จิตสำนึก

...ตอนเช้า...

หลังจากผ่านคืนอันหนักหน่วงมา คนเอาแต่ใจก้อหลับเป็นตาย เสียงหายใจที่ดังสม่ำเสมอแสดงให้เห็นว่า หลับสนิทจริงๆ คิ้วเข้มได้รูปเหยียดยาวอย่างผ่อนคลาย ไม่ขมวดมุ่นชนกันอย่างทุกครั้ง

พิชาภา นอนจ้องใบหน้าหล่ออยู่อย่างครุ่นคิด หน้าตาแบบนี้ทำให้สาวๆหลงไหลได้อย่างไม่ต้องทำอะไรเลยแค่เขาปรายตามอง สาวๆก้อแทบจะคลานเข้ามาหา

จมูกโด่งๆของเค้าชวนให้สัมผัส จนเธอเผลอไล้ปลายนิ้วเบาๆลงมาตามสันจมูกที่รับกับริมฝีปากชมพูระเรื่ออย่างคนสุขภาพดีนั่น

ไรเคราเขียวๆขึ้นมาเป็นแนวดูน่าสัมผัส พิชาภาเผลอเลื่อนมือลงมาลูบไล้อย่างเบามือ

เทวา

"จะจ้องผมอีกนานมั๊ย!!" ริมฝีปากตรงหน้าขยับขึ้นลงเปล่งเสียงแผ่วๆออกมา

พิชาภา

"อุ๊บ!!"😲😲 จะรีบถอยออก ก้อโดนมือหนาดันร่างมาแนบชิดซะก่อน

เทวา

"จ้องแบบนี้ อยากกินรึอยากถูกกิน"😁😁

พิชาภา

"ไม่อยากทั้ง 2 อย่างน่ะแหละ" ตอบอย่างไว

"ปล่อยค่ะ จะไปเข้าห้องน้ำ"

เทวา

"ปลุกผมละ คิดจะหนีเหรอ คิดผิดละขอบอก"

เขาก้มลงมาหาจูบลงมาอย่างแผ่วเบาไม่เหมือนเมื่อวาน ที่จูบยังกะไปโกรธใครมา

"ซ๊กม๊กจริงคุณ น้ำยังไม่อาบเลย หน้าก้อยังไม่ล้าง ฟันก้อยังไม่แปรง"

เทวา

"จะต้องทำไรทำไมนอนจูบกันแบบนี้รู้สึกดีออก"

"คุณไม่ฟินมั่งเหรอ" ถามยิ้มๆ

ไม่อยากจะบอกให้ได้ใจ ว่าตอนนี้หัวใจมันพองโตขนาดไหน มันฟินจนพูดออกไป มองหน้าเค้าไม่ติดละ

"หลบหน้าคือไร เขินเหรอ พูดไม่ออก หน้าแดงเชียว ฟินละซี้!!"😁😁

พิชาภา

"ปล่อยค่ะ ฟินบ้าบอคอแตกอะไร ชั้นปวดฉี่จะเข้าห้องน้ำ"

เทวา

"เดี๋ยวไปด้วยกัน ผมก้ออยากเข้าห้องน้ำ"

พิชาภา

"จะบ้าเหรอ ชั้นจะไปทำธุระส่วนตัว คุณจะไปทำไร คนบ้า!!ปล่อยๆๆ"

ยอมปล่อยโดยดี พอเข้าไปจัดการตัวเองเสร็จก้อใส่ผ้าถุงกะเสื้อแบบสาวชาวบ้านออกมา เทวามองยิ้มๆ แม้จะดูไม่ค่อยเข้ากันแต่พิชาภาก้อดูน่ารักน่ามอง ดูมีเสน่ห์ไปทั้งตัวทีเดียว

เทวา

"ไปได้มาจากไหน เสื้อผ้าแบบนี้ น่ารักดี"

พิชาภา

"ชั้นก้อต้องไปสรรหามาน่ะสิ จะให้ชั้นใส่ชุดเดิมๆ 5 วันซ้อนเลยเหรอ"🙄🙄

เทวา

"ไม่เห็นจำเป็นต้องใส่เลย ยังไงซะเราสองคนก้อถอดผ้าทำรักกันมากกว่าทำอย่างอื่นป่ะ"

