บทนำ พี พสุธา

เป็นอีกวันที่น่าเบื่อและธรรมดาสำหรับผม ผมนั่งดื่มกาแฟในร้านเดิมในช่วงวันหยุดของผม

กลิ่นและรสชาติเดิมที่ผมชอบกับเสียงเพลงเบาๆในร้านทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายอยู่เสมอ

แต่วันนี้คงพิเศษหน่อยละมั้งนะเพราะอีกเดี๋ยวผมก็จะต้องไปหาเธอ แฟนสาวของผม " น้ำฝน " เธอนัดผมไปกินข้าวเพราะมีเรื่องจะบอกผม แต่ผมก็พอจะเดาได้ว่าเธอเรียกผมไปเพราะอะไร

"ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากกันนะ...แค่โทรมาบอกก็ได้นี่นา"

ผมถอนหายใจก่อนจะลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกจากร้านกาแฟ

ระหว่างที่ผมไปยังร้านอาหาร ผมคิดวนไปวนมาเกี่ยวกับเหตุผลที่ผมยังคบกับเธอกันนะ เพราะผมอยากลองเปิดใจให้ใครสักคน หรือไม่ก็เพราะเธอไม่ได้เป็นแบบนี้ในตอนแรก ตอนนั้นเธอเป็นคนที่น่ารักและอ่อนโยนมาก เลยเป็นเหตุผลที่ผมตกลงคบกับเธอไป

"ถึงแล้วครับ"

เสียงของคนขับรถแท็กซี่ทำให้ผมดึงสติกับมายังปัจจุบัน

ผมจ่ายเงิน ก่อนจะก้าวเดินไปยังร้านอาหารที่อยู่ตรงหน้า ร้านนี้เป็นร้านที่ผมพาน้ำฝนมาช่วงคบกันแรกๆและผมก็ชอบมันมากและร้านนี้มันจะเปิดเพลงเบาๆทำให้ผมรู้สึกสบายใจที่ได้มาเสมอ

หลังจากผมคิดเสร็จผมก็เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับน้ำฝน ผู้หญิงตัวเล็กใส่ชุดเดรสสีดำและปล่อยผมหน้าม้า

"นายรู้มั้ยว่าฉันมารอนานขนาดไหน?!"

เธอเสียงดังลั่นจนโต๊ะข้างๆ หันมามองที่เรา

"ฉันจำได้ว่าฉันบอกเธอว่าจะมา 6 โมงเย็นนะ"

"ตอนนี้พึ่ง 5 โมง 45 เองนะ ดูเหมือนจะเป็นเรื่องสำคัญมากๆ เลยสินะ ที่ทำให้เธอต้องมาเสียเวลารอฉัน"

"พูดเรื่องที่จะบอกเถอะ ฉันจะได้ไปนอน พรุ่งนี้มีเรียนเช้า"

"พี เราเลิกกันเถอะ"

"ถ้าเธออยากจบ ฉันก็ไม่มีปัญหาหรอก"

น้ำฝนดูตกใจกับท่าทางที่นิ่งเฉยของผม

"อะไรเนี่ย!! นี่นายยอมง่ายๆ เลยเหรอ?!"

ทุกคนในร้านอาหารหันมามองที่เรา

"ฉันไม่รั้งเธอหรอก"

'เธอเองก็ไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวไม่ใช่หรือไง?'

ผมคิดในใจ แต่ผมไม่ยังไม่พูดมันออกมาเพราะกลัวว่าสถานการณ์จะวุ่นวายกว่าเดิม แต่ถึงผมจะไม่ได้พูดออกไปผมก็รู้สึกว่าตัวเองกำลังทำสีหน้าเอือมระอาออกมา

"สำหรับนายมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ไม่สนฉันเลยหรือไง?"

น้ำฝนพูดก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาเหมือนดั่งสายฝน

'เธอเป็นคนขอเลิกเองแท้ๆทำไมถึงทำเหมือนฉันเป็นคนผิดละเนี่ย'

ผมคิดในใจก่อนที่ผมจะตัดสินใจพูดออกไปด้วยความรู้สึกที่เบื่อหน่าย

"เฮ้อ..."

"ฉันรู้เรื่องที่เธอนอนกับเพื่อนในคณะของเธอ"

คนรอบๆ เริ่มซุบซิบ

"ที่แท้ผู้หญิงก็เป็นฝ่ายนอกใจนี่เอง"

น้ำฝนก้มหน้าก่อนจะจ้องเขม็งไปที่พี

"นี่นาย!! ตั้งใจทำให้ฉันอายเหรอ?"

