หาจนเจอ

หลายเดือนต่อมา หลังจากเคลียร์งานต่างๆลงตัว เทวาก้อเดินทางไปต่างประเทศอย่างที่ตั้งใจ

...ประเทศฝรั่งเศษ

...

เทวา

"ในที่สุดก้อถึงซะที"

เดินลากกระเป๋าเข้าบ้านที่คุณป๋าซื้อให้เขาอยู่ตั้งแต่ 5 ขวบ และเขาต้องอยู่มาอย่างโดดเดี่ยวตลอดสิบกว่าปี คนดูแลหรือพี่เลี้ยงของเขาออกมาต้อนรับอย่างดีใจ

อองตวน

"ดีใจจังเลยครับที่คุณเทวากลับมา ผมนึกว่าคุณจะไม่กลับมาแล้วซะอีก"

เขาโผเข้ากอดทันทีอย่างคิดถึงผู้ชายวัยกลางคนที่ยืนสง่าอยู่หน้าประตูบ้านเค้าเป็นทุกอย่างของเทวา

ดูแลเทวามาตั้งแต่ตัวเล็กๆจนโตเป็นหนุ่ม

"คิดถึงจังเลยครับ นี่คุณเทวามาเที่ยวรึมาทำไรครับ"

ถามอีกเมื่อพากันไปนั่งลงบนโซฟา

เทวา

"มาตามหาคนครับ"

อองตวน

"ตามหาใครครับ อย่าบอกว่าตามหาสาวน่ะครับ"

แกล้งพูดหยอกออกไป

เทวา

"ก้อใช่น่ะสิครับ"

อองตวน

"อย่างคุณเทวายังต้องออกตามหาสาวๆเหรอครับผมคิดว่ามีแต่สาวๆวิ่งเข้าใส่ซะอีก"

เทวา

"ก้อต้องมีมั่งแหละ" ล้วงกระเป๋าหยิบโทสับออกมาส่งรูปให้ดู

"อองตวนช่วยตามหาคนๆนี้ให้หน่อยสิ"

อองตวน

"ว๊าวว!! สวยน่ารักยังงี้นี่เองถึงต้องมาตามหา" เขามองดูอย่างพิจารณา

"ว่าแต่มีแต่รูปจะหาไงครับ"

เทวา

"เธอชื่อพิชาภา มนูญพงศา. ชื่อเล่นลูกพีช"

"มาเรียนทำอาหารที่นี่ คุณพอจะรู้จักโรงเรียนสอนทำอาหารดังๆมั่งมั๊ยล่ะ"

อองตวน

"ก้อรู้จักนะครับ คงจะหาง่ายขึ้นแหละครับถ้ายังงั้น"

เทวา

"ดีเลย!! งั้นเริ่มหาเลยนะผมจะไปพักผ่อนสักเดี๋ยวนั่งเครื่องมาตั้งนานยังไม่ได้นอนเลย"

อองตวน

"เป็นโรคนอนไม่หลับอีกแล้วเหรอครับ"

เทวา

"คงงั้นแหละครับ. ฝากด้วยนะครับ"

พูดเสร็จก้อเดินขึ้นห้องไป

ตอนบ่ายอีกวัน

เทวาเดินยิ้มลงมาอย่างสะบายใจหลังจากได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

อองตวน

"ตื่นแล้วเหรอครับ นอนยังกะสลบ ผมว่าจะไปปลุกเห็นหลับสะบายเลยปล่อยให้หลับต่อ"

เทวา

"ผมไม่ได้นอนมาหลายวันแล้วครับ"

อองตวน

"คงไม่ใช่เพราะคนที่ให้ตามหานะครับ"

เทวา

"ถ้าบอกว่าใช่ละครับ"

อองตวน

"งั้นคุณลูกพีชเนี่ยคงจะมีความสำคัญกับคุณมากๆแน่"

เทวา

"คิดว่าไงละครับ"

"แล้วไงครับตกลงได้เรื่องมั่งยัง"

อองตวน

"ก้อได้มามั่งแล้วนะครับแต่ไม่รู้จะเป็นคนเดียวกันรึเปล่า"

หยิบโทรศัพท์มาส่งรูปให้

เทวา

"ทำไมถึงคิดว่าจะไม่ใช่คนเดียวกันล่ะ"

อองตวน

"ดูเอาเองเหอะครับ"

เทวา

"เพ่งมองคนในรูป เขายิ้มอย่างดีใจที่เป็นคนที่มาตามหา แต่...."