พูดยิ้มๆมองสาวน้อยตรงหน้าอย่างกับจะกลืนกินลงไป

พิชาภา

"ในสมองของคุณ มันคิดได้แค่นี้เหรอคะ คุณเอาชั้นมาทรมานแบบนี้ ทำยังกะชั้นไม่ใช่คน"

"ชั้นถามจริงๆเหอะ ชั้นไปทำไรให้คุณ รึพ่อ-แม่ชั้นไปทำไรให้คุณ ถึงต้องจับชั้นมาทำแบบนี้"

เทวา

"คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกซีรีส์เหรอ ที่ถามยังงั้น นี่มันยุคไหนละ ใครเค้าจะมาทำไรแบบนั้นกันละ"

พิชาภา

"งั้นบอกชั้นมาซิ คุณทำงี้ทำไม" ถามอย่างเอาจริงเอาจัง อยากรู้จริงๆว่านี่มันเรื่องอะไร

เทวา

"ก้อไม่ได้อะไรนะ ก้อแค่ชอบ วันนั้นผมแค่กะจะไปแกล้งป๋า"

"ป๋าสั่งลูกน้องให้มารับผมที่สนามบิน แต่ไอ้พวกลูกน้องน่ะ มันมารับผมแล้วขอแวะไปทวงหนี้"

"ผมคิดได้เลยว่าจะแกล้งไปเป็นลูกน้องหาไรเล่นสนุกๆ"

"แต่พอไปถึง ไปเจอคุณเข้าพอดี ที่หน้าบ้านของคุณ ผมถูกใจคุณ อยากได้คุณขึ้นมา ก้อเลยบอกให้ลูกน้องพ่อเล่นใหญ่ไปเลย คุณจะได้ปฏิเสธไม่ได้ ก้อแค่นั้น"

พิชาภา

"ง่ายเนอะ!!ในชีวิตคุณเนี่ย คงเจอแย่เรื่องง่ายๆ ถึงคิดทำไรได้แบบนี้"

"คุณทำแบบนี้ มันผิดกฎหมายนะรู้มั๊ย!!"

"ชั้นสามารถแจ้งจับคุณเข้าคุกได้เลยนะ"

เทวา

"ออกจากเกาะนี่ให้ได้ก่อนเหอะ" พูดพลางเดินเข้าห้องน้ำไปเฉย

พิชาภา

"เดินไปเฉย นึกกลัวคำพูดของชั้นมั่งมั๊ยเนี่ย!!"😤😤

โมโหอยู่คนเดียวสักพัก ก้อออกมาทำอาหารเช้า ทำพลางบ่นพลางไปเรื่อยๆ

เสร็จแล้วก้อยกมานั่งกินเฉย

เทวา

"ไม่คิดจะรอกันมั่งเลยเหรอ" รีบนั่งลงตรงข้ามที่มีจานอาหารวางอยู่

พิชาภา

"ทำไมต้องรอ ชั้นหิว ชั้นไม่ใช่ทาสของคุณนะ ที่ต้องรอให้เจ้านายกินก่อนถึงจะกินได้"

เทวา

"คนที่เค้าเป็นแฟนกันอยู่ด้วยกัน เค้าก้อต้องกินข้าวพร้อมกันป่ะ"

พิชาภา

"แต่เราสองคนไม่ได้เป็นแฟนกัน " พูดพลางกินพลางเฉย

เทวา

"ไม่ใช่แฟน!!แต่เป็นเมียไง" ยื่นหน้ามาพูดใกล้ๆ

พิชาภา

"เมียไร อย่ามาตั้งสถานะให้ชั้น เราไม่ได้เป็นไรกัน"

เทวา

"ดีเนอะ!!มาอยู่ด้วยกัน มีไรกันทุกวัน แต่ไม่มีสถานะ"

"แล้วนี่อะไร"

พิชาภา

"อาหารเช้า คุณไม่รู้จักเหรอ"

เทวา

"ผมรู้จัก แต่ที่ผมถาม เพราะผมแปลกใจ ทำไมคุณทำอาหารได้น่ากินจัง ยังกะพวกเชปแน่ะ" ตักใส่ปากพลางยิ้มกริ่ม

