เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

เช้าวันใหม่ที่ร้าน "อรุณบุปผา" อากาศสดใสกว่าทุกวัน เสียงนกร้องและแสงแดดอ่อน ๆ ทำให้บรรยากาศดูอบอุ่นผิดปกติ

ภูมิกำลังจัดช่อดอกไม้สำหรับลูกค้าอยู่หลังร้าน เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นพร้อมเสียงที่คุ้นเคย

“พี่ภูมิ! เช้านี้ผมเอากาแฟมาเสิร์ฟครับ” น็อตเดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟสองแก้วในมือ

ภูมิหันมามอง เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปากเมื่อเห็นน็อตที่มาพร้อมรอยยิ้มสดใสเช่นเคย “วันนี้ไม่ต้องส่งของเหรอ?”

“ยังครับ ผมตั้งใจมาแต่เช้า เพราะอยากเห็นหน้าพี่ก่อนเริ่มงาน” น็อตพูดพร้อมยื่นแก้วกาแฟให้

ภูมิรับแก้วมา แต่พยายามเก็บอาการเขินของตัวเอง “นายนี่จริง ๆ เลย...วันไหนจะเลิกทำตัวแบบนี้บ้าง”

“ไม่มีวันครับ เพราะผมยังจีบพี่ไม่สำเร็จ” น็อตพูดตรง ๆ จนภูมิชะงัก

“ใครอนุญาตให้จีบ?” ภูมิพูดพลางยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ แต่ไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่หลุดออกมาได้

หลังจากดื่มกาแฟเสร็จ น็อตก็เริ่มลงมือช่วยงานในร้านอย่างคล่องแคล่ว ไม่ว่าจะเป็นการจัดดอกไม้ ส่งของให้ลูกค้า หรือแม้แต่ทำความสะอาดโต๊ะ

“นี่ นายมาช่วยงานฉันหรือมาหาเรื่องยุ่งกันแน่?” ภูมิแกล้งบ่น ขณะที่มองน็อตยืนจัดดอกไม้ด้วยท่าทางจริงจัง

“ทั้งสองอย่างครับ” น็อตตอบพร้อมรอยยิ้ม “เพราะผมอยากให้พี่สบายที่สุด ผมจะช่วยแบ่งเบาทุกอย่างที่ทำได้”

ภูมิส่ายหน้าแต่ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอุ่นใจ เขาไม่เคยคิดว่าการมีใครสักคนคอยช่วยเหลือและอยู่เคียงข้างจะทำให้เขารู้สึกดีแบบนี้

ตอนเย็นก่อนร้านจะปิด น็อตเดินเข้ามาหาภูมิพร้อมกล่องเล็ก ๆ ในมือ “พี่ภูมิครับ ผมมีของมาให้”

“อะไรอีกล่ะ?” ภูมิถามด้วยน้ำเสียงที่ติดจะเหนื่อยแต่แฝงไปด้วยความเอ็นดู

น็อตยื่นกล่องเล็ก ๆ นั้นให้ ภายในคือพวงกุญแจที่ทำจากไม้ แกะสลักเป็นรูปดอกกุหลาบขาวเล็ก ๆ

“ผมทำเองครับ เอาไว้พี่จะได้คิดถึงผมเวลาเห็นมัน” น็อตพูดพร้อมรอยยิ้มเขิน ๆ

ภูมิมองพวงกุญแจในมือ รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด “ขอบใจ...แต่ถ้านายทำอะไรเกินไปกว่านี้ ฉันอาจจะใจอ่อนก็ได้นะ”

“ถ้าพี่ใจอ่อนจริง ผมจะดีใจที่สุดเลยครับ” น็อตตอบด้วยความมั่นใจ

บรรยากาศในร้าน “อรุณบุปผา” ดูเปลี่ยนไป เมื่อก่อนมันเต็มไปด้วยความเงียบเหงา แต่ตอนนี้กลับอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและเสียงหัวเราะของทั้งคู่

แม้ว่าภูมิจะยังคงระมัดระวังในความสัมพันธ์ครั้งนี้ แต่น็อตก็ยังคงพยายามพิสูจน์ตัวเองอย่างต่อเนื่อง

“ฉันไม่รู้ว่านายจะทนฉันได้นานแค่ไหน แต่ตอนนี้...ขอบใจที่ยังไม่ไปไหน” ภูมิพูดขณะมองน็อตที่กำลังเก็บดอกไม้

“พี่ไม่ต้องรู้หรอกครับ รู้แค่ว่าผมจะอยู่ตรงนี้เสมอก็พอ” น็อตตอบด้วยรอยยิ้ม

เสียงหัวเราะเบา ๆ ของทั้งคู่ดังขึ้นในร้านเล็ก ๆ นั้น บทเริ่มต้นใหม่ของพวกเขาอาจไม่สมบูรณ์แบบ แต่ก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความหวังและความสุขที่ค่อย ๆ เบ่งบาน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ปรับความเข้าใจ

บทต่อไป

ความรู้สึกที่ลึกซึ้งขึ้น

