4. ตัวจริง

ตอนนี้ฉันนั่งทานข้าวอยู่โต๊ะอาหารคนเดียวส่วนโลเวลอะนะตั้งแต่วางสายโทรศัพท์ไปเมื่อคืนเขาก็รีบออกไปเลยไม่รู้ไปไหนป่านนี้ยังไม่กลับเลยฉันชักจะเป็นห่วงเขาแล้วสิเฮ้อ... ฉันนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาสักพักเห็นคนเดินลงจากบันได เฮ้ย! เขามาตอนไหนแล้วนั้นใคร ตอนนี้ฉันมีคำถามมากมายอยู่ในสมอง

"อุ้ย!! นี้หรอคะโลเวลคนที่คุณแม่จับคุณแต่งงานด้วย" คนที่ควงแขนคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีฉันพูดพร้อมเดินเข้ามาในห้องอาหาร

"..."

"เอ่อ...ขอตัวนะคะ" คนนี้สินะที่เป็นตัวจริงของเขา คนนี้สินะคนที่โทรมาเมื่อคืน ฮึ เขามีเจ้าของอยู่แล้ว ทำไมฉันต้องรู้สึกเจ็บจี๊ดๆตรงนี้ตรงอกข้างซ้ายด้วยนะ ทำไม!

"อ้าวอิ่มแล้วหรอคะรี่มากวนรึป่าว" ทำไมหน้าตากับน้ำเสียงนั่นช่างดูขัดแย้งกันซะเหลือเกิน สายตานั้นไม่เป็นมิตรกับฉันเลยแต่น้ำเสียงช่างดูหวานหยดย้อยเช่นนั้นเล่า

"อ้ออิ่มแล้วค่ะเชิญตามสบายนะคะ" ฉันฝืนยิ้มให้กับเขาทั้งสอง หึ เขาไม่พูด เขาไม่แม้จะหันมามองหน้าฉันเลย

ฉันเดินออกมาสวนหน้าบ้านคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแต่ทำไมน้ำตาถึงไหลนะ ทำไมฉันต้องร้องไห้ให้กับผู้ชายที่เพิ่งเห็นหน้าแค่คืนเดียวแล้วเกือบจะมีอะไรด้วยก็แค่นั้น ทำไมล่ะรึว่าฉันรักเขาไปแล้ว เฮ้อ ยิ่งคิดยิ่งปวดใจ

"ออกไปช็อปปิ้งให้หายเครียดดีกว่า" ว่าแล้วฉันก็เดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าขณะเดินขึ้นไปตาเจ้ากรรมก็หันไปเห็นเขากินข้าวกันอย่างมีความสุข

"จะไปไหน" คนที่ขึ้นชื่อว่าสามีถามขึ้นตอนที่ฉันกำลังจะก้าวขาออกจากบ้าน

"ต้นข้าวว่าจะออกไปช็อปปิ้งค่ะ" ฉันหันกลับมาตอบเขาแล้วเดินไปขึ้นรถ

"เงินเธอคงเยอะน่าดู ได้ยินว่าพ่อเธอจะล้มละลายนี่เลยต้องขายลูกสาว..." ฉึก!!! ฉันหันกลับมามองหน้าเขาอีกรอบ มันจะมากไปแล้วนะทำไมต้องมาว่าพ่อฉันด้วย!!

"ทำไมต้องว่าพ่อต้นข้าวด้วย!!"

"ทำไมพูดไม่ได้หรอหรือมันไม่จริงล่ะ เงินที่เธอใช้ๆอยู่เนี่ยมันก็เงินฉันทั้งนั้นแหละ หัดสำนึกไว้บ้างว่าเธอมาที่นี่ก็เพื่อมาใช้หนี้ฉัน!"

"ขอบคุณนะคะที่บอกต้นข้าวจะจำให้ขึ้นใจค่ะ!"

"อ้ออีกอย่างนะ ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ!"

ฉันไม่รอให้เขาพูดอะไรไปมากกว่านั้นก็ขับรถออกมาเลย ทำไมฉันต้องมาเจอผู้ชายแบบนี้ด้วย ทำไมกัน คิดถึงพ่อจังแต่ฉันไปหาท่านสภาพนี้ไม่ได้หรอก ฉันไม่อยากให้พ่อไม่สบายใจ ฉันเกลียดเขา

ฉันขับรถไปเรื่อยๆจนตกเย็นถึงกลับ พอเดินเข้าบ้านก็เห็นชายหญิงกอดกันแน่นอยู่ห้องรับแขกช่างไม่อายฟ้าอายดินเอาเสียเลย

"ช่วยดูเวลาด้วยนะว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้วผู้หญิงที่แต่งงานแล้วกลับเอาปานนี้ใครเขาจะพูดเอาได้" ยังไม่ทันก้าวขึ้นบันไดด้วยซ้ำก็ได้ยินเสียงท่านผู้เป็นสามี

"ค่ะ"

"อ้อ อีกเรื่องเชอร์รี่จะมาอยู่ที่นี่กับเราสักระยะ" เขาพูดพลางมองไปทางเชอร์รี่ที่นั่งทำตัวเรียบร้อยอยู่บนโซฟา หึ

"ค่ะ ตามสบายค่ะ บ้านคุณอยู่แล้วไม่ใช่บ้านฉัน"

"ก็ดี ยังจำได้หนิ"

"หมดเรื่องจะพูดแล้วใช่ไหมคะ งั้นขอตัวนะคะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว