ลวงโลก

เดินกันมาสักพัก

อาทิส

"ไอ้วา มาอยู่นี่เองพี่ตามหาแทบแย่"

เสียงเข้มของพี่ชายคนรองดังอยู่ด้านหลัง สองหนุ่มสาวหันไปมอง อย่างประหลาดใจ

เทวา

"นี่พี่ยังไม่กลับอีกเหรอครับ"

"ผมนึกว่าพี่ทิสกลับไปแล้วซะอีก" กอดเอวคนข้างๆเข้าหาตัวเอง

พิชาภา

"คุณ!!...จะกอดไรนักหนา"

"ชิดกันขนาดนี้ ไม่สิงร่างชั้นเลยล่ะ" 🙄🙄

เทวา

"อยู่นิ่งๆเหอะ ขนาดกอดไว้แบบนี้ คุณดูสายตาพี่ชายผมสิ"

"กลืนคุณทั้งตัวได้ คงกลืนไปละ" มองพี่ชายกลับอย่างไม่พอใจ

อาทิส

"จะหวงทำไมนักหนาวะกะอิแค่ผู้หญิง ของสวยๆงามๆ ถ้าพี่ไม่มองสิแปลก" ตอบน้องชายยิ้มๆ ยิ่งมองไปอีก

เทวา

"พี่ทิส!!"😤😤

"ถ้าตาพี่ไม่บอด สมองพี่ไม่เบลอ พี่คงจะเห็นนะว่าผมไม่พอใจที่พี่ทำยังงี้"

"พี่มีธุระไรที่ตามหาผม รีบพูดแล้วรีบไปซะ" ทำเสียงเข้มใส่

อาทิส

"แกทำไมไม่รับสายป๋า โทรเป็นร้อยสาย "

"ต้องลำบากพี่รับหน้าแทนอีก"

เทวา

"ไม่รับ!! ผมรู้ป๋าจะพูดเรื่องอะไร ผมไม่รับ ผมไม่ยอม"

ทำท่าเอาแต่ใจอย่างกะเด็กน้อยที่ถูกพ่อแม่ขัดใจ

อาทิส

"รึแกจะให้ป๋ามาเอง"

เทวา

"ถ้าป๋ามา ผมจะพาลูกพีชหนีไปต่างประเทศ แล้วไม่กลับมาอีก" ดื้อไปอีก ทำท่าจะเดินหนี

อาทิส

เดินมาขวางไว้

"วา...แกกล้าขัดป๋าเหรอ ตั้งแต่แกกลับมาแกก้อเอาแต่ขัดใจป๋าจนเกิดเรื่องไม่จบไม่สิ้น "

"แม่ใหญ่น่ะ ร้อนใจเรื่องแกมากเลยนะ"

"แกจะทำแบบนี้อีกนานเท่าไหร่"

"แกดื้อไปแล้วแกสะบายใจเหรอ" เดินเข้ามาจับแขนน้องชายท่าทางเป็นห่วง

เทวา

"ทำไมทุกคนถึงต้องมายุ่งกะชีวิตผมขนาดนี้เนี่ย"

"ผมจะทำไร อยู่ไหน ไม่เห็นต้องมาสนใจ"

"ทำไมไม่ทำเหมือนตอนผมอยู่เมืองนอก"

"ทำเหมือนไม่มีผมอยู่ในโลกนี้น่ะ ทำอย่างที่เคยทำกันน่ะ"

น้ำเสียงแปร่งทันที เหมือนมีน้ำตาคลออยู่แต่พยายามสะกดเอาไว้

อาทิส

"วา แกอยู่เมืองนอกพี่กะพี่ทัพและก้อแม่ใหญ่ ก้อไปเยี่ยมแกบ่อยๆป่ะ"

เทวา

"มาเยี่ยม!!แต่ไม่ยอมให้ผมมกลับบ้าน ทำเหมือนผมไม่ใช่คนในตระกูลนี้"

"แล้วตอนนี้ พอผมไม่อยากกลับก้อมาบังคับให้กลับ"

"บังคับผมให้ทำนั่นทำนี่ ผมไม่ทำ ไม่ต้องมาตามผมกลับผมจะอยู่ที่นี่ ที่นี่คือบ้านที่แท้จริงของผม"

"สมบัติของแม่ผม"

อาทิส

"วา...แกเลิกโกรธป๋าได้แล้วเหอะ ป๋าอยากเจอแกมากนะ งานของแกก้อมีทำ"

