เหวี่ยง

ผ่านไปอีกวัน พิชาภายังไม่ได้กระเป๋าเสื้อผ้า จึงถามโหนด

พิชาภา

"โหนด พี่อยากได้เสื้อผ้า พี่จะไปซื้อได้ที่ไหน"

โหนด

"ต้องบนฝั่งน่ะครับ บนเกาะ ไม่มีขาย แต่ถ้าพี่พีชอยากได้ ของพี่ชมพู่มีนะครับ ผมจะขอแบ่งมาให้

ดีมั๊ย!!ครับ" มองสำรวจรูปร่างยิ้มๆ

"หุ่นพอๆกันแต่พี่สูงกว่าเยอะ จะทำไงดีครับ แล้วเสื้อผ้าก้อแบบชาวเกาะนะครับ เสื้อยะหยากะผ้าถุง"

"พี่พีชจะใส่ได้รึเปล่าครับ"

พิชาภา

"ไม่ต้องกังวลนะ พี่ใส่ได้ทั้งนั้นแหละ" ตอบยิ้มๆ ชักแบงค์พันให้2ใบ

"เอาเงินนี่ไป แล้วไปจัดการมาให้หน่อย ได้มะ"

"พี่ใส่ชุดนี้มา2วันละ ไม่ไหวละ" ทำท่าดมกลิ่นตัวเองทำหน้าฉุนๆไปอีก

"บอกให้ชมพู่จัดมาให้ครบนะ ทั้งนอกทั้งใน"

โหนด

"ยังไงครับ" ถามงงๆ

พิชาภา

"ไปบอกชมพู่ เดี๋ยวชมพู่จะเข้าใจเอง" บอกยิ้มๆ

โหนด

"ออ..ครับ งั้นผมไปเลยนะครับ " รีบลงเรือไป

พิชาภา

"รีบกลับมาล่ะ พี่จะทำอะไรอร่อยๆรอ" บอกตามหลังไปอีก

โหนด

"ครับ!!" รีบวิ่งห่างออกไป

สักพัก กลับมาพร้อมกะถุงผ้าใบโต 2-3ใบ

พิชาภา

"ทำไมมันเยอะแยะจังล่ะโหนด" ถามอย่างประหลาดใจรีบรับถุงผ้ามาดู

"ผ้าใหม่ๆทั้งนั้น" หยิบออกมาทาบตัวดูอย่างถูกใจ

โหนด

"พี่พีชชอบเหรอครับ" มองยิ้มๆ

พิชาภา

"ชอบสิ ผ้าพื้นเมืองสวยๆทั้งนั้น"

โหนด

"คนที่นี่เค้าตัดเย็บกันเองครับ พวกแม่บ้านของคนงานน่ะครับ เค้าจะซื้อผ้ามา แล้วตัดเย็บกันเอง"

"ทั้งหมดนั่น ได้มาฟรีๆครับ" บอกยิ้ม

พิชาภา

"อ้าว!!แล้วตังค์ที่ให้ไปล่ะ" ถามอย่างสงสัย

โหนด

"เค้าไม่เอากัน แต่ผมก้อยัดเยียดให้ครับ" 😁😁

พิชาภา

"ดีแล้วแหละพี่ไม่อยากเอาเปรียบใคร ตอบแทนนิดๆหน่อยๆก้อยังดี"

"ขอบใจมากนะ อาหารเย็นอยู่บนเคาน์เตอร์ละ พี่เข้าห้องล่ะ"

รีบหอบของเข้าห้องไป

จนค่ำ ก้อหลับไปพร้อมกับหนังสือนิยายที่ชมพู่ให้มาทั้งๆที่หนังสือยังอยู่ในมือ

อีกด้านนึงของเกาะ

เมลินี

"วันนี้วาเป็นไรคะ ดูเซ็งๆ" เข้ามาออดอ้อน

นั่งลงบนตักกอดคอรั้งลงมาจูบ

จูบตอบอย่างดูดดื่ม

มือบางเรียวสวยที่มีเล็บยาวตกแต่งไว้อย่างสวยงามด้วยสีแดงสดลูบไล้เพื่อปลุกเร้าอารมณ์ไปอีก เธอลูบไล้ลงไปหากึ่งกลางลำตัวชายอย่าง เรียกร้อง ทำเอาอารมณ์หนุ่มกระเจิงไป แต่แทนที่จิตใจจะอยู่กะคนตรงหน้า กลับคิดไปถึงอีกคนบนเรือมากกว่า

