ออกเดินทาง

                    "จวินเหว่ย เจ้าคิดจะไปจริง ๆ รึ ที่นั่นมีแต่การแก่งแย่ง รบราฆ่าฟัน เจ้าอยู่ที่นี่ไม่ปลอดภัยกว่ารึ" ซิ๋วอิงคร่ำครวญออกมาด้วยความเป็นห่วง

                    "ท่านแม่ ข้าติดค้างบุคคลผู้นั้นไว้ ชาตินี้ข้าต้องทดแทน"

                    "แต่ เจ้าจะตอบแทนเขาในฐานะอันใดกัน ยามนั้นเจ้ายังไม่เกิด เมื่อเกิดมาข้าก็จากไป เจ้าจะบอกเขาได้อย่างไรว่าข้าเป็นคนบอกเจ้า"

                    "ข้าเชื่อว่าคนในเมืองหลวงย่อมมีคนที่จำท่านได้ โดยเฉพาะที่จวนท่านเสนาบธิการทหาร ย่อมต้องสงสัยเมื่อเห็นข้า"

                    ซิ่วอิงและราชันน้อยมีหน้าตาคล้ายกันมาก ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งเหมือน โดยเฉพาะดวงตาขอเพียงเคยได้ใกล้ชิด เมื่อเห็นหน้าลูกก็ย่อมต้องคิดถึงคนเป็นแม่ทันที

                    การที่ข้าจะเข้าไปในจวนท่านอ๋องเจ็ดนั้นไม่ใช่เรื่องยาก ท่านแม่ไม่ต้องเป็นห่วงข้า ข้าย่อมมีวิธี

                    ที่แท้ราชันน้อยจับพิรุธได้เมื่อครั้งอยู่ในท้องมารดา ว่าแท้จริงแล้วความรักที่อ๋องเจ็ดมีต่อซิ่วอิ่งนั้นมิใช่น้อยเลย เช่นนั้นจึงไม่ยากที่จะทำให้เขายอมรับเป็นพ่อของตน

                    ราชันน้อยลืมตาตื่นจากการบ่มเพาะกาย บัดนี้เขาเข้าสู่ขั้นเซียนมาหลายเดือนแล้ว ที่แห่งนี้แม้สภาพอากาศจะเหมาะต่อการบ่มเพาะร่างกาย ก็หาเหมาะต่อการเลื่อนขั้นชั้นต่อไปให้เร็วขึ้นได้ จากสี่ไปห้านั้น ชีวิตเดิมเขาใช้เวลาเกือบร้อยปีเลยทีเดียว หากเขายังอยู่ที่นี่ต่อไปเกรงว่าเมื่อร่างนี้หมดอายุขัยลงตนจะไม่สามารถบรรลุได้ แต่ก่อนอื่น ต้องกลับไปตอบแทน 'ท่านพ่อ' เสียหน่อยแล้วที่อุตส่าห์ช่วยเหลือท่านแม่ให้มาถึงป่าอาถรรพณ์แห่งนี้ได้อย่างปลอดภัย

                    "ข้าจะไปเมืองหลวง" จอมวานรที่นอนอุ้มท้องโย้อยู่นั้นตกตะลึง

                     "ท่านจะไปเพียงลำพังรึ"

                    "ไม่ หรอก ถึงข้าจะบรรลุขั้นสี่แล้วแต่ยุทธภพนี้กว้างใหญ่นัก ข้ามิอาจประมาทได้"

                    "ไป๋หลง เจ้าไปกับข้า" ชายผมสีเงิน เดินเข้ามา เขาไม่ได้ตั้งครรภ์ดังเช่นสัตว์ปีศาจตนอื่น ๆ เพราะไป๋หลงเป็นสัตว์ปีศาจชั้นสูงที่บรรลุสู่จุดสูงสุดของสัตว์ปีศาจแล้วจึงสามารถแปลงร่างได้เหมือนมนุษย์สามารถกลบกลิ่นและร่องรอยของสัตว์ปีศาจได้

                    "ออกเดินทางกันเลยหรือไม่"

                    "อืม...."

                    "กี๊ดดดดดดดดด กี๊ดดดดดดดด" พญาอินทรีย์บินมารออยู่ปากทางเข้าถ้ำ จวินเหว่ย ไป๋หลงเดินออกมาทั้งคู่กระโดดขึ้นไปนั่งบนหลังของพญานกอินทรีย์

                    พญานกอินทรีย์เหินเวหาขึ้นไปบนท้องฟ้าข้ามผ่านเขตป่าอาถรรพณ์ไป ราชันน้อยมองดูเขตป่าเบื้องล่าง หมู่บ้านที่รายล้อมเขตป่าอาถรรพณ์ ล้วนเงียบสงัดแม้จะเป็นเวลากลางวัน เป็นจริงดังที่พญานกอินทรีย์ได้กล่าวไว้ ผู้คนล้วนหลบเร้นหนีหายเข้าบ้านไป ไม่มีผู้ใดกล้าออกมาสบตากันเลยแม้แต่ผู้เดียว

                    "เมื่อถึงเมืองหลวงแล้วข้าและเจ้าควรเป็นอะไรกัน"

                    "พ่อกับลูกดีหรือไม่" ไป๋หลงพูดน้ำเสียงเยาะเย้า แท้จริงราชันเสือขาวในร่างเดิมนั้นมีอายุมากกว่าไป๋หลงนัก แต่ทั้งสองก็สนิทชิดเชื้อกันมาก

                    "ตำแหน่งพ่อของข้านั้น ข้าจะยกให้อ๋องเจ็ด ส่วนเจ้าเป็นเพียงคนรับใช้ข้าก็พอ"

                    "ได้อย่างไรกัน ท่านเป็นเพียงเด็กยากไร้คนหนึ่งจะมีบ่าวรับใช้ที่ดูดีเช่นข้าก็เกินไปหน่อยแล้ว" ไป๋หลงหัวเราะเสียงดัง

                     "มารดาเจ้าสิ เจ้างูเผือก เห็นว่าโตกว่าหน่อยแล้วจะรังแกข้ารึ ระวังข้าจะเอาคืนเจ้าพันเท่านะ" ทั้งสองต่างส่งยิ้มให้แก่กัน ไม่คิดว่าหลังจากวันนั้นแล้วจะได้มีโอกาสมานั่งพูดคุยกันเช่นนี้อีกครา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***