หลายวันต่อมา
เสียงเจี๊ยวจ๊าวในครัวเล็กๆทำให้คนที่เดินขึ้นเรือมาอย่างอารมณ์ดีกลับหน้าบึ้งขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ค่อยพอใจนัก
เทวา
"ทำไรกัน" เสียงเข้มๆถามออกมาอย่างวางอำนาจ เสียงเจี๊ยวจ๊าวเมื่อครู่เงียบลงทันที
"มาทำไรกันอยู่นี่ ชั้นไม่ได้สั่งเหรอว่าห้ามใครมายุ่มย่ามบนเรือ"
"แล้วนี่ก้อค่ำละ ทำไมยังอยู่นี่กันอีก" 😤😤
พิชาภา
"ชั้นแค่ชวนพวกเค้ามาทำไรกินกัน มันผิดด้วยเหรอคะ ชั้นไม่ได้ใช้ของๆคุณนะ ชั้นเอาตังค์ชั้นซื้อเอง"
โหนด
"ผมว่า...พวกเราเริ่มอิ่มกันละ"ทำหน้าจ๋อยๆ
ชมพู่
"เออๆกลับกันดีกว่ามะ"
ยิ้มเจื่อนๆ พอเห็นหน้ายักษ์ของนายหัว พอเขาเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าห้องไป ก้อพากันเก็บของกันจ้าละหวั่น
ชมพู่
"ไม่ต้องล้างนะคะ เดี๋ยวชมพู่ล้างเองค่ะ" รีบแย่งมาทำเอง
พิชาภา
"ช่วยกันทำจะได้เสร็จเร็วๆ" สามคนช่วยกันทำงานเสร็จ ก้อร่ำลากัน
โหนด
"สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่พีช ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ"
โหนดยื่นสร้อยข้อมือเส้นเล็กๆที่ทำจากเปลือกหอยให้
พิชาภา
"สวยจัง 😲😲 ขอบคุณมากนะน้องชาย" ยื่นข้อมือให้ใส่ให้ทันที
โหนด
"ผมดีใจครับที่พี่พีชชอบ"😁😁
ชมพู่
"ของชมพูเป็นสร้อยนะคะ ทำจากเศษมุกที่คัดทิ้งน่ะค่ะ ชมพู่ขอแม่มาทำให้พี่"
พิชาภา
"ว๊าววว😲😲 สวยน่ารักมากๆเลย ขอบคุณนะชมพู่"
ก้มลงให้ชมพู่สวมสร้อยคอเส้นเล็กให้ ยิ้มหน้าบานไปอีก สามคนร่ำลากันอยู่ไม่ได้สนใจคนที่ยืนมองอยู่ในมุมมืด ที่ตอนนี้ทำหน้าเครียดไปอีก
....วันเกิดเหรอ...😖😖...เทวายืนมองอย่างสำนึกผิด
พอคนอื่นๆลงเรือไป เค้าก้อกลับเข้าไปนอนแกล้งทำหลับ
พิชาภาเดินเข้าห้องมายืนอยู่หน้ากระจก ชื่นชมกับของที่ได้รับอยู่คนเดียว สักพักก้อเข้าห้องน้ำไป
เทวานอนแอบดูอยู่เงียบๆ
.....ทำไมถึงได้ชื่นชมกับของที่ไม่มีค่านั่นนักหนานะ.....
