วันประลอง (1)

จอมยุทธมากหน้าหลายตาทั่วอาณาจักรมารวมกันที่จวนอ๋องเจ็ด แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนโปรดของฮ่องเต้ แต่เข้าก็มีหน้าที่สำคัญการดูแลทัพสัตว์ปีศาจ นั่นเพราะทั่วทั้งเมืองหลวงมีเพียงจวนอ๋องเจ็ดเท่านั้นที่มีสัตว์ปีศาจชั้นสูงยอมศิโรราบให้ แน่นอนว่ามันคือเจ้าเสือดำตนนั้นนั่นเอง

                อ๋องเจ็ดเดินออกมาข้างกายไม่มีเสือดำตนนั้นผู้ที่มาร่วมชุมนุมกันล้วนตกตะลึง นึกสงสัยว่าเหตุใดช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้อ๋องเจ็ดจึงไม่ใช้เสือดำตนนั้น หรือเขาจะมอบมันให้กับเฉินลี่ฉิงบุตรชายคนเดียวของเขาไปแล้ว

                เมื่อเฉินลี่ฉิงก้าวออกมา ข้างกายเขาก็หาใช่เสือดำตนนั้น แต่เป็นสุนัขหิมะสีขาวตัวหนึ่ง

                ผู้คนมองหาเสือดำ ทำไมลี่ฉิงจะไม่เข้าใจ เจ้าเสือดำตัวนั้นถือเป็นตัวเอกของงานมาตลอด บัดนี้มันไม่ได้อยู่เคียงข้างบิดาของเขา

                "ในงานปีนี้นอกจากบุตรของข้าลี่ฉิงจะลงประลองด้วย ยังมีบุตรชายคนเล็กของข้าอีกคน"

                ผู้คนในลานประลองหันมองหน้ากันวิพากษ์วิจารณ์กันอื้ออึง แล้วเสือดำตนนั้นก็ก้าวเดินออกมายืนนิ่งข้างกายอ๋องเจ็ด ลี่ฉิงมองเสือดำตนนั้น นี่แสดงว่าเจ้าเด็กโง่นั่นจะไม่ใช้เสือดำตนนี้เข้าประลองงั้นรึ โง่เง่านัก คิดว่าสัตว์ปีศาจที่มาลานประลองนี่จะอ่อนแออ่อนด้อยรึ

                เด็กชายหน้าตาน่ารักอ่อนเยาว์เดินก้าวออกมา เด็กน้อยอายุแปดขวบหน้าตางดงามแก้มป่อง ปากแดงระเรื่อ ผู้นั้นจะลงประลองด้วยงั้นรึนี่อ๋องเจ็ดคิดอะไรอยู่ เช่นนี้มิเท่ากับโยนเนื้อชิ้นโตให้เหล่าสัตว์ปีศาจเคี้ยวกินเป็นอาหารหรอกหรือ

อ๋องเจ็ดนั้นมองไปยังจวินเหว่ย แววตากล้าหาญแน่วแน่เหมือนซิ่วอิ่งไม่มีผิด แต่จะอย่างไรก็ยังเป็นแค่เด็กน้อย เขาจึงมอบเสือดำตนนั้นเพื่อให้เขาได้ใช้ต่อสู้ จะอย่างไรเสือดำตนนี้ก็แตกต่างจากสัตว์ปีศาจตนอื่น ๆ เป็นถึงสัตว์ปีศาจชั้นสูง แม้เจ้านายจะมีพลังวัตน้อยเพียงใด ก็สามารถปกป้องเจ้านายไม่ให้เกิดอันตรายได้ แต่เด็กคนนี้กลับไม่เลือกใช้สัตว์ปีศาจที่ตนมอบให้ แล้วจะใช้ตัวใดกัน

                ทันใดนั้นหมีขาวตัวใหญ่เข้ามาในลานประลอง สัตว์ปีศาจตนอื่น ๆ ต่างรับรู้ได้ถึงกลิ่นไออันสูงส่งที่แผ่ออกมาจากหมีตนนั้นมันเดินเข้าไปหยุดนิ่งกลางลานประลอง

                ตราสัญลักษณ์รูปมงกุฏกลางหน้าผากฉายชัดเจน

                "ราชันแห่งหมีขาว"    ผู้คนทั้งหลายตื่นตะลึงส่งเสียงอื้ออึงขึ้นมาอีกครั้ง

                "ใครเป็นนายของสัตว์ปีศาจตัวนี้กัน"

                "นั่นใช่เครื่องหมายของสัตว์ปีศาจชั้นสูงในป่าอาถรรพณ์หรือไม่"

                ผู้คนส่งเสียงจอแจ

                "อะไรกันใครที่สามารถควบคุมสัตว์ปีศาจชั้นสูงได้"

                เด็กสาวผู้หนึ่งเดินเข้ามาในลานพิธี เด็กน้อยน่ารักหน้าตาจิ้มลิ้มนัก แต่แววตากล้าแกร่งนั้นทำให้นางดูสูงส่งขึ้นมาทันใด

                "องค์หญิงจ้าวเหว่ยแคว้นเหนือ" เด็กสายหันไปมองอ๋องเจ็ด

                "คารวะท่านอ๋องเจ็ด ข้าจ้าวเหว่ย จะขอนำเจ้าหมีขาวของข้ามาประลองด้วยได้หรือไม่"

                "ย่อมได้"    เด็กสาวยิ้มคำนับขอบคุณอ๋องเจ็ด นางยิ้มยืนมองลี่ฉิงบุตรชายของอ๋องเจ็ด ก็มองเชิดขึ้นอย่างถือตัว คนผู้นี้แม้หน้าตาจะดีอยู่ ดูแข็งแกร่ง แต่ยามปกติกลับถ่ายทอดพลังออกมามากเกินไปคล้ายจะโอ้อวดฝีมือ คนเช่นนี้น่ารังเกียจนัก ก่อนที่องค์หญิงจ้าวเหว่ยจะมองเมินไปทางอื่น ก็สะดุดตาเข้ากับเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง ท่าทางนิ่งเงียบเหมือนเจียมเนื้อเจียมตัวแต่มีความเป็นผู้สูงศักดิ์อยู่ในกาย ไม่โอ้อวดแต่ทำไมจึงดูน่าเกรงขามนัก

                จวินเหว่ยรับรู้ถึงสายตาที่มองตนก็หันมาสบตาเข้ากับนาง เด็กสาวที่สบตาเข้ากับจวินเหว่ยก็รู้สึกได้ถึงความกดดันอันแปลกประหลาดที่ฉายออกมาแวบหนึ่งก่อนที่มันจะหลุบหายไป แล้วเปลี่ยนเป็นแววตาอ่อนใสไร้เดียวสาเช่นเดิม

                นางอายุสิบสามแล้ว แต่เด็กนี่ดูอย่างไรก็ไม่น่าเกินสิบขวบ แต่ทำไมจึงสามารถเปล่งรัศมีออกมาอย่างผู้เยี่ยมยุทธเช่นนั้นได้นะ

"เจ้าหมีขาว เจ้ารู้หรือยังว่าพลังประหลาดที่เจ้าจับได้นั้นมาจากผู้ใด"

                หมีขาวส่ายหน้า มันสื่อสารกับเด็กสาวด้วยจิต

                'คนผู้นี้ปกปิดร่องรอยมิดชิดนัก เมื่อครู่ข้ารู้สึกได้เพียงแวบเดียวเท่านั้นตอนนี้มันหายไปแล้ว'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***