ตอนที่3 นายไม่ใช่คน!

หลังจากพูดคุยกันจนถึงที่ฉันรีบลงกระโจนเข้าหาน้ำในทันทีด้วยความตื่นเต้นก่อนจะชวยเขามาเล่นน้ำด้วยกัน

"เคนโซลงมาสิตอนนี้น้ำกำลังเย็นได้ที่เลยนะ"

ฉันเรียกก่อนจะโดดหยองๆเล่นในน้ำอย่างชื่นมื่นทั้งที่อากาศเริ่มเย็นจัด

"ขะ...ข้าไม่..."

เขาทำท่าทำทางระริกๆกล้าๆกลัวก่อนจะจุ่มเท้าลงน้ำแล้วรีบย่างออกทันที

"...เคนโซนายกลัวน้ำหรอ..."

ฉันถามด้วยท่าทางงุงงง ไม่อยากจะเชื่อว่าคนสมัยก่อนนั้นเกลียดการจุ่มน้ำอย่างนั้น...แล้วเขาอาบน้ำทำความสอาดกันยังไง

"...ก็ไม่เชิงว่ากลัว ข้าก็แค่ไม่ชอบ"

เขาตอบก่อนจะทำหน้าหงอยแล้วก้าวลงน้ำอย่างฝืนๆ

"หยุด!.. ไม่ต้องลงมาเดียวฉันจะขึ้นไปช่วยนายเอง"

ฉันตอบก่อนจะยิ้มน้อยๆใช่แล้วฉันกะจะใช้โอกาสนี้ลวนลามกล้ามเนื้อนั้นสักหน่อย...แต่เดียวนะ...เสื้อที่ฉันใส่ตอนนี้มันเหมือนเสื้อของฉันในตอนที่ขับรถมาเลยนี่นา...ชุดนอน...ไม่ใส่บราหรือชั้นใน...ชุดขาว!

"ดะ...ได้ข้าจะรอ"

เขาตอบในขนะที่ฉันค่อยๆหันมองดูเงาตัวเองในน้ำเป็นจังหวะที่แสงจากดวงจันทร์สาทส่องมาพอดพอให้มองเห็นว่าหน้าตาเป็นยังไง

"นะ นี่มันหน้าของฉัน! ร่างกายของฉันเอง!?!"

ฉันลูบคลำไปมาที่ตัวเองอย่างตาตื่นทำไมฉันเพิ่งมาเห็นมาคิดเอาตอนนี้...นี่คือร่างกายของฉันหน้าของฉัน..ถ้าอย่างนั้นตัวเมียตัวผู้ฉันมาเป็นตัวเมียเขาตอนไหน?

"เกิดอะไรขึ้นเซเลน่า?"

คนบนฝั่งตะโกนถามด้วยความเป็นห่วงก่อนที่จะพยยามก้าวข้ามน้ำมา

"ไม่เป็นไรเดียวฉันไปหานะเคนโซ...นายช่วยหยิบหนังหมาป่าตรงนั้นให้หน่อยได้มั้ย..."

ฉันพูดพร้อมกับเขินไปด้วยฉันดีใจที่ร่างกายนี้คือของฉันในขนะเดียวกัน...ฉันก็สงสัยว่าตัวเองไปเป็นเสมือนภรรยาของเขาตอนไหน... แล้วก็ทำไมฉันถึงไม่คิดถึงเจดเลยสักนิด...ในขนะที่คิดท้าวของฉันกลับก้าวเดินไปด้วย

"ให้ข้าอุ้มเดินหรือปล่าว ทางกลับมีหินคมไม่เหมาะกับเซเลที่เท้านุ่มบางอย่างนั้น.."

เขาตอบพร้อมกับคลุ่มหนังหมาป่าที่ถูกเย็บติดกันแบบหยาบๆนั้นให้ฉัน

"...ฉันอยากลองเดินเองนะ..."

