บทที่ 2: การเริ่มต้นของความใกล้ชิด

แสงแดดเช้าวันใหม่เริ่มส่องผ่านหน้าต่างกระจกบานใหญ่ในห้องทำงานของดิมิทรี วอลคอฟ แสงอ่อนๆ สะท้อนกับผนังห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบหรูและสงบ มุมห้องที่มืดครึ้มยังคงแสดงให้เห็นถึงความราบเรียบสงบในทุกวัน เมื่อดิมิทรีมาถึงที่ทำงานเขาก็มักจะเข้ามาพร้อมกับความเงียบสงัด ไม่มีเสียงใดๆ ยกเว้นเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นจากการเดินไปมาบนพื้นไม้ที่เงียบเชียบ

ดิมิทรี วอลคอฟไม่เคยเปิดเผยอารมณ์ของตัวเองให้ใครเห็น แต่ก็มีบางครั้งที่ภายในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความเครียด เขาเคยชินกับความหนักหน่วงของการเป็นผู้นำในโลกของมาเฟียที่เต็มไปด้วยการต่อสู้ การฆ่า และการทรยศจากคนใกล้ตัว แม้จะมีเงินทองมหาศาลและอำนาจที่เกรียงไกร แต่สิ่งที่เขาหามันกลับหายไปจากชีวิตคือ "ความสงบ" ที่เขาไม่เคยสัมผัสจริงๆ

วันนี้ไม่ต่างอะไรจากวันก่อนๆ เขานั่งลงที่โต๊ะทำงานในห้องส่วนตัวซึ่งถูกตกแต่งด้วยโทนสีดำและทอง ซึ่งเป็นสีที่เขาชื่นชอบ บนโต๊ะมีเอกสารสำคัญๆ ที่ต้องเคลียร์หลายฉบับเกี่ยวกับแผนการขยายอาณาจักรมาเฟียของเขา แต่ในขณะนั้นความคิดของเขากลับล่องลอยไปที่สิ่งอื่น

คีรัน นาคามูระ บอดี้การ์ดส่วนตัวของเขาเดินเข้ามาในห้องหลังจากเสร็จสิ้นการตรวจตราความปลอดภัยรอบๆ คฤหาสน์ วอลคอฟ มีบางอย่างในท่าทางของเขาที่ดิมิทรีสังเกตเห็นได้มาตลอด—มันเหมือนกับเขารู้สึกห่วงใย แม้คีรันจะเป็นคนที่ไม่แสดงอารมณ์มากนัก แต่ดิมิทรีกลับสัมผัสได้ถึงความใส่ใจในทุกการกระทำของเขา

“เช้าวันนี้ไม่เห็นนายไปที่ห้องนอนเลยเหรอ?” คีรันถามขณะที่ยืนอยู่ที่ประตู เขายังคงใส่ชุดสูทเช่นเคย แม้จะไม่ได้เป็นผู้ที่ต้องเข้าไปในการประชุมใหญ่ แต่วิธีการแต่งตัวของเขาก็ดูเหมือนจะทำให้ทุกคนรู้สึกถึงความน่าเกรงขามไม่แพ้กัน

“ทำไม? นายคิดว่าฉันควรจะนอนบ้างหรือ?” ดิมิทรีตอบกลับโดยไม่หันมามองเขา สายตาของเขายังคงจดจ่อกับเอกสารที่อยู่ในมือ

คีรันรู้ดีว่าคำถามนี้คงไม่ได้คาดหวังคำตอบที่ใส่ใจ เขาจึงแค่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ รู้ว่าผู้เป็นนายกำลังทำงานหนักอย่างที่เคยทำทุกวัน เขาเข้าใจว่าดิมิทรีไม่เคยคาดหวังให้ใครมาถามถึงสุขภาพ หรือความเหนื่อยล้า แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

“แค่คิดว่านายอาจจะพักบ้าง...ในบางครั้ง...” คีรันพูดเบาๆ ขณะที่จ้องมองไปยังแผนงานที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ ทำให้เขารู้สึกถึงความเหนื่อยล้าของดิมิทรีที่ไม่เคยแสดงออกมา

