ราชันน้อย (2)

“ข้าคืนร่างที่เป็นดวงจิตของท่านให้ได้แล้ว

แต่ข้ายังไม่มีพลังมากพอที่จะคืนร่างกายให้กับท่าน”

“ข้าขอบใจเจ้ามากหลายปีที่ผ่านมาข้าได้อยู่นายเจ้าข้าเป็นสุขยิ่งแล้ว” นางมองเสือขาวตัวใหญ่สายตาสั่นไหวไม่รู้จะปฏิบัติตนเช่นไรกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า การเป็นแม่คนความสุขคือได้กอดลูกที่เฝ้าอุ้มชูมา แต่สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าแม้เป็นลูกก็เหมือนมิใช่ลูก

นางจึงทำตัวไม่ถูก

เสือขาวมองหน้านางก็ลอบถอนใจน้อย ๆ แม้แต่ในจิตของข้ายังมิอาจใช้ร่างเดิมได้กระนั้นรึ แต่ก็ต้องทำเพื่อเอาใจนาง

ใช่สิ นางคือคนที่สละชีวิตเพื่อคลอดเขาออกมา ราชันที่หยิ่งยโสไม่เคยลงให้กับผู้ใดรู้สำนึกในความเสียสละอันยิ่งใหญ่ของนางจึงเปลี่ยนร่างเป็นเด็กน้อยแปดขวบ

ซิ่วอิงมองร่างเด็กผู้นั้น น้ำตาก็ไหลอาบแก้มร่างกายสั่นสะท้าน ที่ผ่านมาทำได้เพียงฟังเสียง มิเคยได้มองเห็นหรือโอบกอดบัดนี้ เด็กน้อยที่ได้ชื่อว่าลูกของนางมายืนอยู่เบื้องหน้า ความโลภพัดเข้ามาในจิตใจ ก่อนหน้านี้นางยอมรับสภาพการเป็นเพียงวิญญาณได้ แต่เมื่อเห็นเด็กคนนี้นางกลับต้องการกลับไปมีชีวิต เพื่อให้ได้กอดร่างกายนี้ไปจนเติบใหญ่

ซิ่วอิงโผเข้ากอดร่างน้อยนั้นไว้ น้ำตาที่ไหลหลั่งพรั่งพรูลงไปไม่ขาด

“ลูกแม่” เสียงหวานใสอบอุ่นก้องกังวานในจิตใจเด็กน้อย อ้อมกอดนี้ช่วยเยียวยาทุกสิ่ง ชีวิตในชาติก่อน ชีวิตที่ถูกหักหลังแล้วต้องจบชีวิตลง ก่อนได้เขาได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้และจากไปอย่างสงบ ชาตินี้เพียงลืมตาตื่น

เขาก็ไม่ได้สัมผัสถึงอ้อมกอดนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว วันนี้แม้เป็นเพียงแค่ดวงจิตแต่มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน นี่สินะ อ้อมกอดมารดา

อ้อมกอดแห่งรักที่บริสุทธิ์ ไม่มีเจตนามุ่งร้าย ไม่มีเรื่องให้ต้องระแวงสงสัยภายใต้อ้อมกอดนี้

ราชันน้อยที่นั่งบนแท่นหินมีน้ำตาใสๆ ไหลรินออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิท ประกายแสงสีฟ้าอบอุ่นไหลวนรอบกาย

จอมวานรเห็นดังนั้นก็ตื่นตะลึงนัก พลังวัตของราชันน้อยเพิ่มพูนขึ้นอย่างรวดเร็ว

ราชันน้อยลืมตาขึ้น ไม่ได้ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นออกไป ยามมีน้ำตาเกาะพราวบนดวงหน้าเช่นนี้ ราชันน้อยดูเป็นเด็กไร้เดียงสานัก ที่ผ่านมามิเคยมีผู้ใดได้มองเห็น ตั้งแต่แบเบาะเป็นทารก ก็ไม่เคยร้องไห้ให้ได้ยินเลยแม้แต่ครั้งเดียว ต้องการสิ่งใดล้วนแล้วแต่ส่งกระแสจิตอาฆาตมาดร้ายออกมาจนตนต้องรีบวิ่งตาลีตาลานเข้ามาจัดการปัญหาที่เกิดขึ้น

                และจอมวานรก็เป็นเพียงผู้เดียวที่ได้ดูแลชิดใกล้ เช็ดอึท่านราชันน้อยยามท่านมิอาจเคลื่อนไหวได้ดังใจ คิดถึงตรงนั้นแล้วยิ้มน้อย ๆ ออกมา ทั่วหล้าใครจะคิดว่าเขาได้เคยมีบุญคุณได้ช่วยเหลือผู้ยิ่งใหญ่เช่นนี้

