ตอนที่ 17 ข่าวลือที่ตั้งใจ (นัวเนียเบาๆ)

มิติรักบังลังก์หงษ์

ตอนที่ 17 ข่าวลือที่ตั้งใจ (นัวเนียเบาๆ)

"เจ้าเปลี่ยนใจ..อยากอาบน้ำกับข้าแล้วงั้นหรือ? "

!!!!

(O_o')

น้ำเสียงทุ่มๆดังขึ้นจากทางด้านหลัง นางจึงค่อยๆหันกลับไป อ่างน้ำที่ทำจากไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก ภายในอ่างมีร่างของชายผู้หนึ่งที่นางรู้สึกคุ้นตา

จากมุมด้านข้างที่ชายคนนั้นนั่งอยู่ ผมยาวสีดำเงางามถูกปล่อยให้เป็นอิสระ สายตาของนางจับจ้องหยดน้ำใสๆที่เกาะอยู่ตามร่างกายของเขา แผงอกแกร่งไม่มีสิ่งใดบดบังเผยให้เห็นก้อนเนื้อเรียงตัวสวย เสี่ยวเฟิ่งกลืนน้ำตาลงคอหนึ่งอึก ดวงตาสีดำสนิทของนางจ้องมองเขาอย่างจดจ่อ หัวใจนางกระตุกวูบเมื่อไล่สายตามาหยุดอยู่ที่ลูกกระเดือกที่โค้งนูนออกมา ในจังหวะนั้นร่างกายของนางก็พลันร้อนผ่าว

อ่าาา...ร่างกายของบุรุษเป็นเช่นนี้เองหรือ...

นางนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่เสียงของเขาจะฉุดนางให้ตื่นจากภวังค์

"ลงมาสิ"   องค์รัชทายาทเอ่ยขึ้นเขาหันมามองนางด้วยสายตาที่นิ่งสนิท เสี่ยวเฟิ่งยืนจังงังอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าของทหารกลุ่มเดิมวิ่งย้อนกลับมา นางหันกลับไปมองด้วยความตกใจ องค์รัชทายาทจึงเอ่ยขึ้นอีก  "ลงมาเถอะ มิเช่นนั้นเจ้าคงถูกจับได้"   เขาพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย เสี่ยวเฟิ่งเม้มปากของตัวเองเบาๆ นางจะทำยังไงดีหากเป็นเช่นนี้คงต้องถูกจับได้แน่ๆ นางนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่เสียงฝีเท้านั้นก็ยิ่งดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

คงไม่มีทางเลือกแล้วสินะ!!

เมื่อหมดหนทางนางจึงตัดสินใจลงไปในอ่างน้ำกับองค์รัชทายาท เมื่อนางนั่งลงระดับน้ำในอ่างก็สูงเลยเนินอกของนางขึ้นมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น 

"ถอดเสื้อออก"  องค์รัชทายายเอ่ยขึ้นอีก เสี่ยวเฟิ่งถลึงตามองเขาอย่างตกใจก่อนจะเอามือบังร่างกายของตน

"ถอดทำไม? ทำไมต้องถอด!!"

"ทำตามที่ข้าบอก"

"ไม่!!"

"หากเจ้าไม่ทำข้าคงช่วยเจ้าไม่ได้..."    เขามองนางอย่างมีเลศนัยน์ ดวงตาของนางฉายแววร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด องค์รัชทายาทจึงเอ่ยขึ้นอีก  "เร็วเข้า พวกเขาย้อนกลับมากันแล้ว..." 

เสี่ยวเฟิ่งมองเขาก่อนจะกัดริมปากของตนด้วยความขัดใจ นางต้องแสร้งทำว่าตนเป็นนางสนมที่กำลังปรนิบัติเขาสินะ เมื่อรู้เช่นนั้นนางก็หักใจทำตามที่องค์รัชทายาทสั่ง 

นางค่อยๆแก้เชือกที่ผูกเอาไว้ก่อนจะรูดคอเสื้อออกและหลุดจากหัวไหล่ นางถอดเสื้อของตนออกก่อนจะโยนทิ้ง ร่างน้อยๆมีเพียงผ้ารัดอกบางๆห่อหุ้มอยู่ จากนั้นองค์รัชทายาทก็ขยับเข้ามาใกล้นาง สองมือเล็กๆดันแผงอกของเขาเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่ว

"ท่านจะทำอะไร?"

"อยู่เฉยๆ"    องค์รัชทายาทบอกแค่นั้นแล้วรวบมือของนางเอาไว้ วงแขนกว้างรั้งเอวของนางให้ขยับเข้ามาหาก่อนจะกดริมฝีปากของตนลงไปที่ซอกคอของนาง! ลมหายใจของเสี่ยวเฟิ่งกระตุกวูบนางขนลุกซู่ไปทั้งตัวเมื่อริมฝีปากอุ่นๆสัมผัสตรงเนื้ออ่อนซึ่งไวต่อความรู้สึก นางอยากจะขัดขืนแต่กลับถูกวงแขนแกร่งกอดรั้งเอาไว้จนไม่สามารถขยับหนีได้

แย่แล้วนี่เขากำลังจะทำอะไร!!!