อองตวน

"ท้องป่องยังงั้นใช่สาวๆที่คุณเทวาตามหาเหรอครับ"

เทวา

ยิ้มออกมา

"ท้อง!! ลูกพีชท้อง" 😲😲

อองตวน

"ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้มีรสนิยมกินคนท้องด้วย"

เทวา

"จะกินทำไมละตอนท้อง ผมก้อต้องกินก่อนเค้าจะท้องสิ อองตวน" 😁😁

อองตวน

"ยิ้มยังงี้อย่าบอกนะครับว่าคนในรูปน่ะท้องกะคุณเทวา"

เทวา

"ไม่ใช่ของผมแล้วจะของใคร"

ยิ้มหน้าบานอย่างดีใจสุดๆ เลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ แล้วก้อต้องสะดุดใจหน้าบึ้งขึ้นทันทีเมื่อเห็นรูปคู่กะผู้ชายคนอื่นหลายรูป

อองตวน

"ที่ผมพูดแบบนั้นเพราะผมไม่แน่ใจน่ะครับ

คุณคงเห็นละมีผู้ชายคนนี้ตามติดตลอดเวลาเลย"

"ดูเหมือนจะพักอยู่แมนชั่นติดกันรึที่เดียวกันด้วยผมก้อไม่แน่ใจ"

เทวา

"ไม่จริง!!. ลูกพีชต้องไม่มีคนอื่น!!😤😤"

อองตวน

"ผมไปสืบมาละครับ เธอซื้อแแมนชั่นที่นี่ด้วยเงินที่มหาศาลทีเดียว"

"ประวัติการฝากครรภ์ของเธอ ตอนนี้เธอท้องได้ 5 เดือนแล้วครับ"

เทวา

"5 เดือน!!" นั่งคิด ยกนิ้วขึ้นนับอีก

"มันก้อพอดีนะครับ ผมกะลูกพีชมีความสัมพันธ์กันเมื่อ 4-5 เดือนก่อน"

"ต้องเป็นลูกผมแน่ๆเลยอองตวน!!😁😁"

ทำท่าทางดีใจอย่างออกหน้าออกตา

อองตวน

"คุณไม่เคยพลาดเรื่องป้องกันตัวเองทำไมคราวนี้ปล่อยให้ท้องละครับ"

เทวา

"ผมไม่ได้พลาด ผมตั้งใจเลยแหละ"

"อยากหนีดีนัก ทำให้ท้องซะ!!ดูซิจะหนีไปไหนพ้น"

อองตวน

"คุณรักเธอเหรอครับ"

"แล้วเมลินีละครับ เมื่อเดือนที่แล้วเธอก้อมาพักที่นี่นะครับแล้วเห็นว่าเดือนนี้จะมาอีกด้วย เห็นบอกว่ามาเดินแบบน่ะครับ"

เทวา

หน้านิ่วทันทีพอคิดถึงอีกคนที่อองตวนเอ่ยถึง

"ผมคงต้องจัดการอะไรให้ชัดเจนแล้วล่ะ"

อองตวน

"ยังไงครับ คุณกำลังจะแต่งงานกับลินีไม่ใช่เหรอครับ รักกันมาตั้งหลายปี"

"จะให้ความสัมพันธ์ไม่กี่วันมาทำลายเลยเหรอครับ"

"คุณวาไม่เสียดายเวลาเหรอครับ"

เทวา

"อองตวนไปถามลินีดีกว่านะครับ ท่าทางจะสนิทกันหนิ ว่าเค้าไม่เสียดายเวลามั่งเหรอ"

อองตวน

"ทำไมพูดงั้นละครับ ผมก้อสนิทกันตามปกตินะครับ น้ากะหลานจะให้เป็นอะไรได้ครับ"

เทวา

"ผมก้อไม่ได้หมายถึงอย่างอื่นนะครับ"

"ตอนนี้น่ะลินีไม่เหมือนเดิมละ เค้ามีผู้ชายมากหน้าหลายตาควงลับหลังผมมาตลอด"

"ในขณะที่ผมทำงานอยู่แต่บนเกาะ อยู่กะฟาร์มอยู่กะสวน"

"เธอคงคิดว่าไม่มีใครรู้"

"แล้วไอ้รูปคู่ของเธอน่ะ ก้อดูเหมือนจะมีรูปที่นี่ด้วยนะครับ"

