บทที่ 5 เพราะความมั่นหน้า

ในห้องยิมนาสติก

สุบารุ(ภาษามือ): จิอากิซัง! มาพยายามกันครับ!

จิอากิ(ภาษามือ): อึ้ม!

สุบารุโหนบาร์ขึ้นไปและแสดงลีลายิมนาสติกที่สวยงามและอ่อนช้อย พอเสร็จแล้วเขากระโดดลงมาจบการแสดงอย่างงดงาม โดยมีจิอากิปรบมือรัวๆให้

จิอากิ(ภาษามือ): นั่นคือลีลาที่โอลิมปิคแบนนี่นา

สุบารุ(ภาษามือ): ใช่แล้ว

จิอากิ(ภาษามือ): สุบารุเคยเป็นนักกีฬารึเปล่า

สุบารุ(ภาษามือ): พอดีว่าเคยหน่ะ

จิอากิ(ภาษามือ): เป็นไงบ้าง

สุบารุ(ภาษามือ): เรื่องมันยาว แต่ผมเล่าให้ฟังนะครับ

สุบารุ(ภาษามือ): ตั้งแต่เด็กแล้ว ผมเชื่อว่าตัวเองปกติดี มันก็เป็นเพราะพ่อแม่ที่สปอยผมนี่แหละครับ

สุบารุ(ภาษามือ): ผมเลยมีอีโก้อยู่ระดับหนึ่ง ระดับที่ว่าสามารถบอกได้ว่าข้อดีของผมคือตัวเองหล่อที่สุดในจักรวาลต่อหน้าทุกคนในโรงเรียน

สุบารุ(ภาษามือ): ตอนที่ผมเข้าโรงเรียน ผมก็สงสัยว่าทำไมทุกคนถึงหน้าตาไม่เหมือนผม แต่นิยามคำว่าปกติของผมมันผิดเพี้ยน ผมก็ไปว่าคนในโรงเรียนว่า พวกทุเรศ

สุบารุ(ภาษามือ): ใช่ ผมเลยไม่มีเพื่อนเลย ผมเริ่มรู้ว่า คนที่สนทนาเกี่ยวกับผมจะอธิบายลักษณะของผม ไม่ใช่ สุบารุที่ผมยาว หรือ สุบารุที่อยู่ห้อง 1-1 ทุกคนจะอธิบายว่า สุบารุที่หน้าเบี้ยว

สุบารุ(ภาษามือ): แต่ผมมีความสุข ผมใช้เวลาอยู่ในร้านหนังสือได้เป็นชั่วโมง ผมซื้อหนังสือภาษามือมาอ่าน เพราะผมก็คิดแบบเด็ก 6 ขวบแหละ ว่าเราด่าคนเป็นภาษาอื่นแล้วเขาจะไม่เข้าใจ

สุบารุ(ภาษามือ): ผมเข้าใจนิดหน่อย แล้วพอดีว่าผมมีเงิน ผมก็เลยหาคนสอนให้ผมเก่งกว่านี้ แต่ก็ใช้เวลานาน

สุบารุ(ภาษามือ): จนวันหนึ่งก็เจอครูที่โรงเรียน เป็นคนหูดีและเข้าใจภาษามือเหมือนกัน ถึงแม้จะเป็นครูผู้หญิงกับเด็กผู้ชาย แต่เราก็คุยภาษามือกันและสนิทกันมากขึ้นทุกวันๆ ผมก็มีครูคนนี้เป็นเพื่อนเพียงคนเดียว

สุบารุ(ภาษามือ): นอกจากจะเป็นเพื่อนคุยภาษามือ ครูก็ยังปกป้องผมจากคนในห้องที่ไม่ดีด้วย

สุบารุ(ภาษามือ): แต่แล้วตอนผมจบประถมศึกษาชั้นสุดท้าย เค้าบอกว่าเค้าจะย้ายไปโรงเรียนรัฐบาล เพราะโรงเรียนนี้เป็นเอกชน แล้วเค้าไม่ได้รับสวัสดิการจากภาครัฐ

