บทที่ 4 สมุดจดความเป็นมา

ระหว่างที่โยโซระกำลังกวาดบ้าน เขาก็ได้พบกับสมุดบันทึกสีชมพูหวานแหววอยู่บนพื้น เขาเก็บสมุดขึ้นมาดูว่าเป็นของใคร รู้เพียงแต่ว่า ปกสมุดถูกเขียนไว้เป็นภาษาอังกฤษว่า อ่านฉัน

โยโซระ: อ่านฉัน?

เขาเปิดสมุดบันทึกออกมาหน้าแรก ในนั้นมีเรื่องราวถูกเขียนขึ้นด้วยลายมือที่ดูทางการ เป็นภาษาอังกฤษ แปลออกมาได้ว่า

ผมชื่อ ชิโนโนเมะ อุมิริ ปัจจุบันอายุ 18 ปีครับ ก่อนที่ผมจะได้มุ่งมั่นในการเดินสายไอดอลวันนี้ ผมเคยมีอดีตที่ไม่มีใครเข้าใจครับ...

โยโซระ: ของอุมิริ?

เขาอ่านต่อไป

ผมเคยได้ยินมาว่า มีความผิดพลาดเกิดขึ้นตอนกำลังคลอดผม ทำให้ใบหน้าด้านขวาของผมไม่สมดุลกับด้านซ้ายตั้งแต่กำเนิดครับ ตอนผมอายุ 2 ปี ผมก็ถูกวินิจฉัยว่าเป็นโรคออทิสติกครับ แต่ถึงอย่างไร แม่ของผมก็ยังคาดหวังว่าผมจะยังเป็นเด็กที่สมบูรณ์ ก็เลยส่งผมเข้าโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาที่เรียนวิชาการยากๆครับ

แน่นอนว่าผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ผมก็ถูกไล่ออกจากโรงเรียนตอนอยู่ประถมปลาย ผมต้องมาเรียนอยู่ที่บ้าน แม่ของผมเสียใจมาก ผมถูกตีนับครั้งไม่ถ้วน แม่ของผมไม่เข้าใจเลยว่าผมเรียนไม่รู้เรื่องเพราะอะไร จริงๆแล้วผมเรียนไม่รู้เรื่องเพราะผมไม่ชอบให้กีดกันขอบเขตความคิด ถ้าไม่จำกัดแบบนั้น ผมสามารถจะนั่งเขียนบทความภาษาอังกฤษเป็นชั่วโมงเหมือนงานนี้ก็ยังได้

ในตอนที่ผมโตมา ผมอายุ 16 ปี แม่ของผมไม่สามารถสนับสนุนค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูผมในฐานะแม่เลี้ยงเดี่ยวได้ต่อไป แม่เลยแต่งงานใหม่กับซีอีโอบริษัทแอนิเมชั่นคนหนึ่ง เขาอายุมากกว่าแม่เป็นสิบปี ผมยอมรับว่าผมน้อยใจไม่น้อยเลยครับ ผมตัดสินใจย้ายออกจากบ้านหลังนี้

หลังจากนั้น ผมได้งานทำที่ปั้มน้ำมัน ผมก็พอเลี้ยงตัวเองได้แต่ก็เหนื่อยและเครียด เพราะผมยังตักอาหารเองได้ไม่เข้าปากเลย...ฯ

แล้วมันก็ถูกตัดจบแค่นี้

โยโซระ: โถ่ อุมิริ...

อุมิริ: พี่โซระ!

โยโซระ: ค–ครับ?

โยโซระ: พี่เจอหนังสือของผมนะครับ เดี๋ยวผมเขียนให้เสร็จแล้วเอามาให้พี่อ่านนะครับ

อุมิริ: ผมเล่าให้ฟังแทนได้ป่าว

โยโซระ: ม่ะ เล่าให้พี่ฟังในครัว เดี๋ยวพี่ทำขนมให้

ทั้งสองคนอยู่ในห้องครัว

โยโซระ: ทำไดฟูกุสตรอเบอร์รี่ดีกว่านะ อุมิริคุงจะได้พัฒนากล้ามเนื้อมัดเล็กโดยการนวดแป้งด้วย

อุมิริ: ฮะ!

