บทที่ 2 สิ่งในเงามืด

'โลกนี้ไม่ได้หมุนด้วยความยุติธรรม แต่มันหมุนด้วยแรงของอำนาจและความกลัว' เขาคิดกับตัวเอง ขณะขยับไล่ความปวดเมื่อยบนเก้าอี้

เอริคมองไปรอบๆ ห้องเรียนที่อัดแน่นไปด้วยเด็กชายหญิงวัยเดียวกับเขา กลิ่นของเหงื่อและความตึงเครียดอบอวลอยู่ในอากาศ ห้องเรียนของโรงเรียนฝึกอบรมแห่งเขต สามสิบเก้า เป็นที่ที่ทุกคนถูกหล่อหลอมให้เป็น "ส่วนหนึ่งของระบบ" ไม่มีคำถาม ไม่มีการต่อต้าน และไม่มีที่ว่างสำหรับความล้มเหลว

เขามีเวลาเตรียมตัวให้พร้อมอีกสามปี กว่าจะถึงเวลาพิสูจน์ตัวเองในฐานะทหารของเผ่าพันธุ์ และถูกย้ายไปประจำการในระบบสุริยะอื่นที่ดีกว่าดาวล้าหลังดวงนี้ ฉะนั้นการผ่านโปรแกรมคัดกรองทางจิตใจจึงเป็นสิ่งสำคัญมาก เพราะมันจะเป็นตั๋วเที่ยวเดียวสำหรับอนาคตเขา

"ในฐานะมนุษย์ เราคือสายพันธุ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในกาแล็คซี่!" เสียงของครูฝึก ผู้บัญชาการลุคาน ดังก้องในห้องเรียน เขาเป็นชายร่างสูงใหญ่ หน้าตาเหี้ยมเกรียมที่ดูเหมือนจะสร้างจากเหล็กและไฟ เสียงของเขาเหมือนค้อนที่ทุบลงบนความกลัวของทุกคน

"พวกเธอทุกคนมีหน้าที่เพื่อมนุษยชาติ!" เขาตะโกนพร้อมชี้นิ้วไปที่แผนภาพสามมิติกลางห้อง บนจุดแสงสว่างเหล่านั้นแสดงภาพของระบบสุริยะและดาวเคราะห์อาณานิคมมากมาย ภายใต้การควบคุมของสาธารณรัฐ "จำไว้ ไม่ว่าจะเป็นทหาร นักวิทยาศาสตร์ หรือแค่คนงานขุดเหมือง ทุกคนมีค่าเท่ากันในสายตาของรัฐ ตราบใดที่พวกเธอทำตามหน้าที่"

เอริคนั่งนิ่งอยู่กลางห้อง เขาจดบันทึกในสมุดตามที่ครูฝึกสั่ง ภาควิชาศักยภาพพลเรือนเป็นส่วนที่เขาเกลียดที่สุด ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถาม เขาเริ่มรู้สึกถึงความไม่สมบูรณ์แบบของระบบนี้ ทำไมทุกคนต้องยอมจำนน ทำไมคนที่ต่อต้านจะต้องถูกมองว่าเป็นศัตรู

"วาล์น!" เสียงตะโกนของลุคานทำให้เอริคสะดุ้ง "เธอคิดอะไรอยู่ หรือว่าฉันพูดอะไรไม่ชัดเจน"

"เปล่าครับ ผมกำลังจดบันทึก..." เอริคตอบพลางหลบสายตา

"ดี! เพราะถ้าเธอไม่ฟัง ฉันจะส่งเธอไปฝึกงานในเหมืองดาวเคราะห์ทันที!" ลุคานพูดพลางหัวเราะเสียงเยาะ เด็กคนอื่นๆ ในห้องหัวเราะตามไปด้วย แต่เอริคกลับกัดฟันแน่น เขารู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์ตอบโต้

ในช่วงพักกลางวัน เอริคนั่งอยู่คนเดียวใต้ต้นไม้ในลานฝึกอบรม เขาไม่ได้อยากสุงสิงกับใคร เด็กคนอื่นๆ ดูเหมือนจะยอมรับในระบบนี้อย่างไม่มีข้อสงสัย

แต่ทันใดนั้น เด็กชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหา ไรอัน เอ็มบรัส ลูกชายของผู้ช่วยเจ้าหน้าที่คัดเลือกที่เคยพบในวันประเมิน ไรอันดูแตกต่างจากเด็กคนอื่น ดวงตาของเขาฉายแววฉลาดและขี้เล่น เขานั่งลงข้างเอริคโดยไม่พูดอะไร

ลมหายใจของเขามีกลิ่นมิ้นท์และโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ มันใกล้มากเสียจนทำให้เอริทเสียวสันหลังวาบ

"นายเป็นอะไรหรอ ดูเหมือนคนอยากหนีไปจากที่นี่เลยนะ" ไรอันพูดขึ้นหลังจากเงียบไปพักหนึ่ง

เอริคมองหน้าเขาอย่างไม่ไว้ใจ "ฉันไม่ได้อยากหนี... แต่ฉันแค่ไม่เข้าใจ ทำไมพวกเขาถึงต้องบังคับให้เราคิดเหมือนกันหมด"

"แล้วคิดว่าตัวเองเป็นเด็กคนเดียวที่นี่หรือยังไง" ไรอันยิ้มมุมปาก "นายไม่ใช่คนเดียวหรอกที่คิดแบบนั้น แต่ถ้าพูดออกไป นายจะไม่มีวันได้ใช้ชีวิตมีความสุขในนี้แน่"

เอริครู้สึกสะดุ้งเล็กน้อย ไรอันเหมือนรู้ทุกอย่าง แต่เขาไม่ได้แสดงออกชัดเจน

"นายคิดอะไรอยู่เหรอ" เอริคถาม

ไรอันหัวเราะเบาๆ "ฉันแค่คิดว่านายเป็นคนที่น่าสนใจ ถึงขนาดว่าฉันแค่มองแวบเดียวก็รู้ความคิดความอ่านทั้งหมดเชียว หรือบางทีนะ เราควรคุยเรื่องนี้กันอีกทีหลังเลิกเรียน นายคิดว่าไง"

และเมื่อเวลานั้นมาถึง ไรอันพาเอริคไปยังมุมลับหลังโรงฝึก มันเป็นที่ที่ไม่มีใครสนใจและถูกปล่อยให้รกร้าง

"เอริค ฉันรู้ว่านายไม่ชอบระบบนี้ และฉันก็ไม่ต่างจากนาย" ไรอันเริ่มต้นอย่างตรงไปตรงมา

สีหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าเกือบทำให้เขาหัวใจหยุดเต้น นี่อาจเป็นการลองเชิงหรือการกลั่นแกล้งอะไรสักอย่าง เขาเองก็ไม่แน่ใจ

"แล้วนายคิดจะทำอะไร ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้หรอก" เอริคพูดด้วยน้ำเสียงปลงตก

"บางทีเราอาจจะเปลี่ยนไม่ได้ตอนนี้ แต่ใครจะรู้ล่ะในอนาคต" ไรอันตอบพลางดึงแผ่นกระดาษเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า มันเป็นสัญลักษณ์บางอย่างที่เอริคไม่เคยเห็นมาก่อน เส้นขีดสีเหลืองวาดทับกันคล้ายรูปสามเหลี่ยมบนพื้นหลังสีดำ

"นี่คืออะไร" เอริคถาม

"มันคือเครื่องหมายของกลุ่มต่อต้าน กลุ่มที่เชื่อว่าสาธารณรัฐไม่ได้เป็นสิ่งที่มนุษย์ต้องการจริงๆ" ไรอันตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เอริคมองสัญลักษณ์นั้นด้วยความลังเล เขารู้ว่ามันอันตรายหากจะเกี่ยวข้องกับสิ่งนี้ แต่ลึกๆ ในใจของเขากลับรู้สึกว่ามันอาจเป็นคำตอบที่เขาตามหา

ในขณะเดียวกัน ภายในห้องทำงานของมาสเตอร์ไวล์น เขากำลังนั่งดูข้อมูลบนจอภาพ "เด็กสองคนนี้ เอริคและไรอัน พวกเขาน่าสนใจทีเดียว เอริค อาชีพที่เลือกคือทหาร และการมีศักยภาพในยีนส์กลายพันธุ์นั้นก็ช่างน่าทึ่ง ส่วนของไรอัน..."

"คุณจะให้เราจับตามองพวกเขาไหมคะ" ผู้ช่วยถาม

"แน่นอน จับตามองทุกการเคลื่อนไหว แต่ยังไม่ต้องทำอะไร เราอาจได้ประโยชน์จากพวกเขา ในแบบที่พวกเขาคาดไม่ถึง" ไวล์นยิ้มมุมปาก ราวกับว่าเขาได้เริ่มวางหมากในเกมที่ใหญ่กว่าที่เด็กทั้งสองจะจินตนาการได้ “จริงสิ ช่วยนัด อาจารย์ โครห์น เอ็มบรัส ให้มาเข้าพบฉันพรุ่งนี้เช้าด้วยนะ บอกเขาว่าฉันมีเรื่องอยากคุยเกี่ยวกับไรอัน ลูกชายของเขา”

คืนนั้น เอริคนอนไม่หลับ ความคิดวนเวียนอยู่กับสิ่งที่ไรอันพูดและเครื่องหมายลึกลับนั้น เขาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป แต่เขารู้ว่าเส้นทางที่เขาเลือกจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

"ในโลกที่ทุกอย่างถูกควบคุม บางครั้ง ความกล้าหาญอาจไม่ใช่การต่อสู้ แต่คือการเลือกที่จะเดินไปในเงามืดเพื่อตามหาคำตอบ"

เอริคเขียนประโยคนั้นลงบนไดอารี่ประจำวัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***