การจากลา

...ห้องนั่งเล่น

...

คุณอาชา

"ไม่ต้องพูดไรมากมายนะเข้าเรื่องเลย"

"ลุงอยากรู้ว่า หนูต้องการเรียกร้องรึเอาผิดอะไรมั๊ย!!"

"หลังจากที่หนูกลับไป"

พิชาภา

"หนูไม่ต้องการเรียกร้องอะไรค่ะ"

"และไม่เอาผิดอะไรด้วยค่ะ"

"อย่างที่ท่านรู้ หนูกำลังจะไปเรียนต่อต่างประเทศ หนูอยากจากกันด้วยดีค่ะ"

"หนูคงไม่มีเวลามานั่งทำเรื่องไร้สาระอย่างอื่นหรอกค่ะ"

เทวา

"อะไรคือเรื่องไร้สาระของคุณลูกพีช" 😤😤

พิชาภา

"ทุกเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับการเรียนค่ะ" ตอบออกไปแล้วก้อแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเอง

เทวา

"รวมทั้งเรื่องของเราด้วยเหรอ"

พิชาภา

"อืมมมม....ค่ะ "

เทวา

"ลูกพีช!!"😤😤

คุณอาชา

"พอก่อนเหอะเรื่องนี้น่ะ แกจะมาชวนน้องเค้าทะเลาะทำไม ป๋ากำลังคุยเป็นการเป็นงานนะ"

เทวา

"ผมก้อแค่อยากรู้ว่าเค้าคิดว่าเรื่องของผมกับเค้า มันคืออะไร"

คุณอาชา

"แล้วตกลง มันคืออะไร"

"แกมีแฟนแล้วกำลังจะหมั้นจะแต่งกัน แล้วตอนนี้แกกำลังทำอะไร"

"แกคิดจะให้ลูกพีชมาเป็นเมียเก็บแก ไอ้ลูกบ้า เค้าไม่แจ้งความเอาผิดแก ก้อนับว่าบุญนักหนาแล้ว ไอ้ลูกชั่ว!!" 😤😤

คุณมณี

"เรื่องแบบนี้แม่ใหญ่ไม่เคยคิดเลยนะว่าจะเกิดขึ้นกับแกเทวา"

"แกคือคนที่ต่อต้านเรื่องการมากรักหลายเมียของป๋าแกมาตลอด" พูดออกมาอย่างอ่อนใจ

"แต่สุดท้ายแกกลับทำมันซะเอง"

คุณอาชา

"พรุ่งนี้ชั้นจะให้คนไปส่งหนูลูกพีชที่บ้านป้าของเค้า"

"แกก้อกลับไปอยู่เกาะทำงานของแกเหมือนเดิมต่อไปละกัน"

"วันนี้จะอยู่ด้วยกันวันสุดท้ายละก้อร่ำลากันซะให้พอ"

เทวา

"ไรครับป๋า ก้อไหนป๋าบอกจะให้เวลาไง" รีบประท้วงทันที

คุณอาชา

"ก้อให้ละไง วันนี้อีกทั้งวัน แกยังจะเอาไรอีก"

เทวา

"มันไม่พอ!!ผมขออีกหลายๆวันไม่ได้เหรอครับ"

คุณอาชา

"ไม่ได้ แกจะเอาเปรียบเค้าไปถึงไหนแค่นี้ก้อมากไปแล้วนะ"

เทวา

"ป๋าอ่ะ...ใจร้าย"

คุณอาชา

"ถ้าป๋าใจร้ายป่านนี้ป๋าไล่แกกลับเกาะไปละ ไม่ได้มานั่งเสนอหน้าอยู่นี่หรอก"

"เลิกพูด!!เอาตามนั้น"

"แล้วเรื่องบ้านของพ่อหนูป๋าก้อจะคืนให้ด้วยและหนี้สินทั้งหมดก้อจะยกให้"

"ป๋าจะแถมเงินให้ไป 10 ล้านด้วย"

พิชาภา

"หนูต้องการแค่บ้านกับล้างหนี้ก้อพอค่ะ สิบล้านนั่นหนูไม่ต้องการ"

"แค่นี้ก้อเหมือนขายตัวปลดหนี้จะแย่ละ"