สักพัก...พิชาภาก้อออกมาพร้อมกับกลิ่นแป้งเด็กและสบู่อาบน้ำ
กลิ่นอ่อนๆแต่พอเทวาได้กลิ่นแล้วกลับทำให้เขารู้สึกตื่นตัวและเกิดอารมณ์ขึ้นทันที
พอเธอล้มตัวลงนอนข้างๆจึงถูกรวบกอดเอาไว้ทันที
เขาสูดกลิ่นหอมจางๆนั่นเข้าจนเต็มปอด
พิชาภา
"นึกว่าคุณหลับแล้วซะอีก" พูดพลางพลิกตัวทำท่าจะหันหลังนอน
เขาสอดแขนให้เธอหนุนแล้วกอดซ้อนหลังรั้งให้ร่างบางแนบชิดเข้ามาอีก แล้ววนเวียนเลาะเล็มกลิ่นหอมจากเธออยู่อย่างนั้น
เทวา
"ทำไมไม่เห็นบอกเลย ว่าวันนี้เป็นวันเกิด"
เขาพูดพลางจูบพรมไปทั่วลำคอและไหล่บอบบาง มือซุกซนก้อกอบกุมลูบไล้ตามใจชอบ
พิชาภา
"ไม่เห็นต้องบอกนี่คะแล้วอีกอย่างคุณอยู่ให้บอกเหรอคะ"
คำตอบนั้นทำเอาเขาสะอึกไป หยุดการกระทำทุกๆอย่าง
เทวา
"พอดีผมมีงานด่วนน่ะ ต้องเข้ากรุงเทพฯไปเคลียร์ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอก"
น้ำเสียงของเขาฟังดูเหมือนมีอะไรที่หนักใจอยู่ แต่พิชาภาก้อไม่กล้าจะถาม
พิชาภา
"มันไม่ได้สำคัญอะไรชั้นรู้ค่ะ คุณอยากทำอะไร รึไปไหน มันก้อเรื่องของคุณ"
"เรื่องวันนี้ ชั้นขอโทษคุณด้วยละกันที่ไม่ได้ขอนุญาตก่อน"
"ชั้นไม่คิดว่าคุณจะกลับมาวันนี้ "
เทวา
"ทำไมต้องขอโทษล่ะ คุณมีสิทธิ์ทำไรก้อได้"
พิชาภา
"ชั้นมีสิทธิ์ แล้วคุณมาตวาดทำไม" หันมองอย่างสงสัยในคำพูดของเขา
เทวา
"ผมแค่หงุดหงิด อารมณ์เสียมานิดหน่อยน่ะ"
พิชาภา
"ไม่นิดมังคะ ขนาดนั้นน่ะ"
เทวาจ้องมองใบหน้าสวยหวานที่พูดกะเขาด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกถึงความเอื้ออาทรเหมือนจะถามว่าเขาหงุดหงิดอะไรมา
เขาไม่อยากบอกว่าเขาไปเจออะไรมา เพราะมันจะทำให้เขาเสียอารมณ์ไปเปล่าๆ
เขาเลือกที่จะจูบลงไปที่ริมฝีปากอวบอิ่ม สีชมพูระเรื่อนั่น อยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน
พิชาภาเริ่มจูบเป็นและรู้จักจูบตอบเขา เธอเรียนรู้ว่าจะต้องแบ่งลมหายใจยังไง เขาจูบอยู่เนิ่นนาน ไม่นานไฟอารมณ์ของเค้าก้อคุโชนขึ้นมา
จากจูบแบบนุ่มนวลก้อเปลี่ยนเป็นรุกเร้าและเรียกร้อง ปลายลิ้นของสองคนเกี่ยวกระหวัดกันไปมาอย่างต้องการจะแสดงออกถึงความต้องการของกันและกัน
เทวาค่อยๆขยับตัวขึ้นคร่อมเธอและจัดการกับเสื้อผ้าที่ขวางกั้นอยู่อย่างรวดเร็ว
รสสัมผัสของเขาที่เรียกร้องจากเธอเหมือนคนหลงทางกลางทะเลทรายแล้วไปเจอบ่อน้ำยังไงยังงั้น
เสียงเขาพึมพำอยู่ในลำคออย่างพอใจที่เธอตอบสนองเขาโดยการแอ่นตัวรับสำผัสจากเขาอย่างเต็มอารมณ์
เขาตักตวงเอาความสุขจากเธออย่างไม่รู้จักอิ่ม เสียงเขาเอ่ยออกมาก่อนจะหลับไป อยู่ที่ข้างหู
เทวา
"สุขสันต์วันเกิดนะครับ" เขาพูดเบาๆ แต่มันกลับมีพลังมหาศาลวิ่งผ่านเข้าไปในหัวใจของพิชาภา
นี่เธอเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมรู้สึกมีความสุขและอิ่มเอิบใจได้ขนาดนี้ พิชาภาคิดในใจ
ก่อนจะเผลอหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานที่แสดงออกถึงความสุข ในอ้อมกอดของเขา
ตอนเช้า
เสียงคลื่นดังอยู่ที่ข้างหูพร้อมกับกลิ่นอาหารเช้าที่หอมเข้ามาถึงในห้อง
ปลุกให้เทวาตื่นจากหลับไหล เขาอดที่จะหันมองที่นอนข้างๆไม่ได้
แม้จะรู้ว่าตอนนี้เจ้าของที่นอนจะต้องอยู่ในครัวเป็นแน่ เขากอดหมอนที่เธอหนุนเข้ามาแนบอก
สูดกลิ่นหอมอ่อนๆที่ติดหมอนอยู่เข้าจนเต็มปอด นึกเสียดายเจ้าของกลิ่นนี้ที่ไม่อยู่ให้เขาได้เชยชม
หลังจากจัดการกับตัวเองเสร็จก้อเดินออกมาเข้าไปในครัวเล็กๆนั่น
เทวา
"ทำไมชอบตื่นมาทำไรจังนะ"
"เช้าๆแบบนี้ เค้าต้องนอนกอดกัน รู้มั๊ย!!"