"หืมม...อร่อยด้วย" หันมายิ้มให้

พิชาภา

"ชั้นเรียนทำอาหารเพื่อเป็นเชป อาหารแค่นี้ทำไมชั้นจะทำไม่ได้"

เทวา😲😲

"ห๊ะ!! คุณเป็นเชปเหรอ"

พิชาภา

"ยัง!!ชั้นพึ่งจบ ยังไม่ได้ไปสอบใบอนุญาตเชป"

เทวา

"แล้วทำไมไม่ไปล่ะ"

พิชาภา

"ก้อกะลังจะไปสอบก้อมาโดนคุณจับตัวนี่ไง"

ทำหน้าสำนึกผิดทันที

เทวา

"ออ...เหรอ" 🙄🙄

พิชาภา

"ชั้นนึกว่าคุณจะทำหน้าสำนึกผิดมั่ง ไม่มีเลย"

"เห็นได้ชัดว่า คุณไม่รู้สึกผิดอะไรเลย ที่ได้ทำให้ความฝันของผู้หญิงคนหนึ่ง ต้องพังลงแค่เพราะความเห็นแก่ตัวของคุณ"

พูดออกไป แล้วรวบช้อนทำท่าอิ่ม

เทวา ดึงมือไว้

"ผมขอโทษ แต่ผมต้องสำนึกผิดไรมากมายล่ะ ในโลกนี้ไม่ใช่มีแค่คุณซะหน่อยที่ต้องพลาดโอกาสทำตามความฝัน"

"ผมก้อเคยพลาดโอกาส ผมก้อยังอยู่ได้ จนถึงทุกวันนี้"

พิชาภา

"คุณพลาดไร ชั้นคิดว่าคนอย่างคุณ น่าจะทำไรได้ตามใจตัวเองทุกอย่างซะอีก คนเอาแต่ใจอย่างคุณน่ะ"

เทวา

"คุณยังไม่รู้จักผม ถึงได้พูดงี้"

"เพราะฉะนั้นเราสองคน คงต้องศึกษาดูใจกันไปอีกนานนะ"

พิชาภา

"นานบ้าไรล่ะ ชั้นจะกลับวันนี้ด้วยซ้ำ "😤😤

"คุณบอกมาซิ ว่าคุณจะส่งชั้นกลับวันไหน"

เทวา

"ถามเป็นวันเลยเหรอ ถามว่าคุณจะได้กลับมั๊ย!!ไม่ดีกว่าเหรอ"

พิชาภา

"คุณเทวา!!! คุณทำงี้ไม่ได้นะคะ"

"ชั้นก้อมีชีวิตของชั้น มีญาติพี่น้อง มีคนที่ชั้นรักและรักชั้น"

เทวา

"คุณมีแฟนแล้วเหรอ!!! " ถามทันที

พิชาภา

"ถึงชั้นจะไม่สวยเซ็กซี่เท่าแฟนคุณ แต่ชั้นก้อไม่ได้ขี้เหร่อะไรป่ะ ทำไมชั้นจะมีแฟนไม่ได้"

เทวา

"คุณโกหกใช่มะ" 😤😤

พิชาภา

"ทำไมชั้นต้องโกหกคุณล่ะ คุณต้องส่งตัวชั้นกลับ ไม่งั้นชั้นจะโทรบอกป้าบอกเพื่อนชั้น บอกแฟนชั้น"

"ให้เค้ามารับชั้น"

เทวา

"ใครจะให้คุณกลับ จะโทรเหรอ"

เดินเข้าห้องไปแล้วหยิบโทรศัพท์มา โยนออกไปนอกเรือทันที

พิชาภา 😲😲

"คุ๊น!!คุณจะบ้าเหรอ โทรศัพท์ชั้น คุณถือดียังไงมาทำงี้" 😖😖

เทวา

"ผมทำไปละ คุณคิดว่าผมจะยอมให้คุณโทรหาไอ้ผู้ชายหน้าโง่นั่นเหรอ ฝันไปเถอะ"

