งานเลี้ยงฉลอง

มูหลิงกระโดดถอยหลังจากการปะทะกับเบน เบคแมน พลัง ฮาคิราชันย์ สีเขียวพวยพุ่งออกมาจากตัวเธอ สายฟ้าสีเขียวประกายฟาดไปทั่วอากาศ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยพลังที่น่าเกรงขาม มูหลิงยิ้มเล็กน้อย ราวกับกำลังสนุกกับสถานการณ์ตรงหน้า

“น่าสนุกขึ้นแล้วสิ...” เธอกล่าวพร้อมกับยืนในท่าพร้อมต่อสู้ แต่ยังไม่ทันที่จะขยับตัวต่อ ชิม่อนก็เดินเข้ามาข้างหน้าเธอด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

“เดี๋ยวก่อน มูหลิง...ฉันขอจัดการเองเถอะ” ชิม่อนกล่าวเสียงหนักแน่น

มูหลิงหยุดชะงัก พลังฮาคิของเธอที่ปลดปล่อยออกมาก่อนหน้านี้ค่อยๆ สงบลง เธอมองชิม่อนอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “ก็ได้” เธอพูดพลางกระโดดถอยหลังและนั่งลงบนเนินหิน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสนใจเหมือนกำลังรอดูความสามารถของชิม่อน

“จะใครก็ได้ทั้งนั้น...รีบมาเถอะ” เบน เบคแมนกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่สายตาคมกริบของเขาจับจ้องไปยังชิม่อนที่เดินเข้ามา

มูหลิงนั่งไขว่ห้างอยู่บนเนินหิน เธอยิ้มกริ่มก่อนจะเอ่ยขึ้น “สู้ให้เต็มที่ล่ะ ชิม่อน...จะได้ไม่เสียหน้า แถมเผื่อซีรีนจะประทับใจนายขึ้นมาบ้าง ฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงหัวเราะของมูหลิงดังก้องไปทั่ว แต่ไม่ได้มีความแข็งกร้าวหรือเยาะเย้ย มันฟังดูเหมือนการแหย่เล่นอย่างเป็นกันเองมากกว่า

คำพูดนั้นทำให้ชิม่อนชะงักเล็กน้อย สีหน้าที่นิ่งสงบเริ่มมีรอยสั่นไหว เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “พูดอะไรของเธอน่ะ มูหลิง...”

แต่ในใจของเขากลับเต้นไม่เป็นจังหวะ ภาพในหัวของเขาซ้อนทับกับสิ่งที่มูหลิงพูด 'อะไรเนี่ย! เธอพูดอะไรออกมานะมูหลิง!?' ชิม่อนต่อว่ามูหลิงในใจ พร้อมกับรู้สึกวิตกกังวลเล็กน้อย ราวกับคำพูดของมูหลิงดึงบางอย่างในใจเขาออกมาโดยไม่ตั้งใจ

ซีรีนที่ยืนอยู่ด้านหลังเหลือบมองชิม่อนเพียงครู่เดียว เธอไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาเหมือนจะอ่านความรู้สึกของเขาออก เธอกอดอกและยืนนิ่ง ขณะที่บรรยากาศรอบๆ เริ่มตึงเครียดอีกครั้ง

“เอาล่ะ ชิม่อน...ถึงตานายแล้ว” มูหลิงเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่การต่อสู้ระหว่างชิม่อนและเบคแมนกำลังจะเริ่มขึ้น...

แชงคูสปล่อยฮาคิราชันย์อันน่าเกรงขามจนบรรยากาศรอบๆ เกาะเอลบัฟเต็มไปด้วยแรงกดดันเมื่อครู่ แต่ในตอนนี้พลังนั้นค่อยๆ สงบลงอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีคมของเขาหันไปทางโดริ พร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“**ทุกคนปลอดภัยดีไหม?**”

โดริพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “**ปลอดภัยดี... เพราะพลังจากผลปีศาจของยัยนั่น**” เขาพูดพลางชี้ไปที่ซีรีนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

แชงคูสมองตามนิ้วของโดริ ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า ราวกับลบล้างความเคร่งขรึมก่อนหน้านี้ไปสิ้น เขาหัวเราะเสียงดังลั่น

