ตอนที่ 18 แผนร้าย

มิติรักบัลลังก์หงษ์

ตอนที่ 18 แผนร้าย

องค์รัชทายาทฉินเฟยเย่เป็นโอรสคนรองขององค์ฮ่องเต้กับพระสนมเอกผู้ล่วงลับ แม่ของพระองค์ตายจากเมื่อเขาอายุได้เพียง 7 ขวบ การตายที่เหมือนเป็นเรื่องธรรมดาจากโรคภัยไข้เจ็บแต่กลับมีข่าวเล่าลือตามลมมาว่าพระนางถูกวางยาพิษ องค์ชายน้อยผู้ยังไม่ประสีประสาเห็นคาตาว่าแม่ของตนกระอักออกมาเป็นเลือด ด้วยความที่ยังเด็กเขาจึงไม่สามารถช่วยเหลือผู้เป็นแม่ให้รอดจากความตาย ภาพที่พระนางกระเสือกกระสนทรมานยังคงติดตาขององค์รัชทายาทไม่เคยลืมเลือน

ในใจเฝ้าตรึกตรองว่ามันผู้ใดที่กล้าสังหารมารดาของตนแต่เรื่องเช่นนี้มิสามารถระบุได้แน่ชัดว่าจะเป็นฝีมือของใคร เพราะฮ่องเต้ทรงมีบุตรชายหลายพระองค์ แต่ล่ะคนนั้นก็ย่อมหวังในอำนาจ โดยเฉพาะองค์ชายฉินจื่อเหยียน บุตรชายคนโตที่เกิดจากฮองเฮา เดิมทีตำแหน่งรัชทายาทจะต้องตกเป็นของฉินจื่อเหยียนแต่เพราะคำทำนายตำแหน่งนี้จึงตกมาเป็นของฉินเฟยเย่ องค์ชายผู้ที่เกิดมาพร้อมดวงดาวของมังกร เพาะเหตุนี้จึงทำให้ฮองเฮาและฉินจื่อเหยียนเคืองแค้น

ตั้งแต่ที่แม่ขององค์รัชทายาทจากไปชีวิตของเขาก็ไม่เคยมีความสุขอีกเลย ผู้เป็นบิดานิ่งเฉยราวกับว่าต้องการให้ขาเผชิญกับเคาระห์ร้ายด้วยตนเอง เขาถูกกลั่นแกล้งสาระพัดจนกระทั่งเขาเติบโตและกลายเป็นผู้ที่แข็งแกร่ง เขารู้ตัวมานานแล้วว่าตนนั้นเป็นผู้มีพลังเวทย์และสัตว์เทวะคู่กลายของเขาก็คือมังกรทะยานฟ้า ระดับพลังของเขาอยู่ในจุดที่อยากจะหาใครเทียม แต่ทว่าเขากลับเก็บซ่อนพลังนั้นเอาไว้และแสร้งเป็นคนอ่อนแอ ซ้ำยังกุเรื่องขึ้นมาว่าตนป่วยเป็นโรคไร้สมรรถภาพ เขาปล่อยข่าวลือว่าตัวเองเป็นพวกชายรักชาย หวังล่อให้คนที่ปองร้ายออกมาจากที่ซ่อน หากมันผู้นั้นลงมือกระชากเขาให้ลงจากบัลลังก์ก็คงมิต้องสงสัยเลยว่าแม่ของเขาตายเพราะฝีมือใคร

แต่เวลาผ่านมาเนินนานข่าวลือนั้นเริ่มหนาหูขึ้นเรื่อยๆแทนที่คนร้ายจะปรากฏตัว เสด็จย่าของเขากลับตื่นตระหนักและเชื่อข่าวลือที่เขาสร้างขึ้นมา เรื่องวุ่นวายจึงบังเกิด เขาทำทีไม่ขอความช่วยเหลือจากฮูหยินลู่เพราะต้องการให้เสี่ยวเฟิ่งเข้าคัดเลือกนางสนม สายตาคมเฉียบมองคนขาดในฉับเดียว เขารู้ได้ในทันทีเมื่อเห็นดวงตาคู่ใสที่จ้องมองเขา นางเป็นคนที่เชื่อใจได้ หากตีสนิทเป็นเพื่อนกับนางเสียหน่อย นางคงทำประโยชน์ให้เขาได้ไม่น้อยเลยทีเดียว..

