ตอนที่ 2 ที่รักของบ้าน

บรืนนน!!!...

รถยนต์คันหรูสีขาวขับเข้ามาจอดหน้าบ้านหลังราวกับวัง ไม่สิ! มันไม่ใช่บ้านเรียกมันว่าคฤหาสน์ได้เลย

“คุณหนู!” เสียงสาวใช้ภายในบ้านรีบวิ่งออกมารับคุณหนูผู้เป็นที่รักของบ้านอย่างตื่นเต้น

โดยปกติแล้วเธอจะมักอยู่ที่คอนโดเพราะใกล้มหาลัยกว่าบ้านของเธอมากโข

ไหนจะเส้นทางที่จราจรติดขัดจึงลำบากในการเดินทาง

ผู้ให้กำเนิดก็ไม่ขัดหากจะอยู่ที่คอนโด แต่ทว่าบ้านหลังนี้เธอจะกลับมาเพียงสัปดาห์ละครั้งเท่านั้นทั้งพ่อแม่และพี่ชายก็อยู่ที่ต่างประเทศซะส่วนใหญ่

บ้านหลังนี้จะมีแค่สาวใช้ คนสวน และบอดี้การ์ดอยู่ตลอดแม้นายจะไม่ได้อยู่

“สวัสดีค่ะ ขนมที่หลังรถ รบกวนพี่มะลิหยิบมาเลยนะคะแล้วแบ่งทุกคนด้วย”

“ทีหลังไม่ต้องก็ได้นะคะคุณหนู” สาวใช้ชื่อมะลิเอ่ยอย่างเกรงใจ ไม่ว่าคุณหนูของบ้านกลับมาเมื่อไหร่ก็มีของมาให้ตลอดจนพวกเธอรู้สึกเกรงใจ

“^^” รอยยิ้มสวยประดับบนใบหน้าหวาน “ไอร์ขอพักก่อนนะคะวันนี้เหนื่อยมาก แล้วก็ตอนเย็นไม่ต้องเตรียมอาหารนะคะไอร์ทานมาแล้ว” ไอรีนปั้นคำโกหกคำโต วันนี้อาหารมื้อล่าสุดคงเป็นเมื่อตอนกลางวันจากนั้นก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย

ไอรีนเป็นผู้หญิงกินน้อยแม้ไม่กินก็อยู่ได้ทั้งวัน ถึงกินก็ได้นิดๆหน่อย แต่โปรดปรานขนมหวานซะมากกว่าเรียกว่ากินได้ทั้งวันเช่นกัน

ทำให้เธอมีอาการปวดท้องอยู่บ่อยๆซึ่งอาการป่วยแบบนี้แน่นอนว่าทั้งบ้านรู้ดี ถ้ารู้ว่าเธอไม่รับมื้อเย็นเพราะไม่หิวรับรองทั้งแม่บ้านบอดี้การ์ดและทุกคนในบ้านคงต้องมาวนเวียนคยั้นคยอให้ไปทานจนได้

รวมถึงผู้ให้กำเนิดที่อยู่ต่างแดนคงต้องโทรมาไม่หยุดเพราะไอรีนเคยปวดท้องจนหามส่งโรงพยาบาลช่วงกลางดึกมาแล้วจึงทำให้คนทั้งบ้านเป็นห่วงและซีเรียสเรื่องพฤติกรรมการกินของเธอมาก

ฟุ่บ!

ร่างเล็กนอนฟุบลงกับเตียงขนาดคิงไซส์ในห้องนอนหรูหราโทนสีเรียบตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์แบรนด์ดังทั้งห้องแต่เธอจะนอนที่นี้แค่สัปดาห์ละครั้งเท่านั้น

ไม่งั้นเดี๋ยวพี่ชายจอมโหดจะคอยบังคับให้ไปอยู่อังกฤษด้วย

Rrrrrr…

เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูแผดร้องในกระเป๋าแบรนด์ดังไม่หยุดในยามที่เปลือกตาค่อยๆจะปิดลงจากอาการเหนื่อยล่ามือเล็กจำต้องหยิบขึ้นมาดูปรากฏเบอร์ของพี่ชายสุดโหด นิ้วเรียวจึงรีบกดรับสายอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ฮาโหล...” เสียงเล็กขานเสียงยาน

(ถึงบ้านหรือยัง) น้ำเสียงเข้มจากปลายสาย

“ถึงแล้ว กำลังนอนหลับ”

(หลับแล้วพูดได้?)

“โธ่...กำลังหลับค่ะ พี่ชายโทรมาก่อกวนน้องทะมาย...” ไอรีนมุ้ยหน้าเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถามกวน...จากปลายสาย

(อืม แค่นี้)

ตู๊ด!

“เอ้า อะไรของเค้า” คิ้วสวยขมวดยุ่งเมื่อคนโทรมา อยู่ ๆ นึกอยากโทรก็โทรนึกอยากก็วางซะงั้น

เมื่อละสายตาจากโทรศัพท์รางบางก็ดันตัวลุกขึ้นเท้าเล็กเดินไม่ยังห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดอาบน้ำแม้ร่างกายจะต้องการพักผ่อนแต่ความสะอาดก็สำคัญ

ยังไงเสียการชำระร่างกายก็อาจทำให้สบายตัวขึ้นเมื่อยามหลับใหล

-เช้าวันต่อมา-

“อื้อ” เสียงครางในลำคอเล็กน้อยเปลือกตาขาวค่อยๆเปิดขึ้นอย่างงัวเงียสายตาปรือมองนาฬิกาตั้งโต๊ะเพื่อดูเวลาตอนนี้เป็นเวลาเจ๊ดโมงเช้า