“**ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ทุกคนปลอดภัยก็ดีแล้วนี่นา!**” แชงคูสพูดพร้อมหัวเราะราวกับลืมเรื่องความตึงเครียดเมื่อครู่

เสียงหัวเราะของแชงคูสดังก้องไปทั่ว บรรดาลูกเรือของเขาเริ่มหัวเราะตามด้วยเสียงกึกก้องไปทั่วบริเวณ แม้สถานการณ์เมื่อครู่จะดูหนักหน่วง แต่พวกเขากลับหัวเราะอย่างสนุกสนาน ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

**ยาซป** ที่กำลังทำความสะอาดปืนบนเรือก่อนหน้านี้ มองขึ้นมาและหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูด “**กัปตันนี่ก็เหมือนเดิมเลยนะ...เปลี่ยนอารมณ์ไวเกินไปแล้ว**”

**ลัคกี้รู** ที่ยังเคี้ยวเนื้อย่างในมืออยู่ พูดทั้งๆ ที่ยังเคี้ยว “**แชงนี่หัวเราะทีไร พวกเราก็ต้องหัวเราะตามทุกทีแหละ! ฮ่าฮ่า!**”

**ร็อคสตาร์** ซึ่งดูเหมือนจะงงกับสถานการณ์ เขายืนกอดอกพร้อมเอ่ยขึ้นอย่างไม่มั่นใจ “**เอ่อ...นี่เราไม่ได้กำลังจะต่อสู้อยู่เหรอครับ?**”

เบน เบคแมนที่ยืนกอดอกอยู่ใกล้ๆ หรี่ตามองแชงคูส ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ และพูดขึ้น “**กัปตันนี่ชอบทำอะไรแปลกๆ อยู่เสมอ...แต่ก็เป็นแบบนี้แหละที่ทำให้พวกเราตามเขามาตลอด**” น้ำเสียงของเขาฟังดูเหมือนประชด แต่แฝงไว้ด้วยความเคารพ

ซีรีนที่ยืนอยู่มองแชงคูสด้วยสายตาแปลกใจ เธอยังคงนิ่งเงียบในขณะที่บรรยากาศรอบๆ กลับมาเป็นปกติ ราวกับว่าความเครียดและพลังอันมหาศาลเมื่อครู่เป็นเพียงภาพลวงตา

บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยแรงกดดันมหาศาลเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวเราะและความครึกครื้นจากกลุ่มโจรสลัดผมแดง แต่คนที่ไม่คุ้นเคยกับนิสัยของแชงคูสยังคงมองสถานการณ์ด้วยความงุนงง ราวกับกำลังตั้งคำถามในใจว่า ‘นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?’

" ไม่เจอกันนานเลยนะซีรีน...มาฉลองกันเถอะ"แชงพูดขึ้น

...ดัดไป...

**ณ เกาะเอลบัฟ – เวลากลางคืน**

บรรยากาศของค่ำคืนนี้เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงเพลงดังก้องไปทั่วเกาะ เรือของกลุ่มโจรสลัดผมแดงจอดเทียบท่าข้างเกาะ เรือขนาดใหญ่ล่องไปบนผิวน้ำที่สะท้อนแสงไฟจากคบเพลิงที่ถูกจุดขึ้นบนเรือ แสงไฟอ่อนๆ สาดส่องไปทั่ว และคลอไปกับเสียงของเพลงและดนตรีที่เล่นอย่างสนุกสนาน

คนยักษ์จากเผ่าชาวเอลบัฟเริ่มรวมตัวกันในงานฉลอง มีเสียงหัวเราะและเสียงการเต้นรำ บางคนยกแก้วใหญ่ขึ้นจิบ บางคนก็ร้องเพลงที่สื่อถึงการผจญภัยและความเป็นโจรสลัด

**ชิม่อน** นั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ใหญ่ที่เต็มไปด้วยถังเหล้าขนาดใหญ่ เขากำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว ติดต่อกันมากกว่าสิบแก้ว จนใบหน้าเริ่มมีสีแดงร้อนๆ จากอาการเมา

"**ชิม่อน...นายดื่มหนักไปหน่อยมั้ย?**" **ซีรีน** พูดด้วยสีหน้านิ่ง ขณะมองเขาที่กำลังซดเหล้าจนหมดแก้วอีกครั้ง

