ตอนที่ 19 ล่าสัตว์เทวะ เสี่ยวเฟิ่งบาดเจ็บ!

มิติรักบัลลังก์หงษ์

ตอนที่ 19 ล่าสัตว์เทวะ เสี่ยวเฟิ่งบาดเจ็บ!

เมื่อฮ่องเต้ประกาศราชโองการ องค์รัชทายาทก็ออกเดินทางไปยังหมู่แถบเชิงเขาที่สัตว์เทวะเร่ร่อนออกอาละวาด องครักษ์ลั่ว เสี่ยวเฟิ่งพร้อมด้วยทหารผู้ติดตามอีกจำนวนหนึ่งออกเดินทางมาพร้อมกัน

พวกเขาใช้เวลาหนึ่งวันในการเดินทาง เมื่อมาถึง ทั้งหมู่บ้านก็ถูกปล่อยทิ้งร่างไปแล้ว ชาวบ้านหอบข้าวของหนีตายไปอยู่ที่อื่นเฝ้ารอทางการให้มาสะสางเรื่องนี้ 

ขณะที่ขบวนขององค์รัชทายาทเสด็จมาถึงนั้นเวลาก็จวนจะมืดค่ำและด้วยการออกล่านั้นมีเวลาที่จำกัด เพราะสัตว์เทวะตัวนี้จะออกมาปรากฏตัวในเวลากลางคืน พวกเขาจึงรีบกระจายกำลังตามจุดต่างๆทันที

-ตกดึก-

คืนนี้เป็นคืนเดือนดับทุกที่จึงมืดสนิทแทบจะมองไม่เห็นทาง องครักษ์ลั่วนำกำลังทหารแอบซุ่มอยู่โดยรอบ ท่ามกลางความมืดมิด ทุกคนแทบจะไม่ขยับตัว มีเพียงจั๊กจั่นเรไรส่งเสียงร้องระงม นกป่าที่ออกหากินในเวลากลางคืน ก็กระพือปีกบินออกจากรัง ทุกอย่างในเพลานี้ดูสงบเงียบ ไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆ

 องค์รัชยาทนั่งหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ โดยมีเสี่ยวเฟิ่งนั่งหลบอยู่ด้วย นางชะเง้อมองหาสัตว์เทวะตัวนั้นด้วยยความอยากรู้อยากเห็น แต่ทว่าเวลาก็ผ่านมานานพอสมควร เจ้าสัตว์ตัวนั้นก็ยังไม่ปรากฏตัวออกมาเสียที เสี่ยวเฟิ่งถอนหายใจพร้อมกับสะกิดองค์รัชทายาทเบาๆ

"นี่ รอมานานแล้วนะ ตกลงสัตว์เทวะตัวนั้นจะออกมารึเปล่า?"   นางถาม องค์รัชทายาทจึงหันกลับมามองนางด้วยสายตาตำหนิ

"ไม่ทันไรก็บ่นซะแล้ว"

"ไม่ได้บ่นข้าแค่ถามเฉยๆแค่นี้ก็ต้องดุด้วย"

"ข้าไม่น่าพาเจ้ามาด้วยเลย.."    องค์รัชทายาทถอนหายใจหนักๆอย่างจนใจก่อนจะพูดขึ้นอีก "ที่ไหนมีสตรที่นั้นย่อมวุ่นวายสินา"

เมื่อได้ยินเช่นนั้นเสี่ยวเฟิ่งถึงกับควันออกหู นางแค่ถามว่าสัตว์เทวะตัวนั้นจะออกมารึเปล่า เพียงเท่านี้เหตุใดจึงต้องใช้ถ้อยคำตำหนินาง เสี่ยวเฟิ่งลุกขึ้นยืนด้วยความโมโหก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงดัง

"นี่! ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ข้าแค่ถามเฉยๆทำไมต้องพูดเหมือนข้าสร้างความวุ่นวายใหญ่โตขนาดนั้น!"

"เจ้าจะพูดเสียงดังทำไม นั่งลงเดี๋ยนี้!!"

"ไม่!!"

โฮกกกกกก!!!

ไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้เถียงกันจบ เสียงคำรามก็ดังขึ้น จั๊กจั่นเรไรที่เคยร้องก็เงียบชะงัดลง ทำเอาเสี่ยวเฟิ่งหัวใจหักวูบ!

องค์รัชทยาทรีบกระชากนางให้นั่งลง ก่อนที่สายตาของทั้งคู่จะเหลือบไปเห็นเสือขาวตัวใหญ่ลายพาดกลอนเดินเยื่องย่างผ่านจุดที่พวกเขาซุ่มรออยู่

ดวงตาของเสี่ยวเฟิ่งเบิกกว้างที่แท้สัตว์เทวะที่ออกอาละวาดคือเสือขาวอย่างนั้นหรือ ตัวของมันใหญ่พอๆกับกระทิงร่างกายกำยำซ้ำยังมีพละกำลังมากมาย เห็นทีงานนี้คงไม่ใช่เรื่องง่ายเสียแล้ว 

ในตอนแรกที่มาถึงองค์รัชทายาทสั่งให้คนวางกับดักเอาไว้ แต่เมื่อเห็นรูปร่างของมัน กับดักใหญ่แค่ไหนก็คงจะเอาไม่อยู่ และที่สำคัญองค์รัชทายาทไม่สามารถใช้พลังต่อหน้าเสี่ยวเฟิ่งและทหารเหล่านั้นได้ แผนการจับกุมจึงต้องดำเนินต่อไป

เสียงฝีเท้าหนักๆเหยียบย่ำลงบนพื้น เสือตัวนั้นกำลังจะเดินมาถึงจุดที่วางกับดักเอาไว้ องครักษ์ลั่วเตรียมสั่งการทหารให้ลงมือ องค์รัชทายาทก็กำดาบในมือแน่นเช่นกัน เสี่ยวเฟิ่งดึงชายเสื้อของเขาราวกับว่าต้องการจะพูดอะไร แต่องค์ชทายาทก็ใช้สายตาดุๆฟาดเข้าใส่พร้อมใช้นิ้วแตะที่ปากเป็นเชิงบอกให้นางเงียบ เสี่ยวเฟิ่งผ่อนลมหายใจเบาๆเพราะกลัวว่าเสือตัวนั้นจะได้ยิน

แต่ทว่า!!

