การพบกันที่เปลี่ยนชีวิต

แสงแดดอ่อนๆ ของเช้าวันใหม่ส่องทะลุม่านผืนบาง เข้ามาในห้องพักที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ปลูกไว้ตรงระเบียงลอยเข้ามากับสายลมอ่อนๆ บรรยากาศเช่นนี้ควรจะทำให้ใครหลายคนรู้สึกผ่อนคลายและสบายใจ แต่สำหรับ "อคิน" มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น

อคินลืมตาขึ้นพร้อมกับเสียงถอนหายใจเงียบๆ เขาไม่ได้หลับสนิทมาตลอดหลายคืนที่ผ่านมา ความเครียดและความกดดันจากการทำงานในบริษัทใหญ่ที่มีตำแหน่งระดับหัวหน้า ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกบีบอยู่ในกรอบที่เขาสร้างขึ้นมาเอง

เขาลุกขึ้นมาจากเตียง ก่อนจะหันไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงและดื่มจนหมดแก้ว เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือดึงความสนใจของเขาให้กลับมา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู หน้าจอแสดงข้อความจาก "วีรภัทร" เพื่อนสนิทที่คอยอยู่เคียงข้างเขามาโดยตลอด

"วันนี้อย่าลืมนัดที่คาเฟ่นะเว้ย ขืนลืมอีก ฉันจะโกรธจริงๆ"

อคินยิ้มบางๆ เมื่ออ่านข้อความนั้น เขาเองก็แทบลืมไปว่าวันนี้เขามีนัดกับวีรภัทรที่คาเฟ่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นสถานที่ที่เพื่อนเขาบอกว่าต้องการให้เขาได้ไปพักผ่อนและพบปะผู้คน

หลังจากเตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย อคินเดินทางไปยังคาเฟ่ที่ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นแบบเรียบหรู เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เงียบสงบ กลิ่นกาแฟหอมอบอวลในอากาศทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย

วีรภัทรนั่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของร้าน ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเขาทำให้อคินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจ “มาแล้วเหรอ ฉันนึกว่าจะโดนเบี้ยวอีก” วีรภัทรเอ่ยขึ้นอย่างแซวๆ ก่อนจะดึงเก้าอี้ให้อคินนั่ง

ทั้งสองคนพูดคุยกันเรื่องทั่วไป และระหว่างที่กำลังจะสั่งเครื่องดื่ม อคินก็สังเกตเห็นชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ขายกาแฟ

ชายคนนั้นมีรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมคายที่เหมือนกับถูกปั้นแต่งอย่างประณีต ผมสีดำที่ถูกจัดทรงอย่างเรียบร้อยเข้ากับลุคของเขาได้อย่างลงตัว การแต่งตัวที่ดูเป็นทางการแต่เรียบง่ายยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้อคินไม่อาจละสายตาได้

“มองอะไรอยู่?” วีรภัทรถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียน

“ไม่มีอะไร” อคินตอบกลับอย่างเขินอาย ก่อนจะรีบหันไปสั่งเครื่องดื่ม

แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก เมื่อชายคนนั้นเดินมานั่งที่โต๊ะข้างๆ อคินรู้สึกได้ถึงสายตาที่เหมือนจ้องมองเขาอยู่เป็นระยะ แต่เขาก็พยายามไม่สนใจ

เมื่ออคินและวีรภัทรพูดคุยกันจบ วีรภัทรก็ขอตัวกลับไปก่อนเพราะมีธุระด่วน ทิ้งให้อคินนั่งอยู่คนเดียว เขาเองก็ยังไม่อยากกลับ จึงหยิบหนังสือเล่มเล็กๆ ขึ้นมาอ่าน

“หนังสือน่าสนใจดีนะครับ” เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความนุ่มนวลดังขึ้นจากข้างๆ อคินเงยหน้าขึ้นมองและพบว่าชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้ใจเขาเต้นผิดจังหวะ

“ครับ...อ่านเพลินดี” อคินตอบกลับอย่างประหม่า

“ผมชื่อรัชนะครับ แล้วคุณล่ะ?” ชายคนนั้นยื่นมือมาให้อย่างสุภาพ

“อคินครับ” เขาตอบพลางจับมืออีกฝ่าย รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากการสัมผัสนั้น

บทสนทนาเริ่มต้นขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่กลับกลายเป็นการพูดคุยที่ทำให้อคินรู้สึกสบายใจอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงเวลาที่รัชนะต้องลุกไป อคินกลับรู้สึกเสียดาย เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน “ผมหวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” รัชนะพูดพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะเดินจากไป

อคินมองตามแผ่นหลังของชายคนนั้นด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้

(จบตอนที่ 1)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***