้าก็เลยบังคับผม ส่งผมเข้าออดิชั่น ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้อยากเป็นไอดอล

บังริ: อึม...แล้วถ้าไอระคุงได้เป็นไอดอลหล่ะ?

ไอระ: ถ้าปฎิเสธได้ก็จะทำครับ

บังริ: แล้วทุกวันนี้ทำไมไอระคุงยังอยู่ได้อย่างมีความสุขหล่ะ

ไอระ: ถึงแม้จะไม่มีเป้าหมาย แต่ผมก็คิดได้ว่าผมสามารถใช้ที่นี่เป็นช่องทางให้ผมสามารถเดินต่อไปในทางที่ผมต้องการครับ

บังริ: อยากเป็นนายแบบสินะ

ไอระ: ใช่ครับ

บังริ: งั้นนายก็มีเป้าหมายในการเป็นไอดอลสิ

ไอระ: นั่นสินะ

ไอระ: เป้าหมายของผมคือ การใช้ช่องทางเพื่อเบิกทางความฝันของผม

ไอระ: ...และผมจะไม่มีวันลืมคนที่ทำให้ผมพัฒนา

✦•·············•✦•·············•✦

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***