"แกจะมาจมอยู่บนเกาะ แล้วทำสวนทำฟาร์ม"

"มันใช่เหรอ แกเรียนจบบริหารนะ ไม่ได้จบประมง ไม่ได้จบเกษตร"

เทวา

"งานที่เป็นกิจการของป๋าน่ะเหรอ ผมไม่ต้องการ"

"ผมไม่ทำงานกับคนที่ฆ่าแม่ผมและครอบครัวหรอก" ร้องออกมาจนได้

อาทิส

กอดน้องชายอย่างสงสาร

"พี่ขอโทษแทนป๋าด้วยนะวา ป๋ามีเหตุผลของป๋า อย่าโทษป๋าเลย"

"ป๋าสำนึกผิดแล้ว แกเอาแต่ต่อต้านมันไม่มีไรดีขึ้นมาหรอกนะ"

"กลับไปหันหน้าคุยกะป๋าไม่ดีกว่าเหรอ"

เทวา

"ไม่ดี ผมไม่ไป เดี๋ยวป๋าก้อบังคับผมให้ทำนั่นนี่ที่ผมไม่อยากทำอีก"

"แล้วบอกป๋าด้วยนะครับ ผมไม่คืนลูกพีชให้ป๋าเป็นอันขาด"

ทำเสียงเข้มท่าทางเอาจริงเอาจังไปอีก

อาทิส

"แกไม่คืน งั้นแกก้อไม่ได้แต่งงานสิ"

"แกอยากแต่งงานมากไม่ใช่เหรอ แล้วเมลินีน่ะเค้ารู้ยังว่าแกซุกผูหญิงไว้บนเรือแบบนี้"

เทวา

"รู้แล้ว!!"😤😤😤

อาทิส

"แล้วเค้าไม่ว่าไรเหรอ" ถามอย่างสงสัย

เทวา

"จะว่าทำไม ผมพาผู้หญิงมานอนบ่อยๆ"

ตอบหน้าตาเฉย

อาทิส

"ดีจังเนอะชีวิตแกแฟนก้อดี๊ดี แถมกิ๊กก้อสวยน่รักโคตรๆ"

"แล้วลูกพีชล่ะ คิดไงถึงมาอยู่กะมันแบบนี้"

พิชาภา

"มีโอกาสให้คิดด้วยเหรอคะ"

"ลูกพีชไม่มีสิทธิ์ไรหรอกค่ะ ลูกพีชเป็นลูกหนี้ ลูกพีชยอมรับชะตากรรมค่ะ" พูดยิ้มๆ อย่างคนปลงตก

เทวา 😤😤

"ทำไมต้องทำเสียงสองกะพี่อาทิสด้วย แล้วคือไรยิ้มหน้าบานแบบนั้น" กอดรวบเอวแรงๆ

"จะอ่อยพี่ทิสเหรอ"😤😤จ้องอย่างไม่พอใจ หน้าดำหน้าแดงไม่บอกก้อรู้ ว่าอยู่ในอารมณ์ไหน

"ห๊ะ!!ลูกพีช"

พิชาภา

"คุณจะบ้าเหรอคะ ชั้นก้อใช้เสียงปกติป่ะแล้วชั้นก้อยิ้มตามปกติด้วย"

อาทิส ยืนขำน้องชาย ...จะหวงไรปานนั้น...

"ได้ข่าวว่าแกต้องพาไปหาป๋า ไปเป็นผู้หญิงของป๋าไม่ใช่เหรอ" ยังยั่วไปอีก

เทวา 😡😡

"ผมไม่ให้!!!ไปบอกป๋าได้เลย ว่าผมไม่ให้ ลูกพีชเป็นของผมละ แล้วก้อต้องเป็นตลอดไปด้วย"

พิชาภา

"ตลอดไปไรคะ ที่ตกลงกันมันแค่ปีเดียวนะคะ"

"คุณจะโกงชั้นเหรอ"จ้องสบตาอย่างเอาเรื่อง

อาทิส

"ปีเดียว ว๊าว!!ดีจัง"

"งั้นพอหมดปี ลูกพีชไปอยู่กะพี่นะ พี่จะดูแลต่อเอง"

เทวา

"ฝันไปเถอะ พี่ทิสเลิกคิดไปได้เลยนะ ลูกพีชจะไม่ได้ออกจากเกาะนี้แม้แต่ก้าวเดียว" พุดเสียงเข้มไปอีก