เสี่ยวเฟิ่งพยายามดิ้นหนีแต่องค์รัชทายาทก็ยังไล่จูบที่ซอกคอของนางอย่างตามใจ จนกระทั่งบานประตูถูกเปิดออก!!

-ปึงงง!!!!-

ทหารนับสิบคนรีบก้มหน้าลงเมื่อเห็นว่าองค์รัชทายาทกำลังทำอะไร องค์รัชทายาทเงยหน้าขึ้นก่อนจะรั้งร่างของเสี่ยวเฟิ่งเข้ามาแนบอก

"บังอาจ! นี่พวกเจ้ากล้าบุกเข้าในห้องอาบน้ำของข้าเลยหรือ!!"   องค์รัชทายาทแผดเสียงดังลั่น ทหารเหล่านั้นจึงรีบกล่าวขออภัย

"ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะฝ่าบาท พวกกระหม่อมกำลังตามหาคนคนหนึ่งอยู่ มิได้ตั้งใจจะมาขัดความสำราญของพระองค์.!."    หัวหน้าทหารกล่าว

"ที่นี่ไม่มีคนที่เจ้าตามหา! รีบไสหัวไปซะ! ก่อนที่ข้าจะลงอาญาพวกเจ้า!!!"

"พะย่ะค่ะ!"     สิ้นเสียงนั้นประตูห้องก็ถูกปิดลง เสี่ยวเฟิ่งที่แอบลุ้นจนตัวโก่งก็พลันถอนหายใจโล่งอก นางลืมไปเลยว่าตัวเองนั้นถูกรัชทายาทโอบกอดเอาไว้อยู่ และพอนึกขึ้นได้ใบหน้าของนางกลับร้อนผ่าวขึ้นมาดื้อๆ นางผลักเขาออกเบาๆก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณ

"ขอบพระทัยที่ช่วยเพคะ...ถ้าเช่นนั้นข้าไม่กวนท่านแล้ว"   นางบอกโดยไม่กล้าสบตาก่อนจะลุกขึ้นแต่กลับถูกองค์รัชทายาทรั้งให้นั่งลงเหมือนเดิม ดวงตาคมคายฉายแววกรุ่มกริ่ม

"อย่าพึ่งไป ทหารพวกนั้นยังอยู่ข้างนอก" 

"......."    เสี่ยวเฟิ่งยอมนั่งลงแต่โดยดีและยังไม่กล้าสบตาขององค์รัชทายาทนางเบือนหน้าหนีเล็กน้อยและนั่งนิ่งอยู่เช่นนั้น ในใจกำลังคิดหาข้อแก้ต่างให้กับตัวเอง หากองค์รัชทายาทถามว่านางออกมาทำไรดึกๆดื่นๆนางจะตอบเขาว่ายังไงดี!!

"เจ้าออกมาทำอะไรกลางดึกเช่นนี้?"

นั่นประไรคิดไว้แล้วไม่มีผิด!

เสี่ยวเฟิ่งถอนหายใจเบาๆสายตาส่ายลอกแลกไปมาก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างกระตุกกระตัก  "เอ่อ ขะ ข้าแค่..ข้าแค่ออกมาเดินเล่นน่ะ"

"เดินเล่น?"

"ชะ ใช่..ข้าออกมาเดินเล่น ข้านอนไม่หลับคงเพราะไม่ชินกับที่นอนล่ะมั้ง"

"งั้นหรือ?"

"ใช่ ^^ "

องค์รัชทายามยิ้มบางๆพร้อมกับโน้มหน้าเข้ามาใกล้ เสี่ยวเฟิ่งหายใจเฮือกก่อนจะถอยหนีแต่ก็ถอยไปได้ไม่ไกลนัก เขาเบียดร่างของนางจนชิดกับขอบอ่างก่อนจะใช้สายตาที่ร้อนดั่งไฟชโลมเลียเรือนร่างของนาง เสี่ยวเฟิ่งอื้ออึงก่อนจะดันตัวเขาออก แต่ทว่าร่างกายกำยำนั้นกลับไม่ยอมขยับ..

"ทะ ท่านจะทำอะไร!"    นางถาม

"แล้งเจ้าคิดว่า...ข้าจะทำอะไร?"

"นี่! ทะ ท่านอย่ามาทำลุ่มล่ามกับข้านะ ลืมไปแล้วหรือว่าข้ากำลังช่วยท่านอยู่"

"งั้นหรือ..ข้าเองก็กำลังช่วยเจ้าอยู่เหมือนกัน..ฉะนั้นเจ้าควรจะตอบแทนข้าบ้างสิ"  เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

"ตอบแทนอะไร ทีข้าช่วยท่านไม่เห็นจะมีอะไรตอบแทนข้าบ้างเลย"

"ข้าก็ยกเตียงให้เจ้าไปแล้วไง"

"นั่นถือเป็นการตอบแทนหรอ!"

"ใช่"

เสี่ยวเฟิ่งเม้มปากแน่นเมื่อเห็นสายตายียวนกวนประสาทของเขา..และในจังหวะนั้นนางก็ฉุดคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ 

ไร้สมรรถภาพ!!!!

หญิงสาวทวนคำนั้นในใจ ไร้สมรรถภาพอย่างนั้นหรือ? เหตุใดนางจึงลืมไปเสียสนิทนางไม่จำเป็นต้องกลัวเขาเลยสักนิด เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ทำอะไรนางไม่ได้ เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางก็รู้สึกใจชื่นขึ้นมาทันที นางมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

องค์รัชทายาทดูประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของนาง

"เหตุใดจึงยิ้มเช่นนั้น?"  เขาหรี่ตาถามอย่างสงสัย

ดวงตาแวววาวจ้องมองเขาอย่างเย้ายวนนางใช้ปลายนิ้วจิ้มอกเขาเบาๆก่อนจะเอ่ยขึ้น

"แหม๋...จะว่าไป...รูปร่างของท่านนี่ช่าง.."  นางหยุดชะงักพร้อมกัดริมฝีปากของตน นางตั้งใจยั่วยวนเขาอย่างโจ่งแจ้ง มือเรียวบางค่อยๆลูบตามแผงอกล้ำก่อนจะเลื่อนลงมาที่หน้าท้อง ดวงตาสีนิลจ้องนางด้วยความเลิ่กลั่ก องค์รัชทายาทค่อยๆถอยห่างออกจากนาง

เสี่ยวเฟิ่งยิ้มมุมปากเมื่อรู้สึกว่าตนถือไพ่เหนือกว่า นางคลานขึ้นไปบนตักของเขาก่อนจะเป็นฝ่ายโน้มหน้าเข้าไปใกล้เขาแทน จาดนั้นนางจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา   

"ช่างน่าเสียดายรูปร่างกำยำของท่านยิ่งนัก หากไปเชยชมสักคืนก็คงจะดีต่อสุขภาพไม่น้อย..แต่ว่า...คนที่ไร้สมรรถภาพอย่างท่านจะมีปัญญาทำอะไรข้าได้..อย่ามาขู่ข้าด้วยวิธีเลย..ชิ" 

พูดจบนางก็ลุกออกจากอ่างแล้วก้มหยิบเสื้อผ้าของตน แต่ก่อนจะไปนางก็หันกลับมายิ้มเย้ยองค์รัชทายาทอีก..ช่างเป็นรอยยิ้มที่แสบสันยิ่งนัก

เมื่อนางออก...ร่างของใครอีกคนก็ปรากฏออกมาจากเงามืด สีหน้าขององค์รัชทายาทนิ่งเฉยแววตาของเขาซับซ้อนเกินคาดเดา..

"องค์รัชทายาทพะย่ะค่ะ การที่ท่านทำเมื่อสักครู่นี้เป็นเรื่องที่อันตรายยิ่งนัก หากว่าท่านยั้งใจไม่อยู่ นางต้องรู้แน่ๆว่าเรื่องไร้สมรรภาพเป็นแค่เรื่องโกหก.."   องครักษ์ลั่วเอ่ยขึ้นองค์รัชทายาทจึงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

"นี่ข้าโง่เขลาจนต้องให้เจ้าสั่งสอนเลยหรือ"

"กระหม่อมมิกล้าพะย่ะค่ะ!!"

"หึ ข้าตั้งใจกุเรื่องไร้สมรรถภาพขึ้นมา และตั้งใจปล่อยข่าวลือพวกนั้น เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้ตัวเองถูกจับได้ง่ายๆงั้นรึ?!"

"ขอประทานอภัยพะย่ะค่ะ!"

"เจ้ามีหน้าที่ปล่อยข่าวลือต่อไป ส่วนเรื่องนางข้าจะจัดการเอง"

"รับทราบพะย่ะค่ะ"

"ออกไปได้"

"พะย่ะค่ะ"

เมื่อองครักษ์ลั่วเดินออกไปองค์รัชทายาทจึงเอนหลังพิงขอบอ่างพลางถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแต่เมื่อเขานึกถึงใบหน้าของเสี่ยวเฟิ่งเขากลับพุดยิ้มขึ้นมาดื้อๆ การได้เย้าแหย่นางกลายเป็นเรื่องสนุกของเขาไปแล้ว..แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับหุบลงอย่างเฉียบพลัน..

เหตุใดนางจึงต้องแอบออกมากลางดึก! นางเป็นใครและต้องการอะไร!!

-

-

-

ขอเเรงเชียร์ด้วยค่าาาา สู้ๆซ่าๆ ^_^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***