พิชาภางงกับเรื่องที่เจอและคำตอบของเด็กหนุ่มมากๆจนทนไม่ไหวต้องถามออกไป
พิชาภา
"บอกชั้นได้มั๊ย!!!ว่าคุณเทวาเนี่ยเป็นใครและมาทำอะไรที่นี่"
โหนด
"คุณเทวาก้อเป็นเจ้าของเกาะส่วนตัวนี้ และที่นี่ก้อทำฟาร์มเป๋าฮื้อและฟาร์มไข่มุกครับ"
พิชาภา
"เค้าไม่ได้เป็นลูกน้องของคุณอาชาหรอกเหรอ"
โหนด
"บางครั้งก้อเป็นบางครั้งก้อไม่เป็นครับ" หนุ่มน้อยตอบตามที่ตัวเองเห็น
พิชาภา
"เอ๊ะยังไง งงอ่ะ ขอคำอธิบายหน่อย"
โหนด
"ก้อเวลาคุณอาชาเรียกให้ไปช่วยงาน ก้อไป ถ้าไม่เรียกก้อไม่ไป"
พิชาภา
"นายเป็นคนตอบคำถามคนเดียวในโลก ที่ตอบแล้วคนถามงงแล้วงงอีก รู้ป่ะ" ถอนหายใจแรงๆ
คิดอยู่นานจะถามไรดี เพื่อจะได้ความกระจ่าง
"เอางี้ละกัน ช่วยเล่าเรื่องคุณเทวาแบบละเอียดให้ฟังหน่อย"
โหนด
"ถามผม จะไหวเหรอครับ คุณน่าจะไปถามคุณเทวานะครับ ผมคงไม่กล้าบอกอะไรคุณมากหรอกครับ ผมกลัวนายจะว่าเอา "
"ผมไม่ใช่คนจะมานินทานายนะครับ"
พิชาภา
"500" เสนอราคาออกไป
โหนด
"เรื่องของนายผมไม่อยากยุ่งครับ" ยังไม่ยอมเล่า
พิชาภา
"1000" ยังพยายาม
โหนด
"จะให้ผมขายนายไม่ได้หรอกครับ " ยังยืนยัน
"ผมน่ะมีจรรยาบรรณรักนาย เชื่อฟังนาย ไม่ขายนาย......."
พิชาภา ยื่นใบพันให้3ใบ.....รีบหยิบเฉย
"แต่เรื่องแค่นี้เล่าคุณไปนายก้อคงไม่ว่าหรอก ผมเชื่อว่านายต้องเข้าใจผม" ยิ้มอย่างดีใจ😁😁
พิชาภา
"งั้นก้อรีบเล่ามา " ยิ้มตอบอย่างพอใจ
โหนด
"นายเป็นลูกชายคนที่ 3 ของนายหัวอาชาครับ คุณคงพอจะรู้จักนายหัวอาชามั่ง ท่านมีลูกชาย 3 คนจากเมีย 3 คน" เล่าอย่างมีความสุขกับเงินที่ได้รับไป
"นายเรียนอยู่เมืองนอกหลายปีครับพึ่งกลับมาหลังจากเรียนจบป.โท และก้อเข้ามาบริหารงานฟาร์มแห่งนี้ และยังมีสวนปาร์มและสวนยางพาราอีกราว1000กว่าไร่ครับ"
"นายเป็นนักเรียนนอกคนเดียวมังครับที่ผมเห็นมาทำงานแบบนี้ ปกติคนอื่นๆเค้าจะอยู่แต่ในเมือง ทำงานดีๆกัน " เล่าพลางยิ้มพลาง
"ผมมาอยู่กะนายได้ปีกว่า รักนายมากครับ นายเป็นคนใจดี ส่งผมเรียนหนังสือตอนนี้ผมกะลังจะจบม.3 ละนะครับ" บอกอย่างภูมิใจ
พิชาภา
"ดีใจด้วยนะ" บอกอย่างจริงใจ
"แล้วไงอีก" ถามอย่างกระตือรือร้น
โหนด
"แค่นี้ล่ะครับ 3 พัน จะเอาไรอีกล่ะครับ" ตัดบทซะเฉยๆ
พิชาภา
"ตั้ง 3 พันนะ ได้แค่นี้เองเหรอ" ประท้วงทันที
โหนด
"จะเอาไรอีกละครับ" ทำท่าจะเดินหนี
พิชาภา
"แล้วเรื่องส่วนตัว แฟนอะไรยังไง ยังไม่เห็นเล่าเลย"
ถามออกไปอีก
โหนด
"ค้ากำไรนะครับคุณน่ะ" ทำเล่นตัวไปอีก
พิชาภา
"น่า...เดี๋ยวทำข้าวผัดอเมริกันให้กินเอาป่ะ" เสนอผลประโยชน์ไปอีก