แต่ว่า..เสี่ยวเฟิ่งกลับมีเรื่องที่ปิดบังอยู่ นางมีความลับบางอย่างที่บอกใครไม่ได้ องค์รัชทายาทพึ่งเฉลียวใจเหตุใดนางจึงยอมเข้าวังมาง่ายดายเช่นนี้ แท้ที่จริงนางจงใจนี่เอง...

-ห้องโถงในพระราชวัง-

ห้องโถงใหญ่รายล้อมไปด้วยเหล่าเสนาอำมาตและข้าราชกาลผู้ทรงคุณวุฒิ เบื้องหน้าของพวกเขาเหล่านั้นคือแท่นบัลลังก์มังกรที่น่าเกรงขาม หากใครได้เห็นก็ต้องสำรวมและสงวนท่าทีอย่างเจียมตัว

ในขณะนี้ทั้งห้องโถงกำลังถกข้อราชกาลกันให้วุ่น ทั้งเรื่องโจรที่กำลังบุกอาละวาดทั้งเรื่องฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาลทั้งเรื่องสัตว์เทวะไร้เจ้าของบุกทำลายหมู่บ้านแถบเชิงเขา ไม่ว่าจะหารือกันเท่าไหร่ก็ยังมิได้ข้อสรุปที่แน่ชัดเสียที เมื่อการถกเถียงเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ก็มีเสียงฝ่ามือหนาๆฟาดลงบนโต๊ะทำให้ทุกคนเงียบชะงัดลง

ปัง!!!

"หยุดเดี๋ยวนี้!!" น้ำเสียงของฮ่องเต้ประกาศกร้าวแฝงไปด้วยบารมีน่าเกรงขาม เสนาอำมาตและข้าราชการทุกคนเงียบชะงัดพร้อมก้มหน้าลงทันที พระองค์ลุกขึ้นก่อนจะเดินออกมาด้านหน้าของบัลลังก์ที่สูงเกือบสี่ขั้นบันได สายตาดุดันกวาดมองเหล่าข้ารับใช้ทั้งหมดด้วยความขุ่นเคือง

"ให้มาหารือเรื่องราชกาลบ้านเมืองแท้ๆกับมาทะเลาะกันเองเช่นนี้! ใช่ได้ที่ไหน!!"

"ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะฝ่าบาท" ข้าราชบริพารนับร้อยเอ่ยขึ้นอย่างพร้อมเพรียง ฮ่องเต้ทรงถอนหายเฮือกใหญ่ก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม

"พวกเจ้าเป็นถึงขุนนาง เหตุใดจึงถกเถียงกันให้ขายหน้าประชาชนเช่นนี้ ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามาหวังให้พวกเจ้าหาทางช่วยเหลือชาวบ้านที่กำลังเดือดร้อน แต่ข้ากลับต้องมานั่งฟังพวกเจ้าถกเถียงกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง!!"

"ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะฝ่าบาท พวกข้ากระหม่อมแค่มีความเห็นไม่ตรงกันพะย่ะค่ะ" มหาเสนาบดีกลาโหมเอ่ยขึ้น

"พวกเจ้าคิดเห็นไม่ตรงกันเรื่องใด" ฮ่องเต้ถาม มหาเสนาบดีคนเดิมจึงกล่าวขึ้นอีก

"เรื่องการส่งเหล่าองค์ชายออกไปปราบโจรและสัตว์เทวะพะย่ะค่ะ..พวกข้ากระหม่อมส่วนหนึ่งเห็นว่า เราควรจะส่งองค์รัชทายาทออกไปปราบสัตว์เทวะเร่ร่อนไร้เจ้าของที่บุกทำลายหมู่บ้านแถบเชิงเขา และส่งองค์ชายฉินจื่อเหยียนออกไปปราบโจรที่กำลังออกอาละวาดพะย่ะค่ะ" มหาเสนาบดีผู้อยู่ฝ่ายฮองเฮากล่าวอย่างฉะฉาน ก่อนที่ท่านเจ้ากรมอากรผู้ซึ่งอยู่ฝ่ายองค์รัชทายาทจะเอ่ยขึ้น

"การปราบสัตว์เทวะเป็นเรื่องที่เสี่ยงอันตราย องค์ชายฉินเฟยเย่เป็นถึงรัชทายาท ไม่ควรไปเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเช่นนั้น!" เจ้ากรมอากรกล่าวเสียงแข็ง มหาเสนาบดีจึงเหยียดยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

"หนทางยากแค้นชัยชนะย่อมยิ่งใหญ่ พระองค์เป็นถึงรัชทายาทหากเรื่องแค่นี้ยังทำมิได้ ก็ลองตรองดูเถิดว่าในภายภาคหน้าพระองค์จะปกครองแคว้นชิงหยวนได้อย่างไร!"