สุบารุ(ภาษามือ): เราแลกช่องทางติดต่อกันนะ ช่วงแรกเราก็คุยกัน แต่วันสุดท้ายที่ได้คุยกับเค้า เค้าบอกว่าเค้าเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ผมเสียใจมากแต่ด้วยอีโก้ผมก็เลยตั้งใจใช้ชีวิตต่อไปแบบไม่มีเค้า ตอนนี้ผมเสียใจน้อยลงมาก แต่ก็รู้สึกว่าแบบนี้ก็แล้งน้ำใจไม่น้อย

สุบารุ(ภาษามือ): ตอนช่วงมัธยมต้น ผมค้นพบว่าผมเป็นคนตัวอ่อนตามธรรมชาติ ก็เลยส่งตัวเองไปเรียนยิมนาสติก ทำให้ผมเจอสังคมใหม่ มันไม่ดีเลย

สุบารุ(ภาษามือ): ถึงแม้ว่าผมจะเก่งที่สุดในห้อง ผมสูญเสียอีโก้เพราะคนสังคมนั้น แต่วันหนึ่งว่าผมได้ทุนจากห้าอาคาเดมี่ชื่อดังเกี่ยวกับยิมนาสติก

สุบารุ(ภาษามือ): มันติดอยู่อย่างหนึ่งตรงที่ว่า ทั้งห้าอาคาเดมี่อยู่ต่างประเทศหมดเลย และการไปศึกษาต่อที่อาคาเดมี่ใช้เวลา 3 เดือน

สุบารุ(ภาษามือ): ผมเป็นคนติดพ่อแม่มาก พ่อแม่ก็เลยต้องขนของย้ายบ้านไปที่ฝรั่งเศส เพิ่อให้ผมได้ไปเรียนที่หนึ่งในอาคาเดมี่นั้น

สุบารุ(ภาษามือ): แต่ครั้งนี้ผมได้เรียนคลาสเดี่ยว ทำให้ผมสามารถจดจ่อกับตัวเองและไม่ต้องสนใจผู้คน

สุบารุ(ภาษามือ): โค้ชของผมใจร้ายและโหดเหี้ยม เค้าบังคับให้ผมฝึกซ้อมอย่างหนักถึงขั้นที่ผมเกือบต้องแลกชีวิตของตัวเอง แต่ถึงอย่างไร ผมก็ผ่านมาได้เพราะความคงทน

สุบารุ(ภาษามือ): ผมถูกส่งกลับไปคัดตัวเป็นทีมชาติ แล้วผมก็ติดด้วย แต่เขาก็แจ้งมาว่าเขาไม่ต้องการผมแล้ว เนื่องจากมีคนหน้าตาดีกว่า และผมจะทำลายภาพลักษณ์ของประเทศเพราะใบหน้าผิดรูปของผม

สุบารุ(ภาษามือ): ผมก็สูญเสียอีโก้อย่างสมบูรณ์ ตลอดมาที่ผมดูถูกคนอื่นและทำตัวใจร้ายในออดิชั่นนี้ ก็เพราะผมต้องการอีโก้กลับคืนมา แต่มันยิ่งทำอันตรายให้กับผม ทั้งที่ผมไม่อยากให้อะไรมันเลวร้ายไปกว่านี้

จิอากิ(ภาษามือ): ไม่เป็นไรเลยครับ ผมไม่ได้คิดอะไรไม่ดีกับสุบารุเลย เพราะว่าเราไม่ควรด่วนตัดสินใครอยู่แล้ว ยิ่งผมรู้จักสุบารุ ผมยิ่งนับถือสุบารุขึ้นไปทุกวัน ลึกๆแล้วสุบารุไม่อยากทำร้ายใครหรอก ผมรู้น่า

สุบารุ(ภาษามือ): ขอบคุณครับ...

จิอากิ(ภาษามือ): ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม

สุบารุ(ภาษามือ): ครับ?

จิอากิ(ภาษามือ): อยากเป็นไอดอลเพราะอะไรเหรอ

สุบารุ(ภาษามือ): อยากหาวิธีใช้อีโก้ของตัวเองในทางที่เป็นประโยชน์ครับ

จิอากิ(ภาษามือ): ดีมากๆ งั้นเรามาพยายามกันนะ!

สุบารุ(ภาษามือ): อึ้ม!

✦•·············•✦•·············•✦

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***