"อย่าให้หนูรู้สึกแย่ไปกว่านี้เลยค่ะ"

คุณอาชา

"คิดมากน่า...หนู"

"เงินนั่นคือสิ่งตอบแทนที่ป๋าตั้งใจให้เพื่อตอบแทนที่หนูทำให้ไอ้ลูกชายหัวรั้นของป๋ามันกลับมาบ้าน"

"และยังทำให้มันยอมอ่อนข้อให้ป๋าด้วย"

"ป๋าอยากจะตอบแทนหนูมั่ง รับไปเหอะนะ"

พิชาภา

"งั้นหนูก้อขอบคุณท่านค่ะ" คลานก้มลงกราบที่ตักอย่างซึ้งใจ

ในยามนี้ท่านเหมือนกะพ่อพระมาโปรดเธอ คุณอาชาลูบหัวเบาๆอย่างเอ็นดู

พิชาภายิ้มหวานส่งให้ผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างขอบคุณ แต่คนที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอีกคนกลับมองอย่างหมั่นไส้

เทวา

"ดีใจมากเหรอจะได้กลับบ้าน จะได้ทิ้งผัวไปหาแฟนดารานั่น" 😤😤

พิชาภา

"ใช่ค่ะ!!ดีใจมากๆเลย" 😁😁

หันมาบอกส่งยิ้มหวานให้ทำเอาคนมองยิ่งอารมณ์ขึ้นไปอีก

หลังจากออกมาจากสถานะการณ์ตึงเครียดระหว่างครอบครัวได้ก้อกลับขึ้นห้องทันที

กำลังจัดการคุ้ยกระเป๋าออกมาจัดก้อได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามา ไม่ต้องหันไปมองก้อรู้ว่าใครเดินเข้ามา

เทวาเดินมากอดซ้อนหลังเกยคางกับไหล่บอบบาง แล้วทำอ้อน

เทวา

"คุณจะทิ้งผมได้จริงๆเหรอลูกพีช" ถามเสียงอ้อนต่างจากตอนที่อยู่บนเกาะลิบลับ

พิชาภา

"เราจบกันแบบนี้น่ะดีที่สุดแล้วค่ะ คุณอย่ามาทำเป็นเสียดายอาลัยอาวรเลย ชั้นไม่ตกหลุมพลางคุณหรอก" ผลักใบหน้าหล่อๆของเค้าออกแรงๆ

เทวา

"ลูกพีช ไหนๆวันนี้ก้อเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน คุณช่วยตามใจผมซักวันได้มะ" ยังทำอ้อนๆอีก

"เราไปเที่ยวกันดีมั๊ย!!!"

พิชาภา หันมามอง

"ไปเที่ยวไหนคะ แถวนี้ก้อมีแต่ทะเล ชั้นอยู่บนเรือที่เกาะมาเป็นอาทิตย์ละ คงไม่เอาอีกแล้วค่ะ"

เทวา ถอนหายใจแรงๆ

"งั้นก้ออยู่ในห้องนี่แหละไม่ต้องไปไหน" 😤

พิชาภา

"ชั้นอยากออกไปซื้อของฝากคุณป้าและก้อเพื่อนๆค่ะ" เสนอออกมาพอเห็นเขาหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์

เทวา

"ดีๆๆ งั้นไปหาซื้อของฝากกัน แล้วหาอะไรอร่อยๆกินกัน" ทำท่าดีใจดี๊ด๊าเหมือนเด็กๆ

ชั่วโมงต่อมา

สองคนก้อมาเดินเลือกซื้อของอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ลูกน้องสองคนที่เดินตามหลังหอบของพะรุงพะรัง ไม่ว่าพิชาภาหันไปมองอะไรเค้าก้อสั่งให้ลูกน้องไปเหมามาจนหมด

จนพิชาภาแทบจะขอกลับก่อนเพราะความบ้าของเขา

พิชาภา

"ชั้นก้อพอรู้แหละนะว่าคุณน่ะรวยมาก แต่การกว้านซื้อทุกสิ่งทุกอย่างแบบนี้ มันไม่ดีมังคะ ชั้นจะแบกกลับบ้านไงไหว" หันมาบอก