อองตวน

"คุณเทวารู้!!"😲😲

เทวา

"รู้สิ ผมไม่ได้โง่นะครับแล้วลูกน้องของป๋าก้อมีอยู่ทั่วโลก"

"ไหนจะพี่ๆของผมอีก" 😤😤

อองตวน

"ผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้บอกคุณวา ยังไงซะลินีมันก้อเป็นหลาน ผมจะทำไรไปก้อต้องคิดถึงคำฝากฝังของพี่สาวผมน่ะครับ"

เทวา

"ผมก้อไม่ได้ถือโทษไรอองตวนหรอกครับ"

"ยังไงซะคุณก้อทำงานให้พ่อผมมานาน แล้วยังดูแลผมมาตลอดสิบกว่าปีนี้ด้วย"

อองตวน

"ยังไงซะผมก้อผิด เป็นยังงี้แล้วผมก้อจะไม่ปิดบังคุณละ เมลินีน่ะ เค้าเคยพาผู้ชายมาพักที่นี่ด้วยครับ"

"ผมห้ามแล้ว แต่เค้าบอกผมว่าตกลงกับคุณเทวาแล้ว คุณไม่ว่าอะไร"

"เธอบอกว่าก่อนแต่งงานคุณสองคนตกลงกันว่าจะให้อิสระกันและกันในการมีใครก้อได้"

เทวา

"หลานสาวอองตวนเนี่ย เค้าจบตรีมโนโทตอแหลรึเปล่าครับ"

อองตวน

"คุณเทวา!!" 😖😖

เทวา

"เอาจริงๆนะครับ ผมกะเค้าตกลงกันว่าก่อนแต่งงานเราจะมีอิสระในการใช้ชีวิต ไม่ได้หมายความว่าจะให้ฟรีแม้แต่เรื่องบนเตียงนะครับ แล้วอีกอย่างมันใช่เหรอครับทำแบบนี้"

"พาผู้ชายอีกคนมานอนบ้านของแฟน" 😤😤

อองตวน

"คุณเทวา คิดให้ดีก่อนนะครับ คุณเองก้อมีผู้หญิงคนอื่นตลอดมาเหมือนกันนะครับ"

เทวา

"แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับมีไรเสียหาย"

"แล้วคือไร ซื้อของที 10-20 ล้าน ผมจะเอาเงินมาจากไหนซื้อให้นักหนาละครับ"

อองตวน

"นิดๆหน่อยๆเองครับ แหม !!คุณวาก้อออกจะรวย คุณป๋าคุณก้อรวยล้นฟ้า"

เทวา

"ถึงเราจะรวยก้อไม่ได้หมายความว่าเราจะจ่ายอะไรสุรุ่ยสุร่ายนะครับ"

อองตวน

"คุณวาพูดแบบนี้เพราะคุณวามีคนใหม่รึเปล่าครับ ผมว่าคุณวาน่าจะแค่คิดหาเหตุผลเขี่ยลินีออกไปให้พ้นทางมากกว่านะครับ" 😤😤

เทวา

"อองตวน!! "😤😤

"คุณเลี้ยงผมมาสิบกว่าปีคุณน่าจะรู้นะครับว่าผมเป็นคนยังไงไม่น่าจะพูดยังงี้"

"ผมพยายามขอแต่งงานกับลินีมาตลอดแต่ก้อถูกปฏิเสธทุกครั้ง "

"ผมแสดงความจริงใจกับเธอโดยการให้เธอเป็นที่หนึ่งมาตลอด "

"แต่เธอทำตัวของเธอเอง เรื่องนี้มันช่วยไม่ได้แล้วละครับ "

"คุณไม่ต้องพูดอะไรละ ลินีได้จากผมไปก้อไม่ใช่น้อยๆละ"

"ถึงเวลาที่ผมจะอยู่กับความเป็นจริงซะที ผมจะไปตามเมียผมกลับบ้าน ส่วนลินีผมจะเคลียร์กะเธอเอง"

พูดพลางลุกขึ้นเดินออกไปอย่างหัวเสีย ปล่อยให้อีกคนนั่งทำหน้าไม่ถูกอยู่อย่างนั้น

แมนชั่น

เทวา

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพิกัดห้อง

"ไหนว่าอยู่แมนชั่นหรู" 😤😤

"หรูตรงไหน"

"ก้อแค่หอพักธรรมดาๆ"

เดินเข้าไปสอบถามเจ้าหน้าที่

เทวา

"สวัสดีครับผมมาตามหาคนชื่อ....."

