พบหน้าบิดา

            ในจวนอ๋อง ผู้ใหญ่สามคน กับเด็กน้อยอีกหนึ่งคนยืนเผชิญหน้ากัน อ๋องเจ็ดไม่คาดคิดว่าวันนี้เขาจะได้มาเห็นเด็กน้อยที่มีหน้าตาเหมือนกับซิ่วอิ่งมากถึงเพียงนี้มายืนต่อหน้า

            "เจ้าเป็นลูกของซิ่วอิ่งงั้นรึ" อ๋องเจ็ดมองเด็กน้อยแล้วเอ่ยถามเสียงราบเรียบ แต่ภายในใจนั้นเต้นโครมคราม ด้วยมีความหวังว่าจะได้พบกับซิ่วอิ่งแล้ว

            "ใช่" เด็กน้อยตอบราบเรียบ ตอนนี้เขาได้พบกับคนผู้นี้แล้วก็คร้านจะแสดงละครต่อไปอีก เขาเพียงแค่มาดูว่าชายผู้นี้ยังน่าตอบแทนคุณหรือไม่ พลันภายในใจก็เกิดอาการอุ่นร้อนขึ้นมาอีกครา ซิ่วอิ่งที่เคยมั่นคงดั่งหินผา เมื่อรู้ว่าชายผู้นี้มีความรักต่อตนไม่เสื่อมคลายก็ให้เกิดความรู้สึกนึกชอบขึ้นมา

            "ท่านแม่ของข้า บอกไว้ว่าจะอย่างไรให้กตัญญูต่อท่าน" อ๋องเจ็ดรู้สึกยินดีนักที่นางยังไม่ลืมเขา อานี่นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เจอนางเลย เขาคิดถึงนางนัก

            "แล้วมารดาของเจ้า ไม่มากับเจ้าด้วยเล่า" อ๋องเจ็ดถามออกมาด้วยความคาดหวังแรงกล้า

            "ท่านแม่ ตายไปแล้ว" เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางศีรษะ อ๋องเจ็ดและท่านลุงของเขาหน้าซีดเผือด

            "ตาย ได้อย่างไรกัน" อ๋องเจ็ดแค่นเสียงถามออกมา

            "นางคลอดข้าในป่า เพียงลำพัง หลังจากคลอดนางก็ตาย"

            "อา ข้า ข้าไม่น่าปล่อยให้นางไปเลย จะอย่างไร ก็น่าจะจับผู้หญิงอวดดีผู้นั้นขังไว้เสีย" อ๋องเจ็ดทรุดกายนั่งลง

            "คุณชายซิ่วซิน ข้าผิดต่อท่านแล้วที่ไม่ดูแลน้องสาวของท่านให้ดี ปล่อยให้นาง........." อ๋องเจ็ดไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้อีก

            "ข้าซิ่วซิน ไม่เคยถือโทษท่าน ตลอดหลายปีที่ผ่านมาต้องลำบากท่านแล้ว เด็กคนนี้ ข้าจะนำเขากลับตระกูลหวาง"

ซิ่วซินเอ่ยจบก็เดินเข้ามาหาจวินเหว่ย เตรียมตัวจะออกจากจวนไป

            "ลูกของข้า แซ่เฉิน ก็ต้องอยู่ในจวนนี้ หาได้เป็นคนของตระกูลหวางไม่ ขอบคุณพี่ภรรยาที่เมตตาลูกของข้า" อ๋องเจ็ดเอ่ยออกมาหนักแน่น

            "หย่าลี่"

            ไม่นาน สตรีท่าทางสูงศักดิ์หยิ่งยโสก็เดินเข้ามาท่าทางของนางแสดงสีหน้ารังเกียจเด็กน้อยที่มาใหม่อย่างออกนอกหน้า

            "ท่านอ๋อง คุณชายซิ่วซิน" นางก้มน้อย ๆ กล่าวทักคนทั้งสอง แต่สายตาจ้องเขม็งมาที่เด็กชายตัวน้อย

            "นางจะเป็นคนดูแลเจ้า ต่อไปนี้ให้เรียกนางว่าแม่รอง"

            หย่าลี่กัดฟันแค้นเคืองนัก อยู่กินกันมาหลายปี นางเป็นรองอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น ก่อนหน้านี้เป็นรองคนที่หายสาบสูญอยู่ตำแหน่งรองก็มีสิทธิ์เหมือนชายาเอกทุกประการ แต่เมื่อเด็กผู้นี้เข้ามามิเท่ากับลูกของนางก็ต้องเป็นรองไอ้เด็กบ้าคนนี้หรอกรึ

            หย่าลี่เก็บงำความคับแค้นไว้ในใจ ทอดยิ้มออกมาหวานหยด

            "แม่ของเจ้าก็ตายไปแล้ว ต่อไปนี้ก็เรียกข้าว่าแม่คำเดียวก็พอ"

            "ไม่ได้" อ๋องเจ็ดพูดออกมาเสียงเย็น แล้วหันกายจากไป

            หย่าลี่ยืนกำมือแน่น เด็กท่าทางอ่อนแอเช่นนี้ ได้ ให้ข้าดูแล ข้าจะช่วยให้ทหารช่วยซ้อมให้มันรู้จักอดทนอดกลั้นไม่เอาหน้าหวาน ๆ ดั่งเด็กผู้หญิงนั่นมาอ้อนใครได้อีก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***