...ป่านนี้จะนอนรึยังนะ...เขาเฝ้าคิดอยู่อย่างนั้น

เมลินี

"วาคะ ทำไมคุณดูไม่มีอารมณ์ร่วมเลยอ่ะ วันนี้ทำงานเหนื่อยเหรอคะ ลินีอุตส่าห์บินมาหานะคะ"

เสียงหวานๆประท้วงเอา เทวาเหมือนได้สติ กลับมาหาคนตรงหน้า

"รึว่ายังคิดถึงผู้หญิงบนเรือนั่นคะ"😤😤😤

เทวา

"ผมอยู่กะลินีจะคิดถึงใครได้อีกล่ะ แค่กะลังคิดถึงงานน่ะ พอดีพ่อวาสั่งงานมาอีกน่ะ" โกหกออกไปหน้าตาเฉย

เมลินี

"งั้นก้อแล้วไปค่ะ พรุ่งนี้วาไปส่งลินีนะคะ" ลูบไล้ยั่วไปอีก

เทวา

"แล้วคุณไม่กลัวคนเห็นเราเหรอ ไหนว่ายังไม่อยากเปิดเผยไง" หันมาสนใจคนตรงหน้า เริ่มสนองตอบการปลุกเร้า

"ส่งแค่บนรถก้อได้ค่ะ นะคะ " ออดอ้อนไปอีก

เทวา

"เมื่อไหร่คุณจะเปิดตัวผมซะทีนะลินี ผมอึดอัดจะแย่ละ เป็นแฟน แต่ต้องทำตัวเหมือนชู้เลย" ทำหน้างอนๆ

เมลินี

"อย่างอนนะคะ รอให้ลินีกอบโกยให้พอก่อน ตอนนี้ลินีกะลังดัง ขืนเปิดตัวแฟน เรตติ้งตก ทำไงละคะ"

พูดพลางจูบอีกแล้วขยับตัวนั่งคร่อมเอาไว้ ซุกไซร้ตามที่ใจต้องการ อย่างถึงอารมณ์

เทวา

"ผมจะคลั่งตายอยู่ละ คุณรีบจัดการเถอะ" จัดการขยับท่านั่งให้สะบายขึ้น

เมลินีขยับขึ้นทาบทับแก่นกลางลำตัวทันที และขยับตัวโดยไม่ต้องสอนเพราะต่างชำนาญกันอยู่แล้ว ต่างคนต่างตกอยู่ในห้วงเสน่หา ขยับตัวกันอย่างเมามันส์ ปากก้อจูบแลกลิ้นกันอย่างถึงพริกถึงขิง

เมลินี

"โอววว...เทวาคะ " ครางออกมาตามอารมณ์

เทวาซุกหน้าอยู่กะอกไซส์พิเศษของเธออย่างหลงไหล จังหวะอารมณ์พาให้ลืมทุกสิ่งอย่าง ต่างครางกันไปอย่างลืมตัว เป็นนานหลายชั่วโมงกว่าจะจบลงอย่างหมดเรี่ยวหมดแรงกันไป

เช้าตรู่เสียงนกร้องประสานกันอย่างน่าฟัง ปลุกให้พิชาภาตื่น พอลืมตาขึ้นมาก้อหันมองที่นอนข้างๆ

.....เมื่อคืนไม่ได้มา.....รู้สึกเจ็บแปลบในใจชอบกล....

พิชาภานิ่งอึ้งอยู่กับความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาในจิตใจ

....เป็นไรไปเนี่ยใจเรา.....

ค่ำคืนที่ผ่านมาเป็นคืนแรกที่พิชาภาได้นอนเต็มตื่นแต่ความว่างเปล่าตอนตื่นนอนกลับทำเอาใจบางๆถึงกับวูบไหวอย่างไม่มีสาเหตุ

หลังหาอะไรกินเสร็จก้อมานั่งเล่นโทรศัพท์เลื่อนไปเลื่อนมา เสียงเตือนแอพพลิเคชั่นไลน์ดังเข้ารัวๆพอเปิดเครื่อง

กดดู

แดนดิน __ลูกพีช หายไปไหน กลับจากบ้านพ่อยัง

แดนเป็นห่วงนะ.