โยโซระ: พี่กวนถั่วแดงให้นะ เล่าได้เลย

อุมิริ: หลังจากผมได้งานที่ปั้มน้ำมัน สาขานั้นก็ปิดตัวลง และไม่มีสาขาไหนรับผมอีก เงินที่ผมมีจ่ายค่าหออีกได้แค่เดือนเดียว ผมก็จำเป็นต้องเดินกลับบ้านไป

อุมิริ: แม่บอกว่าผมเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผมต้องแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ผมเครียดมากก็เลยไปนั่งที่บาร์ ในบาร์มีผู้หญิงมากมาย ไม่มีผู้ชายเลย แต่ผมสังเกตุผู้หญิงคนหนึ่ง เค้าหน้าตาดูใสซื่อบริสุทธิ์ แต่ก็มีแววตาเศร้าๆ

อุมิริ: ผมเลยตัดสินใจที่จะนั่งคุยกัน ตอนนั้นผมอายุแค่ 16 แต่เค้าอายุมากกว่าผม 10 ปี เค้าเป็นนักร้องที่มีฐานะร่ำรวย เราคุยกันได้ถูกคอ ผมเล่าความเครียดให้เค้าฟัง เพิ่งเจอกัน เค้าก็ขอผมแต่งงานแล้ว และสัญญาว่าจะดูแลผม

อุมิริ: ผมก็ตระหนักได้ถึงตอนที่แม่ของผมแต่งงานกับคนรวยเพื่อให้เขาเลี้ยงตัวเอง ผมก็เลยต้องเลือกที่จะตอบตกลง ผมจะจดทะเบียนสมรสเงียบๆ แต่เค้าก็บังคับให้ผมจัดงาน เพราะครอบครัวเค้ารวย

อุมิริ: 3 เดือนตอนที่เราได้เป็นสามีภรรยากัน เค้าดูแลผมอย่างดี ช่วยผมทุกอย่าง เค้ารักผมมาก จนกระทั่งเค้าตั้งครรภ์...เค้าหย่ากับผม เค้าบอกว่า เด็กคนนั้นไม่มีพ่อยังดีกว่ามีพ่อที่เป็นออทิสติก

อุมิริ: อย่างน้อยผมก็ได้สมบัติที่เราเคยมีร่วมกันมาส่วนหนึ่ง แต่เด็กก็ตกเป็นของเค้า

โยโซระ: อุมิริคุง...ได้เจอลูกบ้างไหม?

อุมิริ: ใช่ฮะ เดือนที่แล้ว ผมเคยแอบเห็นลูกสาวของผมครั้งหนึ่งบนรถไฟฟ้า ผมเห็นเค้าเป็นเด็กที่เรียบร้อยมีมารยาทมาก เค้าโค้งคำนับทักทายทุกคนที่เจอ

อุมิริ: ผมก็ได้แต่ยิ้มให้เค้า เค้าก็ยิ้มให้ผม ผมอุ่นใจมาก จนกระทั่งแม่เค้าพาเค้าออกไป

อุมิริ: ผมก็ยอมรับว่าผมไม่อาจจะวางตัวเป็นพ่อคนที่ดีได้จริงๆแหละ แต่ผมก็ยังรู้สึกผิดต่อเค้าอยู่ดี ที่ผมกับเค้าไม่เคยได้รู้จักสนิทสนมกันอย่างที่ควร

โยโซระ: ว่าแต่ อุมิริคุงอยากเป็นไอดอลเพราะอะไรเหรอ

อุมิริ: ถ้าพี่อยากให้ผมซื่อสัตย์ ผมจะบอกว่า เพื่อการถูกรู้จักฮะ ถ้าผมถูกรู้จักมากๆ ผลดีก็จะตามมาหาผม และเค้าจะผิดต่อผมสุดๆ ทั้งแม่และสามีใหม่ของแม่ และภรรยาเก่าของผม

อุมิริ: ...ผมต้องการที่สุดเลย การมองเห็นจากลูกน้อย

อุมิริ: แต่ผมก็ยังเล่นแบบเด็กๆที่ไม่เติบโต...

อุมิริ: แต่ยังไงผมก็แค้นมากๆ ผมอยากทำให้เห็นว่าเค้าผิด!

อุมิริกลั้นน้ำตา

โยโซระ: อุมิริคุง...ร้องไห้ออกมาเลย

และเขาก็ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของโยโซระ

โยโซระ: มันผ่านมาเป็น 2 ปีแล้ว...หวังว่าโชคชะตาจะให้สิ่งดีๆกับอุมิริคุงนะ

✦•·············•✦•·············•✦

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***