โหนด
"ฟังชื่อละน่ากินจังครับ😁😁" สนใจทันที
พิชาภา
"งั้นก้อเล่าต่อ กะลังสนุก" นั่งลงตั้งใจฟังต่อ
โหนด
"คุณนี่เห็นผมเป็นคนเห็นแก่กินไปได้ " ต่อว่าออกมาตรงๆอีก
"เรื่องแฟนคุณก้อเจอละไงครับ แต่คนที่เท่าไหร่ไม่รู้นะครับ 😁😁"
"แต่คนนี้น่ะผมเห็นมาหานายบ่อยสุด ดูเหมือนนายจะรักมากกว่าใครๆด้วย ดูเหมือนกะลังจะหมั้นกันรึเปล่านี่แหละครับ"
พิชาภา
"ออ..." พูดออกมาลอยๆ พอได้ยินยังงั้น ใจก้อหวิวๆยังไงบอกไม่ถูก
"แล้วไงต่อ" ถามอีก
โหนด
"แค่นี้ล่ะครับ ถ้าคุณอยากรู้อะไรก้อไปเซิร์ดในกูเกิ้ลได้ครับประวัติของคุณอาชาและลูกชายทั้ง 3 เค้าออกดัง" วางมือจากงาน หันมาบอกยิ้มๆ
พิชาภา
"มีในกูเกิ้ล ละทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะ ปล่อยให้ชั้นเปย์ซะ!!!" ต่อว่าตรงๆอย่างเอาเรื่อง
โหนด
"คุณไม่ถามหนิ ผมจะบอกทำไม แล้วถ้าบอกผมจะได้ 3000 เหรอครับ"
"แล้วข้าวผัดจะได้กินตอนไหนละครับ ตอนนี้ผมชักหิวละ" ทวงค่าตอบแทนอีก
พิชาภา
"ก้อจนกว่าชั้นจะเซิร์ดกูเกิ้ลสำเร็จ" บอกออกไปแล้วเดินหนีเข้าห้องไปเฉย
โหนด
"อ้าว!!คุณ" เรียกไว้ไม่ทัน
กลับออกมาอีก
พิชาภา
"มีไวไฟมั๊ยที่นี่" ถามออกไป
โหนด
"มี...แต่ผมหิวละ ถ้าได้ข้าวผัดซักจานคงจะได้รหัสไวไฟครับ" บอกยิ้มๆ 😁😁
พิชาภา
"ฉลาดนักนะเราน่ะ" เหลือบตามองอย่างรู้ทัน
"ก้อได้ชั้นจะทำ กะลังหิวพอดีเหมือนกัน"
เดินเข้าในครัวไป จัดแจงทำนั่นนี่ไม่นานก้อเป็นข้าวผัดออกมา
โหนด
"ว๊าวๆๆ. น่ากินจังครับมีไส้กรอกที่ผมอยากกินมานานด้วย" รับมายิ้มๆ
พิชาภา
"อยากกินละทำไมไม่ทำกินล่ะ"
โหนด
"ทำได้ไงครับผมเป็นลูกน้อง"
"ของๆเจ้านาย ถึงท่านจะใจดีแต่เราก้อควรจะเกรงใจนะครับ" พูดพลางกินพลาง
พิชาภา🙄🙄
"นายว่าชั้นเหรอ"
โหนด
"ผมเปล่านะครับ ผมว่าตัวเองต่างหากล่ะครับ" รีบกินอย่างหิวจัด" พิชาภาตักข้าวใส่ปากพลางๆ อย่างเอร็ดอร่อย
หนุ่มน้อยคลายเหงาได้พอสมควร ในภาวะที่อยู่โดดเดี่ยวแบบนี้
โหนด
"คุณทำอาหารอร่อยจัง ผมไม่เคยกินอาหารอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย"
"ขนาดไข่เจียวของคุณเมื่อบ่าย ก้อยังไม่ธรรมดาเลย ผมว่ามันยอดเยี่ยมมากเลยครับ" ชมอย่างจริงใจ
พิชาภา
"ชั้นเป็นเชปน่ะ ชั้นเรียนทำอาหารมา กะลังจะเข้าเป็นเชปประจำโรงแรม 5 ดาวแห่งหนึ่งด้วย"
"แต่ก้อต้องมามีเหตุให้ต้องระเห็จมาอยู่ที่นี่ " พูดน้ำเสียงเศร้าๆ
โหนด
"ผมดูจากรูปร่างหน้าตาของคุณ ผมคิดว่าคุณเป็นนางแบบรึพวกมิส...อะไรซักอย่างซะอีก" ชมออกมาตรงๆ
พิชาภา
"ขนาดนั้นเลยเหรอ" ยิ้มเขินๆกะคำชมของเด็กน้อย