กอดและจูบแก้มหนักๆเหมือนจะทำโทษ
พิชาภา
"ใครจะไปนอนกินบ้านกินเมืองอยู่ล่ะคะ"
"ถึงเวลาชั้นก้อหิว ก้อออกมาทำไรกิน"
เทวา
"แล้วจะทำทำไม คนทำก้อมี"
ยังกอดอยู่อย่างนั้น เกยคางกับไหล่บอบบางดูเธอทำนั่นนี่อย่างคล่องแคล่ว
พิชาภา
"ชั้นชอบกินฝีมือตัวเองมากกว่าค่ะ ชั้นชอบทำอาหาร และชอบเห็นคนอื่นมีความสุขเวลาได้กินอาหารของชั้นด้วย"
พูดพลางทำพลางไปเรื่อยๆ
เทวา
"ผมก้อชอบกินของอร่อยๆนะ"
"แต่ผมก้อไม่ชอบให้ผู้หญิงของผมต้องลำบากทำไรแบบนี้"
พิชาภา
"ดีนะที่ชั้นไม่ใช่ผู้หญิงของคุณ และอีกอย่างชั้นก้อไม่ได้ลำบากอะไรด้วย"
เทวา
"ทำไมคุณถึงชอบพูดอะไรให้มันเสียบรรยากาศ...ฮึ!!" 😤😤
พิชาภา
"ชั้นแค่พูดความจริงป่ะ แล้วอีกอย่างนะคะ"
"คุณออกไปจากตรงนี้ได้ละ ชั้นทำอะไรๆไม่ถนัดค่ะ" ไล่ตรงๆอีก
เทวาเดินออกมาเซ็งๆ
พิชาภา
"ถ้าคุณหิวละก้อกินพลางๆก่อนได้นะคะ วันนี้ชั้นกินก่อนละ ชั้นคงจะไม่ได้กินเป็นเพื่อนคุณหรอก"
เทวา
"ทำไมคุณชอบทำอะไรตรงข้ามกะที่ผมสั่งนะ" เค้าหงุดหงิดขึ้นมาอีก
"ผมเคยบอกละใช่มั๊ย!!ว่าให้รอกินพร้อมกัน"😤😤
พิชาภา
"ก้อชั้นหิวหนิ!! แล้วชั้นก้อเคยบอกคุณละ ว่าชั้นน่ะ ไม่ใช่ทาส ที่ต้องมารอให้เจ้านายกินก่อน"
เทวา
"ก้อใช่ไงคุณไม่ใช่ทาส แต่เป็นมนุษย์ที่เรียกว่า"เมีย" ก้อต้องรอกินด้วยกันสิ!!"
