เบื้องหลังราชา

พระราชวังหลวงตั้งตระหง่านงดงามอยู่ตรงหน้า อคินมองภาพตรงหน้าด้วยความตื่นตะลึง สถาปัตยกรรมของพระราชวังถูกออกแบบอย่างวิจิตรบรรจง ประกอบด้วยเสาหินอ่อนที่แกะสลักอย่างประณีต บรรยากาศรอบข้างอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของความเป็นทางการและความยิ่งใหญ่

“คุณพาผมมาที่นี่ทำไม?” อคินถามรัชนะด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

“งานเลี้ยงวันนี้จัดขึ้นเพื่อขอบคุณบุคคลสำคัญ ผมคิดว่าคุณควรได้เห็นมัน” รัชนะตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ

“บุคคลสำคัญ? แต่ผมไม่ใช่ใครที่สมควรมาที่นี่” อคินพูดพร้อมขยับตัวอย่างไม่มั่นใจ

รัชนะวางมือลงบนไหล่ของอคินเบาๆ “คุณสมควรที่จะอยู่ตรงนี้มากกว่าที่คุณคิด”

คำพูดของรัชนะทำให้อคินนิ่งงัน เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายสื่อ แต่เขาก็เลือกที่จะเดินตามรัชนะไป

---

เมื่อทั้งสองคนก้าวเข้าไปในพระราชวัง อคินก็รู้สึกเหมือนถูกดึงเข้าสู่อีกโลกหนึ่ง ภายในตกแต่งด้วยโคมไฟระย้าขนาดใหญ่ พื้นหินอ่อนที่สะท้อนแสง และภาพวาดที่บอกเล่าเรื่องราวของราชวงศ์เทวทัต ทุกอย่างดูหรูหราและสง่างาม

แขกที่มาร่วมงานล้วนแต่งตัวในชุดสูทและชุดราตรีหรูหรา อคินที่ใส่สูทเรียบๆ ของตัวเองรู้สึกไม่มั่นใจ แต่รัชนะที่ยืนอยู่ข้างๆ เขากลับดูสง่างามราวกับเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่

“คุณรู้จักใครที่นี่เหรอ?” อคินถามด้วยความสงสัย

“ผมอาจจะรู้จักบ้าง แต่คุณจะได้รู้มากขึ้นในไม่ช้า” รัชนะตอบอย่างมีนัย

---

เสียงเพลงเริ่มบรรเลงขึ้น แขกในงานเริ่มจับกลุ่มพูดคุยกัน บ้างก็ถือแก้วไวน์พลางเดินสำรวจงาน อคินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอกที่ไม่ควรอยู่ในสถานที่แบบนี้

แต่ในขณะที่เขากำลังมองไปรอบๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากอีกฟากของห้อง

“พระราชาสมเด็จธราธิปเสด็จ!”

ทันทีที่เสียงประกาศดังขึ้น บรรยากาศในงานก็เปลี่ยนไป แขกทุกคนหันไปทางประตูใหญ่ และเมื่อพระราชาเสด็จเข้ามา ทุกสายตาก็จับจ้องไปที่พระองค์

พระราชาสมเด็จธราธิปทรงฉลองพระองค์สูทสีเข้มที่เรียบง่ายแต่สง่างาม พระพักตร์ของพระองค์ดูนิ่งสงบ แต่กลับเปล่งประกายบารมีที่ยากจะหาใครเทียบได้

อคินยืนมองพระราชาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย พระองค์ดูสง่างามและเข้มแข็ง แต่ในขณะเดียวกันก็มีบางอย่างที่ทำให้อคินรู้สึกคุ้นเคย

“คุณดูประหม่า” รัชนะเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“ผมไม่เคยเห็นพระองค์ใกล้ขนาดนี้” อคินตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เดี๋ยวคุณอาจจะได้เจอพระองค์ใกล้กว่านี้อีก” รัชนะพูดพร้อมกับพาอคินเดินไปทางหนึ่ง

---

รัชนะพาอคินมายังมุมหนึ่งของห้องที่ดูเงียบสงบกว่า แขกส่วนใหญ่ดูจะสนใจอยู่กับพระราชาและกลุ่มข้าราชบริพาร รัชนะหันมามองอคินก่อนจะพูดขึ้น

“อคิน คุณเชื่อในโชคชะตาไหม?”