"ต่อไปไม่ต้องเรียกชั้นว่าคุณนะ เรียกพี่พีชก้อได้ ชั้นชื่อลูกพีช " บอกอย่างกันเอง
โหนด
"จะดีเหรอครับ" ทำหน้าตื่นเต้น
พิชาภา
"ชั้นไม่เคยมีพี่น้องชั้นอยากรับนายเป็นน้องชายได้มั๊ย!!" ถามยิ้มๆ
โหนด
"จะดีเหรอครับคุณ...เอ๊ย!!พี่พีช😁😁"
"ผมเองก้อไม่มีญาติพี่น้องเหมือนกันครับ ผมดีใจนะครับที่จะได้เป็นพี่น้องกะพี่พีช" ยิ้มอย่างดีใจ
"ผมเป็นเด็กกำพร้าพ่อ-แม่ติดคุกเพราะขายยา นายไปเจอผมนอนเสี้ยนยาอยู่ข้างถนน นายจึงพาผมมาอยู่ที่นี่และรักษาผมจนเลิกยาได้"
"ถ้าไม่ได้นายผมคงติดคุก เพราะผมมาขโมยของในสวนของนายบ่อยๆ"
"ไอ้ผู้จัดการไร่มันซ้อมผมเกือบตาย"
"ดีที่นายไปเจอซะก่อน ตอนนั้นผมทั้งบาดเจ็บและอยากยามากๆ ผมนึกว่าผมต้องตายละ มันทรมานสุดๆเลยครับ"เล่าทำหน้าเศร้าๆ
พิชาภา
"น่าสงสารจัง งั้นมาเป็นน้องชายพี่นะ"
"พี่ต้องอยู่ที่นี่อีก 1 ปี ถ้าได้โหนดมาเป็นน้องชายพี่คงไม่เหงา" พูดยิ้มๆลูบหัวเบาๆอย่างเอ็นดู
โหนด
"ได้เลยครับ😁😁 ถ้าคุณไม่รังเกียจผม ผมก้อยินดีครับ" ยิ้มอย่างดีใจ
พิชาภา
"รังเกียจไรล่ะ เราก้อเด็กกำพร้าเหมือนๆกัน" พูดออกมาน้ำเสียงเศร้าๆ
โหนด
"ออ..เหรอครับ " เขามองมาอย่างสงสาร
พิชาภา
"ว่าแต่...ไวไฟชั้นล่ะ" ทวงอีก
โหนด
"ออ...ติดอยู่ข้างเคาน์เตอร์ไงครับ"
บอกยิ้มๆ
พิชาภา😤😤😤
"โหนด!!อีกละนะ เจ้าเล่ห์!!" เดินไปอย่างฉุนๆ
"งั้นชั้นเข้าห้องนอนเลยละกันนะ" บอกพลางเดินเข้าห้องไป
โหนด
"ครับ" ขานรับแล้วก้อทำงานต่อ
ตอนดึก
กำลังหลับสะบายๆ ก้อรู้สึกมีอะไรหนักๆมานอนข้างๆ พิชาภาสะดุ้งตกใจทันที จะลุกขึ้น ก้อถูกอ้อมแขนแข็งแรงพาดทับลงมา
กลิ่นหอมๆจากน้ำหอมผู้ชายอย่างดี ทำให้เธอล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม
เทวา
"นอนต่อสิ ไม่ต้องลุกขึ้นมาหรอก ชั้นก้อจะนอน"
เขากอดเธอไว้แน่น บอกว่าจะนอนแต่มือหนาควาน
จุ้นจ้านอยู่แถวหน้าอกอวบๆสอดมือเข้าไปใต้เสื้อตัวบางแล้วกอบกุมเอาไว้อย่างเป็นเจ้าของ
ไม่นานก้อได้ยินเสียงหายใจสม่ำเสมอ เขาหลับสนิททั้งที่มือยังกอบกุมอกอวบๆของพิชาภาไว้ไม่ยอมปล่อย รวมถึงอ้อมกอดที่รัดเข้ามานั่นด้วย
กลิ่นหอมๆๆจากตัวเขาสร้างความปั่นป่วนให้พิชาภาไม่ใช่น้อย
พิชาภาแอบสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด ซุกหน้ากะอกกว้างอย่างเต็มใจและกอดตอบเขาอย่างแนบแน่น ไม่นานก้อหลับไปด้วยกันอีก
พิชาภามารู้สึกตัวอีกทีก้อเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่กลางอากาศ โดยมีปุยนุ่นรองรับอยู่
"อือ..."เสียงครางดังออกมาจากริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่ออย่างคนที่มีสุขภาพดี
ความรัญจวนใจที่กำลังก่อตัวขึ้นด้านล่างทำเอาพิชาภาตัวสั่น บิดเร่าๆไปอีกอย่างเกินจะควบคุมตัวเองได้
พิชาภา
"โอยยยย..."ร้องครางเสียงสั่น เนื้อตัวสั่นเทา นี่เค้าทำไรกะเธอนี่
"โอวววว" ครางออกมาอย่างเต็มอารมณ์เมื่อรู้สึกเหมือนร่างกายตัวเองกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
"โอยยย" เสียงครางสุดท้ายเงียบลงเมื่อถึงจุดที่สูงสุดแล้วตกลงมา
เทวา
"คนขี้เซา โดนลักหลับขนาดนี้ ยังนอนเฉย" เขาพูดยิ้มๆ เลื่อนตัวขึ้นมาหา
จูบอีกอย่างเรียกร้องและรุนแรง มือไม้ก้อเคล้นคลึงตามชอบใจ
"อาาาร์ คุณสวยงามจริงๆพิชาภา" เขาพร่ำเพ้ออยู่อย่างงั้น
"ผมกะลังจะคลั่งคุณ ขอผมนะ ผมไม่ไหวแล้ว"
เขาขยับขึ้นทาบทับแล้วสอดใส่ทันที
"อื้อ..."เสียงสาวน้อย ดังออกมาแค่นั้นเมื่อเค้าก้มลงมาจูบอีก เขาดูดกลืนทุกสิ่งอย่างลงไปพร้อมทั้งขยับตัวตามอารมณ์ อย่างหนักหน่วง ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
นานเท่าไหร่ไม่รู้ได้ แต่กว่าเค้าจะยอมหยุดก้อเล่นเอาพิชาภาถึงกับหมดแรงหลับไปในอ้อมกอดของเขาอย่างคนที่ไม่อยากรับรู้อะไรอีกละ
เทวายิ้มมุมปากนิดนึงก่อนจะหลับไปในอ้อมแขนของกันและกัน
ในตอนเกือบเที่ยงของอีกวัน
การขยับตัวของเธอทำให้เขารู้สึกตัวทันที ก้มลงมองสบตากลมโตภายใต้แพขนตาที่กระพริบถี่ๆเพื่อปรับแสงที่กระทบมา
เขาก้มลงจูบอีกทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมอง
เทวา
"นอนต่อสิ จะรีบตื่นไปไหนล่ะ" กอดแน่นเข้าอีก
"เมื่อตอนหัวรุ่งผมกวนคุณไปตั้งหลายรอบนอนสลบไปเลย" ทำพูดหยอก เมื่อเห็นแก้มสาวแดงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้
พิชาภา
"มันเป็นหน้าที่ ชั้นเข้าใจค่ะ "ตอบออกมาแล้วทำท่าจะลุกขึ้น
เขากลับดึงรั้งเอาไว้
เทวา
"หน้าที่เหรอลูกพีช" เขากอดไว้แน่น หน้าตาถมึงทึงขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ
พิชาภา
......ช่างเปลี่ยนอารมณ์ได้ไวจริงๆ ......
"ปล่อยค่ะ ชั้นปวดฉี่ จะไปห้องน้ำ"
ดิ้นๆจะให้หลุดจากการกอดรัด
เทวา
"ผมไม่ชอบให้คุณพูดถึงหน้าที่ มันทำให้ผมหมดอารมณ์" พูดเสียงเข้มออกมา
พิชาภา
"แล้วต้องให้พูดยังไงละคะ ก้อมันเป็นความจริง ชั้นยอมรับได้ค่ะ ในเมื่อชั้นตัดสินใจละ" บอกออกไปตรงๆ
เทวา
"หยุดทำน้ำเสียงเย็นชาใส่ผมซักทีพิชาภา"
"ผมไม่ชอบ" ออกคำสั่งอีก
พิชาภา
"ชั้นต้องทำตามใช่มั๊ยคะ" ถามออกไปน้ำเสียงติดสะอื้น .....เขาจะกดให้เธอต่ำไปถึงไหนอีก......