**ชิม่อน** ยิ้มกร้าวๆ ปิดปากยิ้มแล้วคิดในใจ "เพราะยัยบ้านี้ไงพูดอะไรออกไปก็ไม่รู้เนี่ย..." เขาบ่นในใจขณะที่แก้มเริ่มแดงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

"**เอาน่า...ชิม่อน ฉันจะบอกอะไรให้นะ...ในห้องของยัยนั้นมีรูปนายอยู่เต็มเลยนะ ขอบอกเมื่อก่อน...**" **มูหลิง** กระซิบข้างหูของชิม่อน ทำให้เขาตกใจและสำลักเหล้าออกมา

"**นี้แชง...หมวกฟางใบนั้นไปอยู่กับเด็กลูฟี่นั่นงั้นเหรอ? แล้วแขนของนาย...ใครกันที่สามารถตัดแขนนายได้เนี่ย?**" **ซีรีน** ถามด้วยท่าทางสงสัย ก่อนจะมองไปที่แขนของแชงคูส

แชงคูสยิ้มบางๆ เมื่อได้ยินคำถามจากซีรีน ก่อนที่จะเอามือข้างที่เหลือจับไปที่แขนข้างที่ขาดของตัวเอง

"**ฉันเอามันไปเดิมพันยุคสมัยใหม่...**" เขาพูดเสียงเรียบๆ พร้อมยักไหล่ ราวกับไม่สนใจในสิ่งที่เกิดขึ้นกับแขนของตัวเอง

"**เจ้าหนูหมวกฟางงั้นเหรอ...**" **ซีรีน** พูดด้วยเสียงที่ยังคงสงสัยในตัวลูฟี่

เสียงของดนตรีจากเครื่องดนตรีประจำกลุ่มดังขึ้น ท่วงทำนองที่เข้ากับบรรยากาศการฉลองเสียงดังไปทั่ว ดนตรีที่เล่นทั้งเบสและกลองผสมกันอย่างสนุกสนาน ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา

**ชิม่อน** ที่เริ่มเมามากขึ้น ก็เริ่มเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลง แขนยกขึ้นขยับไปมาตามจังหวะ เขาเหลือบมองไปที่ **เบน เบคแมน** ที่นั่งอยู่ข้างๆ ขณะที่เขากำลังฟังเพลงที่เล่น บรรยากาศรอบๆ เริ่มทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

"**นี่...เบน...พวกเราไม่เคยคุยกันมากนักใช่ไหม?**" ชิม่อนพูดเสียงต่ำ แม้จะเริ่มเมา แต่เขาก็รู้สึกว่าอยากจะเข้าใจเพื่อนร่วมทีมมากขึ้น

**เบน เบคแมน** หันมามองชิม่อนด้วยรอยยิ้มบางๆ และพยักหน้าอย่างเข้าใจ "**ใช่...หลายครั้งที่เรายังไม่ค่อยได้พูดอะไรกันมากมาย แต่ยังไงก็เป็นส่วนหนึ่งในกลุ่มเดียวกันนะ**" เขาพูดอย่างช้าๆ พร้อมรอยยิ้มที่ดูจริงใจ

**มูหลิง** นั่งอยู่ที่มุมโต๊ะและมองดูการสนทนาของพวกเขา เธอปล่อยให้ทุกคนพูดคุยกันไปอย่างสนุกสนาน แต่ในใจลึกๆ เธอยังคงคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในอดีต แม้จะดูเหมือนเธอกำลังปล่อยให้ทุกคนมีช่วงเวลาที่ดี แต่เธอก็ยังรู้สึกบางอย่างอยู่

งานเลี้ยงดำเนินไปเรื่อยๆ ทุกคนในกลุ่มโจรสลัดผมแดงหัวเราะไปกับเรื่องราวต่างๆ การดื่มเหล้า การเต้นรำ และการพูดคุยกันในบรรยากาศที่ผ่อนคลาย ทำให้พวกเขารู้สึกเหมือนกลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง ทุกอย่างเต็มไปด้วยความสนุกสนาน แต่นั่นก็เป็นช่วงเวลาแห่งการพักผ่อนเพียงชั่วคราวก่อนที่พวกเขาจะต้องกลับไปเผชิญกับการผจญภัยอีกครั้ง...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***