พบหน้าท่านลุง (2)

            เด็กน้อยมีสายตาเหม่อลอย

            "ที่พวกท่านกำลังพูดถึงคือท่านแม่ของข้าใช่หรือไม่" จวินเหว่ยพูดออกมาเสียงเลื่อนลอยบางเบา

            ชายหนุ่มมองเด็กน้อยก็รู้สึกวูบในอก ลุกขึ้นก้าวพรวดไปหาเด็กน้อยผู้นั้น

            "เจ้าหนู ที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไร" ชายหนุ่มถามเสียงอ่อนโยน จวินเหว่ยหันมามองชายหนุ่มที่เข้ามาถามด้วยสายตาเลื่อนลอย

            ไป๋หลงมองราชันปีศาจแล้วต้องรู้สึกขันในใจ โอ้ยยยย ไม่ยักรู้ว่าท่านราชันน้อยรู้เสแสร้งแกล้งทำเป็นกับเขาด้วย คิดเช่นนั้นก็อดเผลอยิ้มออกมาไม่ได้

            จวินเหว่ยสังเกตเห็นจึงลอบเตะเข้าที่ขาของไป๋หลงอย่างแรงเข้าไปหนึ่งครั้ง

            "ข้าออกจากบ้านนอกเมืองเข้ามาเมืองหลวงเพื่อจะมาตามหาครอบครัวของข้า" เขาพูดแล้วหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง ชายผู้นั้นก็ยิ่งรุ่มร้อนในอก ขยับกายเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้นเพื่อรอฟังเรื่องราวต่อ

            "แต่เล็กจนโต ข้ารู้เพียงว่าท่านตาของข้าเป็นเสนาธิการทหารอยู่ในเมืองหลวง ข้าจึงมาตามหาเพื่อว่าจะได้ตามหาท่านพ่อของข้า ไม่คิดเลยว่า" เด็กหนุ่มทำท่าทางกัดฟันเหมือนจะร้องไห้ออกมา

            "ไม่คิดเลย นอกจากจะไม่รู้ว่าพ่อคือใคร ท่านแม่ยังต้องทุกข์ทรมานถูกผู้คนให้ร้ายเช่นนี้ ข้าสงสารท่านแม่นัก"

จวินเหว่ยปิดตาลงพยายามจะบีบให้น้ำตาไหลออกมา แต่ อา มันยากไป

            ชายหนุ่มได้ฟังเด็กน้อยก็รู้สึกใจหายวาบ เขาเชื่อแน่แล้วว่านี่คือหลานชายของเขา แทบจะไม่ต้องถามอันใดก็รู้ได้ว่า นี่คือหลานชายของเขา

            "มารดาของเจ้า ชื่ออะไรหรือ" ชายหนุ่มถามเสียงสั่น

            "แม่ข้า ชื่อ ซิ่วอิ่ง" ทันทีที่คำนั้นหลุดปากออกมาชายหนุ่มก็ดึงร่างเด็กน้อยเข้าไปกอดไว้

            อา  นี่คือหลานชายของข้า เนื้อตัวที่สั่นไหวด้วยความดีใจยิ่ง จากกันเก้าปี เขาไม่เคยได้ยินข่าวนางอีก เคยตามไปหาที่ตำหนักอ๋องเจ็ด ก็รู้เพียงว่านางขอไปอยู่สันโดษที่นอกเมืองไม่ต้องการพบผู้ใดแม้แต่ตัวอ๋องเจ็ดเองก็ไม่ขอพบ

            ครั้งสุดท้ายทหารบังคับม้าบอกเพียงแต่นางเข้าไปในป่าอาถรรพณ์แล้วหายไป เขาที่เป็นพี่ชายแท้ ๆ ยังถอดใจไม่คิดว่าหลังจากที่เข้าไปในป่านั่นแล้วนางจะมีชีวิตรอดออกมาได้

            เป็นอ๋องเจ็ดที่ยังคงไม่หมดหวัง ตลอดระยะเวลาเก้าปี อ๋องเจ็ดให้คนออกตามหาซิ่วอิ่งอย่างบ้าคลั่ง แต่ก็ไม่พบ สุดท้ายแล้วแม้ร่างไร้วิญญาณก็ไม่เคยมีใครเห็น หลายคนบอกว่าคงโดนเหล่าสัตว์ปีศาจเหล่านั้นกลืนกินไปสิ้นแล้ว แต่อ๋องเจ็ดก็หาได้ละความพยายามไม่

            เมื่อครั้งที่ผู้คนชายแดนท้องกันอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำให้อ๋องเจ็ดรู้สึกตรอมใจแล้วเปิดเผยต่อตน ว่าแท้จริงแล้วซิ่วอิ่งก็ไม่ได้ตั้งครรภ์กับตน ก่อนจากซิ่วอิ่งบอกแต่เพียงว่า ชั่วชีวิตนางไม่เคยมีสัมพันธ์กับชายใดทั้งสิ้น เขาไม่เคยเชื่อนาง แต่เมื่อเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นกับคนจำนวนมากอีกครั้ง เขาจึงเพิ่งจะมาเชื่อนาง เขาละอายใจนักไม่กล้าออกติดตามหานางอีก ได้แต่หวังให้นางอยู่อย่างสงบสุขในที่ที่นางเลือก

            บัดนี้อ๋องเจ็ดเป็นเพียงหนุ่มเสเพล ไม่สนใจงานการใด ฝ่าบาทเอือมระอายิ่ง พิษรักครานั้นบาดลึกเจ็บหนักกว่าใคร หวงไท่จือแม้รัก ก็ยังตัดใจได้รวดเร็วนัก ผิดกับอ๋องเจ็ดที่ไม่เคยแสดงออกว่ารัก ต่อเมื่อแสดงออกมาแล้วก็รุนแรงยิ่ง

            "ข้าจะพาเจ้าไปพบบิดาของเจ้า" ชายหนุ่มพูดเสียงหนักแน่น

            จวิ่นเหว่ยแสดงสีหน้าดีใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง คนอื่นอาจมองว่าเด็กคนนี้ช่างดูใสซื่อน่าเอ็นดูนัก แต่ไป๋หลงแอบส่ายหน้าเบา ๆ

            เจ้าเล่ห์นักนะท่านราชันน้อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***