เทวา

"ลูกน้องเป็นคนแบกกลับป่ะ เราก้อเดินดูของไปชิลล์ๆ จะต้องสนใจอะไรผมยินดีจ่าย"

เขาพาเดินดูของนั่นนี่ไปเรื่อยๆมือหนาก้อกอดเอวบางแนบชิดไปตลอดทางจนแทบจะสิงร่างก้อว่าได้

พิชาภาอายต่อสายตาผู้คนแต่ก้อไม่รู้จะทำยังไงกับคนเอาแต่ใจข้างๆ

เดินกันมาสักพักก้อมาถึงโซนจิวเวลลี่ เขาพาเดินเข้าไปในร้านพนักงานออกมาทักทายอย่างเป็นกันเอง

พนักงาน

"สวัสดีครับคุณเทวา วันนี้พาสาวสวยมาเลือกแหวนอีกแล้วเหรอครับ" พนักงานกล่าวทักอย่างสนิทสนม

เทวา

"แล้วมึงเสือกไรวะไอ้ดามพ์ กูพาสาวมาซื้อร้านมึงไม่ดีเหรอ มึงไม่อยากขายรึไง" ถามกวนๆออกไป

คนที่ชื่อดามพ์หันมามองพิชาภาอย่างสำรวจยิ้มๆ

ดามพ์

"คนนี้สวยว่ะไปได้มาจากไหนวะกูไม่เคยเห็นมึงจะกอดไรขนาดนี้กะคนอื่นๆเห็นทำท่ารำคาญด้วยซ้ำ"

"คนนี้ไงวะแทบจะสิงร่างเค้าละ"

"อย่าบอกนะว่ามึงไปหลอกเด็กมัธยมมา กูว่าเค้าทำหน้าตื่นๆชอบกล" เขาพูดยิ้มๆ

เทวา

"มึงต้อนรับลูกค้าV. I. P. อย่างกูแบบนี้เหรอวะ" ว่าเพื่อนไปอีก

ดามพ์

"ทำเหมือนไม่เคยมา ไป!!งั้นไปนั่งในออฟฟิศกูเดี๋ยวจะให้น้องๆเค้าขนไปให้ดูอยากได้อะไร" เขาพูดก่อนจะเดินนำเข้าไปด้านใน

"แล้วนี่มึงไม่คิดจะแนะนำกูหน่อยเหรอวะ"

เทวา

"ไม่จำเป็นมึงอ่ะ!!"😤😤

พอได้ยินเค้าพูดยังงั้นพิชาภาถึงกับหน้าชาไป

พิชาภา

....เค้าคงจะไม่อยากแนะนำ เพราะเราไม่ได้มีค่าอะไร แค่ผู้หญิงชั่วคราว....😖😖

ดามพ์ เองก้อถึงกับอึ้งไปกับคำพูดของเขานึกสงสารคนที่เพื่อนรักกอดแนบชิดอยู่

ดามพ์

"ทำไมมึงพูดงี้วะ ไม่ให้เกียรติกูหน่อยเหรอ กูเพื่อนมึงนะ "

เทวา

"เพื่อนละไง เพื่อนที่พร้อมจะเสียบอย่างมึงน่ะ ห่างได้เป็นดี"

พูดพลางนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่โดยฉุดให้พิชาภานั่งลงข้างๆโอบไว้กะอกอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

ดามพ์

"มีความหวง" 🤭🤭

"ถ้ามึงจะหวงขนาดนี้ ไม่ขังไว้ที่บ้านรึที่เกาะมึงวะ จะพาออกมาให้คนเห็นทำไม"

"แล้วนี่น้องเค้าไม่ต้องไปโรงเรียนเหรอวันนี้นักเรียนเค้าต้องอยู่โรงเรียนกันสิ" ถามอีก

"ระวังนะมึง พรากผู้เยาว์น่ะ โทษหนักนะมึง" 🤭🤭

เทวา

"เสือก!!รู้มาก"

"เค้าเรียนจบตรีกำลังจะต่อโทละ สัด!!" พูดยิ้มๆอย่างพอใจหันมองอย่างชื่นชมคนข้างๆ ที่หน้าเด็กจนทำให้เพื่อนนึกว่าเป็นเด็กมัธยม