พีชยังไม่เสร็จธุระ ไม่ต้องห่วงนะ\_ลูกพีช

อีกข้อความ

ป้าช้อง__เป็นไงมั่ง เรียบร้อยดีมั๊ย!!

ยังไม่เรียบร้อยค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ

\_\_ลูกพีช

ปิด

พิชาภา

"หนูขอโทษนะคะ ที่ไม่ฟังป้า ทั้งๆที่ป้าห้ามไม่ให้มาก้อยังมา" 😖😖😖

โหนด

"วันนี้นายหัวไม่อยู่พี่พีชอยากไปเที่ยวบนเกาะมั๊ยครับ" ถามอย่างห่วงๆเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งเหม่ออยู่คนเดียว

พิชาภา

"ก้อดีนะ ว่าแต่ ไม่อยู่แน่นะ" ถามเพื่อความแน่ใจ

โหนด

"แน่ใจครับเห็นพี่ชมพู่บอกว่านั่งเครื่องบินส่วนตัวขึ้นฝั่งไปแต่เช้าแล้วครับ"

พิชาภา

"งั้นเราไปเที่ยวกัน"😁😁😁ยิ้มอย่างดีใจที่จะได้ออกจากเรือบ้าๆนี่ไปขึ้นฝั่ง

เด็กหนุ่มพาพิชาภาเดินเลาะตามชายหาดขึ้นไปเรื่อยๆจนถึงบ้านหลังใหญ่กลางเกาะ บ้านทรงทันสมัยปลูกอยู่ท่ามกลางต้นไม้น้อยใหญ่ดูร่มรื่น ขนาดของมันใหญ่โตเกินกว่าจะเป็นบ้านพักตากอากาศ

โหนด

"พี่พีชอยากเข้าไปด้านในมั๊ยครับ" หันมาถาม

พิชาภา

"ไม่ดีกว่านะ เค้าไม่ได้อยากให้พี่มาอยู่ที่นี่ พี่ก้อไม่อยากเข้าไปหรอก เดี๋ยวจะทำให้เค้าไม่พอใจเปล่าๆ เราควรอยู่ในที่ๆเราควรอยู่" หันมาพูดยิ้มๆ

โหนด

"พี่พีชมองโลกในแง่ดีจังนะครับ"😁😁😁

เทวา

"ไอ้โหนด!!"😤😤😤

"ใครใช้ให้สาระแนพากันมาที่บ้านใหญ่" เสียงทรงอำนาจดังอยู่ด้านหลัง เขาเดินมาทันได้ยินที่พิชาภาพูด ทำเอาเขาสะอึกที่ได้ยินอย่างนั้น

โหนด

"ขอโทษครับนาย ผมแค่เห็นนายไม่อยู่ แล้วพี่พีชอยู่บนเรือก้อเซ็งๆ ผมเลยพาลงมาเดินเล่นน่ะครับ"

รีบบอกอย่างไว

เดินมาตบหัวแรงๆ ทั้งยังจะเตะอีก พิชาภาเข้าขวาง

ดีว่าเขายั้งไว้ทัน

โหนด

"โอ๊ย!!"😖😖😖

พิชาภา

โดดเข้ากอดคนที่เรียกว่าน้องชายไว้แน่น

"คุณอย่าทำไรโหนดนะ ชั้นฺผิดเองที่อยากลงมาจากเรือ ชั้นขอโทษค่ะ คราวหลังชั้นจะไม่ทำอีก"

รีบบอกเสียงสั่น กลัวเขาขึ้นมาจับใจ พอเห็นหน้าตอนเขาโกรธสุดๆนั่น

เทวา

"เป็นไรกะมันถึงต้องปกป้องมันขนาดนี้..ฮึ!!!"😤😤

พิชาภา

"โหนดเป็นน้องชายชั้น คุณอย่าทำโทษเค้าเลยนะ

ถ้าจะทำ ทำกะชั้นเถอะ" พูดออกไปแล้วก้อใจหาย ก้มหน้าปิดตานิ่ง

โหนด

"พี่พีช ถอยออกไปครับ ผมโดนนายหัวทำโทษบ่อยๆ ชินแล้วครับ พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ" ดันให้ถอยออกไป