 อยู่ๆสร้อยคอที่นางใส่ติดตัวมาจากชนเผ่าหลานอี้ก็เปล่งแสงเรืองรองออกมา! สร้อยเส้นนี้นางรักษาไว้เป็นอย่างดีและใส่ติดตัวมาตลอดไม่เคยถอดหรือเอาออกมาให้ใครเห็น เพราะมันคือหินหยกเทวะศักดิ์สิทธิ์ นางลืมไปเลยว่าทุกคืนเดือนดับหินหยกขาวขนาดเท่าลูกแก้วก้อนนี้จะปล่อยพลังชีวิตออกมา และนั่นทำให้นางกลายเป็นจุดสนใจของสัตว์เทวะที่กำลังอยากได้พลังชีวิตอยู่พอดี!!

ท่ามกลางความมืด แสงจากตัวของเสี่ยวเฟิ่งทำให้พื้นที่โดยรอบสว่างจ้า เสือขาวตัวใหญ่คำรามเมื่อเห็นนาง

โฮกกกกกกกก!!!!!

ร่างกายของเสี่ยวเฟิ่งสั่นสะท้านด้วยความกลัว หัวใจนางเต้นถี่จนแทบจะหลุดออกมา สายตาดุดันแฝงไปด้วยความดุร้ายจับจ้องมาที่นางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

เสี่ยวเฟิ่งตื่นกลัวสุดขีดจนคุมสติไม่อยู่ก่อนจะวิ่งเตลิดไป!!

"เสี่ยวเฟิ่งอย่าวิ่ง!!!"   องค์รัชทายาทแผดเสียงร้องตามหลังแต่ไม่ทันการเสียแล้ว เสือขาวตัวนั้นกระโจนตามนางไป

องค์รัชายาทก็กำลังจะออกตัววิ่งตาม แต่อยู่ๆกลับมีลูกดอกปริศนาพุ่งเข้ามาหาเขาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว โชคดีที่องค์รัชทายาทพลิกตัวหลบทัน มิเช่นนั้นปลายลูกดอกคงปักลงกลางอกเขาไปแล้ว!!!!

องค์รัชทายาทกวาดสายตาดุดันมองไปรอบๆมีคนลอบทำร้ายเขา!!

"องครักษ์ลั่ว!! มีมือสังหาร!!!"   องค์รัชทายาทตะเบ็งร้องสุดเสียง

องครักษ์ผู้ช่ำชองการศึก รีบกระโจนออกมาปะมือกับนักฆ่าได้ทันท่วงที!! องค์รัชทายาทจึงใช้โอกาสนั้นวิ่งตามเสี่ยวเฟิ่งไป หัวใจของบุรุษร้อนรุ้มดั่งไฟเผา เมื่อวิ่งตามมาถึงกลับไม่เห็นนางเสียแล้ว

"หายไปไหนแล้ว!!!"

ณ ที่ที่เขายืนอยู่เป็นขอบเหวลึก 

หรือว่านางจะตกลงไป!

ลมหายใจหอบเหนื่อยยังรักษาระดับให้สม่ำเสมอ เขาหันเคว้งกวาดสายตามองไปรอบๆก็พบเพียงความมืด!! ไม่มีร่างของเสี่ยวเฟิ่ง เสือขาวตัวนั้นก็หายไป นางหายไปไหน!!! 

ความกระวนกระวายใจเป็นดั่งไฟสุมอก องค์รัชทายาทร้อนรนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

"เสี่ยวเฟิ่งงงง !! เจ้าอยู่ที่ไหน!!"

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา แต่ทว่า!!! ในขณะที่องค์รัชทายาทกำลังมองหาเสี่ยวเฟิ่งอยู่นั้น! ลูกดอกธนูแหลมคมก็พุ่งเข้ามาที่ร่างของเขาอีก!

ธนูดอกนั้นพุ่งเข้ามาอย่างแรงยากเกินจะหลบหลีก!!ต่อให้เขาใช้ความเร็วมากแค่ไหนก็คงจะหลบไม่ทัน!! 

แต่แล้ว..เพียงชั่วอึดใจ...

ร่างของเสี่ยวเฟิ่งก็ถลาเข้ามาบังร่างขององค์รัชทายาทเอาไว้ ธนูดอกนั้นจึงปักเข้าที่หัวไหล่ของนางจนทะลุ!

-ฉึก!!!-

"เสี่ยวเฟิ่งงงงงง!!"   

คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความเจ็บ องค์รัชทายาทโอบนางเอาไว้จากทางด้านหลังก่อนที่ทั้งคู่จะพลัดตกลงสู่ก้นเหว!

-

-

- 

ฝากติดตามเป็นกำลังใจด้วยนะคะ😊🙏

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***