"ท่านเสนาบดี!!" ท่านเจ้ากรมกำลังจะเอ่ยโต้กลับแต่ฝ่าบาทก็รีบแย้งขึ้นเสียก่อน

"เอาล่ะ ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะส่งเฟยเย่ออกไปปราบสัตว์เทวะเร่ร่อนและจะส่งจื่อเหยียนออกไปปราบโจร ไม่ว่าพวกเขาจะรับผิดชอบส่วนไหน ผลประโยชน์ก็ตกอยู่ที่ประชาชนอยู่ดี เพราะฉะนั้นพวกเจ้าไม่ต้องเถียงกันแล้ว!"

"แต่ฝ่าบาทพะย่ะค่ะ....!" ท่านเจ้ากรมกำลังจะเอ่ยขึ้นอีก แต่ฮ่องเต้ก็ชิงพูดตัดบทไปเสียก่อน

"ท่านเจ้ากรม ข้ารู้ว่าเจ้าคิดเช่นไร แต่การที่ข้าส่งรัชทายาทออกไปปราบสัตว์เทวะ นั่นก็เพราะอยากให้เขาได้พิสูจน์ตนเอง หากเขามีชัยชนะกลับมาจะได้ไม่มีใครกล้าต่อว่าเขาอีก ว่าไม่เหมาะสมกับบัลลังก์ เจ้ายังข้องใจสิ่งใดอีกหรือไม่"

"มะ ไม่พะย่ะค่ะฝ่าบาททรงพระปรีชา"

ท่านเจ้ากรมตอบอย่างจำใจแต่ท่านมหาเสนาบดีกลับลอบยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างผู้ชนะ

-ห้องลับ-

ภายในห้องลับสี่เหลี่ยมแคบๆมีฮองเฮาและองค์ชายจื่อเหยียนนั่งรออยู่ ไม่นานท่านมหาเสนาบดีก็เปิดประตูเข้ามา เขายิ้มอย่างผู้มีชัยก่อนจะรีบนั่งแล้วเอ่ยขึ้น

"เป็นไปตามแผน องค์รัชทายาทถูกส่งไปปราบสัตว์เทวะ"

"หึ น้ำหน้าอย่างมันจะไปปราบสิ่งใดได้ เป็นถึงรัชทายาทแต่กลับอ่อนแอไรพลังช่างน่าขันยิ่งนัก" องค์ชายจื่อเหยียนยิ้มมุมปากเยาะเย้ย

"เป็นโอกาสดีของเราแล้ว หากรัชทายาทตายในการออกล่าสัตว์เทวะก็จะไม่มีใครสงสัยเรา เพียงแค่เรากุเรื่องขึ้นมาว่าสัตว์เทวะเร่ร่อนตัวนั้นเป็นคนฆ่าก็สิ้นเรื่อง" ฮองเฮาเอ่ยขึ้นพร้อมจับไหล่ลูกชาย

"พะย่ะค่ะ ถึงครานั้นองค์ชายจื่อเหยียนจะมีชัยชนะจากการปราบโจรกลับมาก็จะได้ความดีความชอบมากมาย หลังจากที่รัชทายาทตายท่านก็แค่ทำทีอาสาไปปราบสัตว์เทวะตัวนั้น ข้าจะส่งนักฆ่าฝีมือดีคอยช่วยเหลือท่านเอง เพียงเท่านี้องค์ชายจื่อเหยียนก็จะเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทความสามารถประจักษ์แก่ไพร่ฟ้า..แล้วตำแหน่งรัชทายาทจะต้องตกเป็นขององค์ชายอย่างแน่นอน" มหาเสนาบดีเฒ่ากล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ฮองเฮาและมหาเสนาบดีสบตากันก่อนจะเปรยยิ้มอย่างพอใจ....

