พี่น้องต่าง(บิดา)มารดา

            เฉินลี่ถิง เฉินอี๋ลี่ บุตร ธิดา คนโตของอ๋องเจ็ด รีบตามมาสมทบ เห็นมารดาของตนกำลังพาเด็กน้อยตัวเล็กผู้หนึ่งเดินเข้ามา

            "ท่านแม่ นี่หรือลูกของผู้หญิงคนนั้น" สายตาของเด็กหนุ่มมองดูถูกเขาอย่างไม่ปิดบัง

            "แม่ข้ามีชื่อ อ้อ หรือเจ้าจะเรียกนางว่าแม่ใหญ่ก็ได้นะ" จวินเหว่ยเอ่ยออกมาทำเอาคนฟังหน้าชาเจ็บแค้นตัวสั่น

            "แม่เจ้าเป็นใคร เคยเข้ามาในจวนอ๋องแห่งนี้ด้วยรึ ถึงจะมายกตัวเป็นชายาเอก" อี๋ลี่ตวาดลั่น

            หย่าลี่หันไปมองชายหนุ่มผมเงินที่เดินตามหลังมา ท่าทางเขาไม่ได้เป็นเดือดเป็นร้อนอะไรกับการที่เด็กน้อยถูกรุมว่ากล่าว จึงยกยิ้มมุมปาก ท่าทางเจ้าเด็กหนุ่มกับลูกซิ่วอิ่งจะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรเป็นพิเศษ

            "ท่านผู้นี้ เอ่อ"

            "อ้อ ข้าเป็นบ่าวของท่านรา....เอ่อ คุณชายน้อยขอรับ"

             หา อะไรนะ หล่อปานนี้เป็นเพียงบ่าวอี๋ลี่ที่แอบชำเลืองมองมาตลอดก็เปลี่ยนเป็นสายตาเหยียดหยันทันที

            "ในจวนนี้ข้าเป็นคนคัดเลือกบ่าว ยิ่งคนสนิทข้างกายยิ่งต้องเลือกมาอย่างดี เจ้ากลับไปเสียเถอะ"

            ไป๋หลงหันไปมองคนข้างกาย จวินเหว่ยพยักหน้าอนุญาต

            "เช่นนั้นข้าขอตัว" ไป๋หลงทำท่าจะกระโดดขึ้นไปทางหลังคา แต่จวินเหว่ยลอบดีดหินก้อนเล็กใส่ขาทำให้เขาเสียจังหวะ เดินเซไปข้างชนเข้ากับอี๋ลี่ จังหวะที่ร่างทั้งสองปะทะกัน กลิ่นหอมชวนใจสั่นก็โชยมาจากร่างชายหนุ่มทำเอาอี๋ลี่หน้าแดงซ่านทำตัวไม่ถูก เมื่อได้เห็นชายผู้นั้นใกล้ ๆ ทั้งหน้าตาผิวพรรณแล้วชายผู้นี้จะดูอย่างไรก็ดูเป็นคนชั้นสูงหาใช่บ่าวไพร่ชั้นต่ำเนื้อตัวเหม็นสาบพวกนั้นไม่

            ลี่ถิงเห็นภาพบ่าวชั้นต่ำผู้นั้นล่วงเกินน้องสาวตนก็ให้เดือดดาลใจนัก เอามือไปผลักอกคนผู้นั้นให้ถอยห่างจากน้องสาวตน

            "เจ้าบังอาจนัก กล้าล่วงเกินลูกสาวอ๋องเจ็ดเช่นนั้นรึไม่กลัวตายเสียแล้ว"

            ไป๋หลงไม่ตอบคำ เดินเข้ามาชนเข้ากับลี่ถิงอีกคน

            "อา ข้าขอโทษ ข้าเผลอชนเจ้าเช่นกันล่วงเกินเจ้าแล้ว เช่นนี้ข้าต้องรับผิดชอบท่านด้วยหรือไม่"

            ไป๋หลงพูดยียวนกวนโมโหผู้คนโดยไม่หวั่นเกรงสิ่งใด จะอย่างไรเขาก็เป็นถึงสัตว์ปีศาจชั้นสูงเทียบเคียงกับราชาปีศาจได้มนุษย์ที่เพิ่งเกิดมาไม่กี่ปีผู้นี้รึจะมาสู้เขาได้ เพียงสายตาที่จ้องมองคนตรงหน้าทำเอาลี่ถิงรู้สึกตัวเล็กลีบลงไป

            ไป๋หลงยิ้มเยาะ แล้วหันกายเดินจากไป ก่อนออกไปเขายังก้มลงเอ่ยกับราชันน้อยทิ้งท้ายไว้คำหนึ่ง

            "คราหลังท่านบอกข้าดี ๆ ไม่เห็นต้องแกล้งข้าเลย" ชายหนุ่มผู้นั้นบอกว่าตนเป็นบ่าวแต่ท่าทางนั้นหาได้กลัวเกรงอ่อนข้อต่อกันไม่ ทำเหมือนเจ้านายเป็นเพื่อนของตน

            หย่าลี่ที่มองอยู่ก็นึกหวั่นใจ เด็กน้อยที่เติบโตมาเพียงลำพังแม่ตายไปแต่เกิด ผิวพรรณยังคงผุดผ่องหน้าตาแจ่มใสเช่นนี้แสดงว่าย่อมมีคนอุ้มชู อยู่ที่นั่นก็สบายดีแล้วเช่นนั้นจะดั้นด้นจากที่นั่นมาด้วยเหตุผลอันใดกัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***