อาทิส

"แกตกลงกะเค้าละ แกจะผิดคำพูดเหรอ"

"แล้วอีกอย่าง แกจะทำไงให้ลินียอมรับลูกพีช"

"พี่ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยนะที่ลินีจะยอมรับ "

"ชั่วครั้งชั่วคราวน่ะคงได้หรอก แต่พอแต่งงานกันละ ไม่มีทางที่มนุษย์เมียจะยอม โดยเฉพาะเมียอย่างเมลินี"

เทวา

หน้าถอดสีไปครุ่นคิดหนักไปอีก

"พี่ทิสไม่ต้องมาคิดแทนผมหรอก ถึงเวลาผมก้อจัดการได้เองแหละ"

พิชาภา

"ฮัลโหล!!ขอโทษนะคะ ที่พูดอยู่น่ะ ถามชั้นยังคะ"

"ชั้นไม่ได้อยากอยู่ต่อนะ" เทวาจ้องหน้านิ่งทำหน้าไม่พอใจสุดๆ

เทวา

"อยากไปอยู่กะพี่ทิสงั้นสิ"😤😤

"รึจะยอมกลับใจกลับไปเป็นผู้หญิงในฮาเร็มของพ่อผมล่ะ" ถามเสียงเข้ม

พิชาภา

"ไม่ไปอยู่กะใครทั้งนั้นแหละ ชั้นจะกลับไปอยู่กะคุณป้าของชั้น"

"ชั้นไม่ใช่คนไม่มีอะไรนะ"

"ชั้นมีบ้าน มีงานที่กำลังไปได้ดีรออยู่ มีคุณป้าและมีเพื่อนๆด้วย"

"แค่ชั้นไม่มีเงิน 50 ล้านใช้หนี้พ่อคุณ เท่านั้นแหละ" ตวาดแหวกลับทันที หลังจากฟังอยู่นาน

อาทิส

" 50 ล้าน!!" 😲😲😲

"เงินไร มากมายขนาดนั้น" ถามงงๆ

พิชาภา

"ก้อ 50 ล้านที่พ่อลูกพีชเป็นหนี้คุณอาชาไงคะ" หันมาบอกอีกคน เทวาจะปิดปากไม่ให้พูด แต่ก้อดึงมือออก แล้วพูดจนได้

อาทิส

"55555" หัวเราะเสียงดังเหมือนขันอะไรนักหนา

"ใครบอกลูกพีชว่าเป็นหนี้ 50 ล้าน"

เทวา😖😖😖

"จะพูดขึ้นมาทำไม พี่ทิส!!!"

พิชาภา🙄🙄

"ก้อคุณเทวากะลูกน้องที่ไปวันนั้น พวกเค้าบอกว่าพ่อลูกพีชติดหนี้พนัน 50 ล้าน แถมบ้านก้อยังหลุดจะนองด้วย" บอกตามที่รู้มา

อาทิส

"5555" ยังหัวเราะอีก

"ร้ายนะแก อยากได้เค้ามากจนต้องใช้แผนแบบนี้เลยเหรอวะ"

"500,000 กลายเป็น 50 ล้านโอ๊ย!!อยากจะบ้า"หัวเราะอย่างถูกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่หญิงสาวตรงหน้าบอก

"คุณก้อเชื่อมัน ไม่ได้ขอดูสัญญิงสัญญามั่งเหรอ"

พิชาภา

"ห๊ะ!!!😲😲😲500,000"

หันมาเอาเรื่องคนข้างๆ

"ที่พี่คุณพูดน่ะ จริงเหรอ!!!😤😤😤 คุณหลอกชั้นเหรอ" ปรี๊ดแตกไปอีก

ทุบพลางถามพลาง

"ตอบมาสิ เงียบทำไม"

"ตอบมาคุณเทวา" 😡😡😡

พิชาภาหน้าเครียดโกรธจนพูดไรไม่ออก ได้แต่ถามๆๆวนๆอยู่ยังงั้น

เทวา เงียบกริบพูดไรไม่ออก เอาแต่ยืนนิ่งอยู่

"ไอ้คนบ้า!!!แกหลอกชั้น ชั้นไม่อยู่ละ เงินแค่ 500,000 มาบอก 50 ล้านไอ้คนเลว แกทำไรกะชีวิตชั้นเนี่ย กรี๊ดๆๆ"

โมโหสุดๆ เอาแต่เดินจ้ำๆไปข้างหน้า เทวารีบวิ่งตามไป

อาทิส

"บันเทิงละงานนี้ 5555 "😁😁😁ยืนมองยิ้มๆ

เทวา

"คุณจะไปไหนลูกพีช"

คว้าแขนไว้ได้ก้อดึงมากอด พิชาภาดิ้นๆๆ

"คุณจะไปไหน!!" ถามอีกแต่ไม่ยอมปล่อยมือ

พิชาภา

"ปล่อยชั้นนะ ไอ้คนบ้า ชั้นจะกลับบ้านจะไปแจ้งความจับแก ไอ้คนเลว!!"