"บางทีการที่มึงเรียนจบสูงๆก้อไม่ช่วยไรมึงเลยนะไอ้ดามพ์" 🤭🤭

ดามพ์

"สัด!! วา "

"กูจะไปรู้เหรอเห็นหน้าตาท่าทางยังกะเด็กมัธยม ผิวก้อดีโคตรๆน่าจะไม่ใช่คนแถวๆนี้แน่ผิวขาวใสแบบนี้"

มองอย่างชื่นชมไปอีก

"ถามจริง มึงไปได้มาจากไหนวะ"

นั่งคุยกันไปมา ไม่ได้หันมองหน้าคนที่พูดถึงกันเลยว่าตอนนี้หน้าหงิกขนาดไหน

...แต่ละคนพูดกันอย่างกะเธอไม่ได้นั่งอยู่ตรนั้นด้วย มันอะไรกันเนี่ยคนพวกนี้...

ไม่นานพนักงานก้อยกเครื่องประดับเข้ามาให้เลือกเต็มโต๊ะ

เทวา

"เลือกสิอยากได้อันไหน ทั้งเซ็ตก้อได้นะ"

พิชาภา

"คุณว่าถ้าชั้นเลือกแล้วชั้นจะไว้ใส่ไปไหนดีคะ ใส่ทำขนมในครัว รึใส่ทำอาหารดี"

เทวา

"ตามใจคุณสิอยากใส่ไปไหนทำอะไร" เค้าทำหยิบนั่นนี่มาทาบกับตัวเธอ

พิชาภา

"พอเหอะค่ะ" ปัดมือแรงๆ

"ชั้นไม่ได้อยากได้ของพวกนี้ มันไม่เหมาะกะชั้นหรอกค่ะ คุณเก็บเงินไว้ไปเปย์ให้คนอื่นเหอะ คุณท่านให้ชั้นมาเยอะละ ชั้นไม่ต้องการอีกหรอก"

เทวา

"แต่ผมอยากให้ และคุณก้อต้องรับด้วย"

เขาเลือกแหวนมาวงนึง ขนาดกะทัดรัดรูปแบบเรียบๆมาสวมใส่นิ้วนางข้างซ้ายให้

พิชาภาจะถอด

เทวา

"ห้ามถอดนะถ้าถอดผมจะปล้ำจูบคุณต่อหน้าเพื่อนผมเลยไม่เชื่อลองดู"

เขาทำท่าเอาจริงไปอีกจับให้เธอแหงนหน้ามาหาเค้าพร้อมจะจูบลงมาเต็มที่

พิชาภา

"ปล่อยซิคะ ชั้นไม่ถอดละ"

พิชาภาบอกเค้าพยายามแกะมือแข็งแรงยังกะคีมเหล็กนั่นออก

แต่เขากลับกดจูบลงมาหาอย่างตั้งใจต่อหน้าเพื่อนของเขา เขาจูบอยู่เนิ่นนานจนพอใจจึงถอยออก เพื่อนของเขานั่งดูอยู่และยิ้มเฉยอย่างกะเป็นเรื่องปกติธรรมดา

พิชาภาอายจนบอกไม่ถูก ทำไมเขาทำได้ขนาดนี้นะ ...นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไร... คิดอยู่ในใจอยู่อย่างนั้น ทำไรไม่ถูกได้แต่ก้มหน้านิ่ง หน้าแดงไปถึงใบหูโดยไม่ตั้งใจ

เขาจัดการรูดบัตรจ่ายค่าแหวนวงเล็กๆแต่ราคาไม่เล็กตามนั่นเสร็จแล้วก้อพาเดินออกมา ไปหาร้านอาหารนั่งกินข้าวกันสักพักก้อพากลับ

ตลอดระยะเวลาที่เดินไปไหนต่อไหนกันพิชาภารู้สึกได้ว่ามีสายตาหลายคู่มองจ้องมาที่เธอ

และแน่นอนสายตาเหล่านั้นล้วนมองมาอย่างดูถูกและเหยียดหยามเธอ

พิชาภา เดินมาขึ้นรถอย่างอายสุดๆ เขาทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงไม่มีค่าอะไรเลย