-ตำหนักรัชทายาท-

ท่านเจ้ากรมนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โต๊ะรับรองภายในตำหนัก เขาเป็นห่วงองค์รัชทายาทจับใจ เพราะรู้ดีว่ามหาเสนาบดีชั่วคิดทำการสิ่งใดอยู่ องค์รัชทายาทจึงเอ่ยขึ้นเพื่อผ่อนคลายความกังวลของเขา

"ท่านเจ้ากรม ท่านอย่าคิดมากเลย ข้าจะระวังตัว"

"มหาเสนาบดีและฮองเฮาต้องวางแผนร้ายอย่างแน่นอน หม่อมฉันเกรงว่าจะเกิดอันตรายกับพระองค์"

"หึ อย่าห่วงไปเลยข้าไม่ยอมตายง่ายๆหรอกหากยังแก้แค้นให้เสด็จแม่ไม่ได้ ท่านจงวางและกลับไปพักผ่อนเสียเถิด" องค์รัชทายาทเอ่ยขึ้น หลังจากแจ้งข่าวท่านเจ้ากรมก็เดินทางกลับไป องค์รัชทายาทจึงนั่งครุ่นคิดอยู่ชัวครู่

เสี่ยวเฟิ่งแอบได้ยินที่ทั้งคู่คุยกัน นางก็พอจะเข้าว่าอะไรเป็นอะไร

ศึกแย่งชิงบัลลังก์สินะ...

นางค่อยๆเดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าขององค์รัชทายาท

"นี่ ท่านต้องออกไปปราบสัตว์เทวะเร่ร่อนอย่างงั้นหรอ?" นางเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ ดวงตาคมจ้องนางอย่างตรงๆก่อนจะหลี่ตาลงแล้วเอ่ยขึ้นว่า

"นี่เจ้าแอบฟังรึ?"

"เปล่านะ ข้าบังเอิญได้ยิน"

"หึ หูเจ้านี่ช่างบังเอิญเก่งจริงๆ"

"แหม๋...ก็ข้าเดินมาพอดีนี่นา ว่าแต่สัตว์เทวะที่ต้องจับคือตัวอะไรหรอ?"

"จะอยากรู้ไปทำไม ไม่ใช่เรื่องของเจ้า"

"ข้าก็แค่อยากรู้ว่าสัตว์เทวะตัวนั้นจะมีพลังมากแค่ไหน ทำไมฮ่องเต้ต้องส่งคนป่วยเช่นท่านไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้นด้วย"

"คนป่วย?" องค์รัชทยาททวนคำพูดนั้นอีกครั้ง

"ใช่....ก็...." นางเว้นคำพูดนั้นไป ก่อนจะเอามือป้องปากแล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้งเสียงแผ่ว "ก็ท่านไร้สมรรถภาพไง ทั้งร่างกายก็ไม่มีพลัง แล้วแบบนี้ท่านจะไม่แย่หรอ?"

"นี่เจ้าจะบอกว่า ข้าอ่อนแอไม่มีปัญญาปราบสัตว์เทวะได้อย่างนั้นหรือ?"

"ปละ เปล่าาาาาา..ข้าแค่ห่วงความปลอดภัยของท่าน ไม่ได้คิดไปไกลขนาดนั้น"

"หึ นี่เจ้าเป็นห่วงข้าหรอกหรือ" องค์รัชทายาทยิ้มบางๆเสี่ยวเฟิ่งจึงเลิ่กลั่กปฏิเสธยกใหญ่

"เปล่านะ! ไม่ได้เป็นห่วงสักหน่อย!"

"ก็เจ้าพึ่งพูดเองว่าห่วงความปลอดภัยของข้า"

"อะ เอ่อ ข้าไม่ได้หมายความว่าห่วงแบบนั้นสักหน่อย!"

"แล้วห่วงแบบไหน?" สายตาคมจับจ้องต้อนอีกฝ่ายให้จนมุม เสี่ยวเฟิ่งชักสีหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเขาแกล้งตน

"นี่ จะแกล้งข้างั้นหรอ?" นางทำหน้ามุ่ย

"แกล้งเจ้าสนุกจะตาย"

"นี่!!!"

"เอาล่ะ พอแล้วข้าไม่แกล้งเจ้าแล้ว...เอาเป็นว่าเจ้าพูดมาตรงๆเลยดีกว่าว่าเจ้าต้องการอะไร" องค์รัชทายาทถามอย่างรู้ทัน เสี่ยวเฟิ่งยิ้มบางๆก่อนจะเอ่ยขึ้น

"ข้าขอติดตามไปด้วยได้มั๊ย?"