“โชคชะตา? หมายถึงอะไรครับ?” อคินถามด้วยความสับสน

รัชนะยิ้มเล็กๆ ก่อนจะพูดต่อ “บางครั้งโชคชะตาก็พาเราไปในที่ที่เราไม่เคยคิดว่าจะไปถึง อย่างเช่นวันนี้”

อคินยังคงมองรัชนะด้วยความสงสัย แต่ก่อนที่เขาจะได้ถามอะไรต่อ เสียงของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“รัชนะ ท่านอยู่ที่นี่เอง”

อคินหันไปมองและพบว่าชายคนที่เดินเข้ามานั้นแต่งตัวด้วยชุดข้าราชบริพารที่ดูสง่างาม เขาก้มศีรษะเล็กน้อยเป็นการทำความเคารพ

“พระราชาต้องการพบพระองค์ครับ” ชายคนนั้นพูด

คำว่า “พระองค์” ทำให้อคินนิ่งงัน เขาหันไปมองรัชนะด้วยความไม่เชื่อ

“คุณหมายความว่ายังไง?” อคินถามด้วยเสียงสั่น

รัชนะหันมามองอคินด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ผมกำลังจะบอกคุณอยู่พอดี”

ก่อนที่อคินจะทันได้ถามอะไรต่อ รัชนะก็เดินตามชายคนนั้นออกไป ทิ้งให้อคินยืนอยู่ด้วยความสับสน

---

เวลาผ่านไปไม่ถึงสิบนาที แต่สำหรับอคินมันรู้สึกเหมือนชั่วนิรันดร์ เขามองเห็นรัชนะยืนอยู่ข้างๆ พระราชาสมเด็จธราธิปที่กลางห้อง แขกทุกคนในงานหันไปจับจ้องที่ทั้งสอง

และเมื่อพระราชาหันมาทางอคิน พระองค์ตรัสด้วยน้ำเสียงที่ก้องกังวาน

“ข้าอยากแนะนำทุกคนให้รู้จัก เจ้าชายรัชนะ ราชกุมารแห่งราชวงศ์เทวทัต”

คำประกาศนั้นทำให้ทั้งห้องเงียบสนิท ทุกคนต่างแสดงความเคารพต่อรัชนะ รวมถึงอคินที่ยืนอึ้งอยู่กับที่

“เจ้าชาย?” อคินพึมพำกับตัวเอง

รัชนะ หรือที่ตอนนี้เขาต้องเรียกว่าพระเจ้าชาย หันมามองอคินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจและขอโทษ

---

หลังจากงานเลี้ยงจบลง รัชนะขอให้อคินรออยู่ที่มุมหนึ่งของพระราชวัง

“ผมขอโทษที่ไม่ได้บอกคุณตั้งแต่แรก” รัชนะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“คุณเป็นเจ้าชาย แล้วทำไมถึงมาอยู่ในชีวิตผมล่ะ?” อคินถามด้วยความสับสน

“ผมอาจเป็นเจ้าชาย แต่ผมก็อยากมีชีวิตเหมือนคนธรรมดา ผมไม่เคยคิดว่าจะได้พบคุณ...และตกหลุมรักคุณ” รัชนะพูดพร้อมกับจับมืออคิน

“แต่คุณเป็นเจ้าชาย คุณมีหน้าที่และชีวิตที่ต่างจากผมมาก” อคินพูดพร้อมกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

“ไม่ว่าผมจะเป็นใคร สิ่งหนึ่งที่ผมรู้แน่คือผมต้องการคุณในชีวิต” รัชนะตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

อคินมองเข้าไปในดวงตาของรัชนะ เขาเห็นความจริงใจที่ไม่อาจปฏิเสธได้ แม้ว่าในหัวใจของเขาจะเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่ในตอนนี้ เขาเลือกที่จะเชื่อในสิ่งที่รัชนะพูด

“ถ้าคุณแน่ใจ ผมก็จะอยู่ตรงนี้” อคินพูดเบาๆ

รัชนะยิ้มออกมา “ขอบคุณนะครับ อคิน”

ในค่ำคืนนั้น แม้ว่าทั้งสองคนจะต้องเผชิญกับความท้าทายอีกมากมายในอนาคต แต่หัวใจของพวกเขากลับมั่นคงยิ่งขึ้นกว่าครั้งไหนๆ

(จบตอนที่ 4)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***