ตอนที่ 20 ไข้ขึ้น

มิติรักบัลลังก์หงษ์

ตอนที่ 20 ไข้ขึ้น

เสี่ยวเฟิ่งและองค์รชทายาทพลัดตกเหวลงมาพร้อมกัน ในขณะที่ร่างของทั้งคู่ลอยเคว้งกลางอากาศ องค์รัชทายาทก็ตัดสิ้นใจเรียกสัตว์เทวะของตนออกมา!

"หลงเย่!!!!"     เสียงของพระองค์แผดก้องกังวาน พลังอำนาจแผ่ไพรศาลไปทั่วบริเวณ เพียงชั่วพริบตา มังกรทะยานฟ้าก็ปรากฏตัวขึ้น!

มังกรสีเงินตัวใหญ่พุ่งทะยานผ่านก้อนเมฆ เกล็ดบนร่างกายนั้นแวววาวดุจอัญมณีล้ำค่า ขนาดลำตัวยาวใหญ่วัดได้เกือบพันศอก นัยน์ตาสีอัคคีมองเห็นชัดในเวลากลางคืน แผงขนบนลำคอแผ่สยายและโบกสะบัดไปตามแรงลม อุ้งเท้าใหญ่มีเล็บสีดำยาวเฟื้อยจรดปลายหางมีคลีบคล้ายกับลายฉลุประดับอยู่

เมื่อดวงตาคมเฉียบมองเห็นผู้เป็นเจ้าของ เจ้ามังกรก็ดิ่งเข้าไปหาองค์รัชทายาทในทันที ร่างกายกลมใหญ่กอดรัดรอบๆตัวขององค์รัชทายาทและเสี่ยวเฟิ่ง มีละอองสีฟ้าแผ่กระจายออกมา ทำให้ร่างของทั้งคู่ไม่ตกกระแทกพื้น 

เมื่ออุ้งเท้าสัมผัสพื้นดินมังกรตัวนั้นก็ค่อยๆวางร่างขององค์รัชทายาทและเสี่ยวเฟิ่ง องค์รัชทายาทลุกขึ้นก่อนจะหันไปสั่ง  "ขอบใจเจ้ามาก เจ้าไปได้แล้ว"

มังกรตัวนั้นพยักหน้าพร้อมกับเหินขึ้นฟ้าลับหายไป...

องค์รัชทายาทหันกลับมามองเสี่วเฟิ่งอีกครั้ง ในตอนนี้ หน้าของนางซีดมากมีเหงื่อเม็ดใหญ่เกาะอยู่เต็มใบหนา เลือดที่แผลก็ไหลออกมาไม่หยุด ลูกดอกธนูยังคงปักอยู่ที่เดิม

"เสี่ยวเฟิ่ง!!"  สายตาของพระองค์ฉายแววร้อนใจอย่างเด่นชัด เขาเป็นห่วงนางอย่างที่ไม่เคยห่วงใครมาก่อน จากนั้นเขาจึงใช้วงแขนกว้างช้อนตัวนางขึ้นพลางหันซ้ายหันขวาเพื่อหาที่หลบน้ำค้าง จนในที่สุดสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับโพรงอะไรบางอย่างเข้า 

องค์รัชทายาทไม่รีรอรีบพาร่างของเสี่ยวเฟิ่งเข้าไปหลบในนั้นทันที เขาวางร่างของนางลงอย่างเบามือพร้อมทั้งฉีกชายผ้าของตนกดแผลนางเอาไว้

"เสี่ยวเฟิ่ง เจ้าได้ยินข้ารึเปล่า!"

องค์รัชทายาทเอ่ยถาม นางได้ยินเขาทุกคำแต่นางตอบกลับเขาไม่ได้ เปลือกตาของนางหนักอึ้ง มือที่ไร้เรี่ยวแรงค่อยๆยกขึ้นมา จับชายเสื้อขององค์รัชทายาทแล้วกระตุกเบาๆ

"เสี่ยวเฟิ่ง!!"

"ขะ ข้าเจ็บ~ ..."   นางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า 

"เสี่ยวเฟิ่งเจ้าเป็นยังไงบ้าง?"

"ขะ ข้า...ข้าเจ็บ...เจ็บมาก~...."  

"เสี่ยงเฟิ่ง เจ้าทนเจ็บอีกนิดได้หรือไม่ ข้าต้องดึงธนูออกก่อน จึงจะสามารถรักษาเจ้าได้..."

"......."   เสี่ยวเฟิ่งไม่ตอบนางหายใจหอบถี่ นางเม้นปากแน่นเพราะแผลนั้นเริ่มปวดขึ้นเรื่อยๆ  ลมหายใจของนางเริ่มติดขัด ในใจนางตอนนี้พลางคิดว่านางกำลังจะตายอย่างนั้นหรือ เพราะมันทั้งเจ็บและทรมานเหลือเกิน

แต่นางจะตายตอนนี้ไม่ได้ เรื่องที่นางต้องทำยังไม่สำเร็จลุล่วง นางยังไม่ได้เหยียบแผ่นดินของฉางอิ๋นเลย! นางจะตายได้อย่างไร!

เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงกัดฟันสู้ นางรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มี ค่อยๆลืมตาขึ้นมามององค์รัชทายาทก่อนจะพยักหน้าให้เขา

"เอาเลย~ อึก ขะ ข้ายังทนได้~..แคร่กๆ."  แม้ปากจะบอกว่าไหว แต่สีหน้านั้นไม่สู้ดีนัก คิ้วเรียวงามขมวดเข้าหากันเป็นปม ดวงตาของนางแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ลมหายใจของนางเริ่มหนักหน่วงขึ้น นางกำชายเสื้อขององค์รัชทายาทแน่น ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีก

"เร็วเข้า..ช่วยข้าที..ขะ ข้ายัง..ข้ายังตายตอนนี้..ไม่ได้...."

"เสี่ยวเฟิ่งอดทนนะ...ข้าจะช่วยเจ้าเอง!!"

เมื่อเวลาเริ่มเหลือน้อยสถานการณ์บังคับให้องค์รัชทายาทต้องทำ เขาขบฟันตัวเองแน่น มือข้างหนึ่งกดที่แผล ส่วนอีกข้างกำที่ก้านธนู ลมหายใจหนักๆพ่นออกมาอยู่สองสามครั้ง ก่อนที่พระองค์จะดึงลูกดอกธนูออกในพรวดเดียว...

พรวด!!!!!

"อ๊าาาาาาก!!!"    เสี่ยวเฟิ่งแผดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ร่างของนางสั่นเทา องค์รัชทายาทกดร่างของนางเอาไว้ ก่อนจะใช้พลังที่พระองค์มี สะกัดลมปรานห้ามเลือดให้หยุดไหล

องค์รัชทายาทห้ามเลือดได้สำเร็จ แต่ร่างของนางนั้นยังอ่อนเพลียมาก พระองค์จึงออกไปด้านนอกเดินลัดเลาะเพื่อหาแหล่งน้ำ เมื่อเจอลำธารพระองค์ก็รีบเอาผ้าชุบน้ำพร้อมกับปั้นหมาดๆ ก่อนจะเดินไปเด็ดใบไม้ พับเป็นกรวยเพื่อตักน้ำไปให้นางดื่ม

"เสี่ยวเฟิ่งข้ามาแล้ว...เจ้าดื่มน้ำก่อนนะ"  พระองค์เอ่ยขึ้นแต่เสี่ยวเฟิ่งกลับไปไม่ตอบสนองใดๆ นางนอนขดตัวร่างกายสั่นสะท้าน องค์รัชทายาทจึงใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของนาง ก็พบว่าร่างของนางนั้นร้อนเป็นไฟ ริมฝีปากซีดเผือกพึมพำเบาๆ

"หนะ หนาว ข้าหนาว...."

"เสี่ยวเฟิ่ง!!"

องค์รัชทายาทจับตัวนางพลิกขึ้นมา ก่อนจะป้อนน้ำให้นางดื่ม หลังจากป้อนน้ำนางเสร็จพระองค์ก็ทรงจัดการเช็ดแผลให้นาง 

"เสี่ยวเฟิ่ง ข้าไม่ได้ตั้งใจจะล่วงเกินเจ้านะ"  องค์รัชทายาทพูดขึ้นพร้อมกับถอดเสื้อของนางออก รอยแผลนั้นอยู่บนเนินอกถัดจากหัวไหล่ของนางลงมา เขาใช้ผ้าที่ชุบน้ำมาแล้ว ค่อยๆเช็ดรอบๆบาดแผล จากนั้นเขาก็วิ่งกลับไปที่ลำธารเพื่อชุบน้ำอีกครั้ง เมื่อกลับมาองค์รัชทายาทก็เร่งเช็ดตัวให้นาง เสร็จจากเช็ดตัว พระองค์ก็ก่อไฟเพื่อสร้างความอบอุ่น

แต่ความหนาวที่นางมี ไม่ใช่ความหนาวจากภายนอก หากแต่เป็นไอเย็นที่เกิดอยู่ภายใน ต่อให้ไฟร้อนแค่ไหน ร่างกายของนางก็ยังหนาวและเย็นอยู่ดี

"หนาว~...หนาว~..."   น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นอีก

"เสี่ยวเฟิ่ง เจ้ายังหนาวอยู่รึ?" 

"หนาว~...ข้าหนาว~..."

องค์รัชทายาทถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจนอนลงข้างๆแล้วรั้งกอดนางเอาไว้ ไออุ่นจากร่างกายส่งผ่านถึงกัน

อ้อมกอดของพระองค์นั้น ทำให้นางสงบลง...

-

-

-

การกอด คือการรักษาไข้อย่างถูกวิธี 😅

(เจอคำผิดกรุณาแจ้งไรท์ด้วยนะคะ)🙏

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***