ตอนที่ 2: สถานะที่คืบหน้า

หลังจากภารกิจแรกสำเร็จ ผมกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรงอยู่ ความรู้สึกโล่งใจผสมกับความตื่นเต้นเหมือนเพิ่งวิ่งหนีหมามาทั้งวัน

พลอยไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เธอหันกลับไปคุยกับเพื่อนเหมือนเดิม สายตาผมมองไปที่หน้าต่างระบบที่ยังลอยอยู่ตรงหน้า

---

ค่าความสัมพันธ์: 10/100 (สถานะ: เพื่อนร่วมชั้น)

คำแนะนำ: ค่าความสัมพันธ์จะเพิ่มขึ้นเมื่อสร้างความประทับใจ

---

“10/100 เองเหรอ...” ผมพึมพำกับตัวเอง ในหัวมีคำถามเต็มไปหมด นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน? ทำไมอยู่ๆ ถึงมีระบบแบบนี้เข้ามาในชีวิตผม?

ก่อนที่ผมจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น หน้าต่างระบบก็เด้งขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมข้อความใหม่

---

ภารกิจใหม่: ส่งยางลบให้พลอย

คำแนะนำ: หาจังหวะช่วยเหลือโดยไม่ให้ดูเป็นการจงใจ

เวลา: 5 นาที

รางวัล: เพิ่มค่าความสัมพันธ์ +5

---

“หา... ส่งยางลบ?” ผมหันไปมองพลอยที่กำลังเขียนอะไรบางอย่างบนสมุด เธอดูเหมือนลบคำผิดด้วยนิ้วมือ แปลว่าคงลืมเอายางลบมาล่ะสิ

“แค่ส่งยางลบ? มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมคิดในใจ แต่พอหันไปมองรอบห้อง ก็รู้สึกเหมือนทุกสายตาจับจ้องมา ทั้งที่ความจริงไม่มีใครสนใจผมหรอก แต่ความกังวลมันไม่เข้าใจเหตุผล

ผมหยิบยางลบจากกล่องดินสอของตัวเอง พยายามหาวิธีที่จะส่งมันไปให้โดยไม่ให้ดูแปลกๆ จนเธอจับได้ว่าผมตั้งใจทำเพื่อให้ได้ค่าความสัมพันธ์

---

เตือน: เหลือเวลาอีก 3 นาที

---

“โว้ย! กดดันกันแบบนี้อีกแล้ว!” ผมพึมพำเบาๆ ก่อนจะยกยางลบขึ้น มือเริ่มสั่นเล็กน้อย ผมสูดหายใจลึกๆ แล้วลองเรียกเธอ

“พลอย...”

เธอหันมามองด้วยความสงสัย “หืม?”

“เอ่อ... ใช้ยางลบไหม?” ผมถามเสียงเบา เกือบกลั้นใจพูดคำสุดท้าย

พลอยยิ้มออกมาแบบที่ทำให้โลกทั้งใบสว่างไสว “ขอบคุณนะ! พอดีลืมเอามาเลยลบด้วยนิ้วไปก่อน ฮ่าๆ”

เธอหยิบยางลบจากมือผมไปใช้ทันที เสียงหัวเราะของเธอยังดังขึ้นเบาๆ ทำให้หัวใจผมพองโตอย่างบอกไม่ถูก

---

ภารกิจสำเร็จ!