"ให้มันรอโง่อยู่นั่นแหละ เป็นแฟนประสาไรแค่สอนให้คุณจูบ มันยังไม่มีปัญญา แล้วอยู่กันยังไงจนอายุเท่านี้ยังปล่อยคุณเวอร์จิ้นมาถึงผม555" ทำท่าภูมิใจไปอีก

พิชาภา

"เพราะเค้าไม่เห็นแก่ตัวอย่างคุณไง แฟนชั้นน่ะ แค่จับมือชั้นเค้าก้อยังไม่กล้าเลย ใครจะไปเหมือนคุณล่ะ"

เทวา

"ผมต้องขอบคุณในความโง่และเป็นสุภาพบุรุษของมันจริงๆ ที่ปล่อยคุณมาด่าผมฉอดๆแบบนี้"

"ด่าได้ด่าไป ผมไม่สนหรอก ผู้หญิงด่าแปลว่าผู้หญิงรัก "😁😁 ทำหน้าทะเล้นใส่ไปอีก

พิชาภา

"ไอ้คนบ้า!!"😤😤

"ชั้นเกิดมาไม่เคยเจอใครร้ายกาจอย่างคุณเลย ไม่มีใครสั่งสอนให้คุณรู้จักผิดชอบชั่วดีเลยรึไง ฮึ!!!"

เทวา

"ก้อไม่มีน่ะสิ คุณไม่ได้ยินที่พี่ผมพูดเมื่อวานเหรอ ผมน่ะแค่เด็กที่พวกเค้าไม่ต้องการ แค่ส่วนเกินที่พวกเค้าไม่ได้ตั้งใจให้เกิด ขนาดแม่ผมพอเกิดผมเสร็จยังยอมกลั้นใจตายไปเลย" 😤😤

"เด็กที่ถูกส่งไปเรียนเมืองนอกไปอยู่คนเดียวตั้งแต่ 5 ขวบต้องอยู่กับพี่เลี้ยงแค่ 2 คนตลอด 18 ปี คุณคิดว่า พี่เลี้ยงผมเค้าจะกล้าสอนผมมั๊ยล่ะ"

พูดออกมาเหมือนอัดอั้นตันใจมานาน

พิชาภา

"พี่เลี้ยงคุณไม่สอน ไม่มีใครสอน แต่คนเรามันก้อต้องมีจิตสำนึกเป็นพื้นฐานป่ะ"

"คุณนี่ท่าจะโตมาอย่างไม่มีคุณภาพแน่ๆ"

"โตมาแบบงงๆ อะไรงี้มะ"

มองคนตรงหน้า นึกสงสารแต่ก้ออดพูดประชดให้เจ็บใจไม่ได้พอนึกถึงสิ่งที่เค้าทำ

เทวา

"รู้ละก้อทำใจซะ ตอนนี้คุณต้องทนอยู่กับผมจนกว่าผมจะเบื่อคุณไปนั่นแหละ"

พิชาภา

"แล้วเมื่อไหร่ล่ะ ที่คุณจะเบื่อชั้น"

เทวา

"ไม่รู้!! อาจจะเดือน รึปี รึ 10 ปี"

พิชาภา

"คุณจะบ้าเหรอ ใครจะมารอคุณเบื่ออยู่ล่ะ ชั้นก้อต้องมีชีวิตของชั้นนะ"

"ชั้นไม่ใช่ของเล่นของคุณนะ"

"ชั้นเรียนจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วยคะแนนสูงสุดของชั้นปี"

"ชั้นไม่ได้ตั้งใจเรียนเพื่อมาเป็นทาสคุณนะ"

"ถ้าคุณไม่ยอมปล่อยชั้นไป คุณคอยดู"

"พอแฟนคุณมาอีก ชั้นจะบอกเค้า ว่าคุณคิดจะเก็บชั้นไว้นานๆ"

เทวา

"ผมก้อจะเอาคุณไปซ่อนไม่ให้คุณได้เจอกับเค้า " พูดหน้าตาเฉย

พิชาภา

"บ้าไปละ!! คุณจะมาทำงี้กะชั้นไม่ได้นะ" 😤

เทวา

"จะทำ!!" 😤😤

ยื่นหน้ามาใกล้จนจมูกแตะกันแล้วรั้งเอวบางเข้ามาหา จูบอย่างดุดันอย่างที่ต้องการจะทำให้พิชาภาได้รู้ ว่าเธอไม่มีทางหนีไปจากเค้าได้