พิชาภา
"แต่ชั้นไม่ใช่เมียค่ะ!!😤😤และอีกอย่าง"
"นี่มันจะ 9 โมงเช้าละ ชั้นต้องหิ้วท้องรอคุณเหรอ ขอโทษนะคะ"
"ก่อนจะพูดอะไร คำพูดของคุณผ่านแกนสมองของคุณยังคะ"
"ทำไมมันถึงได้ดูไร้ความคิด เหมือนคนไม่มีรอยหยักในสมองจัง"
เทวา
"พิชาภา!!"😤😤
พิชาภา
"ทำไมคะ ชั้นพูดผิดตรงไหน "
เทวา
"ผิดทุกตรงน่ะแหละ "😤😤
"ทำไมชอบพูดอะไรให้ผมโมโหนะ"
"เมื่อคืนก้อยังมีไรกันดีๆอยู่ "
พิชาภา
"ชั้นไม่ว่างจะคุยกับคุณละ คุณอยากไปไหนก้อไปไป๊!!" ไล่อีก
เทวา
"นี่มันเรือของผมนะลูกพีช คุณกล้าไล่ผมเหรอ"
วางช้อนที่กำลังตักอาหารใส่ปากอย่างโมโห
พิชาภา
"กล้าทั้งนั้นแหละ เรือคุณละไง ไม่พอใจ"
"ก้อไล่ชั้นลงจากเรือสิไม่ต้องให้ชั้นอยู่"
"ชั้นก้อไม่อยากอยู่ป่ะ ไอ้เรือบ้าบอเนี่ย"
"คุณนึกว่ามันสะบายนักเหรอ จะเดินไปไหนก้อไม่ได้ ยิ่งกว่าสัตว์ที่เค้าเลี้ยงไว้ในสวนสัตว์ซะอีก"
"ชั้นก้อมีโลกส่วนตัวของชั้นนะ โลกที่สวยงามของชั้น เมื่อไหร่คุณจะคืนให้ชั้นซะที"😤😤 พรั่งพรูออกมา อยากกะเก็บกดมาเป็นชาติ
เทวา
"ฝันไปเถอะ!!"😤😤
"อยู่กันไปอย่างงี้แหละ จนกว่าจะตายจากกัน"
พูดพลางนั่งกินเฉย ทำท่าเอร็ดอร่อยซะเต็มที่ ไม่สนใจคนตัวเล็กที่ตอนนี้โกรธจัด แทบจะพ่นไฟได้ละ
พิชาภา
"ไอ้คนบ้า!!"
"อย่าให้ชั้นรอดไปได้นะ" 😤😤
พึมพำๆกัดฟันกรอดๆแต่มือก้อยังทำนั่นนี่ไม่วาง เทวามองอย่างสงสัย
เทวา
"แล้วนั่นคุณทำไรไปไหนเยอะแยะ"
พิชาภา
"ไม่ต้องมายุ่ง!!"😤😤
เทวา
"เอ๊า!!ผมถามดีๆนะ ก้อเห็นทั้งของหวานของคาวเต็มไปหมดละ"
โหนดกะชมพู่เดินขึ้นเรือมา
โหนด
"พี่พีชเสร็จยังครับ" ถามก่อนจะขึ้นมาถึงซะอีก
เทวา
"เสร็จยัง!!จะทำไรไปไหน" เขาถามอีก
โหนด
"พี่พีชอยากทำบุญวันเกิดน่ะครับแต่เมื่อวานได้ของมาค่ำละ"
"เลยเลื่อนมาทำวันนี้แทนครับ"
พิชาภา
"เสร็จมั่งละ เหลือแค่รอตกแต่งคัพเค้กอย่างเดียว โหนดกะชมพู่ ทะยอยขนของไปก่อนก้อได้นะ"
หันมาพูดยิ้มหวานให้กับทั้งสองอย่างกะคนละคนกะตะกี้
ทำเอาเทวามองงงๆกับการเปลี่ยนสีหน้าของเธอ .....ทีกับเราละไม่เคยยิ้มให้ยังงี้เลย..😤
เทวา
"จะเอาไปทำบุญไหน บนเกาะนี้ไม่มีวัด" ถามอย่างสงสัย
โหนด
"ไม่ได้เอาไปวัดครับ แค่เลี้ยงเด็กกับคนงานครับ " ตอบแทนอีก พอเห็นอีกคนฟังเฉยทำไม่สนใจ
เทวา
"กูถามเมียกู มึงหุบปากมั่งก้อได้นะไอ้โหนด" บอกเสียงเข้ม
โหนด
"อุ้ย!!"😖😖
รีบขนของลงเรือไปอย่างไว
พิชาภา
"ชั้นไม่ได้บอกเหรอ ว่าชั้นไม่ใช่เมียคุณ" 😤
เทวา
"ทำไมจะไม่ใช่..เมียๆๆๆๆ" ตะคอกกลับมา
