ตอนที่ 5: แผนการที่มองไม่เห็น

หลังเลิกเรียนในวันนั้น บรรยากาศรอบตัวของภูมิดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย นักเรียนหลายคนเริ่มพูดถึงเขาด้วยความประหลาดใจและความหวาดกลัว บางคนเลี่ยงที่จะเดินเข้าใกล้ ในขณะที่บางคนมองเขาด้วยความชื่นชม

วินเดินตามภูมิไปที่ลานจอดจักรยานพร้อมสีหน้ากังวล

"นายคิดว่าพวกนั้นจะกลับมาหาเรื่องอีกไหม?" วินถามเสียงเบา

"แน่นอน" ภูมิพูดเรียบๆ ขณะปลดโซ่ล็อกจักรยาน

"แล้วนายจะทำยังไง?"

"ฉันจะจัดการเอง"

วินถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าภูมิมีแผนอะไรอยู่ แต่จากที่เห็นในห้องเรียน เขาเชื่อว่าภูมิไม่ใช่คนธรรมดา

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อทั้งสองหันไปมองก็พบกับชายร่างสูงสามคนจากเมื่อเช้า คราวนี้พวกเขาไม่ได้มาคนเดียว แต่พาเพื่อนอีกสามคนมาด้วย

"แกจะหนีไปไหนไม่ได้อีกแล้ว" หัวหน้ากลุ่มพูดพร้อมรอยยิ้มเยาะ

วินถอยหลังไปด้วยความตกใจ "พวกเขาเอาคนมาเพิ่มอีก!"

ภูมิยังคงนิ่ง เขาจูงจักรยานออกมาและยืนเผชิญหน้ากับกลุ่มชายทั้งหก

"ถ้าพวกนายต้องการแก้แค้น งั้นก็ทำสิ่งที่อยากทำ" เขาพูดเสียงเย็น

หัวหน้ากลุ่มหัวเราะ "แกกล้าดียังไงมาท้าทายพวกฉันแบบนี้!"

เขายกมือส่งสัญญาณให้ลูกน้องเข้ามาล้อมภูมิ แต่ก่อนที่ใครจะทันได้แตะตัวเขา ภูมิกลับพูดขึ้น

"ก่อนที่นายจะลงมือ นายแน่ใจแล้วหรือว่านี่เป็นการตัดสินใจที่ดี?"

คำพูดของเขาทำให้หัวหน้ากลุ่มชะงักไปเล็กน้อย "แกหมายความว่ายังไง?"

"นายคงไม่อยากให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่จนถึงหูครูใหญ่ หรือแย่กว่านั้น...ผู้ปกครองของนาย" ภูมิพูดพร้อมสายตาที่เยือกเย็น

หัวหน้ากลุ่มกัดฟันแน่น "แกขู่ฉันเหรอ?"

"ไม่ใช่ขู่ แต่ฉันแค่เตือน นายรู้ว่าฉันสามารถทำได้ ฉันไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ง่ายๆ"

คำพูดนั้นทำให้กลุ่มนักเรียนลังเล พวกเขามองหน้ากันด้วยความสับสน หัวหน้ากลุ่มเริ่มมองไปรอบๆ ราวกับกำลังประเมินสถานการณ์

"แล้วถ้าฉันไม่สนล่ะ?" หัวหน้ากลุ่มถาม น้ำเสียงเริ่มสั่นไหวเล็กน้อย

ภูมิยิ้มบางๆ "ถ้านายไม่สน งั้นก็ลองดู ฉันจะไม่หนีและไม่ร้องขอความช่วยเหลือ แต่ผลที่ตามมานายต้องรับผิดชอบเอง"

บรรยากาศรอบตัวเงียบสนิท ทุกคนรู้สึกถึงความมั่นใจในคำพูดของภูมิ มันไม่ใช่ความมั่นใจธรรมดา แต่เป็นความมั่นใจที่ทำให้คนฟังรู้สึกกดดัน

หลังจากเผชิญหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง หัวหน้ากลุ่มก็พยักหน้าให้ลูกน้องถอยไป

"แกโชคดี แต่ครั้งหน้าอย่าหวังว่าจะง่ายแบบนี้อีก" เขาพูดก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับลูกน้อง

วินถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก "นายทำได้ยังไง?"

"ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แค่พูดในสิ่งที่พวกเขากลัว" ภูมิตอบเรียบๆ

เขาขึ้นจักรยานและเริ่มปั่นกลับบ้าน โดยไม่พูดอะไรอีก แต่วินยังคงยืนมองตามเขาไปด้วยความสงสัยและประทับใจในตัวเด็กหนุ่มร่างเล็กที่เต็มไปด้วยความลึกลับและน่าทึ่งคนนี้.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่ 4: การเผชิญหน้า