พิชาภา
"ชั้นจะไม่ทำอีก ปล่อยได้แล้วค่ะ ขืนคุณยังกอดไว้แบบนี้ ชั้นได้ฉี่ราดตรงนี้แน่" พูดออกมาน้ำเสียงน้อยใจสุดๆ รีบกลั้นสะอื้นลงไปไม่อยากให้เขาเห็น
เขายอมปล่อย
พิชาภาวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
จัดการตัวเองอยู่ในนั้นเกือบชั่วโมงกว่าจะออกมา
ได้โดยใส่เสื้อผ้าชุดเดิมอีก
เขามองมาอย่างหัวเสีย....นี่เขาลืมไปได้ยังไง....
เธอยังไม่ได้กระเป๋าเสื้อผ้าอีกเหรอ....
เทวา
"ทำไมไม่เปลี่ยนชุดล่ะ" เขาถามเสียงห้วนๆ
พิชาภา
"ชั้นชอบชุดนี้"
เทวา
"กระเป๋าของคุณคงยังมาไม่ถึงใส่เสื้อผ้าในตู้ไปก่อนก้อได้หนิ" ยังพูดต่อ
พิชาภา
"ชั้นกลัวแฟนคุณมาเห็นแล้วจะไม่พอใจอีก" บอกตามตรง
เทวา
"เค้าก้อทำหวงไปงั้นแหละ อันที่จริงบางตัวเค้ายังไม่ใส่ด้วยซ้ำ ผมซื้อมาแขวนๆเผื่อไว้น่ะ"
พิชาภา
"ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นไม่อยากทำความลำบากใจให้คุณอีก ยังไงๆคุณก้อช่วยชั้นละ"
เทวา 😤😤หน้าเข้มขึ้นมาอีก
"ทำไมต้องเรื่องมากด้วย กะอิแค่เสื้อผ้า" พูดจบก้อลุกเข้าห้องน้ำไปอย่างหงุดหงิด
พิชาภา เดินออกมาข้างนอก ค้นดูตู้เย็นแล้วหยิบไข่ออกมาทำอาหารง่ายๆแล้วยกมานั่งกินกับโหนดที่ท้ายเรือ
โหนด
"คุณเทวาสั่งอาหารจากฝั่งมาละครับ ทำไมพี่พีชไม่กินละครับ" หนุ่มน้อยถามอย่างสงสัย
พิชาภา
"พี่ไม่รู้เค้าสั่งให้ใคร พี่จะไปกินของเค้าได้ไงล่ะ"
"เกิดเค้าสั่งไปกินกะแฟนเค้าเราไม่หน้าแตกเหรอ" พูดออกมาตรงๆ
เทวาเดินหาและมาหยุดดูเห็นพิชาภานั่งกินข้าวกะพื้นข้างๆโหนด ที่ถือข้าวไข่เจียวกินอยู่อย่างเอร็ดอร่อยก้อทำให้หงุดหงิดหนักไปอีก
และยิ่งได้ยินคำพูดที่พูดกันก้อยิ่งอารมณ์ขึ้น เดินโครมๆออกมา พิชาภาหันมอง สะดุ้งสุดตัว ทำไรไม่ถูก เห็นเขาเดินไปปัดอาหารบนโต๊ะเสียงดัง "เพล้ง!!"
เทวา
"ไม่ต้องกงต้องกินมันละ" เสียงเขาฟาดงวงฟาดงาไปทั่ว" ดังอยู่ก่อนจะลงเรือไป
โหนด
"นายหัวโกรธรึเปล่าครับนั่น" ถามออกมาแต่ก้อกินต่ออย่างเอร็ดอร่อย
"ว้า!!ไม่กินละปัดทิ้งทำไมไม่รู้ ของดีๆน่าอร่อยทั้งนั้น" มองอย่างเสียดาย รีบเดินไปเก็บข้าวของ
พิชาภา
"ไม่รู้สิ" ยักไหล่แล้วกินข้าวต่ออย่างไม่อยากสนใจ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments