ตอนที่ 1: ระบบที่ไม่คาดคิด

บรรยากาศในห้องเรียนช่างเงียบสงบ เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา ครูยังคงยืนบรรยายเรื่องราวต่างๆ ให้กับนักเรียนในห้องซึ่งยังคงเอียงตัวไปข้างหน้า ฟังด้วยท่าทีที่ไม่สนใจอะไรมากนัก สายตาของผมมองไปที่หน้าต่างที่เปิดออกไปยังท้องฟ้า สีฟ้าอ่อนที่สวยงาม มันทำให้ความคิดของผมหลุดออกจากห้องเรียนไปไกล

“พลอย...” เสียงในหัวผมกระซิบบอกชื่อเธออีกครั้ง ชื่อที่ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึง สายตาของผมไปตกอยู่ที่เธออีกครั้ง เธอนั่งอยู่แถวหน้า มองหน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนกับกำลังจดจ่อกับการเรียน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจอะไรในห้องเรียนเท่าไหร่ เพราะเธอยังคงคุยกับเพื่อนๆ ด้วยเสียงหัวเราะที่สดใส คุยกันเรื่องที่ไม่มีใครเข้าใจ

นั่นแหละ... เธอคือคนที่ผมชอบมาตลอดตั้งแต่ปีหนึ่ง ไม่ใช่แค่ความน่ารักของเธอ แต่เป็นความจริงใจที่สะท้อนออกมาจากทุกๆ การกระทำของเธอ ทำให้ผมไม่อาจห้ามใจจากการมองไปที่เธอได้

แต่... ผมไม่กล้าบอกเธอเลยสักครั้ง แม้จะพยายามแล้วหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่ทำใจกล้าพอที่จะพูดออกไป เสียงในหัวของผมกลับตะโกนขึ้นว่า “ทำไม่ได้หรอก! ไม่สมควร!”

ผมมักจะคิดอยู่เสมอว่า “เขาไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเราเลย” ร่างกายที่ไม่สูงมาก หน้าตาก็ธรรมดาๆ ไม่มีอะไรโดดเด่น สู้คนอื่นไม่ได้เลย แม้แต่เพื่อนๆ ในห้องที่ดูเหมือนจะมีเสน่ห์มากกว่า ผมก็ยังรู้สึกว่าตัวเองไม่คู่ควรที่จะเดินเข้าไปอยู่ในโลกของเธอได้

“เอาเถอะ... ชีวิตก็คงแค่แบบนี้แหละ” ผมถอนหายใจแล้วหันกลับไปมองกระดานดำที่ครูเขียนวิชาคณิตศาสตร์อย่างตั้งใจ หวังว่าเวลาเรียนจะผ่านไปเร็วๆ จะได้หลีกหนีจากความคิดฟุ้งซ่านเหล่านี้

แต่ในขณะนั้นเอง...

"ติ๊ง!" เสียงเหมือนการแจ้งเตือนจากแอปในโทรศัพท์ดังขึ้นในหัวของผม ผมสะดุ้งและหันไปมองรอบๆ แต่ไม่มีใครดูเหมือนจะได้ยินอะไร เสียงนั้นเหมือนดังในหัวของผมเพียงคนเดียว

"ยินดีต้อนรับ! ระบบช่วยเหลือด้านความรักเปิดใช้งานแล้ว"

สิ่งที่ปรากฏขึ้นในหน้าต่างเล็กๆ ตรงหน้า มันเหมือนกับภาพที่ปรากฏในเกมออนไลน์ แต่หน้าต่างนี้ไม่ได้อยู่ในจอคอมพิวเตอร์ของผม แต่มันลอยอยู่ตรงหน้าในอากาศ

ภารกิจ: สร้างการพูดคุยครั้งแรกกับพลอย

เวลา: 10 นาที

คำแนะนำ: เริ่มต้นด้วยคำว่า “สวัสดี”