น้ำฝนลุกขึ้นและเดินมาดึงคอเสื้อของผม

"อย่าทำแบบนี้ฝน เธอยังอายไม่พอหรือไง?"

น้ำฝนปล่อยมือจากคอเสื้อของผมและพูด

"คนแบบนายคงจะไม่มีวันเข้าใจความรักหรอก นายมันน่าเบื่อและต้องการเวลาอยู่คนเดียวตลอด คงมีดีแต่หน้าตานั่นแหละ"

"เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไปนอนกับคนอื่น"

"อย่าใช้ฉันเป็นข้ออ้างกับพฤติกรรมแย่ๆของเธอสิฝน"

ผมพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย ผมเบื่อที่ต้องคุยกับเธอแล้ว ผมอยากให้เธอไปจากตรงนี้สักที

"นายเป็นพวกไร้ความรู้สึกหรือไง?"

เธอพูดเสร็จเธอก็เดินออกไปจากร้านไป ทิ้งให้ทุกสายตามองมาให้ผมเหมือนรอการตอบสนองต่อจากนี้

"ไม่กินอาหารกันต่อเหรอครับ?"

ทันทีที่ผมพูดจบ ทุกคนรีบหันหน้าไปที่อาหารของตัวเองอย่างรวดเร็ว

"น้องครับ ผมเอาสเต็กหมู 1 จานกับน้ำเปล่าครับ"

'ดูเหมือนฉันกับเธอจะไม่ได้รักกันตั้งแต่แรกเลยสินะ'

ผมคิดในใจ ขณะทีรออาหารมาที่โต๊ะ

หลังจากเกิดเรื่องวุ่นวายนั้นขึ้น ผมก็ได้กลับมาที่ห้องที่แสนเงียบเหงานี้

ผมเดินไปที่โต๊ะที่วางหนังสือและรูปภาพครอบครัวกับรูปรวมเพื่อนในห้องตอนมัธยมปลายและผมยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"คงเป็นเพราะวันนี้เจอคนบ้ามาสินะเลยทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองจะบ้าไปด้วยแล้ว"

ผมหยิบรูปเพื่อนขึ้นมาและนั่งบนเตียงของผม

"จะว่าไปก็ไม่ได้เจอทุกคนเลยแฮะ"

"จะเป็นยังไงกันบ้างนะ"

ผมลูบไปที่รูปนั้นก่อนจะหยุดและมองไปที่หน้าของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งในรูปนี้เธอตัวสูงเกือบที่สุดในบรรดาผู้หญิงในห้อง เธอมีผมสีดำ ดวงตาสีน้ำตาล ผิวสองสี และในรูปนี้เธอยิ้มอย่างมีความสุข มันทำให้ผมที่เห็นรอยยิ้มนั้นอยากยิ้มตามเธอเลย

"ทิพย์..."

"พอเห็นรอยยิ้มเธอมันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าก็ยังมีเรื่องดีๆอยู่บนโลกนี้เหมือนกันสินะ"

'รู้สึกอบอุ่นชอบกลแฮะ'

'ถ้าเธอยังมีชีวิตอยู่เธอจะเป็นอย่างไงบ้างนะ'

ผมนึกถึงอดีตตอนที่เธอเอาน้ำมาให้ผมดื่มเพราะตอนนั้นน้ำของผมมันหมดและเธอก็พึ่งซื้อน้ำขวดน้ำมาเธอเลยให้ผมดื่มและเดินไปซื้อขวดใหม่ พอผมนึกถึงมันก็เผลอยิ้มออกมา

ผมเอ่ยด้วยเสียงที่แผ่วเบาก่อนจะส่ายหน้ากับความคิดของตัวเอง และเอามือซ้ายปิดหน้าตัวเองไว้

"ให้ตายเถอะฉันเป็นแบบนี้ทุกทีเลยแฮะพอเห็นรูปเธอ ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ"

ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ผมรู้สึกเหมือนหัวใจที่ห่อเหี่ยวของผมกลับมาเบิ่งบานอีกครั้งเมื่อได้เห็นรูปของเธอ

"ทั้งๆที่เราแทบจะไม่ได้คุยกันแท้ๆ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกดีขึ้นอยู่เรื่อยพอได้เห็นรูปเธอ"

ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงโดยมีรูปนั้นอยู่ที่มือขวาของผม

'ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะกับไปเรียนมัธยมใหม่กับเพื่อนๆจัง'

"ท่าทางฉันคงจะบ้าแล้วจริงๆ"

"ต้องนอนแล้ว พรุ่งนี้มีเรียนเช้า"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***