กลับถึงบ้านก้อจัดการเก็บของใส่กระเป๋า เตรียมตัวกลับบ้านในวันรุ่งขึ้น เทวานอนมองเธอทำนั่นนี่อยู่อย่างรำคาญใจ เขามานอนรออยู่บนเตียงสักพักแล้ว แต่พิชาภาก้อยุ่งกะการเก็บนั่นนี่ไม่หยุด

ทำเอาเขารำคาญเดินมาช้อนอุ้มเธอไปวางบนเตียงหน้าตาเฉย

เทวา

"จะจัดไรนักหนาตั้งกะกลับมาจนตอนนี้"

"ผมรอนานละนะ ง่วงจะแย่ละ"

พิชาภา

"คุณง่วงเหรอ??ชั้นว่าหน้าตาคุณตอนนี้มันหื่นซะมากกว่านะ"

พูดกะเขาตรงๆ เขาก้อวุ่นกะการจัดการกะเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและของเธอ

เขาจัดการทำตามความต้องการแล้วก้อนอนหลับไปตอนเกือบสว่าง

พิชาภาที่นอนไม่ค่อยหลับลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวลากกระเป๋าลงมาข้างล่างอย่างเบามือสุดๆ ของที่เขาซื้อมาให้ทุกอย่างกองอยู่ในห้องรวมถึงแหวนที่เขาซื้อให้เธอก้อถอดวางไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียง

พิชาภาไม่ต้องการเอาอะไรของเขาไปและไม่ต้องการให้เขารู้ด้วยว่าเธอไปไหน

หลังจากที่ร่ำลาผู้ใหญ่ทั้งสองเมื่อคืนก่อนจะกลับเข้าห้องหลังอาหารเย็น

เทวาขอตัวไปอาบน้ำนอน ส่วนพิชาภาขออยู่ทำไรต่อสักพัก

เธอขอร้องให้คุณอาชาและคุณมณีจัดเครื่องบินส่วนตัวไปส่งเธอที่กรุงเทพฯตอนตี 5 และขอร้องไม่ให้บอกเทวา

คุณอาชาและคุณมณีเห็นแก่ที่เธอต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้โดยไม่ตั้งใจ

จึงอนุญาตและรับปากจะไม่บอกเรื่องราวของเธอกับเทวา

เครื่องบินส่วนตัวของบ้านเลิศมงคงศิริมาส่งเธอที่กรุงเทพฯตามคำสั่งและกลับไป

พิชาภา กลับเข้าบ้านและจัดการเก็บข้าวของตามที่นัดหมายกับคุณป้าไว้เดินทางไปสนามบินมุ่งตรงสู่ประเทศฝรั่งเศษอย่างเงียบๆ

สายมากแล้วเทวาลืมตาขึ้นดูเวลา

เทวา

"ตายละ!!😲😲" รีบลุกขึ้นจากที่นอนเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองเสร็จก้อออกมากำลังแต่งตัวอยู่หน้ากระจกก้อเหลือบตาไปเห็นอะไรเล่นแสงแว้บๆอยู่บนโต๊ะข้างๆเตียง

เขาเดินไปหยิบขึ้นมาดู อย่างงงๆแล้วก้อคิดไรได้หันมองหากระเป๋าเดินทางก้อไม่เห็นจึงรีบวิ่งลงมาข้างล่าง

ป๋ากับแม่ใหญ่นั่งอ่านหนังสือกันอยู่ หันมอง

เทวา

"ป๋าครับแม่ใหญ่ครับ ลูกพีชล่ะครับ" ถามอย่างรวดเร็วก่อนจะนั่งลงข้างๆ

คุณมณี

"กลับไปตั้งแต่ตี 5 ละ ป่านนี้คงถึงละมั๊ง" คุณมณีพูดหน้าตาเฉย

เทวา

"กลับได้ไงเรายังไม่ได้ลากันเลย แล้วใครให้ไป ผมจะไปตาม"

ทำท่าจะตามไป

คุณอาชา

"พอเหอะเจ้าเท แกจะไรนักหนาวะกะแค่ผู้หญิงคนนึงที่แกได้มาแบบฟรีๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ"