เจ้าหน้าที่

"คุณเป็นไรกับเธอคะ ตอนนี้เธอไม่อยู่ค่ะ จะกลับอีกทีก้อตอนเย็น"

เทวา

"ผมเป็นสามีครับ"

"พอดีผมพึ่งตามมาจากเมืองไทย"

"ผมขอเข้าไปรอข้างในได้มั๊ย"

เจ้าหน้าที่

"ถ้าคุณเป็นสามีจริงๆก้อได้ค่ะ"

"แต่เราคงต้องขอหลักฐานไว้นะคะ"

เทวา

"ได้ครับ"

หยิบรูปถ่ายนามบัตรและบัตรประชาชนให้

เจ้าหน้าที่

"คุณคงเป็นสามีจริงๆ งั้นชั้นจะให้คุณไปรอที่ห้องนะคะ" ส่งกุญแจห้องให้

"คุณปล่อยภรรยาอุ้มท้องมาต่างบ้านต่างเมืองอย่างงี้ไม่ดีเลยนะคะ"

"มาอยู่ตัวคนเดียวน่าสงสารมากเลยค่ะ แต่เธอก้อเข้มแข็งสุดๆเลยค่ะ" 😁😁

"ยังนึกอยู่ว่าสามีจะหน้าตาเป็นยังไงนะ มีภรรยาสวยขนาดนี้"

"ดูแลเธอกับลูกให้ดีนะคะ"

เทวา

"ผมต้องทำงานน่ะครับ แล้วเธอก้อต้องมาเรียนที่นี่. นี่ผมก้อรีบเคลียร์งานมาเลยนะครับ"

พนักงาน

"ขนาดคุณรีบแล้วนะคะ ยังปาไปหลายเดือนเลย ดูแลดีๆหน่อยซิคะ เดี๋ยวก้อได้เพื่อนข้างห้องหรอกค่ะ" 🤭🤭

เทวา

"ครับ ขอบคุณนะครับ"

"ผมขอตัวนะครับ"

เทวา

"ห้องสะบายน่าอยู่จัง" 😁😁

เดินสำรวจไปทั่ว แล้วก้อมาล้มตัวลงนอนบนที่นอนที่ถูกจัดไว้อย่างเรียบร้อย

ตอนเย็น

เสียงเปิดประตูดังก๊อกแก๊กๆ เทวาตื่นลุกจากที่นอนไปยืนแอบอยู่หลังประตู

พอเธอเปิดประตูมา ก้อต้องตกใจเพราะมีอ้อมกอดมากอดทางด้านหลัง

พิชาภา

"เฮ้ย!!😲😲 ปล่อยชั้นนะไอ้คนบ้า!!แกเป็นใครเข้ามาในห้องชั้นได้ไง"

ดิ้นและพยายามแกะมือเขาออก

เทวากอดแน่นไม่ยอมปล่อย แถมยังหอมแก้มอีกทำเอาพิชาภาตกใจตาเหลือกไปอีก

พิชาภา

"ปล่อยชั้นนะไอ้บ้า!!"

พยายามขัดขืน พอจะตะโกนให้คนช่วยก้อถูกจับให้หันมาแล้วจูบปิดปากทันที

พิชาภาพอได้กลิ่นหอมกะน้ำยาโกนหนวดจากตัวเขาก้อจำได้ทันที กลิ่นนี้ จูบนี้....

เขาจูบอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน จนเหมือนเธอจะหอบหายใจไม่สะดวกจึงยอมถอยออกมา

แล้วเธอก้อไม่พูดพล่ามทำเพลงทำท่าเหมือนจะอาเจียนวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที

พิชาภา

"อ้วก...โอ้กกก...อ้ากกก" เสียงดังลอดออกมา

เทวารีบวิ่งตามเข้าไปดูเห็นเธอกำลังโก่งคออาเจียนอย่างหนักจนหมดเรี่ยวแรงก้อเข้าไปลูบหลังแต่เธอกลับปัดมือเขาแล้วทำท่าจะถอยหนี

จนเขาต้องรวบตัวเข้ามากอดแล้วยกอุ้มร่างบางที่ตอนนี้อวบอ้วนขึ้นเยอะเพราะมีอีกคนอยู่ในท้อง เขาอุ้มเธอไปวางบนอ่างล้างหน้าแล้วเอาผ้าขนหนูผืนเล็กๆบนชั้นข้างๆชุบน้ำเช็ดหน้าให้

