เป็นไงเป็นกัน
"หนูไม่อยากไปอ่ะมามี๊ทำไหมต้องด้วยอ่ะมี๊"เสียงของฉันพูดขึ้น"ไม่ต้องงอแงเลยนะเมเบล"เสียงของแม่พูดขึ้นฉันเลยถามแม่ว่า"แต่หนูทำไหมต้องไปด้วยหรอค่ะ""เพราะแม่ได้รับมรดกที่ประเทศนั้นแต่แม่ไม่อยากกับไปที่ประเทศนั้นแล้วแม่ก็เลยคิดจะส่งหนูไปอยู่แทนดีกว่าปล่อยให้ทิ้งร้างไงล่ะ"ได้ยินแบบนั้นชั้นก็ได้มีความคิดว่าทำไมกันนะที่มามี๊ไม่อยากกลับไปที่นั้นนะ"เอาเถอะแม่ว่าหนูไปเก็บของก่อนนะเดี๋ยวตอนเย็นมี๊ไปส่งที่สนามบิน""คะ"ชั้นตอบคำพูดของยิ่งทำให้สงสัยในเวลานั้นดีแลนน้องชายของชั้นได้เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ชั้นกับมามี๊นั่งอยู่"แม่ฮะผมอยากไปกับพี่เมเบลครับ"เสียงเล็กๆของดีแลนพูดขึ้น"ไม่ได้นะดีแลนผมยังเด็กเผื่อพี่เมเบลพาผู้ชายเข้าห้องล่ะครับ"น้ำเสียงของมามี๊เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงชวนให้ยิ้ม"ว้าวน่าสุดยอดจังเลยงั้นผมไม่ไปแล้วครับ"มามี๊ที่นั่งอยู่ตรงนั้นถึงกับหัวเราะลั่นมีแต่ชั้นที่นั่งอายอยู่ในขณะแดดดี้ก็เดินเข้ามาพร้อมถามว่า"นั่งหัวเราะอะไรกันอยู่หรอ"พี่เมเบลพาผู้ชายเข้าห้องฮาฮ่าๆๆ"ดีแลนตอบ"ไม่ใช่นะคะแดดดี้""พอเถอะเดี๋ยวฉันพาเมเบลไปเก็บของก่อนนะ"มี๊พูดแทรกแล้วจูงแขนชั้นไปที่ห้องของมามี๊แล้วหยิบสร้อยคอทีอยู่ในกล่องแล้วพูดกับชั้นว่า"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นใส่สร้อยคอนี่ไว้นะลูกเพราะนี่คือสร้อยคอนำโชคของมี๊เองที่หนูใส่ได้เพราะหนูราศีเดียวกับมามี๊นะมามี๊กับแดดดี้รักหนูนะแดดดี้ถึงจะไม่ใช่พ่อแท้ๆของลูกแต่พอถึงเวลานั้นมามี๊จะเล่าทุกอย่างให้ฟังเอง"บรรยากาศเริ่มเงียบชั้นได้แต่ครุ่นคิดว่ามันคือเรื่องบ้าไรกันเนี่ย"คะมามี๊"ชั้นได้แต่ตอบคำนี้ไปแต่อีกใจหนึ่งชั้นก็อยากจะถามความจริงทั้งหมดเราช่วยกันเก็บของอยู่หลายชั่วโมงจนแดดดี้สงสัยเลยขึ้นมาถามแต่ชั้นกับมามี๊เก็บของเสร็จพอดี"เสร็จกันหรือยัง"แดดดี้ถาม"เสร็จพอดีค่ะคุณ"แม่ตอบชั้นเลยถามต่อว่าไปกันเลยไหมคะ"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments