บทที่ 1 เส้นทางที่ไม่อาจเลือก

'ประตูเหล็กปิดดังสนั่น ราวกับเสียงคำรามของสัตว์ร้ายที่กลืนกินทุกสิ่งทุกอย่าง’

เด็กชายวัยสิบสี่ปี เอริค วาล์น หยุดนิ่งอยู่กลางห้องสอบสวน ดวงตาสีเทาอ่อนมองตรงไปยังชายสองคนในชุดเครื่องแบบสีเทาเข้ม ทั้งคู่มีสีหน้าเย็นชาเหมือนรูปปั้นโลหะที่ไร้ชีวิต ห้องนั้นไร้สีสัน พื้นผิวของผนังเป็นโลหะเรียบเย็นจนทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในกรงขัง อากาศที่นี่หนักอึ้งจนเหมือนทุกลมหายใจคือภาระ

ชายคนแรกชื่อ มาสเตอร์ ไวล์น เขาเป็นผู้คัดเลือกอาวุโสของสาธารณรัฐมนุษย์ หน้าที่ของเขาคือประเมินเด็กทุกคนในเขตเพื่อกำหนดอนาคตของพวกเขา ชายอีกคนคือผู้ช่วยของไวล์น โครห์น เอ็มบรัส ผู้ที่มักจะเป็นคนทำหน้าที่จับตาดูพฤติกรรมและรายงานความผิดปกติของเด็กแต่ละคนต่อรัฐ

"เอริค วาล์น" เสียงของไวล์นเรียบเย็น แต่ทรงพลัง "บอกหน่อยสิว่าเธออยากทำอะไรเพื่อรับใช้มนุษยชาติ"

เอริคไม่ตอบทันที เขาก้มมองมือของตัวเองที่วางอยู่บนโต๊ะโลหะ มือสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ในช่วงเวลานั้น เขารู้ดีว่าเขาควรพูดคำตอบที่ถูกต้อง คำตอบที่ทุกคนในสาธารณรัฐต้องตอบ แต่ในหัวใจของเขามีคำถามมากมายที่ไร้คำตอบ เหตุใดเขาต้องยอมรับในระบบที่บังคับทุกสิ่งทุกอย่าง เหตุใดทุกชีวิตจึงถูกปฏิบัติราวกับเครื่องจักร

"ฉันถามว่าเธออยากทำอะไรเพื่อมนุษยชาติ" ไวล์นพูดย้ำ เสียงนั้นเริ่มแสดงความรำคาญ

"ผมอยากเป็นทหารครับ" เอริคตอบในที่สุด แต่ไม่ทันที่คำพูดของเขาจะจบ ไวล์นกลับหัวเราะเยาะเบาๆ

"ทหารเรอะ เด็กอย่างเธอเนี่ยนะ"

โครห์นซึ่งยืนอยู่ด้านหลังไวล์นพ่นลมหายใจอย่างสมเพช "ทหารของสาธารณรัฐไม่ได้เหมือนในเรื่องเล่าในโรงเรียน ทหารที่นี่ไม่ได้มีไว้เพื่อฝันหวานหรือเล่นสนุก"

เอริคกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เขารู้ว่าคำตอบของเขาไม่เป็นที่พอใจ เขาเคยเห็นเพื่อนบ้านบางคนถูกจับกุมเพียงเพราะวิจารณ์รัฐบาล เขารู้ว่าความฝันของเขาเป็นเรื่องไร้ค่าในสายตาของรัฐ

แต่ความฝันนั้นมาจากที่ไหน มันมาจากพ่อของเขา ไคล์ วาล์น ชายผู้เคยเป็นทหาร เขาสูญเสียทุกอย่างในสงครามกับเอเลี่ยน พ่อเคยเล่าให้ฟังถึงความกล้าหาญและการเสียสละเพื่อมนุษยชาติ แต่ในสายตาของเอริค มันไม่ใช่เรื่องราวของชัยชนะ หากแต่เป็นเรื่องราวของความเจ็บปวดที่ไม่จบสิ้น

เขาจำได้ว่าคืนหนึ่ง พ่อเมามายและพูดขึ้นว่า "ไม่มีใครอยากเป็นฮีโร่จริงๆ หรอกเอริค คนที่รอดกลับมาอย่างพ่อคือคนขี้ขลาด คนที่ไม่กล้าตาย... เข้าใจไหม"

"ถ้าเธออยากเป็นทหารจริง เธอจะต้องผ่านการประเมินจิตใจ" ไวล์นพูดพร้อมส่งสายตาที่เหมือนมองทะลุความคิดของเอริค "และฉันพนันได้เลยว่าเธอไม่ผ่าน"

คำพูดนั้นทำให้เอริครู้สึกเหมือนถูกตบหน้า แต่เขายังคงเก็บอารมณ์ไว้ พร้อมหุบมือมาทิ้งไว้บนตัก

"หรือเธออยากเป็นอย่างอื่น นักวิทยาศาสตร์ วิศวกร หรือ... พวกที่ไม่มีค่าอะไรเลย" ไวล์นถามด้วยน้ำเสียงประชด

"ผมจะทำอะไรก็ได้ที่คุณสั่ง... ตราบใดที่มันมีประโยชน์ต่อมนุษยชาติ" เอริคตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ในใจของเขามันเต็มไปด้วยความโกรธที่ถูกบังคับ

ไวล์นหัวเราะเบาๆ "ดี งั้นเราจะได้เห็นกันว่าเธอมีค่าแค่ไหน"

หลังจากการสอบสวนจบลง เอริคถูกพาออกจากห้อง แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยคำถาม เขาเดินกลับบ้านพร้อมกับแม่ ดาเรีย วาล์น ที่พยายามปลอบใจเขา

"แม่ครับ ทำไมเราต้องเชื่อฟังพวกเขาทุกอย่าง" เขาถามขณะที่เดินข้างแม่

ดาเรียหยุดเดิน เธอหันมาจับมือเขาแน่น "เพราะถ้าเราไม่เชื่อฟัง เราก็ไม่มีชีวิตอยู่ต่อ"

คืนนั้น เอริคนั่งมองดวงดาวนอกหน้าต่าง ความฝันของเขายังคงชัดเจน เขาอยากเป็นทหาร อยากเปลี่ยนแปลงบางสิ่ง แต่เขารู้ว่าความคิดแบบนี้อาจนำพาเขาไปสู่จุดจบที่อันตราย

"บางครั้ง เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนเครื่องจักรที่ติดตั้งความฝันไว้โดยที่ไม่สามารถควบคุมมันได้"

ในขณะเดียวกัน เขาไม่รู้เลยว่าการสอบสวนในวันนี้ไม่ได้เป็นเพียงการประเมิน แต่เป็นจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่และอันตรายยิ่งกว่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***