ฉันว่าแล้วก็ตัดสินใจที่จะเดินเหยีบพื้นไปเองแต่แล้วก็ต้องหยุดความคิดนั้นเพราะที่พื้นบริเวณด้านหน้ามีหินค้มอยู่จำนวนไม่น้อยไหนจะดูรกเพราะมีหญ้าขึ้นอีก..นี้คือเท่ากันว่าถ้าฉันเดินโอกาสโดนหินบาดมีและงูก็ด้วย..

"ฉัน...ขอเปลี่ยนความคิดยังทันมั้ยแหะๆ.."

ฉันหัวเราะแห้งแก้เขินก่อนจะจับมือเขาเบา ในขนะที่ฉันกำลังเขินเขากลับมีใบหน้ายิ้มแย้มจนหน้าบาน

"ได้สิ กลับกันเถอะเซเล"

ฉันตอบรับมือที่ซ้อนตัวฉันขึ้นอุ้มด้วยการอยู่นิ่งๆอย่างเขินๆทำอะไรไม่ถูกก่อนที่จะมีบางอย่างกระโจนออกมาจากพุ่มไม้

สิ่งนั้นคือ!!

"กรรร!!"

"เสื้อโครง!?!"

ฉันตกใจพูดเสียงดังตามมาด้วยการที่เคนโซรีบวิ่งพาฉันไปใกล้น้ำก่อนจะวางฉันลงอย่างเบามือเตรียมตั้งหลักต่อสู้ก่อนที่สิ่งไม่คาดคิดจะเกิดขึ้น เคนโซกลายร่างเป็นสิงโตตัวใหญ่ในทันที!

"นะ นี่มันอะไรกัน!"

ฉันแผดเสียงออกมาด้วยความตกใจก่อนจะเซนั่งลงน้ำอย่างไม่ทันตั้งตัว...ถ้าคำพื้นบ้านมีว่าเสือสมิงหลอกกินคน...ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ฉันเจอตอนนี้คือสิโตสมิงหรอ!!

ฉันมองดูภาพการต่อสู้ที่ดุเดือดตรงหน้าอย่างหวาดหวั่นก่อนที่การต่อสู้ตรงหน้าจะจบลงอย่างรวดเร็วด้วยคำว่าเสือที่พุ่งกระโจนใส่เคนโซเป็นฝ่ายแพ้

เคนโซค่อยๆหันจากร่างของเสื้อขาวตัวใหญ่มาหาฉันก่อนจะจ้องมองด้วยนัยตาสีทองตามตัวของเขามีบาดแผลเหวอะอยู่

"...อย่า..อย่าเพิ่งเข้ามานะ.."

ฉันพูดด้วยเสียงสั่นๆก่อนจะเดินถอยหลังลงน้ำเรื่อยๆ

"กรรร..."

เสียงดูอ่อนลงต่างจากเสียงในตอนที่ไล่กัดกับสิงโตแต่ถึงไงฉันก็กลัว..

ฉันตัดสินใจวิ่งลงไปกลางน้ำลึกก่อนที่จะเห็นเคนโซในร่างสิงโตวิ่งพุ่งกระโจนตามมาอย่างดุเดือดเหมือนต้องการตะคุบฉันคนเดียวเท่านั้นเสียงคำรามดูหวาดหวั่นบางอย่างเขาลงน้ำพยายามตามฉันอย่างทุลักทุเลในขนะที่ความกลัวก็พลักดันให้ฉันรีบแหวกว่ายตะเกี่ยตะกายไปอีกฝั่ง เคนโซที่ดูกลัวน้ำในตอนแรกกลับว่ายน้ำตามติดฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย...

"...ฉัน...ตายแน่.."

ยิ่งระยะของเราใกล้กันมากเท่าไหร่ความกลัวในใจกลับเล่นงานฉันหนักเท่านั้น...

ถ้าฉันจะตายก็ขอตายอย่างไม่เจ็บปวดดีกว่า...

ฉันกลัวจนถึงขนาดที่ว่าสลบกลางน้ำไปทั้งอย่างนั้น

ทำไมนะ...ฉันกลัว...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***