ดิมิทรีหันไปมองเขาแวบหนึ่ง ดวงตาคมกรดุจเหล็กเย็นเอ่ยคำตอบแฝงความรู้สึกที่ลึกซึ้งบางอย่างที่คีรันไม่อาจเข้าใจได้ในทันที

“พัก? เมื่อไหร่ฉันจะมีเวลาพักล่ะ?” ดิมิทรีถามเสียงเย็นชา แต่ในนั้นยังแฝงไปด้วยการเหนื่อยล้าที่ไม่สามารถพูดออกมาเป็นคำพูดได้

คีรันเงียบไปชั่วขณะ เขารู้ว่าดิมิทรีไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น แม้ว่าเขาจะเคยมีคำถามหลายครั้งในใจว่าผู้ชายคนนี้คิดยังไงกันแน่กับชีวิตที่ต้องอยู่ท่ามกลางความโหดร้าย แต่เขาก็เข้าใจดีว่านั่นคือสิ่งที่ทำให้ดิมิทรีเป็นเขาที่วันนี้

“การทำงานของคุณมันหนักเกินไปแล้วครับ ผมเป็นห่วง...” คีรันตอบเสียงเบา แววตาของเขาแสดงถึงความห่วงใยอย่างชัดเจน

ดิมิทรีไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาหยิบเอกสารขึ้นมาสำรวจอีกครั้ง ราวกับว่าคำพูดของคีรันนั้นไม่ได้มีผลกระทบใดๆ ต่อเขาเลย แต่ว่าคีรันก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนไปในแววตาคู่นั้น

ในช่วงบ่าย ดิมิทรีและคีรันเดินออกจากห้องทำงานและเข้าไปยังห้องประชุมที่มีการพูดคุยเกี่ยวกับแผนการต่างๆ ขององค์กรมาเฟีย อาณาจักรที่ดิมิทรีสร้างขึ้นมาต้องการความมั่นคง แม้จะมีความตึงเครียดจากศัตรูที่คอยคุกคามทุกย่างก้าว แต่วันนี้สิ่งที่ทำให้เขาต้องเครียดมากที่สุดคือเรื่องของคีรัน

หลังจากการประชุมเสร็จสิ้น ดิมิทรีและคีรันเดินไปทางสวนสาธารณะที่อยู่ภายในคฤหาสน์ การเดินไปข้างหน้าด้วยกันนั้นไม่ต่างอะไรจากการเดินทางในความสัมพันธ์ที่ยังไม่สามารถเข้าใจได้เต็มที่ คีรันเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อน กำลังเริ่มต้นก่อตัวขึ้นในใจ

“นายคิดว่า... การที่เราต้องอยู่ในโลกนี้...” ดิมิทรีเริ่มพูดขึ้น ท่ามกลางความเงียบที่ทั้งสองคนมีร่วมกัน

คีรันมองไปที่ดิมิทรีในขณะที่เขาหยุดเดิน ดิมิทรียังคงยืนอยู่ภายใต้ต้นไม้ใหญ่ พื้นหญ้าเขียวขจีดูเหมือนจะส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงแดด

“โลกที่เต็มไปด้วยการต่อสู้ การฆ่า การทรยศ... มันไม่เหลือที่ว่างสำหรับการมีความสุขจริงๆ” ดิมิทรีพูดเสียงเบา

คีรันได้ยินคำพูดนั้นและรู้สึกถึงน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเศร้า ความรู้สึกนั้นกระทบใจเขาอย่างไม่อาจควบคุมได้

“ผมจะอยู่ข้างคุณครับ” คีรันตอบเบาๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมั่นคงที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

คำตอบนั้นทำให้ดิมิทรีหันมามองคีรันอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แม้แววตาของเขาจะยังคงเย็นชาและห่างเหิน แต่สิ่งที่เขาเห็นในดวงตาคู่นั้นมันบอกเขาได้อย่างชัดเจนถึงความจริงใจที่ซ่อนอยู่

"ขอบคุณ" คำขอบคุณที่ดิมิทรีกล่าวออกมานั้นเป็นอะไรที่คีรันไม่ได้คาดหวัง แต่มันกลับทำให้เขารู้สึกถึงการยอมรับบางอย่างจากนายใหญ่ที่เขาทำหน้าที่รับใช้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***