"ถ้ายังมีข้อสงสัยไรอีก เดี๋ยวจะจัดให้ซักดอก เอาให้หายสงสัย ดีมะ!!" 😁😁
พิชาภา
"บ้าสิ!! " มองอย่างหวั่นใจ เพราะคนอย่างเค้า พอคิดจะทำไร ก้อทำได้อย่างหน้าตาเฉย
"อย่ามามองชั้นยังงั้นนะ"
"ชั้นจะไปทำบุญ อย่ามาทำให้ชั้นต้องทำบาปโดยการทุบหัวคุณกะไม้นวดแป้งนี่นะ"😁😁
เทวาหัวเราะ หึ..หึ..กับท่าทางเอาจริงเอาจังของเธอ นึกภาพ ถ้าเค้าทำจริงๆ เธอจะกล้าทำอย่างที่พูดมั๊ยนะ
เทวา
"ผมก้ออยากทำนะ แต่ก้อไม่อยากขัดทางบุญคุณ "
"ทีหลังน่ะจะทำไรปรึกษาผมมั่ง "
"ไม่ใช่อยากทำไรก้อทำ ตามอำเภอใจ"
"ยังไงซะผมก้อเป็นผัวคุณ อย่าให้พวกลูกน้องมันมาหัวเราะเยาะ แล้วนินทาผมได้"
"ว่าเป็นผัวประสาไร วันเกิดเมียก้อไม่รู้ เมียจะทำโรงทานรึทำไรก้อไม่รู้"
พิชาภา
"คำก้อเมีย สองคำก้อผัว นึกอายใจมั่งมั๊ย!!ที่พูดน่ะ "
"แล้วอีกอย่างนะคะ "
"เรื่องแบบนี่น่ะ ต้องรอให้ชั้นบอกให้ชั้นปรึกษาเหรอ "
"มันเป็นเรื่องของความใส่ใจกันป่ะ"
"ในเมื่อคุณไม่ใส่ใจชั้น แล้วชั้นต้องใส่ใจคุณด้วยเหรอ"
"ขอโทษนะคะ ดูซีรี่ส์เยอะไปป่ะ"
"นั่นมันไม่ใช่ชีวิตจริงๆค่ะ ชั้นอยู่กะชีวิตจริงๆ"
"อยู่กะความเป็นจริงค่ะ!!"
เทวา
"ที่พูดเนี่ย น้อยใจผม ที่ไม่ค่อยได้ใส่ใจคุณเหรอ" เดินมากอดซ้อนหลัง จูบไหล่เบาๆอย่างเอาใจ
พิชาภา
"ไรของคุณอีกเนี่ย!!เปลี่ยนโหมดเร็ว ยังกะกดรีโมท"
พิชาภา หันมามองงงๆ
"ชั้นไม่ได้น้อยใจไรทั้งนั้นแหละ ถอยไป ชั้นจะรีบทำคัพเค้กให้เสร็จ"
"ร้อนก้อร้อน จะมากอดไร ไม่เหม็นเหงื่อชั้นรึไง" พยายามจะถอยห่าง มือก้อไม่ว่างหยิบนั่นนี่อยู่"
เขากดจมูกลงที่ซอกคอขาวอย่างตั้งใจ ผมยาวสลวยที่รวบมวยไว้บนหัว หลุดรุ่ยลงมาระต้นคอระหงขาวนวลเนียนทำเอาเขาใจสั่น
อดใจกดจมูกลงไปไม่ได้
"หอมจะตาย เหม็นตรงไหน " พูดพลางจูบอยู่อย่างนั้น
พิชาภา
"บ้าไปละ เหม็นกลิ่นอาหารทั้งตัว ยังจะมาพูด"
"ไปไกลๆเลยไปคุณน่ะชั้นรีบ ไม่เห็นรึไง"
หันมาต่อว่าเบาๆ เขายอมถอยออกมา ช่วยหยิบของที่เตรียมไว้เรียงใส่ในคัพเค้กตามแบบที่เธอทำ
เทวา
"น่ากินจัง" พูดออกมาลอยๆ
พิชาภา
"ก้อกินซิคะชั้นไม่ได้หวง ทำตั้งเยอะแยะ"
เทวา
"คุณน่ะ น่ากินจัง" เขาช้อนตามองอย่างอยากจะให้รู้ว่าเค้าพูดจริง
"พึ่งรู้ว่าผู้หญิงเวลาทำอาหารดูน่ารัก เซ็กซี่ขนาดนี้"
พูดพลางมองเหงื่อเม็ดเล็กๆที่ผุดตามใบหน้าและไหลย้อยตามลำคอลงมา
พิชาภา
"หาความคิดดีๆไม่ได้เล๊ย!!ในสายตาคุณ"😤
เทวามองยิ้มๆ ทำเอาพิชาภาเขินไป.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Jam Dan
อัพอีก ชอบๆๆไ
2020-09-16
1