"เตรียมตัวไว้ให้พร้อม อีกสามวัน ข้าจะเข้าสู่ขั้นสี่"

จอมวานรเบิกตาโพลงตื่นตะลึงกับวาจานั้น อีกสามวัน ไม่เร็วไปหน่อยรึ เหตุใดจึงต้องเร่งรีบปานนั้น

เหล่าสัตว์ปีศาจทั้งหลายเมื่อรู้ข่าวนั้น ต่างก็มีความตึงเครียดแฝงแน่น จนแผ่รังษีฆ่าฟันออกมาอีกเท่าตัว แต่เดิมป่าอาถรรพณ์แห่งนี้มิเคยมีผู้ใดกล้าย่างกรายเข้ามา แต่บัดนี้อย่าว่าแต่เข้ามาในป่าเลย แค่เดินเข้ามาในรัศมีสิบลี้ก็ต้องรู้สึกขนลุกขนพองให้ต้องรีบวิ่งหนีออกไปให้ไกลจากป่า

"ท่านเทพมฤตยูขอรับ ขณะนี้ทางป่าอาถรรพณ์มีความเคลื่อนไหวแปลก ๆ มาได้สองวันแล้วขอรับ"

                ชายร่างกายกำยำสูงใหญ่ ผู้มีแผลเป็นรอยคมเล็บของเสือบาดลึกพาดผ่านใบหน้า ทำให้ใบหน้านั่นดูน่าหวั่นเกรงมากยิ่งขึ้นมองมายังสัตว์ปีศาจเบื้องล่าง

                 งูยักษ์ขดเลื้อยเป็นวงชูคอมองร่างเบื้องบน พญาแร้งบินเข้ามาสมทบอีกตน

                "ข้าบินผ่านรอบป่าอาถรรพณ์ ตอนนี้เหล่าสัตว์ปีศาจพวกนั้นกำลังจัดขบวนคุ้มครอง อีกไม่เกินสองวันเจ้าเด็กนั่นจะต้องบ่มเพาะตนเพื่อเข้าสู่ขั้นสี่เป็นแน่ขอรับ"

                เทพมฤตยู ขบกรามแน่น เขาใช้ร่างกายเทพบ่มเพาะพลัง กว่าจะก้าวผ่านขั้นที่สามสู่ขั้นที่สี่ไปได้ก็ใช้เวลาเกือบยี่สิบปี เจ้าแมวขาวตัวยักษ์นั่นอยู่ในร่างมนุษย์แท้ ๆ กลับบ่มเพาะพลังเพียงแปดปีอย่างนั้นรึ

                "มันอาจเป็นข่าวลวงเพื่อล่อให้เราไปติดกับก็เป็นได้นะขอรับ" งูยักษ์เอ่ยออกมา

                "จะเป็นข่าวลวงไปได้อย่างไร ยามนี้พญาอินทรีย์ให้เหล่าอินทรีย์ปีศาจน้อยใหญ่ออกบินลาดตระเวณเต็มพื้นที่เช่นนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเพียงข่าวลวง" แร้งปีศาจเอ่ยขัดอย่างหงุดหงิด มันอยากจะกลืนกินเจ้าสัตว์เลื้อยคลานนี่ลงท้องวันละหลายพันรอบ

                "อืม....เอาเถอะ ก็ใช่ว่าจะเกิดขึ้นไม่ได้ มันเป็นถึงจอมราชัน ที่เคยบรรลุพ้นขั้นเซียนสู่ขั้นจักรพรรดิ อีกก้าวเดียวมันก็จะเข้าสู่ขั้นมหาจักรพรรดิแล้ว เพียงแค่เข้าสู่ขั้นสี่คงมิใช่เรื่องยาก เจ้าทั้งสองจงไปจัดทัพ ทั้งบนบกและอากาศออกเดินทางไปยังป่าอาถรรพณ์ภายในคืนนี้

                "ขอรับ" ทั้งสองรับคำพร้อมกันแล้วต่างก้าวถอยออกไป

                เทพมฤตยูกัดกรามกรอด แม้มันจะตายไปแล้วก็หาได้หยุดสร้างความรำคาญใจให้ ดวงตาที่แข็งกร้าวพลันสั่นไหวหากฆ่ามันไม่ได้ในครานี้ ก็คงต้องเตรียมรับมือสินะ ข้าจะรอดู ว่าโชคชะตาของเจ้าจะหมุนวนกลับไปที่เดิมอีกหรือไม่ แม้จะเป็นถึงราชันแห่งปีศาจ ชาติก่อนเจ้าก็ตายด้วยน้ำมือข้า

                เทพมฤตยูกำหมัดมองดูมือของตนเอง ดวงตากล้าแข็งนั้นสั่นไหวน้อย ๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***