เทวา

โกรธจัดเดินมาลากแขนพิชาภาให้ลุกขึ้นแล้วลากพาเดินเร็วๆไปที่เรือ

ไม่ได้สนใจว่าจะหกล้มหกลุกขนาดไหน

พิชาภา เดินบนทรายร้อนๆโดยไม่ได้ใส่รองเท้าเพราะรองเท้าแตะขาดและหลุดไปตั้งแต่หน้าบ้านนั้นแล้วแต่ก้อไม่ได้รู้สึกร้อนอะไรเพราะความกลัวเขามากกว่า พอพาขึ้นมาบนเรือก้อจับโยนไปบนที่นอน

พิชาภา

"โอ๊ย!!" ร้องออกมาเพราะจุกจากการกระแทกกับหัวเตียงอย่างแรง ถึงกับตัวงอไปเลย

เทวา

"ไปสนิทกับไอ้โหนดตั้งแต่เมื่อไหร่ มาอยู่แค่2-3วัน ก้อทำตัวแบบนี้แล้วเหรอ" เขาพูดออกมาหน้าตาดุดัน

พิชาภา

"ทำตัวยังไงคะ" ถามออกไปเบาๆรู้สึกกลัวเขาจับใจ

เทวา

"ก้อขนาดโดดไปกอดมันเพื่อปกป้อง แบบนี้น่ะ คงไม่ธรรมดาแล้วมั๊ง!!"ทำหน้าดุไปอีก ก้าวขึ้นมาบนที่นอนช้าๆ

พิชาภา

"คุณจะบ้าเหรอ ชั้นแค่เห็นเค้าเป็นเหมือนน้องชาย แค่อยากปกป้องเค้า"

"คุณคิดอะไรของคุณ ความคิดบ้าๆของคุณน่ะ มันกลั่นออกมาจากสมองของคุณแล้วเหรอคะ"

ตอบออกไปแรงๆ เริ่มมีอารมณ์เมื่อคิดว่าเค้ามีความคิดสกปรกแค่ไหน

"คุณอย่าเอาความคิดตัวเองมาเป็นมาตรฐานวัดความคิดคนอื่นซิคะ" ตอกกลับไปอีก

เทวา

"พิชาภา!!!คุณกล้าว่าผมเหรอ"

กระโจนเข้าหาอย่างไว จับกดลงกะที่นอน

พิชาภา

"โอ๊ย!!ชั้นเจ็บนะ" พยายามช่วยตัวเอง

"ก้อคุณอยากมาว่าชั้นก่อนทำไมล่ะ" ตวาดแหวกลับไป

เทวา

"พิชาภา!!"😤😤

"คุณจะทำให้ผมโกรธไปถึงไหน ผมไม่อยู่แค่แป้บเดียวคุณก้อแอบหนีลงจากเรือละ คุณคิดจะหนีไปจากผมใช่มะ" เขาพูดหน้าตาถมึงทึง

พิชาภา

สบตานิ่งตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัวไรอีก

"ชั้นจะหนีไปไหน นี่มันเกาะส่วนตัวของคุณ ชั้นจะไปไหนได้ คุณเป็นไรมากมะ "

"ชั้นเต็มใจมากะคุณเอง ชั้นตัดสินใจละชั้นยอมรับในการตัดสินใจของตัวเองค่ะ" สบตาคมกล้านิ่ง

เทวา

"คุณไม่คิดหนีแน่นะ" ถามอีก

พิชาภา

"ชั้นมาอยู่กะคุณเพื่อหนีพ่อคุณ ชั้นหนีร้อนมาพึ่งเย็น ไม่ใช่หนีเสือปะจระเข้ ใช่มะ" ถามเขาออกไป

เทวา

"คุณไม่ได้หนีเสือมาปะจระเข้หรอก คุณหนีเสือมาเจอเสือกว่าตะหากล่ะ"

"แล้วคุณรู้ได้ไง ว่าคุณอาชาเป็นพ่อผม" ถามออกไปอย่างสงสัย

พิชาภา

"ชั้นมีปาก ชั้นก้อถามซิคะ"

เทวา

"ใคร!!!ไอ้โหนดอีกใช่มะ"

พิชาภา

"ก้ออยู่กัน2คน"