พยายามดิ้นจะให้หลุด

เทวา

"กลับไง ผมไม่ให้ไป มดซักตัวก้อไปจากเกาะนี้ไม่ได้" พูดพลางฉุดให้กลับเรือพลางๆ

พิชาภา

"แกจะมาใช้อำนาจไรกักขังชั้น..ไอ้คนเลว ไอ้บ้า. ปล่อยชั้นนะ"พยายามบิดแขนให้หลุด

เทวา

"ไหนๆก้อไหนๆละ อยู่ที่นี่ต่อเหอะนะ อยู่กะผม"

ขอร้องแกมบังคับ

พิชาภา

"นี่แกกล้าพูดขอให้ชั้นอยู่ต่อหน้าด้านๆแบบนี้เลยเหรอ ไอ้คนเลว 😤😤 "

เทวา

"หน้าด้านๆไร ไหนๆคุณก้อมาอยู่กะผมละ ผมไม่ยอมปล่อยคุณไปง่ายๆหรอก "

พิชาภา

"ใครจะไปอยู่กะคนหลอกลวงอย่างแก ไอ้คนบ้า เห็นชั้นเป็นอะไร ถือว่าพ่อเป็นมาเฟียใหญ่ จะไปเอาลูกเค้าเมียใครมาปู้ยี่ปู้ยำ ยังไงก้อได้เหรอ"

"ไอ้คนบ้า. บ้านเมืองมีกฎหมายมีขื่อมีแปรนะ"

"แล้วชั้นน่ะ ก้อมีญาติพี่น้องมีเพื่อนมีฝูงด้วย "

"โอ๊ย!! อุ๊บ!!"

โดนดึงเข้าไปหาอกแกร่งอย่างแรงจนร่างบางแทบเซถ้าเค้าไม่รวบเอวบางไว้ซะก่อน มีหวังได้ก้นกระแทกพื้น จุกไปอีกเป็นแน่

พอหันมาก้อโดนประกบจูบทันทีอย่างตั้งตัวไม่ทัน

ปากที่กำลังจะด่าออกมาอีกเลยได้แต่อู้อี้ๆอยู่ในลำคอ

พิชาภา

"อื้อๆๆ...กัดลิ้นเอาอีก//

เทวา

"โอ๊ย!!"

รีบถอยออกมา เลือดไหลเป็นทางลงมาตามล่องแก้ม

"คุณทำบ้าไรเนี่ย...มากัดลิ้นผมทำไม"

กุมปากร้องครางอยู่

พิชาภา

"ชั้นฆ่าแกได้ ชั้นคงฆ่าไปละ "😡😡

"คนบ้าไรมาโกหกหน้าตาเฉย แกเรียนจบตรีการแสดงโทลวงโลกมารึไง ไอ้บ้า!!!"

"ไอ้คนลวงโลก คนเลว"

เทวา

"สงสัยจะพูดดีๆไม่ได้ งั้นก้อไม่ต้องพูด " ก้มลงอุ้มพาดบ่าแบกพาเดินกลับขึ้นเรือ

อาทิส

"เฮ้ยๆๆ เบาๆนะเว้ย!! 55555 "

"ชอบว่ะ ดุเดือดเลือดพล่านแบบนี้ จูบดุดีว่ะ"😁😁

เทวา

"หุบปากไปเลยพี่น่ะ เพราะพี่ทิสคนเดียวเลย"

"กลับขึ้นฝั่งไปเลยไป๊!!"😤😤😤

อาทิส

"เอ๊า!! แค่พูดความจริง ผิดตรงไหนวะ"🤭🤭🤭

พิชาภา

"ปล่อยชั้นนะ..ไอ้คนบ้า ไอ้คนเลว ชั้นไม่กลับไปกับแก ปล่อยชั้น!!" ทั้งทุบทั้งข่วน ไปตลอดทางจนถึงเรือ เข้าห้องได้ก้อโยนโครมลงบนเตียง

