ตอนที่2 เริ่มปรับตัว

/เซเลน่า/

....เช้าแล้วหรอ...

ฉันพลิกตัวไปมาช้าๆเข้าหาบางสิ่งที่อบอุ่นแต่กับมีสัมผัสที่ดูแข็งแล้วนุ่มนิ่ม

ทำไมเจดถึงตัวใหญ่ขึ้นะ...

"...ที่รักเช้าแล้วนะ...ไปอาบน้ำได้แล้ว.."

ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียก่อนจะยื่นมือไปกอดก่อนจะสดุ่งตกใจในความต่างของร่างกาย ผมที่ดูยาวและฟูกล้ามเนื้อที่ดูแน่นกว่าปกติ...

"...อือ...ตัวเมีย.."

น้ำเสียงทุ่มต่ำน่าฟังที่ไม่คุ้นดังข้างตามมาด้วยตัวฉันเองที่สดุ่งตกใจจนตกลงพื้น

"คะใครคะ! คะ...คุณเป็นใคร!"

ฉันแผดเสียงดังถามด้วยท่าทางที่คล้ายจะขู่ฟ่อได้เลยแน่ละใครมันจะไปคิดว่านอนๆตื่นมากลับมีผู้ชายที่ไม่รู้จักนอนอยู่ข้างๆ ถ้าไม่รีบเครียเจดรู้เข้าคงเสียใจแย่!

"เจ็บมากหรือไม่..."

เขารีบพุ่งตัวลงมาชอนร่างฉันขึ้นอุ่มอย่างทนุทนอมพร้อมดูอาการ...

ชั่วขนะฉันลืมความเจ็บไปเลย

"นะ..นายเป็นใคร.."

"...ข้าคือตัวผู้ของเจ้า และเจ้าคือตัวเมียของข้า"

เขาพูดก่อนจะสวมกอดฉันเบาๆ

".ตะตัวอะไรนะ...ตัวผู้!?!"

อะไรคือการที่เขาแทนตัวเองว่าตัวผู้แล้วคือตัวเมีย...

ฉันรีบหันมองรอบตัวทันทีก่อนจะดีดตัวลุกจากตักเขาเพื่อสำรวจโดยรอบทันที... ไม่อยากจะเชื่อ ตรงนี้ไม่เหมือนคอนโดของฉันเลยสักนิด!

ฉันลืมบางอย่างไป...ฝนตก...

ฉันกุมขมับตัวเองแน่นตามมาด้วยภาพของเหตุการณ์ฉันขับรถออกคอนโดเพื่อไปหาเจดที่นอเล่นชู้กับเพื่อนรักฉันเรน... หลังจากนั้นมีรถสวนทางมาฉันหักหลบตกหน้าผา...ฉันตายแล้ว...หรอ!

"ตัวเมียเจ้าเป็นอะไรไป เจ็บตรงไหนหรือ!.."

น้ำเสียงเป็นกังวลของเขานั้นเรียกคืนสติดที่กำลังจะขาดของฉันอ่า...นี่ตอนนี้ฉันกำลังสิงร่างเมียเขาอยู่นั้นหรอ!

"...ฉะ...ฉันขอโทษ..ขอโทษค่ะ!"

ฉันรีบก้มแทบท้าวเขาทันทีพร้อมพูดขอโทษ ฉันรู้ตัวตอนนี้ฉันก็คืออาจชยากรที่แย่งร่างภรรยาเขามาเหมือนในนิยาย...หรือว่าภรรยาเขาตายพร้อมฉันกัน..

"ไม่เป็นไรนะตัวเมีย..."

เขารีบกอดฉันก่อนจะปลอบด้วยการลูบหลังให้เบา

ตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้...ใช่แล้วฉันร้องไห้เพราะตังตัวไม่ทันเลยอยู่ๆก็ถูกแฟนที่คบกันมาหกปีนอกใจไหนจะมาตายเพราะรถตกผาอีก...

ฉันใช้เวลาในอ้อมกอดของเขานานจนคาดว่าเป็นเวลาเที่ยงแล้วจึงหยุดร้องแล้วหลับซบอกเขาอย่างนั้น

...เจดทรยศฉันเพราะอะไร...

/เคนโซ/

ตัวเมียของข้าต้องถูกไอบ้ากักขังนางไว้ในนั้นทำร้ายมาแน่นางถึงได้ดูสั่นกลัวได้ขนาดนั้นร่างเล็กๆที่ร้องไห้กอดข้าร้องหนักจนสลบหลับไปอย่างนี้...อย่าให้ข้ารู้นะว่ามันเป็นใคร...

ตัวข้าในตอนนี้รู้สึกเจ็บแปลกๆในอก ตอนนี้ก็เริ่มบ่ายแล้วข้ามีหน้าที่นำคนของข้าออกล่า...ตอนนี้คงต้องลานางแล้ว... ใบหน้าเนียนนุ่มเส้นผมดำสนิดเหมือนกลางคืน...ผิวขาวเหมือนไข่มุกของเผ่าปลา..งดงามเกินกว่าใครในที่นี้ข้าไม่อยากห่างนางเลย...

"ข้าไปก่อนนะอีกสักพักข้าจะกลับมาพร้อมอาหาร"

ตลอดการออกล่าไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้ข้าคนนี้ใจร้อนสั่งการทำอะไรก็รีบเร่งไปหมด

"ท่านเจ้าป่า...เราพักกันก่อนดีมั้ยครับทุกคนดูน่าจะเหนื่อยกันแล้ว..."

"เคนโซ...นี่ท่านรีบกลับไปหาตัวเมียหรือฮ่าๆ"

เสียงกระซิบข้างหูของไคลไม่ได้ช่วยให้ข้าตลกตามเลยสักนิด บางทีข้าอาจจะรีบร้อนกลับไปหานางก็ได้...

"ท่านเจ้าป่าผมพบต้นผลไม้แดงอยู่ทางโน้นท่านต้องการส่วนหนึ่งเพื่อนำไปให้รานินมั้ยครับ?"

เสนถามก่อนจะเดินไปรวบรวมเนื้อที่แร่เสร็จแล้วมาวางรวมมัดเป็นก้อน

"เคนโซท่านรู้หรือไม่ว่าผลไม้แดงนั้นมีสัพคุณช่วยให้ตัวเมียตกมันได้ไวขึ้นด้วยนะ และก็เป็นของโปรดของตัวเมียหลายๆคนเลย"

ไคลกระซิบกระซาบก่อนจะหัวเราะร่าเมื่อเห็นสีหน้าที่เริ่มแดงละเรื่อของเพื่อนสนิด

"...ออกล่ากันต่อได้!"

/เซเลน่า/

"...หะ..เห็นนั้นมั้ย..ใคร.."

เสียงพูดที่ดังมาแต่ไกลๆคล้ายมีคนส่อง...

ฉันลืมตาตื่นก่อนจะค่อยๆลุกเดินไปที่หน้าต่าง... ใช่แล้วที่นี่เป็นภูเขาหินที่ถูกบางสิ่งขุดจบเป็นรูคล้ายบ้านใต้ดินแต่ไม่ไดอยู่ลึกมีหน้าต่างที่น่าจะถูกทำไว้ให้ลมระบายความชื้นในนี้ได้...ฉันลองสังเกตุดีๆแล้วหละ...ที่นี่ไม่เหมือนแถวบ้านเลยต่างกันมากฉันออกจากที่ในนี้ไม่ได้เพราะมีหินปิดทางเข้าเอาไว้...นี้ฉันย้อนมายุคมนุษย์ถ้ำนั้นหรอ...

"ไม่จริงหรอก! มันจะมีผู้หญิงที่ไหนงดงามกว่าข้าอีกเคนโซ ต้องเลือกข้ามากกว่า!"

"ไม่สิท่านเคนโซต้องเลือกข้า! อีกไม่กี่เดือนข้าก็จะตกมันแล้ว!"

เสียงทะเลาะว่องแว่งดังแวดๆของผู้หญิงด้านนอกลอยเข้ามาไม่หยุดเคนโซอะไรของพวกหล่อนกันเอ้ยเสียงดังอะไรเบอนั้น!

"จิๆ...ทำไมฉันต้องมาไกลถึงยุคมนุษย์ถ้ำกันด้วยฮื่อ~"

ฉันครวญครางกับตัวเองเบาๆเมื่อมองดูสภาพโดยรอบกับการสำรวจภายในเตียงที่ฉันนอนอยู่นี้คือแผ่นหินที่เรียบและปูด้วยขนเสือขนหมาป่า...ในนี้ดูโล่งมากมีแค่ผักหญ้าบางอย่างเท่านั้นที่แห้งแข็งกับเนื้อที่ถูกตากจนแห้งไม่มีร่องรอยการใช้ไฟเลยสักที่...อ่านี่ฉันกำลังจะตายในไม่ช้าแน่...

โคลกๆ!

เสียงท้องของฉันในตอนนี้ร้องได้น่ากลัวมาก...

โฮกๆ~สามีเจ้าของร่างรีบกลับมาเถอะฉันกำลังจะหิวตายไปกับเศษเนื้อแห้งนี้...

"ให้ตายสิหินก้อนนี้ทำไมมันหนักอย่างนี้กัน!..."

ฉันเริ่มบ่นก่อนจะพยายามดันหินอีกครั้ง...ผลก็คือไม่ไหวติ่งเลยสักนิด...อ่า..แย่จังสวมร่างคนยุคหินแต่แรงดันไม่มีเลย...ถ้าฉันกลับไปได้จะเขียนนิยายกล่าวสักเรื่องว่าผู้ชายยุคนี้ทำไมถึงแรงเยอะขนาดที่แบกหินก้อนเท่าช้างมาปิดถ้ำตัวเองได้วะ!

"...น้ำก็ไม่มี...ฉันตายแน่.."

"พวกเรากลับเข้าถ้ำกันเถอะเดียวพวกสัตว์ป่าชั้นต่ำพวกนั้นจะเริ่มออกล่ากันแล้ว"

...ฉันจะตายแล้วนะ...เมื่อไหร่คุณสามีร่างนี้จะมา...ผู้หญิงพวกนนั้นก็อีกทำไมมีแรงปิดเปิดถ้ำได้แล้วไมฉันไม่มีกัน!!

"พวกเรากลับมาแล้ว!"

"ข้ากลับมาแล้วนะตัวเมียของข้า"

เสียงของผู้ชายเริ่มดังเรียกหาตัวเมียของกันและกันวินาทีนั้นทำเอาใจฉันเต้นดีใจมากจนจะกระโจนใส่หินแล้วสวรรค์ในที่สุดท่านก็ส่งเขากลับมา

ครื้นๆ!

"นาย! กลับมาสักทีในที่สุด!"

ฉันโผล่เข้ากอดเขาอย่างมีความสุขก่อนจะผละตัวออกมาเมื่อได้กลิ่นคาวจากเนื้อที่เขานำมา

"เออ...กินอะไรดีละมื้อนี้..."

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***