"ไม่ใช่โหนด ละจะใครละคะ"🙄🙄🙄

เทวา

"เอาใหญ่ละไอ้คนนี้ ต้องจัดการหน่อยละ"

พิชาภา

"คุณอย่าไปทำโทษโหนดอีกนะ"

"เค้าเป็นน้องชายชั้นละ ถ้าคุณจะทำไร ก้อมาทำกะชั้นได้. อย่าไปทำกับเค้า เค้ายังเด็กค่ะ"

เทวา

"ผมทำแน่!!"มองอย่างจะกลืนกิน

พิชาภาพอเห็นสายตาของเขา ก้อถึงกับขนลุกซู่ ทั้งตัวอย่างไม่ตั้งใจ

"มันบอกไรอีก" ยังถามอีก มือก้อจัดการแกะกระดุมเสื้อที่พิชาภาใส่อย่างใจเย็น

พิชาภา

"ก้อไม่มีไรค่ะ ก้อมีเรื่องคุณ พ่อคุณ...... แฟนคุณ... ก้อเท่านั้น" ตอบออกไปแล้วก้อเจ็บแปลบในใจอีก

เทวา

"ทีหลังอยากรู้อะไรมาถามผม" แกะพลางจูบไล่ลงไปบนอกพลางอย่างใจเย็น

"ไปเอาเสื้อผ้าอะไรมาใส่ ทำไมมันถึงมีกระดุมเยอะไรแบบนี้" ดึงแคว่ก!! ขาดทันที

พิชาภา

"คุ๊น!!คุณดึงเสื้อขาดทำไม" ผงกหัวเท้าศอกขึ้มมาดู

เทวา

"ก้อมันแกะยาก ทีหลังไม่ต้องเอามาใส่นะ ผมไม่ชอบ ออ...แค่เสื้อนะ ผ้าถุงผมชอบ สะดวกดี" พูดพลางถลกผ้าถุงขึ้นมากองบนเอว ลูบไล้เรียวขาอย่างสะบายอารมณ์

เทวา

"คุณทำผมหงุดหงิดมากนะ แต่ไม่เป็นไรตอนนี้ผมอารมณ์ดีขึ้นละ"

พูดพลางจูบลงไปบนริมฝีปากอวบอิ่ม และลูบไล้เรียวขาขึ้นมาถึงกึ่งกลางยังจุดอ่อนไหวที่สุด แล้วเคล้าคลึงเบาๆ

พิชาภา

"อือมม.."ครางเบาๆออกมา

เทวามองยิ้มๆก้มลงไปหา จูบอีก เลื่อนตัวลงไปหาส่วนล่างอย่างโหยหา

พิชาภา

"คุณ!!นี่มันกลางวันนะคะ ข้างนอกแดดร้อนๆ คุณจะมาหื่นไรตอนนี้เนี่ย ....โอยยยย... "

ครางออกมาอย่างเกินจะสะกดกลั้น กัดริมฝีปากแน่นเพื่อข่มอารมณ์ พยายามดันให้เขาเงยขึ้นมาคุยก่อน

เทวา

"ผมไม่สน คุณเป็นของผม ผมจะทำไรยังไง ตอนไหนก้อได้" พูดพลางขยับตัวขึ้นทาบทับ

พิชาภา

"งั้น...ก้อตามสะบาย ชั้นทนได้ แค่ปีเดียว" พูดออกมาเบาๆ แต่มันเหมือนเอาเข็มไปทิ่มอีกคน

เทวา😤😤

"งั้นผมก้อจะใช้ปีเดียวของผมให้คุ้ม"

พูดพลางดึงเสื้อผ้าออกจากตัวแล้วจู่โจมทันทีอย่างที่ใจต้องการ เขาขยับตัวเข้าหาอย่างรวดเร็วและรุนแรง

ทำเอาพิชาภาน้ำตาเล็ด เพราะความจุก

พิชาภา

"โอ๊ย!!"😖😖😖

เขายังขยับต่อไม่ได้สนใจคนใต้ร่างว่าจะรู้สึกยังไง

เสียงครางเงียบลงไปเอาเกือบ3ทุ่มกว่าเค้าจะยอมปล่อยพิชาภาให้หลับได้ อย่างหมดเรี่ยวหมดแรง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***