รางวัล: เพิ่มค่าความมั่นใจ +10

ผมเกือบจะลืมหายใจ เมื่อเห็นข้อความนี้ ลมหายใจของผมถูกทำให้ติดขัดไปชั่วขณะ ก่อนที่สายตาของผมจะกวาดมองไปรอบๆ ห้องเรียนอีกครั้ง ไม่มีใครเห็นอะไร ไม่ว่าจะเป็นครูหรือเพื่อนๆ ทุกคนดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นอะไรแปลกปลอมเลย

"นี่มันอะไรกัน..." ผมพึมพำกับตัวเอง มันไม่สามารถเป็นเรื่องจริงได้ใช่ไหม? ผมลองยกมือขึ้นมาแตะหน้าต่างนั้น ลองพยายามลากมันไปมา แต่ก็ไม่สามารถทำให้มันหายไปได้

"ทักทายพลอย... จะทำอย่างไรดี?"

ความรู้สึกวิตกกังวลเริ่มเข้าครอบงำอีกครั้ง ผมต้องทักพลอยให้ได้ภายในเวลาที่กำหนด แต่มันยากเกินไป สายตาของผมไปจับอยู่ที่พลอยที่ยังคงคุยกับเพื่อนของเธอ ไม่แม้แต่จะหันมามองผม

“จะทำยังไงดีวะ...” ผมพึมพำในใจ ตอนนี้ร่างกายของผมเริ่มสั่น อยากจะเดินไปพูดกับเธอ แต่ก็นึกไม่ออกเลยว่าจะเริ่มจากตรงไหน

ระบบช่วยเหลือ:

คำแนะนำ: การเริ่มต้นด้วยคำว่า “สวัสดี” เป็นวิธีที่ง่ายที่สุด

"สวัสดี..." ผมเอ่ยคำนี้ออกมาเบาๆ แต่กลับรู้สึกเหมือนมันออกมาจากปากคนอื่น ไม่ใช่ผม ความคิดที่ว่า 'มันจะดูแปลกเกินไปหรือเปล่า' ก็เริ่มตามมา

แต่สุดท้าย... ผมตัดสินใจลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินไปที่โต๊ะของพลอย เธอหันมามองผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย แต่ก็ยิ้มให้แบบไม่รังเกียจ

“สวัสดี!” ผมพูดออกไป เสียงของผมดังไปทั่วห้อง เหมือนกับทุกสายตาจะมาจับจ้องที่ผม ผมรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกจากอกไป

พลอยมองมาที่ผม ยิ้มและพยักหน้า “สวัสดีค่ะ มีอะไรเหรอ?”

และในวินาทีนั้นเอง... ผมรู้สึกถึงบางอย่างที่เริ่มเปลี่ยนแปลงในตัวเอง เหมือนโลกทั้งใบกว้างขึ้น เพียงแค่การพูดคำว่า “สวัสดี”

---

ภารกิจสำเร็จ!

รางวัล: เพิ่มค่าความมั่นใจ +10

สถานะ: ความสัมพันธ์กับพลอย - 10/100

หน้าต่างระบบเด้งขึ้นอีกครั้ง ข้อมูลที่บอกสถานะความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพลอยปรากฏอยู่ตรงหน้าผม เหมือนเป็นสิ่งที่จับต้องได้จริงๆ

“แค่เริ่มต้น... ไม่แย่เลย” ผมยิ้มให้กับตัวเองก่อนที่จะกลับไปนั่งที่ที่เดิม ความรู้สึกตื่นเต้นยังคงอยู่ในตัว แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป ความมั่นใจเล็กๆ ที่ได้รับจากการทักทายครั้งแรกทำให้ผมรู้สึกว่า บางที... อาจจะมีโอกาสให้ผมได้ทำอะไรบางอย่างกับความรู้สึกนี้ก็ได้

นี่แค่เริ่มต้น... แล้วภารกิจต่อไปจะเป็นยังไงนะ?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***