ตอนที่3

“เห้ย!”ชายร่างอ้วนหันมามองหน้าผมพร้อมกับทำหน้าตกใจสุดขีดและมันก็ทำท่าจะลุกหนีผม

พรึบ

“ถ้ามึงขยับ…กูยิงกระบาลมึงแหกแน่….”ผมกดเสียงทุ้มต่ำอย่างเหี้ยมพร้อมกับทำหน้าดุดันอย่างเอาจริงให้มันดู มันก็กลืนนำลายลงคอดังอึกใหญ่ก่อนจะค่อยๆยกมือขึ้นอย่างยอมแพ้ผม

“ลุกขึ้น!”ผมสั่งมัน มันก็พยักหน้าที่อาบเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อก่อนจะทำตามที่ผมสั่งโดยที่มันเอามือจับกางเกงของมันขึ้นมาส่วมใส่

ผมก็จับตาดูมันทุกอิริยาบถ ปืนก็จ่อเล็งไปที่ศีรษะของมันอย่างไม่ลดละ

พรึบ

แกร๊ก

ผมใช้มือเพียงแค่ข้างเดียวจัดการใส่กุญแจมือของมันอย่างชำนาญโดยที่ใส่กุญแจจากทางด้านหลังเพื่อกันมันขัดขืนผม

“เดินไปข้างหน้า…และอย่าคิดตุกติกไม่งั้นมึงตาย…”ผมสั่งมันเสียงเข้ม มันก็พยักหน้าเป็นคำตอบให้ผมก่อนจะยอมทำตามที่ผมบอก โดยการเดินกลับไปยังทิศทางเดิมอย่างช้าๆ ผมก็เดินตามหลังมันไป

พรึบ

“นาย!!!”

พรึบ พรึบ

“วางปืนลง…ไม่งั้นนายมึงตาย…”ผมกดเสียงทุ้มต่ำพลางกดปลายกระบอกปืนจ่อไปที่ท้ายทอยของชายร่างสูงที่ชายชุดดำพวกนี้เรียกว่า นาย

“วะวางปืนลงสิวะ!!!”เสียงคำรามอย่างสั่นเครือเอ่ยสั่งลูกน้องของตัวเองอย่างโมโหที่คนพวกนั้นไม่ยอมวางปืนลงตามคำสั่งของผม

พรึบ

พรึบ

กระบอกปืนกลนับสิบกระบอกถูกวางลงบนพื้นดินตรงหน้าของผมอย่างช้าๆ

“ยกมือขึ้น!!”ผมเอ่ยสั่งคนพวกนั้นเสียงเข้ม มันก็ยอมทำตามผมแต่โดยดีเพราะผมมีตัวประกันเป็นหัวหน้าของพวกมัน

พรึบ

ตึกๆๆๆ

นายตำรวจแปดนายที่นำทีมมาโดยหมู่ปลาวิ่งเข้ามาหาสมทบกับผมและไม่ต้องรอให้ผมเอ่ยสั่งการอะไร พวกเขารู้หน้าที่รีบเดินไปเก็บกระบอกปืนกลเหล่านั้นออกมาจากชายชุดดำเหล่านั้นทันที

ผมก็กระตุกยิ้มขึ้นมา ที่แผนของผมสำเร็จและผมก็ยังจับหัวหน้าแก๊งของพวกมันได้อีกด้วย งานนี้ผมจะได้ปิดคดีเสียที

ทำไมมันช่างง่ายแบบนี้ แต่มันก็ยังเเอบทำให้ผม นึกแปลกใจและฉงนใจแบบแปลกๆอยู่ดี เพราะมันดูง่ายเกินไป

“หึ!”เสียงเข้มแค่นหัวเราะออกมาทำให้ผมขมวดคิ้วมองไปที่ชายรูปร่างอ้วนที่อยู่ตรงหน้าของผมทันที ว่ามันหัวเราะอะไรของมัน

“มึงคิดว่าการจะจับกูเนี่ย…”

“มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ!”

“ไอ้สารวัตรดาวเหนือ?!”

“มึงหมายความว่ายังไง!”ผมเอ่ยถามมันไปทันทีอย่างสงสัยมือก็กดปลายกระบอกปืนแน่นไปที่ท้ายทอยของมันอย่างไม่ลดละ

“ก็หมายความตามภาพนี้แหละวะ!”สิ้นเสียงหัวหน้ามันพูดจบ ผมก็รับรู้ได้ถึงสัมผัสหนักๆถูกกดลงที่ศีรษะด้านซ้ายของผม

ทำให้ผมค่อยๆหันไปมองวัตถุอันนั้นอย่างช้าๆ

ก็ทำให้ผมแทบจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ

ปลายกระบอกปืนลูกซองที่ด้านในบรรจุลูกกระสุนเพียงหนึ่งลูกแต่พอยิงออกมามันกลับกระจายตัวแตกออกจากกันเป็นจำนวนเจ็ดลูกได้กำลังจ่ออยู่ที่ศีรษะของผมในระยะประชิด

และที่ทำให้ผมตกใจมากไปกว่าปืนที่จ่ออยู่ที่ศีรษะผมก็คือคนที่ถือปืนอยู่

“หมวดปลิว?”ผมพึมพำชื่อนายตำรวจออกไปอย่างตกใจปนอึ้งและดีใจที่เห็นหน้าเขาคนนี้

หมวดปลิวคือหมวดที่ผมส่งมาเป็นสาย ให้แฝงตัวอยู่กับแก๊งค์รับลอบขนยาเข้าประเทศ แต่ตอนนี้เขากลับกำลังยิงปืนจ่อมาที่ผม

แต่ในกลับกัน เขาอาจจะกำลังเล่นละครตบตาคนพวกนี้อยู่ก็ได้….หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้…อะไรๆก็ไม่แน่นอนบนโลกใบนี้

แต่ผมรู้ว่านี่มันคือแผน แผนของหมวดปลิวแน่นอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***