แล้วโถมตัวขึ้นทาบทับไว้ทันที แล้วจู่โจมด้วยจูบอย่างเร่าร้อน มือก้อจัดการกับเสื้อผ้าอย่างชำนาญ

พิชาภาพยายามช่วยเหลือตัวเอง ทั้งเตะทั้งถีบแต่ก้อเหมือนยิ่งเปิดโอกาสให้เค้าเข้าหาง่ายๆ

เขาจูบเอาๆจนเหมือนเธอจะขาดอากาศหายใจก้อถอยออกมา ซุกไซร้ลงมาที่ซอกคอ และอกอวบ กัดทำรอยไปทั่ว เหมือนจะลงโทษ

หลังจากกัดลงน้ำหนักเบาๆพอให้รู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากล่างอย่างตั้งใจ จนบวมเห่อขึ้นทันที

รอยแดงปรากฎเป็นจ้ำๆตามริมฝีปากไปอย่างเด่นชัด ผลจากการขบเม้มอย่างเอาแต่ใจของเค้า

พิชาภา

"โอยยย ..ชั้นเจ็บนะ..ไอ้บ้า" พยายามดันตัวเค้าออกอย่างยากเย็น เพราะตอนนี้เค้าจูบซะจนเธอมืออ่อนไม่มีเรี่ยวแรงไปหมดละ

"โอยยยย..." เสียงครางเบาๆทั้งเจ็บทั้งวาบหวิวในอารมณ์ไปกับสัมผัสของเขา

เมื่อเขาครอบครองปลายยอดสีชมพูที่เด่นอยู่ทั้งสองอย่างแสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่

ทำเอาพิชาภาต้องบิดตัวตามอย่างลืมตัว

มือเรียวของเขาเลื่อนลงไปหาจุดอ่อนไหวอย่างย่ามใจ ลูบไล้เคล้าคลึงอยู่อย่างนั้น

พิชาภาครางแทบไม่เป็นภาษากับการกระทำของเค้าที่ตั้งใจทรมานเธอ

เทวา

"ยังจะคิดหนีผมอีกมั๊ย!!" เค้าเงยหน้าขึ้นมาถามทั้งๆที่มือยังคงทำงานอยู่

มองจ้องดูใบหน้าสวยที่ตอนนี้เหยเกเพราะฤทธิ์อารมณ์ของตัวเอง

ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ

พิชาภา

"ไปตายซะ...ไอ้บ้า!!!" พยายามปล่อยคำที่ทำร้ายเขาออกมา เพื่อหวังให้เขาเจ็บแสบมั่ง

แต่เทวากลับยิ้มกริ่ม แล้วเลื่อนตัวลงต่ำตามลงไป

แล้วก้อทำเอาพิชาภาต้องกรี๊ดออกมาเมื่อเค้าจัดการตามวิธีที่เค้าถนัด

ทั้งปากทั้งมือ

พิชาภา

"โอยยยย. ไอ้คนบ้า อืมมม...อื้ออ....อือ..." เสียงครางดังลอดออกมาแม้จะพยายามสะกดเอาไว้แค่ไหน

เทวา

"บอกผมสิ ว่าคุณจะไม่ไปไหน "

"คุณจะอยู่กับผมที่นี่ บอกผมสิ พิชาภา"

เขาหยุดซะเฉยๆ พอเห็นร่างบางเกร็งเต็มที่ และครางอย่างลืมตัว

พิชาภา 😖😖😖

"ไอ้...บ้า..." ถึงกะตัวสั่นเทาเพราะขัดใจที่เขาหยุดตอนช่วงที่พีคอย่างนี้

" โอยยย " ครางออกมาอีกเมื่อเขาจับอาวุธสำคัญถูไถไปมาแต่ไม่ยอมทำอย่างที่ใจเธอต้องการ

เทวา

"บอกผมมาก่อน เร็วๆ " เค้าถามเสียงหวานชิดริมหู ทำเอายิ่งวาบหวิวไปอีก

แต่พิชาภาก้อยังหลับตากัดริมฝีปากนิ่ง ทำไม่รู้ไม่ชี้ จนคนที่รออดรนทนไม่ได้ซะเอง

ขยับเข้าหาอย่างโมโหที่หญิงสาวไม่ทำอย่างที่เค้าอยากให้ทำทั้งๆที่ตั้งใจจะลงโทษให้เข็ดหลาบ แล้วก้อไประบายอารมณ์เอากับตัวเธออีกที.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***