บทที่ 6 รอยแดง

เขาก้าวออกจากอาคารด้วยความคิดหนัก ท่ามกลางแสงแดดของช่วงบ่ายแก่ เขาพลันคิดถึงวันที่เหลือของเขาในวันนี้ วันหยุดสุดสัปดาห์

เขาจะได้พักผ่อนจากการเรียนและความกดดันต่างๆ ที่มาจากภารกิจในชีวิตประจำวัน

แทนที่จะกลับไปยังหอพัก เขาตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทาง เดินไปยังคาเฟ่เล็กๆ ที่เขามักจะไปพักผ่อนในวันที่ต้องการความเงียบสงบ คาเฟ่แห่งนี้ไม่เคยมีคนมากมายเกินไป มันเป็นจุดหย่อนใจไม่กี่แห่งที่สามารถหนีจากทุกสิ่งได้บ้าง

ขณะเดินไปบนถนนท่ามกลางผู้คนพลุกพล่าน เอริคเผลอทำมือชนกับป่องควันระบายอากาศของร้านค้า แผ่นเหล็กร้อนนาบมือของเขา มันร้อนจนรู้สึกแสบขึ้นมา ทว่ามันกลับไม่เจ็บอย่างที่คิด มือของเขาแค่ร้อนเหมือนถูกน้ำเดือดแตะ แต่หลังจากนั้นไม่นาน รอยแดงที่เริ่มปรากฏจากการสัมผัสกับน้ำร้อนก็เริ่มจางหายไปอย่างรวดเร็ว เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้นเลย

เอริคจ้องมองมือของตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อ มือ เหมือนมันจะหายไปในพริบตา เขาลูบมันเบาๆ เพื่อจะทดสอบว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

“มันเกิดอะไรขึ้น” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจสั่นศีรษะปฏิเสธ เขาไม่อยากคิดเรื่องนี้มากเกินไปแล้ว

คาเฟ่ในวันเสาร์มีลูกค้าประปราย ส่วนใหญ่เป็นผู้คนที่อยากมานั่งพักผ่อนจากการทำงานหรือเรียนพิเศษ ขณะที่เอริคเดินเข้าไปในร้าน เขาสั่งเครื่องดื่ม มันเป็นชาเขียวเย็นหนึ่งแก้วและขนมเค้กชิ้นเล็ก

เมื่อทิ้งตัวนั่งลงมุมหนึ่งของร้าน เขาก็เงียบไป จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ในขณะที่ผู้คนรอบตัวเริ่มพูดคุยกันเรื่องราวของตน

“เห็นข่าวไหม” ชายคนหนึ่งเริ่มพูด ขณะที่มองจอโทรทัศน์ที่ติดอยู่บนผนังร้าน “มีรายงานว่ามีกลุ่มต่อต้านบนดาวคูรัคดาที่สาม พวกนั้นกำลังเริ่มขยายตัว พวกเขาเตรียมพร้อมจะต่อต้านแนวทางของรัฐบาลอาณานิคม”

“จริงหรอ” หญิงสาวข้างๆ ทอดสายตามองทีวี “พวกเขาคงไม่รู้หรอกมั้งว่าเรากำลังทำสิ่งที่ดีที่สุดอยู่เพื่อพวกเขา”

ชายคนนั้นยักไหล่ “ใครจะรู้ล่ะ มันก็แค่ข่าวลือ แต่ถ้ามีจริงก็คงไม่ดีแน่ พวกเขาเตรียมเคอร์ฟิวทั่วดาวนั้นแล้ว บางทีอาจแค่ไม่ปล่อยให้คนเข้าออกจากวงโคจรก็ได้ ไม่น่าจะพัฒนาเป็นสงครามกลางเมืองได้หรอก”

เอริคได้ยินคำเหล่านั้นและรู้สึกถึงความตึงเครียดที่เริ่มก่อตัวในอก ข่าวเกี่ยวกับกลุ่มต่อต้านนั้นทำให้เขารู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ไม่อยากคิดมากเกินไป

เขานั่งเงียบ และดื่มชาเขียวเย็นไปจนหมด จนเมื่อเขารู้สึกว่าเวลาผ่านไปพอสมควร ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากร้าน

บนถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน เอริคยังคงคิดถึงข่าวที่ได้ยิน ขณะที่เขาเดินกลับไปที่หอพัก เขารู้สึกว่าชีวิตของเขากำลังจะต้องเลือกเส้นทางใหม่บางเส้นทาง และอาจไม่ใช่การเป็นทหาร

เอริคเดินกลับหอพัก ขณะที่ความคิดเรื่องพลังของเขายังคงวนเวียนอยู่ในหัว มือที่เคยโดนแผ่นเหล็กร้อนยังคงร้อนๆ แทนที่จะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนคนทั่วไป มันกลับรู้สึกแค่แสบเล็กน้อย แล้วก็หายไปในพริบตา

เขาหยุดเดินกระทันหัน หยุดนิ่งอยู่กลางทาง ขยับแขนไปมา ราวกับทดสอบอะไรบางอย่างในตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่กำแพงเหล็กของอพาทเมนท์ใกล้ๆ แล้วกดมือไปที่มัน รอยแดงจากแรงกดเริ่มปรากฏบนฝ่ามือ แต่พอเขาลืมตาขึ้นมันก็หายไปแล้ว

“นี่มันบ้าอะไรเนี่ย” เอริคขมวดคิ้ว ขยับมือสะบัด ทดสอบซ้ำๆ เขารู้สึกถึงพลังบางอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน มันเหมือนกับการรักษาตัวเองจากภายใน แต่มันเร็วเกินไปจนเขาไม่ทันสังเกต

เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่า พลังนี้คืออะไร

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***