ตอนที่ 3: ก้าวแรกสู่สังเวียนจริง

เดือนถัดมา นที ฝึกซ้อมอย่างหนักในค่ายมวยของลุงหมาน ทุกเช้าเขาวิ่งขึ้นเขา ลากยางรถยนต์หนักๆ ไปตามทางลูกรัง และซ้อมชกเป้ากับถุงทรายจนมือแทบพัง แต่ในสายตาของลุงหมาน นทีแตกต่างจากเด็กคนอื่นอย่างชัดเจน

"ไอ้หนู มึงมันหมัดโคตรแม่น! ใจเย็น โฟกัสให้มากกว่านี้ แล้วแกจะไปได้ไกล" ลุงหมานตะโกนจากข้างเวที

วันหนึ่งหลังจากการฝึก ลุงหมานเดินเข้ามาหานที พร้อมกับจดหมายใบเล็กๆ ในมือ

"ข้ามีข่าวดี เจ้าจะได้ขึ้นเวทีไฟต์แรกในชีวิต ไฟต์นี้จัดในงานวัดที่อำเภอข้างๆ แต่คู่ต่อสู้นี่ไม่หมูนะ เป็นลูกชายของอดีตนักมวยแชมป์เก่าในพื้นที่ เจ้าจะเอาไงล่ะ?"

นทีหยิบจดหมายมาดู ดวงตาเป็นประกาย แม้จะรู้ว่านี่เป็นแค่ไฟต์เล็กๆ แต่สำหรับเขา มันคือก้าวแรกที่สำคัญ

"ผมพร้อมครับลุง ผมรอมานานแล้ว"

---

วันแข่งขัน

สนามมวยชั่วคราวถูกตั้งขึ้นกลางลานวัด เสียงเชียร์จากชาวบ้านดังก้องไปทั่ว มีคนจำนวนมากมารวมตัวกันเพื่อชมการต่อสู้ นทีเดินขึ้นสังเวียนพร้อมกับคู่ต่อสู้ของเขา บอย เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ดูแข็งแกร่งเกินอายุ

เสียงระฆังเริ่มต้นดังขึ้น

บอยเป็นฝ่ายเปิดฉากก่อน ด้วยหมัดตรงและลูกเตะหนักๆ ที่ทำให้นทีต้องถอยไปตั้งหลัก แต่เขาไม่ตื่นตระหนก ใช้ความเร็วและไหวพริบหลบหลีกการโจมตี

"เจ้าเด็กนี่ไวเหมือนงูเลยแฮะ!" ชาวบ้านพูดคุยกันด้วยความตื่นเต้น

นทีใช้ช่วงจังหวะที่บอยเสียการทรงตัว ตอบโต้ด้วยหมัดฮุกซ้ายที่เฉียบคมเข้าไปที่ปลายคาง บอยเซถอยหลัง แต่ไม่ยอมแพ้ เขาพุ่งเข้าใส่ด้วยแรงทั้งหมดที่มี

---

ช่วงท้ายไฟต์

ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือดจนมาถึงยกสุดท้าย นทีมองคู่ต่อสู้ที่เริ่มหมดแรง เขาตัดสินใจใช้ท่าที่เคยชำนาญในชาติก่อน—หมัดอัปเปอร์คัต!

หมัดนั้นพุ่งทะยานขึ้นสู่ปลายคางของบอยอย่างแม่นยำ เสียงล้มดังสนั่น คนดูรอบสนามแทบกลั้นหายใจ กรรมการนับถึงสิบ บอยไม่ลุกขึ้นมา

"นทีชนะ!" เสียงโฆษกประกาศดังก้อง

---

หลังจบไฟต์ นทีลงจากเวทีพร้อมกับเสียงปรบมือจากผู้ชม ลุงหมานตบไหล่เขาด้วยรอยยิ้ม

"ข้ารู้แล้วว่าเจ้ามีของ ไฟต์นี้แค่เริ่มต้น เตรียมตัวให้ดี เพราะหลังจากนี้มันจะยิ่งยากขึ้น"