เทวา

"ป๋าพูดงี้ได้ไงครับ ถึงลูกพีชจะมาอยู่กับผมเฉยๆแบบไม่ได้ตั้งใจแต่เธอก้อไม่ใช่ผู้หญิงไร้ค่าขนาดนั้นนะครับ" ทำท่าโกรธ

คุณมณี

"ใช่เหรอ แม่ใหญ่นึกว่านั่นคือสิ่งที่แกพยายามยัดเยียดให้เค้าเป็นซะอีก"

"ตลอดเวลาที่เค้าอยู่กับแก แกลองคิดดูซิ"

"ว่าแกทำไรให้เค้ารู้สึกดีรู้สึกว่าตัวเองมีค่ามั่ง"

"ไอ้ลูกไม่รักดี ก่อนจะว่าคนอื่นแกลองมองดูตัวเองก่อนดีกว่ามะ"

"แล้วเค้าไปแบบนั้นแล้วแกยังจะตามเค้าไปทำไม แกยังจะลากเค้ามาลงนรกกะแกอีกเหรอ เค้าอุตส่าห์หนีไปได้ละ"

"แล้วแม่ใหญ่จะบอกให้นะ ถ้าเค้าต้องการจะลาแก เค้าก้อคงจะลาแล้ว ไม่ต้องให้แกวิ่งแจ้นตามเค้าไปหรอก"

"แกอยู่กะความเป็นจริงซะมั่งนะ "

"แล้วที่สำคัญนะ เค้าก้อเดินทางไปต่างประเทศทันทีด้วยหลังจากกลับไปบ้านไม่ถึง 2 ชั่วโมง"

เทวา

"ห๊ะ!!😲😲ไปต่างประเทศ แม่ใหญ่รู้ได้ยังไงครับ" ถามเสียงสั่น

คุณมณี

"ก้อคนที่ป๋าให้ตามไปน่ะสิเค้าบอกว่าเค้าเฝ้าอยู่ไม่นานก้อเป็นลูกพีชเดินลากกระเป๋าไปสนามบินโดยมีป้าเค้าไปส่ง"

เทวา

"แม่ใหญ่ไม่ได้โกหกผมนะครับ" ยังถามเพื่อความแน่ใจ

คุณอาชา

"แล้วทำไมแม่ใหญ่เค้าต้องโกหกแกล่ะ"

"แกเลิกพูดแล้วเตรียมตัวต้อนรับเมียแกอีกคนเหอะ เห็นคนของป๋าโทรมาบอก"

"ว่าเมลินีติดต่อให้เอาเครื่องบินส่วนตัวไปรับที่สนามบิน"

"เห็นว่ากลับมาจากเดินแบบที่ยุโรปละอยากมาหาแก"

"คิดถึงแกใจจะขาดละ" 😤😤

"ผู้หญิงสมัยนี้นะ ไม่รู้สะกดคำว่าเกรงใจเป็นมั่งมั๊ย!!"

"จะไปจะมาเรียกใช้เครื่องบินส่วนตัวของแฟนยังกะเป็นของส่วนตัว" 😤😤

เทวา

"โถ่!!ป๋า"

"ของมีให้ใช้ก้อต้องใช้ป่ะครับ ซื้อมาใช้นะครับไม่ได้ไว้จอดโชว์" พูดยิ้มๆ

คุณมณี😤😤

"ดูมันตะกี้ยังจะเป็นจะตายกะคนนึง พออีกคนมา มันยิ้มหน้าบานเฉยเลย"

มองอย่างหมั่นไส้

เทวา

"อันนั้นผมก้อเสียใจแหละครับที่เค้าไป เราอยู่ด้วยกันตั้งหลายวันก้อต้องอาลัยอาวรกันเป็นธรรมดาป่ะ"

"แต่ริณีน่ะ ผมก้อยิ่งผูกพันกว่ามั๊ยครับ"

"เราคบกันมานาน จนจะแต่งงานกันแล้วนะครับ"

คุณมณี

"สมกันจริงๆยังกะผีเน่ากะโลงผุ" 😤😤

เทวา

"แหม!!แม่ใหญ่ แรงนะครับ!!"🙄🙄

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***