จุดกำเนิด (2)

หญิงสาวถูกขังไว้ในคุกทหาร ข้าวปลาที่ถูกส่งมาให้ล้วนเป็นอาหารที่จืดชืดไร้รสชาติ ข้าวที่ทั้งเย็นและแข็งนั้นยากที่จะกลืนลงท้องไปได้ แต่นางก็กล้ำกลืนฝืนทน กินมันลงไปให้มากที่สุด เด็กในท้องเริ่มดิ้นแล้ว นางสัมผัสกับสิ่งมีชีวิตภายในก็น้ำตาคลอออกมาด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด

"เจ้าเป็นใครกัน เข้ามาอยู่ในท้องของข้าได้อย่างไร" นางที่ตั้งครรภ์โดยไม่มีพ่อ ไม่ได้นึกรังเกียจเด็กในท้องแม้แต่น้อย หัวใจอันเด็ดเดี่ยวของนาง เต็มใจที่จะโอบอุ้มเด็กคนนี้และเลี้ยงดูให้ดีที่สุดตราบที่นางจะสามารถทำได้ หญิงสาวที่เข้มแข็งดวงตาแน่วแน่ ไม่มีแววหวั่นไหวแม้แต่น้อย  นางหยิบข้าวขึ้นมากลืนกินลงท้องไป นางกินจนหมดชามไม่มีเหลือแม้แต่เม็ดเดียว

            "ในเมื่อเจ้ามาอยู่กับข้า เช่นนั้นเราย่อมมีวาสนาต่อกัน ข้าจะรักและดูและเจ้าให้ดีที่สุดนะเจ้าเด็กน้อย"

ความรักจากมือมารดาที่ลูบลงบนท้องนาง ทำเอาคนที่อยู่ภายในรู้สึกอบอุ่นนัก

"คุณหนูซิ่วอิ่ง ท่านเสนาบดีให้หาขอรับ"

            หญิงสาวเพียงแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าและลุกขึ้นเดินตามหลังทหารออกไป

ภายในห้องนอกจากผู้เป็นบิดาของนางแล้วยังมีชายที่นางไม่ปรารถนาที่จะพบอีกหนึ่งคน

            "คาระวะท่านพ่อ คาระวะท่านอ๋องเจ็ด"

            บิดาของเขามองนางด้วยสายตาเจ็บปวดนัก ส่วนชายอีกผู้หนึ่งนั้นก็มองมาด้วยสายตาเจ็บปวดไม่แพ้กัน ซิ่วอิ่งก้มหน้าน้อย ๆ มิอาจมองสายตาเจ็บปวดของคนทั้งคู่ได้

"พรุ่งนี้ ท่านอ๋องเจ็ด จะมารับตัวนางเข้าจวน ข้าต้องรบกวนท่านอ๋องแล้ว"

            "ท่านเสนาบดี ข้าควรจะรับผิดชอบนางในฐานะพ่อของเด็ก ก็ถูกต้องแล้ว"

            ซิ่วอิ่งตกใจมองไปยังคนทั้งสอง ชายผู้นี้อ้างตัวเป็นเด็กในท้องของนาง อ๋องเจ็ดผู้ไม่เป็นที่ต้องพระทัยของฝ่าบาท ชีวิตแต่ละวันจึงหมดไปกับเรื่องเสเพล เที่ยวเตร่ไปวัน ๆ นางเกลียดคนผู้นี้นัก

"ข้าต้องขอบคุณท่านแล้ว แต่เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของท่าน"

            เสนาบดีทหารแววตาดุดันโกรธแค้นขึ้นมาอีกระลอก

            "เจ้าลูกชั่ว ตกลงเจ้ามีสัมพันธ์กับคนกี่คนกันแน่ จึงไม่รู้ว่าใครคือพ่อของเด็ก"

            "ท่านพ่อ ข้าไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดกับท่านอ๋องเจ็ด ข้าจึงไม่อาจยอมรับ และเด็กผู้นี้ก็มิได้เป็นบุตรของใคร เขาเพียงแค่เข้ามาอยู่ในท้องข้า จึงไม่มีใครสามารถอ้างสิทธิเป็นบิดาของเขาได้ เด็กคนนี้ข้าจะเลี้ยงของข้าเองท่านพ่อหาต้องมาใส่ใจกังวลไม่"

            ท่านเสนาบดีปราดเข้าไปเงื้อมือตบนางดังฉาดใหญ่ ซิ่วอิ่งมองบิดาด้วยแววตาเจ็บปวดนัก แต่นางมิอาจกล่าวโทษบิดานางได้ ที่ผ่านมานางถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี นางต้องการสิ่งใดเพียงแค่เอ่ยปากไม่เคยมีสิ่งใดที่นางมิได้ มาบัดนี้นางกลับทำให้ผู้เป็นพ่อผิดหวังนัก

อ๋องเจ็ดมองสองพ่อลูกนั้นนิ่งเงียบ ฟังที่นางพูดแล้วให้ประหลาดใจนัก นางไม่เคยมีความสัมพันธิ์กับผู้ใด เด็กเพียงแต่เข้ามาในท้องนางเอง จะเป็นไปได้อย่างไรกัน หากแต่แววตาของนางก็มั่นคงนัก ไม่มีวี่แววว่าเป็นคำโป้ปดเลยแม้แต่น้อย

"ท่านเสนาบดี ข้าขอคุยกับนางเพียงลำพังสักครู่" เสนบดีเดินคับแค้นข้องใจนัก ได้แต่กัดฟันระงับความโกรธมิให้ฆ่าลูกชั่วนี้ต่อหน้าอ๋องเจ็ด จึงได้แต่พยักหน้าแล้วเดินออกไป

ซิ่วอิ่งที่ยืนนิ่งอยู่นั้น ได้แต่นิ่งเงียบ บนแก้มขาวนวลมีรอยฝ่ามือเป็นปื้นสีแดงประทับอยู่รอยใหญ่ อ๋องเจ็ดเดินเข้าไปใกล้นาง

"ข้าได้ยินว่าเจ้าตั้งครรภ์ คราแรกคิดว่าเป็นเพียงข่าวลือ เมื่อได้มาเห็นกับตาก็ต้องเชื่อว่าเจ้าตั้งครรภ์จริงๆ"

        "แต่มันก็มิใช่สิ่งที่ท่านต้องมาใส่ใจ รู้แล้วท่านก็กลับไปเสียเถิด"

        "ได้อย่างไรกัน ยิ่งเจ้าปากแข็งปกป้องพ่อของเด็กหนักแน่นเช่นนี้ ข้ายิ่งอยากรู้นักว่ามันเป็นใคร"

        "ด้วยความสัตย์จริง ไม่มีใครเป็นบิดาของเด็กคนนี้ เขาเป็นบุตรของข้าผู้เดียว" ซิ่วอิ่งมองตาอ๋องเจ็ดแน่วแน่ไม่หลบหลีก ไม่มีแววโกหกเลยแม้แต่น้อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***