พิชาภา

"ปล่อยชั้นลง" เสียงพูดเบาหวิวเพราะหมดเรี่ยวแรง

เทวาอุ้มเธอไปวางบนเตียงอีกแล้วไปเอาผ้ามาเช็ดหน้าและแขนให้

พิชาภา

"คุณมาไง แล้วเข้ามาห้องชั้นได้ยังไง" ถามอย่างสงสัย

เทวา

"ผมเก่งมั๊ยล่ะที่ตามหาคุณจนเจอ "😁😁

พิชาภา

"ชั้นไม่มีทางหนีคุณพ้นเลยเหรอ" ถามอีก

เทวา

"ผมเคยบอกคุณละลูกพีช...ว่าคุณไม่มีทางหนีผมพ้น"

พูดพลางปัดผมที่ปรกหน้าผากให้จะเช็ดตัวอีกแต่พิชาภาปัดมือเขาออกอย่างหมดแรงและหลับไปในที่สุดด้วยความอ่อนเพลีย

เทวาก้มลงดูใกล้ๆด้วยความเป็นห่วงเห็นนอนหลับตาเสียงหายใจสม่ำเสมอก้อเบาใจ

เทวา

"คงจะเหนื่อยมากหลับสะบายเลย" 😁😁

เขาก้มลงจูบที่ริมฝีปากเบาๆแล้วขึ้นไปนอนกอดให้เธอหันมาซุกอก

มือหนาลูบไล้ที่หน้าท้องแผ่วเบา ยิ้มกับตัวเองไปอีก ไม่นานก้อหลับตามกันไปอีกคน

จนท้องฟ้าเริ่มมืด เทวารู้สึกตัวก้อขยับออกมาดูว่าทำไมนอนนานจังเขาแกล้งจุ๊บแก้มหยอกเบาๆหลายๆที

จนเธอทนหลับตาต่อไม่ไหวยอมลืมตาขึ้นมาจนได้

เทวา

"ผมรู้คุณไม่ได้หลับ"

ยังแกล้งสอดปลายนิ้วเข้าไปในเสื้อตัวยาวอีก

พิชาภา

"นี่คุณ!!" หันมาดุจับมือที่กำลังล้วงอยู่ดึงกลับออกมา

"ถามจริงๆนะคะ...คุณจะตามมาทำไม"

"แล้วชีวิตนี้คุณไม่คิดปล่อยให้ชั้นเป็นอิสระมั่งเลยรึไง คุณเป็นเจ้ากรรมนายเวรชั้นเหรอถึงได้ตามชั้นอยู่อย่างนี้"

เทวา

ทำไม่สนใจที่เธอพูดกอดและจูบไปทั่วแม้อีกคนจะพยายามปัด

"เจอหน้ากันพูดจากันให้ดีๆหน่อยสิ ผมคิดถึงคุณนะลูกพีช"

"อุตส่าห์ตามมาถึงนี่ละ ไม่คิดถึงผมมั่งเหรอ"

พูดพลางก้อพยายามจะถอดเสื้อผ้า

พิชาภา

"ชั้นจะคิดถึงคนที่เอาแต่รังแกชั้นทำไมคะ"😤

เทวา

"ต่างจากผม ผมคิดถึงแต่คุณจนใจจะขาดละ"

รุกหนักเข้าหาไปอีกพอพูดจบ พิชาภาพยายามปัดป้องยังไงก้อไม่ได้ผลแถมยังโดนจับตรึงกะที่นอนไว้อีก

เขาใช้มือนึงจับข้อมือทั้งสองข้างไว้อีกมือก้อจัดการเสื้อผ้าของเธอ

พิชาภา

"คุณเทวา!!คุณไม่เห็นเหรอว่าชั้นเป็นยังไงตอนนี้ คุณคิดจะทำไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ" พยายามห้าม

เทวา

"ไม่หยุด!!ก่อนมานี่ผมโทรถามเพื่อนที่เป็นหมอดูละ มันบอกผมว่าสามารถทำได้สะบายๆแค่ต้องระวังอย่าหนักไป ก้อเท่านั้น" 😁

พิชาภา

"คนบ้า!!คุณเตรียมการณ์มาทุกอย่างแล้วสินะ ไอ้คนบ้าคนหื่น!!"

เทวา

"ยอมรับครับว่าหื่นยิ่งกะคุณผมหยุดตัวเองไม่ได้เลยบอกตรงๆ" 😁😁

พูดเสร็บก้อลงมือทำตามใจตัวเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***