บทที่ 3 มุมที่ลึกกว่าความจริง

"ในโลกที่ทุกคนมีอิสระในการรักและเลือกเส้นทางของตัวเอง แต่แท้จริงความคิดกลับเป็นสิ่งที่ต้องซ่อนเร้นมากที่สุด"

เอริคครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้เห็นในวันก่อนหน้า เขาไม่แน่ใจนักว่าทำไมไรอันถึงแสดงเครื่องหมายแปลกประหลาดนั้นให้ดู หรือเหตุใดจู่ๆ ไรอัน เด็กชายที่มักเป็นที่ชื่นชอบของทุกคน กลับเลือกเขาเป็นคู่สนทนา แต่สิ่งหนึ่งที่เขามั่นใจคือ นั่นไม่ใช่เพียงเรื่องบังเอิญ

วันนี้เป็นอีกวันเรียนปกติในชั้นเรียน “ประวัติศาสตร์ของการขจัดภัยคุกคาม” วิชาบังคับของสถาบัน ทุกครั้งที่นั่งในห้องนี้ เอริคมักรู้สึกเหมือนอากาศรอบตัวหนักอึ้งอย่างประหลาด

ครูสเตลล่า หญิงวัยกลางคนผู้สง่างามแต่เย็นชา ยืนอยู่หน้าชั้นเรียนด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“เปิดหนังสือหน้า หนึ่งสามสอง วันนี้เราจะพูดถึง ปฏิบัติการขจัดเผ่าพันธุ์ซาเทิร์น ซึ่งเป็นหนึ่งในภารกิจที่ประสบความสำเร็จที่สุดของสาธารณรัฐมนุษย์...”

'เพราะพวกเขาไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ ตอนยานรบสองหมื่นลำลอยอยู่เหนือชั้นบรรยากาศ' เอริคคิดในใจเงียบๆ

เอริคเหลือบมองรูปท่านผู้นำคนก่อนบนกระดานหน้าห้องอย่างอดใจไม่ได้ ก่อนสลัดความคิดเพื่อกลับมาสนใจยังภาพถ่ายในหน้าหนังสือ มันแสดงให้เห็นภาพของสิ่งมีชีวิตต่างดาวที่ถูกตราหน้าว่าเป็น "ผู้ต่อต้านความก้าวหน้าของมนุษย์" กองศพกองกันสูงเทียบเท่าตึกสามชั้น และอาณานิคมที่ถูกเผาจนเหลือเพียงซากปรักหักพัง

เขารู้สึกวูบในท้อง ภาพเหล่านั้นทำให้เกิดความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่สามารถอธิบายได้ มันทั้งโกรธ อับอาย และหวั่นกลัว

“นักเรียนคนใดช่วยอธิบายให้ฉันฟังได้ไหม ทำไมการปฏิบัติการครั้งนี้ถึงสำคัญ” ครูสเตลล่าถาม ดวงตาคมกริบกวาดมองไปทั่วห้อง

ไรอันยกมือขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งปกติสำหรับเขาที่จะแสร้งทำตัวให้เป็นที่รักของทุกคน

“เพราะสายพันธุ์ซาเทิร์นต่อต้านการปกครองของมนุษย์ พวกมันปฏิเสธที่จะส่งทรัพยากรและวางแผนโจมตีด่านหน้าของเรา สาธารณรัฐจึงจำเป็นต้องกำจัดภัยคุกคามทั้งหมด เพื่อความปลอดภัยของมนุษย์ในอนาคต” ไรอันตอบด้วยเสียงเรียบนิ่ง

ครูสเตลล่ายิ้ม “ยอดเยี่ยม ความมั่นคงของมนุษย์ต้องมาก่อนทุกสิ่ง และนั่นคือเหตุผลที่เราทุกคนต้องเรียนรู้และเข้าใจ เพื่อไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย...”

หลังเลิกเรียน เอริคเดินตามไรอันไปที่หอสมุดประจำสถาบัน ก่อนจับแขนเสื้ออีกฝ่ายดึงมาหลบมุมกล้อง

“นายตอบแบบนั้นได้ยังไง” เอริคถามทันทีที่ประตูห้องสมุดปิดลง

“ก็นั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาอยากได้ยินไม่ใช่หรือ” ไรอันตอบพลางยักไหล่ แต่ดวงตาของเขากลับดูเหมือนซ่อนบางอย่างไว้

“แล้วนายคิดยังไงล่ะ” เอริคถามเสียงเบา

ไรอันหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจยาว “ฉันไม่รู้ ฉันแค่รู้สึกว่ามันมีอะไรสักอย่างไม่สมเหตุสมผล แต่ในที่แบบนี้ นายจะพูดความจริงออกไปไม่ได้หรอก เอริค”

เอริคเงียบไปพักใหญ่ เขารู้สึกไม่ต่างกัน แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกไป

คืนนั้น เอริคนั่งอยู่หน้ากระจกในห้องพักของเขาเอง ใบหน้าของเขามืดหม่นด้วยแสงสลัวจากหลอดไฟ

"ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่เหมือนคนอื่น ทำไมสิ่งที่พวกเขาสอนถึงดูน่ารังเกียจ"

เขาพึมพำในใจ ดวงตาจ้องมองตัวเองในกระจก มันเหมือนกับว่าเงาสะท้อนกำลังถามคำถามกลับไป

“นายกลัวอะไร”

คำถามนั้นดังขึ้นในหัวของเขาเอง เอริคไม่แน่ใจนักว่ามันคือความจริงที่เขากลัว หรือว่ามันคือความเป็นไปได้ที่เขาอาจจะไม่ใช่ส่วนหนึ่งของสิ่งที่เขาเติบโตขึ้นมา

ในขณะที่ความคิดกำลังฟุ้งกระจาย เสียงเตือนของระบบส่งข้อความดังขึ้น เขาหันไปหยิบจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ที่ถูกส่งเข้ามา

มันมาจากพ่อ

“ถึงเอริค ลูกชายของพ่อ, พ่อหวังว่าลูกจะสบายดี พ่อแค่เป็นห่วงเล็กน้อย ลูกอย่าให้ความคิดอะไรที่ไม่ควรอยู่ในหัว มันจะทำให้ลูกลำบาก โลกนี้โหดร้าย แต่จำไว้นะเอริค ทุกสิ่งที่สาธารณรัฐทำ มันเพื่อปกป้องลูกและทุกคนด้วยความรัก”

เอริควางจดหมายลง มันเป็นข้อความที่อ่อนโยนและจริงใจ แต่ในขณะเดียวกัน มันเหมือนคำเตือนที่ซ่อนคำขู่ไว้เงียบๆ

เขาหันกลับไปมองกระจกอีกครั้งคราวนี้ดวงตาของเขามั่นคงกว่าเดิม

"บางที ฉันต้องหาคำตอบเอง…”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***