ตอนที่4 ความอบอุ่น

ฉันเริ่มขยับตัวทีละนิดอย่างปวดเมื่อยค่อยๆขยับพลิกตัวก่อนที่จะหยุดชะงักเมื่อถูกมือของใครใหญ่ของใครบางคนฉุดดึงร่างฉันเข้าไปกอดแนบแน่นตามมาด้วยหยดน้ำบางอย่างที่หล่อนลงมากระทบบ่าฉันเบาๆ

อะไรกัน...ฉันค่อยๆหันมองที่มาของน้ำนี้แล้วก็ต้องตกใจเคนโซ!

"นะ..นาย!"

ฉันตกใจพยยามจะผลักตัวออกจากอ้อมกอดนั้นอย่างเต็มแรงแต่กลับสู้แรงของเขาไม่ได้เลยสักนิด

"เซเลน่า...เจ้าสัณญาเป็นของข้าแล้ว...ทำไมเจ้าถึงหนีข้าเล่า..."

เขาถามเสียงเศร้าในขณะที่ฉันเผลอลดความกลัวที่มีต่อเขาลงช้า

"...ฉันกลัว...เคนโซจะฆ่าฉัน..."

ฉันตอบก่อนจะค่อยๆก้มหน้าตัวเองลงฉันไม่อยากเห็นหรอกนะว่าฉันทำผู้ชายมาดแมนร้องกอดรัดฉันไว้แบบนี้

"...ข้าขอโทษนะ...ข้านึกว่าเซเลน่าเคยเคยเห็นมาก่อนแล้วในเผ่าพันธุ์ตน.."

เขาพูดไปด้วยสวมกอดฉันไปด้วยเหมือนกับกลัวว่าถ้าคลายมือนี้แล้วฉันจะวิ่งหนีไปทันที...

"..นายสัณญาหน่อยได้มั้ยว่าจะไม่ฆ่าหรือทำร้ายฉัน...ฉันกลัวมากเลยละ...เพราะเผ่าพันธุ์ของฉันเคยต้องตายเมื่อเจอเผ่าพันธุ์เสือสิงอย่างนี้..."

ฉันพูดความจริงนะถึงแม้เสือสิงที่ว่าจะกลายร่างเป็นมนุษย์ไม่ได้ก็ตาม

"ในนามของเคนโซราชาเจ้าแห่งหุบเขาป่าไม้แห่งนี้ขอสัณญาสาบานตนจะไม่มีวันเข่นฆ่า หรือทำร้ายร่างกายจิตเซเลน่าตัวเมียของข้า"

เคนโซปฏิญาณตนก่อนจะกัดนิ้วตนเองจนเลือดออกแล้วนำนิ้วนั้นจิ้มกลางหน้าผากฉันเบาก่อนที่ฉันจะต้องตกใจเมื่อเลือดนั้นจางหายหลุบเข้ากลางหน้าผากฉันเสมือนตรงนั้นไม่เคยมีเลือดของเคนโซ

"มันคืออะไร..."

ฉันถามด้วยความสงสัยมันแปลกตั้งแต่ที่ว่าเขาแปลงร่างได้แล้วไหนจะเลือดที่ป่ายกลางหน้าผากฉันอีก

"สิ่งนี้คือคำมั่นท่านเทพแห่งสัตว์สร้างเอาไว้เพื่อให้เราดูแลรักษาตัวเมียของตนเสมือนชีวิตเมื่อไหร่...ที่พวกนางตายตัวผู้เช่นพวกเราก็จะตายด้วย"

เขาพูดตอบก่อนจะจูบลงไหล่ขวาฉันเบาๆ

จักกะจี้มาก...ความรู้สึกแปลกๆนี้

"นอนพักเถอะตอนนี้มันดึกแล้ว..."

เขาพูดก่อนจะรั้งร่างกายของฉันให้ล้มตัวนอนข้างๆ..

"...ฝันดีนะ.."

ฉันยอมหยุดนิ่งเชื่อฟังแล้วหันหน้าซุกอกเขาให้อย่างเบาใจ...ถ้าฉันจะตายเพราะความใจง่ายของฉันนั้นอย่างน้อยก็ขอเก็บเกี่ยวอีกสักนิด

ในคืนนั้นฉันแทบไม่รู้สึกตัวเลยว่าเขาได้ไปหาเอาไฟที่ฉันต้องการมาไว้ในถ้ำนี้ให้แล้วซึ่งมันก็แรกมากับการที่มือของเขานั้นต้องมีแผลผุพอง

จิ๊บๆ! จิ๊บๆ

เสียงนกร้องมาพร้อมกับแสงพระอาทิตย์สาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างบานเล็กด้านข้องของฉันมีเคนโซนอนอยู่อย่างอ่อนเพลีย

...เสื้อผ้าฉันยังชุดเดินสินะค่อยยังชั่ว...

"เคนโซฉันตื่นละนะ..."

ฉันลองกระซิบเสียงเบาเมื่อเห็นว่าเขานอนนิ่งหายใจเบาๆไม่กระดุกกระดิกฉันก็รีบเตรียมย่องไปยืดเส้นยืดสายทันทีแต่ก็ต้องหยุดการกระทำนั้นเมื่อเคนโซรีบคว้าข้อมือฉันไปโดยไวทันที

"จะไปไหน..?"

น้ำเสียงงัวเงียของสิงโตหนุ่มถามพร้อมกับดันร่างกายตนเองที่ดูอ่อนล้าค่อยๆลุกขึ้นนั่งโดยที่ไม่ยอมปล่อยมือฉันเลยสักนิด

"จะยืดเส้นยืดสายออกกำลังกายตอนเช้านะ"

ฉันตอบก่อนจะหันมานั้งประจันหน้าเขาแล้วก็ต้องตกใจกับแผลตามตัวเขานี่ เขานอนไปทั้งๆที่ยังมีแผลแบบนี้ได้ยังไงกันมือของเขาที่ฉันกุมอยู่ก็มีสัมผัสที่ไม่คุ้นเคยอยู่ด้วย...นี้เขาต้องเจ็บตัวขนาดไหนกันตอนสู้กับเสือนั้น ฉันอดไม่ได้ที่จะไม่หยิกเขาสักทีก่อนจะถาม

"เจ็บมากมั้ย...ทำไมไม่กันละว่ามีแผล.."

ฉันมองดูแผลตามตัวเขาก่อนจะตัดสินใจฉีกเสื้อตัวเองเป็นเส้นพอดีแล้วรีบเช็ดทำแผลให้เขาตามของที่มี...

"...เซเลไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เพื่อข้าก็ได้ครับ.."

เขาพูดก่อนจะจับสื้อผ้าที่โดนฉันฉีกกระชากออกมาผันแผลให้เขา

"ไม่ได้หรอกเพื่อแผลที่หายไวและไม่เน่านายต้องพันแผล..."

ฉันตอบก่อนที่จะนั้งคุยกับเขาสักพักแล้วเดินไปหาหินไฟที่เขาเอามา...น่าทึ่งจริงๆที่หินก้อนนี้จะปลอยไฟออกมาตลอดเวลาไม่ดับเลยด้วย...มื้อนี้คงจะทำเนื้อย่างได้ ฉันคิดก่อนจะยิ้มเก้อเเล้วเดินเข้าหาเนื้อที่เขาเอามาไว้ทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***