พิชาภา

"คนบ้า!! เห็นแก่ตัว อย่าให้ชั้นหนีไปได้นะ ชั้นจะไปเอาตำรวจมาลากคอคุณเข้าคุก ไอ้คนบ้า " 😫😫😫

เทวา

"ด่าพอยัง ถ้าพอละผมจะได้ไป วันนี้ผมมีงานต้องทำหลายอย่าง" พูดหน้าตาเฉย

พิชาภา

"คนบ้า!! ด่าขนาดนี้ยังเฉย เวรกรรมไรของชั้นเนี่ย ต้องมาเจอคนอย่างคุณ" 😤😤

เทวา

"ไม่ใช่เวรกรรมหรอก เค้าเรียกบุพเพสันนิวาสป่ะ ผมพึ่งดูละครมา เห็นป้าแม่บ้านแกชอบเลยลองนั่งดู แบบนี้เลย"😁😁

พิชาภา 😤😤

จูบอีกทีนึงแล้วเดินลงเรือไปเฉย

เทวา

"ผมไปทำงานแล้วนะครับที่รัก แล้วจะกลับมากินข้าวเที่ยงด้วย"

คำพูดสุดท้ายของเค้า ทำเอาพิชาภาถึงกับอึ้งไป มันเป็นคำพูดเดียวกับที่เธอเคยพูดกันเล่นๆกับเพื่อนคนหนึ่งตอนเด็กๆ สมัยที่พ่อ-แม่ของเธอยังมีชีวิตอยู่ เพื่อนของแม่พาเด็กผู้ชายมาด้วยคนนึง และปล่อยให้เล่นกันระหว่างที่ผู้ใหญ่ต่างดื่มกินกันอยู่อย่างสนุกสนาน

....มันจะเป็นไปได้เหรอ....ครุ่นคิดอยู่อย่างนั้นสักครู่แล้วก้อหาไรทำ

จนเกือบเที่ยง จึงเข้าครัวทำอาหารเที่ยงไว้รอ

แม้จะไม่รู้ว่าเค้าจะกลับมากินรึเปล่า แต่ก้อทำรอ เพราะตัวเองก้อต้องกิน และยังเผื่อแผ่ไปถึงเด็กหนุ่มที่คอยทำนั่นทำนี่อยู่เป็นเพื่อนเธอทั้งวันอีกด้วย

บ่ายโมงกว่าละก้อไม่เห็นเค้ากลับมา โหนดเดินเข้ามาเห็นกับข้าววางเต็มโต๊ะก้อสงสัย

โหนด

"พี่พีชทำกับข้าวรอนายหัวเหรอครับ"

พิชาภา

"พี่ชอบทำกับข้าวก้อทำไปงั้นแหละ ไม่มีไรทำ เดี๋ยวจะทำอาหารเย็นด้วย"

"โหนดบอกชมพู่นะให้มายกอาหารไปกินกัน พี่เบื่อๆน่ะ อยากทำไรแก้เหงา"

"แก้เหงาเหรอครับ ของดีๆทั้งนั้น อร่อยสุดๆด้วย วันก่อนผมเอากลับไปให้คนงานกิน เค้าชมกันทั้งนั้นครับ จัดไปอย่างสวย จนไม่มีใครกล้าแตะ แต่พอได้ชิม ถึงกะวางช้อนไม่ลงกันเลยครับ "😁😁

พิชาภา

"ชั้นดีใจที่มีคนชอบ พี่อยากทำเค้ก ทำคุ้กกี้ด้วย โหนดพอจะหาวัตถุดิบให้พี่ได้มั๊ยจ๊ะ"

โหนด

"พี่พีชลองจดมาครับ เดี๋ยวผมจะเอาไปให้พี่ที่แกทำหน้าที่ซื้อของ ซื้อมาให้ครับ"

พิชาภา

"ดีๆๆจะได้หายเซ็งซะที" 😁😁

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***