ตอนที่ 1: คำท้าอันตราย

“ฉันไม่คิดว่านายจะกล้าทำหรอก ภูวริศ” เสียงหัวเราะของกรวิทย์ เพื่อนสนิทที่นั่งไขว้ห้างบนโซฟาหนังสีดำในห้องรับรองหรูของคลับดังกลางเมืองดังขึ้น พร้อมกับควันซิการ์จาง ๆ ที่ลอยขึ้นสู่เพดาน

ภูวริศ หรือ ริศ ชายหนุ่มวัย 28 ปี รูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมเข้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ขมวดคิ้วมองเพื่อนด้วยความระแวง เขาไม่ชอบนักหรอกเวลาที่กรวิทย์ยิ้มแบบนี้ เพราะมันหมายความว่าความวุ่นวายบางอย่างกำลังจะมาถึง

“พูดมาเลย ว่านายจะเล่นอะไรอีก?” ภูวริศเอนหลังพิงพนักโซฟา แขนข้างหนึ่งพาดกับพนักแบบสบาย ๆ แต่ในใจเขาไม่ได้สบายตามท่าทางนั้นเลย

กรวิทย์หัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบแก้ววิสกี้ขึ้นมาจิบ “ไม่ใช่อะไรใหญ่โตหรอกริศ แค่อยากลองความสามารถของนายดูเท่านั้นเอง”

“ความสามารถอะไร?”

“นายต้องจีบผู้หญิงคนหนึ่งให้ติด ภายใน 30 วัน” กรวิทย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา แต่คำพูดนั้นทำให้ภูวริศหรี่ตา มองด้วยความไม่ไว้วางใจ

“แล้วถ้าฉันทำได้ล่ะ?”

กรวิทย์ยิ้มมุมปาก ยกซิการ์ขึ้นแตะริมฝีปากแล้วสูบเบา ๆ “ง่าย ๆ เลย ฉันจะแบ่งหุ้น 10% ในบริษัทที่นายอยากร่วมลงทุนให้”

ดวงตาของภูวริศเป็นประกายวาบ เขาต้องการหุ้นนั้นเพื่อขยายธุรกิจของตัวเองมานานแล้ว แต่การลงทุนในบริษัทของกรวิทย์ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เพราะเพื่อนสนิทคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องความรอบคอบและเข้าถึงยาก

“แล้วผู้หญิงที่ว่านั่นคือใคร?”

“กานต์สินี” กรวิทย์ตอบทันที พร้อมกับโยนภาพถ่ายใบเล็ก ๆ ไปบนโต๊ะตรงหน้า

ภูวริศหยิบภาพขึ้นมาดู ภาพนั้นเป็นหญิงสาวในชุดเดรสเรียบ ๆ สีพาสเทล ใบหน้าหวานที่ประดับด้วยรอยยิ้มละมุน เธอดูเรียบร้อยจนเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือศีลธรรมเสียด้วยซ้ำ

“เธอคือหลานสาวของหุ้นส่วนใหญ่ในบริษัทของฉัน ผู้หญิงที่ไม่เคยเปิดใจให้ใคร”

“แล้วนายอยากให้ฉันจีบเธอไปทำไม?”

“ก็แค่อยากดูว่าความเจ้าชู้ของนายจะเอาชนะเธอได้ไหม” กรวิทย์หัวเราะ “ถ้าทำไม่ได้ นายต้องเลิกตามตื๊อเรื่องหุ้นนี้อีก”

ภูวริศนิ่งคิดสักพัก ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะยกยิ้มบาง ๆ “ตกลง ฉันจะเล่นเกมนี้กับนาย”

เช้าวันถัดมา ภูวริศเดินทางไปที่ร้านกาแฟที่กรวิทย์บอกว่า กานต์สินีชอบมานั่งอ่านหนังสือทุกเช้า ร้านนี้ตกแต่งสไตล์มินิมอล อบอวลไปด้วยกลิ่นกาแฟหอม ๆ

และเขาก็พบเป้าหมายทันที

หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวลายดอกไม้เล็ก ๆ นั่งอยู่ที่มุมโต๊ะข้างหน้าต่าง มีหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่ตรงหน้า เธอดูสงบและเรียบง่ายเหมือนภาพถ่ายไม่มีผิด

ภูวริศเดินตรงไปหาเธอ พลางใช้รอยยิ้มประจำตัวที่มักได้ผลกับผู้หญิงทุกคน

“ขอโทษนะครับ เก้าอี้ตัวนี้ว่างไหม?”

กานต์สินีเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตากลมโตแสนใส ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “ว่างค่ะ เชิญนั่งได้”

ภูวริศยิ้มกว้างขึ้น “ขอบคุณครับ” เขานั่งลงตรงข้ามเธอ วางแก้วกาแฟของตัวเองบนโต๊ะ แล้วเอ่ยอย่างสุภาพ “ผมชื่อภูวริศนะครับ คุณล่ะครับ?”

กานต์สินีเหลือบมองเขาเล็กน้อย ก่อนตอบเสียงเบา “กานต์สินีค่ะ”

“ชื่อเพราะจัง คุณมาที่นี่บ่อยหรือเปล่าครับ?”

“ค่ะ...” เธอตอบสั้น ๆ ก่อนจะก้มหน้ากลับไปอ่านหนังสือ

ภูวริศรู้สึกเหมือนชนกำแพงหนา เขาคิดว่าการเข้าหาผู้หญิงเรียบร้อยแบบนี้อาจจะไม่ง่ายอย่างที่คิด

“หนังสือที่คุณอ่านน่าสนใจมากเลย คุณชอบแนวนี้เหรอครับ?”

กานต์สินีเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณต้องการอะไรจากฉันคะ?”

คำถามตรงไปตรงมานั้นทำให้ภูวริศชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ไม่นานเขาก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ “ผมก็แค่อยากรู้จักคุณให้มากขึ้นน่ะครับ”

กานต์สินียิ้มบาง ๆ แต่ในรอยยิ้มนั้นกลับซ่อนความระมัดระวังไว้ “ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่สนใจที่จะทำความรู้จักใครตอนนี้”

ภูวริศหัวเราะเบา ๆ ในใจ นี่คงเป็นบททดสอบแรกสินะ

“งั้นผมคงต้องลองใหม่ในวันพรุ่งนี้” เขาพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน ดวงตาคมมองเธออย่างมีความหมาย ก่อนจะเดินจากไป

"เกมเริ่มต้นแล้ว... และเขาจะไม่มีวันแพ้"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***